ตอนที่ 5 มาถึงเมือง
เนื่องจากหลิวต้าจวงก็จะไปด้วย หลี่เหอจึงขอให้หลี่เหมยทำแป้งทอดเพิ่ม และเขาใส่เงินอีกห้าเหรียญลงในกระเป๋าของเขา ก่อนรุ่งสางพี่น้องรีบตื่นขึ้นอีกครั้ง หยิบถุงปลาไหลจากร่องน้ำและวางลงบนรถเข็น
หลิวต้าจวงไม่ต้องให้สองพี่น้องไปเรียกเลย เขาเดินมาหาที่บ้านเลยซึ่งช่วยประหยัดเวลา ถ้าไม่เช่นนั้นเขาคงต้องเข้าไปที่บ้านต้าจวง และตะโกนเรียกคนอื่นทำให้ไก่ร้องและสุนัขเห่า
เมื่อไปถึงที่อำเภอพวกเขาไปที่ถนนทางเหนือก่อนแล้วค่อยๆ ลงของบางส่วน ด้านนี้คล้ายกับถนนทางใต้มาก
หลี่เหอบอกพวกเขาว่า “ยืนเฝ้าที่นี่นะ จำเส้นทางได้ไหม? ใครขายหมดก่อนให้ไปตามหาฉันนะ ถ้าหลงทางให้ถามคนอื่นนะ เข้าใจไหม?”
พวกเขาทั้งสองพยักหน้า
“อยู่ที่นี่ต้องอดทนไว้นะ อย่าทำตามอารมณ์ ที่นี่ไม่เหมือนที่บ้านเรา ถ้าเกิดเรื่องให้หนีไปก่อนเลย ไม่ต้องสนใจของอย่างอื่น ความปลอดภัยต้องมาก่อน”
“พวกเราไม่โง่หรอกน่า เวลาที่เจอคนเยอะๆ จะทำอะไรได้ถ้าไม่หนี” ต้าจวง พูดด้วยรอยยิ้ม
"ไม่ว่าจะมีกี่คนก็ห้ามไม่ได้หรอก"
“ได้เลย เร็วๆ เถอะ พาต้าจวง ไปถนนทางใต้ มีคนเริ่มไปซื้อผักแล้ว ฉันจะรีบไปก่อนนะ มีปลามากกว่า 300 ชั่งแน่ะ” หลี่หลงเปิดถุงแล้วม้วนขึ้น ถ้ามีคนต้องการซื้อปลาไหลและปลาหมู คนซื้อก็สามารถเลือกได้ง่ายขึ้น
เมื่อไปถึงถนนทางใต้ พวกเขาตั้งร้านในตำแหน่งเดียวกับเมื่อวานและจอดรถเข็นไว้ในพื้นที่ว่างที่ห่างออกไป แม้ว่าจะอยู่ไกล แต่ก็ยังอยู่ในสายตาและไม่มีใครจะมาแย่งได้ง่าย ๆ
เช่นเดียวกับเมื่อวาน หลี่เหอกินแป้งทอดไปสองชิ้น ดื่มน้ำร้อนบ้าง แล้วพาหลิวต้าจวงไปทักทายป้าๆ ที่มาซื้อของใช้ จากนั้นก็ปล่อยให้ต้าจวง ดูแลตัวเอง ขณะที่เขากอดแขนอยู่ด้านหลัง ต้าจวง ก็ทำได้ดีมาก ดีกว่าหลี่เหอมาก
ในเวลาสั้นๆ ปลาไหลกว่า 50 ชั่งและปลาหมูกว่า 30 ชั่งก็ขายออกไป ขายดีกว่าเมื่อวานมาก เนื่องจากลูกค้าประจำเมื่อวานมีกำลังซื้อต่ำ แถมตั๋วซื้อเนื้อก็มีจำกัดในช่วงนี้ ปลาไหลและปลาหมูไม่ต้องใช้ตั๋วและราคาถูกกว่าเนื้อ
เมื่อเห็นว่าต้าจวง สามารถทำงานได้ดี เขาก็สามารถไปที่เมืองหลวงของมณฑลได้อย่างสบายใจ “ต้าจวง ฉันจะไปก่อนนะ ฉันจะไปที่เมืองหลวงของมณฑล เมื่อเจอเจ้าสามแล้วกลับบ้านเลยนะ ไม่ต้องรอฉัน ฉันจะกลับบ้านเอง”
“เข้าใจแล้ว ไปทำธุระเถอะ” ต้าจวง ตื่นเต้นมาก โอ้พระเจ้า ฉันได้เงินเป็นร้อยในเวลาสั้นๆ วันนี้ช่างเปิดหูเปิดตาซะจริง ๆ
หลี่เหอเอาตั๋ซอาหารที่เพิ่งแลกมาใส่กระเป๋าแล้วรีบไปที่สถานีรถบัส
สถานีรถบัสนั้นเล็กมาก มีรถบัสไปที่เมืองหลวงของมณฑลแค่สองคันในแต่ละวัน หลี่เหอมาถึงก่อนเวลาและนั่งที่นั่งติดหน้าต่าง พอเขากำลังจะงีบหลับ คนขายตั๋วก็เดินมาหาเขาพอดี
“สหาย 2 เหมา” คุณยายที่ถือถุงผ้าใบเก่า หลังจากเก็บเงินแล้ว เธอก็ฉีกตั๋วให้หลี่เหอทันที
หลังจากนั่งรถไปกว่า 1 ชั่วโมง เขาก็ไปถึงจุดจอดรถ เขาไม่สามารถหาสายรถในความทรงจำของเขาได้จากป้ายรถบัส หลังจากทั้งหมดมันก็ผ่านไปกว่า 30 ปี หลี่เหอจึงต้องถามคนข้างๆ “พี่ครับ ขอถามว่าไปตลาดขายส่งผลิตภัณฑ์ทางน้ำยังไง?”
ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนข้างๆ เห็นหลี่เหอ ชาวบ้านที่ไม่ด้สวมรองเท้าและสวมเสื้อผ้าขาดๆ จึงพูดอย่างใจดี “เจ้าหนูพูดถึงบริษัทผลิตภัณฑ์ทางน้ำของมณฑลใช่ไหม?”
เมื่อหลี่เหอได้ยินเช่นนี้ เขาก็รู้ว่ามันคือบริษัทจัดหาผลิตภัณฑ์ทางน้ำ!
ในปัจจุบันยังเป็นการดำเนินการของรัฐ และมีลักษณะเดียวกันกับสหกรณ์จัดหาสินค้า สหกรณ์จัดหาสินค้าจะเก็บสินค้าแห้งจากบุคคล เช่น ขนสัตว์ ขนแปรง สมุนไพร เห็ด ฯลฯ ไม่มีตลาดขายส่งเอกชนเลย “ใช่ๆ ใช่ครับพี่ชาย เป็นบริษัทผลิตภัณฑ์ทางน้ำ พอจะกรุณาชี้ทางให้หน่อยได้ไหม?”
“จากที่นี่ นั่งรถบัสหมายเลข 3 ไปที่ถนนโช่วชุน ตรงไปถึงสี่แยกถนนโช่วชุนและถนนฟู่หยาง”
“ขอบคุณมากครับ” ความทรงจำของหลี่เหอกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงในเมืองในยุคหลังจะค่อนข้างมาก แต่ชื่อถนนพื้นฐานยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
รถบัสในยุคนี้จะต้องบรรทุกถังแก๊สซึ่งบรรจุก๊าซธรรมชาติเพื่อเป็นเชื้อพลิง มันดูค่อนข้างอันตราย ในขณะนี้การขึ้นรถหนึ่งสถานีคิดค่าโดยสารหนึ่งเฟิน หากขึ้น 14 สถานี รวมทั้งหมดคือ 14 เฟิน
บริษัทจัดหาผลิตภัณฑ์ทางน้ำมีน้ำสกปรกเต็มพื้น รถจากบริษัทผลิตภัณฑ์ทางน้ำระดับต่ำกว่าเดินขนของไปมา หลี่เหอไม่สนใจเรื่องกลิ่นคาวในอากาศ
บริษัทจัดหาและจำหน่ายผลิตภัณฑ์ทางน้ำแห่งนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำสกปรกทั่วพื้น รถยนต์ของบริษัทผลิตภัณฑ์ทางน้ำระดับล่างวิ่งขนส่งสินค้าไปมา หลี่เหอไม่สนใจกลิ่นคาวปลาที่ลอยอยู่ในอากาศ หลังจากเดินวนไปวนมาในที่สุดเขาก็พบประตูที่มีป้าย "สำนักงาน" ก่อนที่เขาจะเข้าไปได้ เขาก็ถูกใครบางคนขัดไว้ "เฮ้ เฮ้ เจ้าหนู ฉันพูดกับนายนั่นแหละ ทำไมนายถึงมองไปรอบๆ"
“สวัสดีสหาย ฉันกำลังมองหาเจ้าหน้าที่ ผู้จัดการของคุณอยู่ไหมครับ?” หลี่เหอหันไปเห็นชายแก่ในเสื้อผ้าสีเทาที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขายื่นมือออกไปและยิ้มให้ชายแก่คนนั้น เพราะคนเราย่อมไม่ตีคนที่ยิ้มให้ หลี่เหอยิ้มออกมา แต่ทำไมเขารู้สึกอึดอัดกับรอยยิ้มแสร้งอ่อนน้อมนี้ละ?
ชายชราจ้องมองหลี่เหอตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมแสดงสีหน้าดูถูกเล็กน้อย หลี่เหอคิดในใจว่า จริงสินะคนเราก็ต้องอาศัยเสื้อผ้าหน้าผม ม้าก็ต้องมีอานที่เหมาะสม เสื้อผ้าที่เขาใส่เป็นเสื้อเก่าที่มีรอยประเต็มไปหมดแถมใส่มาตั้งสามปี เสื้อผ้าของเขาดูธรรมดาทั่วไปในชนบท แต่พอมาในเมืองกลับถูกดูแคลนสภาพกลายเป็นเก่าจนรับไม่ไหว ชายแก่มองหลี่เหอตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับแสดงท่าทางดูถูกเล็กน้อย
“สหายดูค่อนข้างเหนื่อยนะ มาพักสูบบุหรี่หน่อยไหม” ก่อนที่จะมาที่นี่ หลี่เหอได้ไปที่สหกรณ์จัดหาสินค้าและซื้อบุหรี่มา 2 ซอง เป็นเงิน 7 เหมา แม้ว่าในตอนนี้เขาจะไม่สูบบุหรี่ แต่เขาเคยเป็นสิงห์นักสูบตอนอายุอายุ 25 ปี ในชาติที่แล้ว
ชายแก่รับบุหรี่หงต้าซานของหลี่เหอไปและสูบหนึ่งมวน
หลี่เหอถามด้วยรอยยิ้ม “เป็นยังไง? รสชาติดีไหม?”
ในชาติก่อน หลี่เคยทำงานในระบบราชการมากกว่า 10 ปี และต่อมาได้ทำธุรกิจมากกว่า 20 ปี ดูก็รู้ได้ทันทีว่าคนไหนมีท่าทางน่าเชื่อถือ ชายชราคนนี้ไม่ได้เป็นคนสูงศักดิ์อะไร คนประเภทที่เรียกว่า “คุยด้วยยาก” คงหมายถึงคนแบบนี้นี่เอง การให้บุหรี่ซองหนึ่งไม่ถือเป็นการติดสินบน และเขาจะไม่ให้เหตุผลอ้างสำหรับการติดสินบน มันเป็นความจริงว่าคนประเภทนี้คุยด้วยยาก แต่ก็เป็นคนประเภทที่จ่ายได้ง่ายที่สุดเช่นกัน
ชายแก่เป่าควันออกเป็นวงกลม ชี้นิ้วไปที่หลี่เหอแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าหนุ่ม เจ้าหน้าที่ให้บริการประชาชน นายมีทำธุระอะไรกับผู้จัดการของเรา?”
หลี่เหอตอบด้วยรอยยิ้ม “ผมมาจากแม่น้ำหวายเหอ สหายน่าจะเคยได้ยินมาบ้างช่วงฤดูฝนจะมีฝนตกมาก ทำให้ทุ่งนาและคูคลองเต็มไปด้วยปลาไหลและปลาหมูที่ชอบขุดหลุมอยู่ในทุ่งนา ทำให้ทุ่งนาไม่สามารถเก็บน้ำได้ ส่งผลกระทบต่อการผลิตธัญพืชอย่างรุนแรง ดังนั้นหมู่บ้านของเราจึงกำจัดศัตรูพืชอย่างแข็งขันและจับได้บ้าง สหายรู้ใช่ไหมปลาไหลและปลาหมูมีไขมันและโภชนาการสูง เพื่อปรับปรุงการบริการประชาชนและยกระดับวัสดุและมาตรฐานของประชาชน ผมจึงอยากรู้ว่าบริษัทผลิตภัณฑ์ทางน้ำของพวกท่านจะรับซื้อพวกมันหรือไม่?”
"หมายความว่ายังไง? แต่อย่างน้อยนายก็ยังมาถึงนี่ ถือว่าคุณได้ตามนโยบายทันเวลา" ชายชราหัวเราะและชี้ไปที่เอกสารบนกระดานประกาศบนผนัง "ลองอ่านดูเองสิ"
หลี่เหอมองเอกสารบนกระดานข่าวอย่างตั้งใจ สิ่งหลักๆ คือเลขานุการของคณะกรรมการพรรคมณฑลได้กล่าวสุนทรพจน์ในการประชุมการทำประมงของมณฑลเมื่อวันที่ 9 พฤษภาคมปีนี้ เน้นย้ำว่าการประมงเป็นส่วนสำคัญของเกษตรกรรมสังคมนิยม การพัฒนาการประมงจะช่วยให้โครงสร้างเศรษฐกิจในชนบทมีความเหมาะสมมากขึ้น และการผลิตทางการประมงต้องได้รับการพัฒนาอย่างเข้มแข็ง ผู้นำพรรคและรัฐบาลในทุกระดับต้องเพิ่มความตระหนักถึงความสำคัญของการผลิตการประมง และให้ความสำคัญกับการผลิตและเลี้ยงสัตว์น้ำเช่นเดียวกับการผลิตอาหาร และเร่งพัฒนาการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำโดยเฉพาะ
หลี่เหอตบต้นขาตนเอง “ไม่ว่ามันจะได้ผลหรือไม่ ฉันก็จะรับความปรารถนาของท่านผู้ใหญ่ทั้งหลายไว้เสมอ!”
หลี่เหอตามชายแก่เข้าไปผ่านประตูเล็กและตรงไปที่ชั้นสอง ชายแก่หันกลับมาบอก “นายรอที่นี่ อย่าเดินไปเดินมา ฉันจะเข้าไปถามให้ก่อน”
หลี่เหอรีบกล่าวขอบคุณ หลังจากนั้นไม่นาน ชายแก่ก็ออกมาแล้วโบกมือเรียกหลี่เหอ “เข้ามาเร็ว นี่คือผู้จัดการหวังของเรา”
ชายแก่พาหลี่เหอไปหาชายกลางคนวัยสี่สิบหรือห้าสิบปี ชายคนนี้มีผิวสีเข้ม หน้าผากกว้างและคางกว้าง ดูเหมือนเป็นคนที่แข็งแรง ผู้จัดการหวังถาม “หมู่บ้านของนายอนุญาตให้เด็กหนุ่มวัยรุ่นอย่างนายมาที่นี่ได้หรอ?”
หลี่เหอไม่กล้าบอกว่านี่เป็นงานส่วนตัวของเขาเอง เขาจึงต้องตามน้ำไปแล้วก็แกล้งโง่ “ผู้จัดการหวัง พวกเราทุกคนทำเพื่อประชาชน ใครมาก็เหมือนกันนั่นแหละ สิ่งสำคัญคือว่าฉันแข็งแรงนะ มีขาและเท้าที่ดีแล้วก็วิ่งเก่งมาก” ระยะทางมันค่อนข้างไกลเป็นการเดินทางที่ยาวนาน นอกจากนี้ตั๋วรถไปกลับก็มีราคาเกือบ 5 เหมา ดังนั้นคนเพิ่มขึ้นอีกคนก็คือการเพิ่มรายจ่ายเข้าไปอีก
ผู้จัดการหวังมองหลี่เหอที่ดูเป็นแบบนี้แล้วรู้สึกขำ “นายตัดสินใจเองได้เลย ฉันจะบอกความจริงให้นายรู้ก่อน แต่ก่อนไม่มีใครสนใจปลาหมูนี้หรอกแล้วก็ไม่มีใครอยากกินมันด้วย แต่ตอนนี้ตลาดได้เติบโตขึ้น มีความต้องการมากขึ้นในสองปีที่ผ่านมา โดยทั่วไปเราจะส่งให้กับจังหวัดและเมืองอย่างผูเจียงและตะวันออกของกว่างตง นายจะขายจำนวนเท่าไหร่ล่ะ ถ้าจำนวนน้อยไปเราก็ไม่สนใจนะ”
เมื่อหลี่เหอได้ยินเช่นนี้เขาก็ต้องกดความตื่นเต้นเอาไว้ก่อน “ผู้จัดการหวัง ฉันตกลงแน่นอน เราสัญญาว่าจะมีปลาอย่างน้อย 1,000 ชั่งทุกวัน และเราจะไม่ทำให้ท่านผู้นำผิดหวัง”
ผู้จัดการหวังขมวดคิ้ว “สหาย จำนวนนี้น้อยไปหน่อย ยังไงก็อยากให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันไม่ต้องการปลาเน่า ฉันไม่ต้องการปลาตัวเล็ก”
หลี่เหอรีบกล่าวในน้ำเสียงที่มั่นใจและโอเวอร์เหมือนเด็กหนุ่มโง่ๆ “ผู้จัดการไม่ต้องห่วง เราจะไม่ทำให้ผลประโยชน์ของชาติเสียหายแน่นอน ไม่อย่างนั้นฉันจะยอมถูกยิงเลย”
เมื่อเขาออกจากประตูของบริษัทผลิตภัณฑ์ทางน้ำ ชายแก่ที่เพิ่งพาเขาเข้ามาก็เตือนเขา “อย่าลืมจดหมายแนะนำจากทีมผลิตของนายละ เจ้าหนู” หลี่เหอรีบกล่าวขอบคุณและมอบบุหรี่ซองสุดท้ายในกระเป๋าของเขาให้แก่ชายแก่ทันที
หลังจากออกจากบริษัทผลิตภัณฑ์ทางน้ำ สิ่งที่หลี่เหอพอใจมากที่สุดคือราคาซื้อขาย ซึ่งอยู่ที่ 2 เหมาสำหรับปลาหมู และ 3 เหมาสำหรับปลาไหล ซึ่งสูงกว่าที่คาดการณ์ไว้อย่างมาก
เขารับซื้อ 1.6 เหมาสำหรับปลาหมูและ 2.2 เหมาสำหรับปลาไหล กล่าวคือราคาที่ต่างกันของปลาหมูคือ 4 จุด และราคาที่ต่างกันของปลาไหลคือ 8 จุด แม้ว่าอาจดูเหมือนน้อยแต่เมื่อพิจารณาจากปริมาณการขายแล้วก็ถือว่ามากอยู่ดี
ในช่วงนี้ปลาไหลและปลาหมูในทุ่งนาแทบจะกลายเป็นพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ ถ้าทำการซื้อในหมู่บ้านและหมู่บ้านใกล้เคียงก็คงจะพอได้อยู่ สิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจคือ บรรพบุรุษปลาไหล ปลาหมูทั้งหลาย อย่าตำหนิฉันนะที่พวกแกจะต้องสูญลูกสิ้นหลาน ถึงจะไม่ใช่ฉัน พวกแกก็คงไม่สามารถหลีกเลี่ยงจากยาฆ่าแมลงและปุ๋ยจากชาวนาชาวสวนในอนาคตไปได้
