บทที่27 ต้นไม้ปีศาจตาเดียว

“โลกจำลองวิญญาณดูไม่ค่อยแตกต่างจากโลกภายนอกเท่าไหร” จางหรงมองไปบริเวณรอบๆและพูดออกมา

“ไม่หรอก! มันยังมีความแตกต่างอยู่”

“ต้นไม้ของที่นี่ถึงแม้จะดูเหมือนต้นไม้จริงๆ แต่มันขาดองค์ประกอบของโลก”

หลงเทียนยื่นมาออกมาเด็ดใบไม้ใบหนึ่งจากต้นไม้และสังเกตุอย่างระมัดระวัง พื้นผิวบนนั้นสมจริงและเกือบจะเหมือนกับใบไม้ที่อยู่โลกภายนอก

แต่เมื่อเขาใช้พลังจิตในการตรวจสอบ เขาพบสิ่งที่แตกต่างออกไปเมื่อเปรียบเทียบกับใบไม้จากโลกภายนอก ต้นไม้ที่นี่ขาดพลังงานธรรมชาติของโลกและดูเหมือนจะประกอบด้วยพลังงานพิเศษบางอย่างที่ลึกลับ

หลงเทียนคว้าดินของที่นี่หนึ่งกำมือก่อนจะพบว่าดินก็เหมือนกับใบไม้มันมีพลังงานลึกลับไหลเวียนอยู่

“ดูเหมือนพลังวิญญาณของที่นี่จะสูงกว่าภายนอก” ลู่หยินเหมยที่สัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณที่หนาแน่นกว่าปกติพูดออกมา

“จริงด้วย! ดูเหมือนถ้าพวกเราฝึกฝนที่นี่ความเร็วในการฝึกฝนของพวกเราจะเร็วขึ้น” จางหรงพูดออกมาอย่างตื่นเต้นด้วยแววตาเปล่งประกายหลังจากนั่งสมาธิดูดซับพลังวิญญาณจากบริเวณโดยรอบชั่วครู่

“คงเป็นไปไม่ได้ที่เราจะฝึกฝนพลังวิญญาณอยู่ที่นี่เพราะเรามีเวลาหาจิตอสูรเพียงแค่3วันเท่านั้น อีกอย่างที่นี่ต่างเต็มไปสัตว์วิญญาณที่อันตรายและแข็งแกร่งมากมาย” ลู่หยินเหมยพูดออกมาพร้อมส่ายหัว

โม่หยุนหยุนบอกกับเขาพวกเขาว่าพวกเขาสามารถอยู่ที่นี่ได้เพียงระยะเวลาสามวันเท่านั้น ดังนั้นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะต้องทำในตอนนี้คือการหาจิตอสูร

ในระหว่างที่ลู่หยินเหมยและจางหรงกำลังพูดคุยกัน หลงเทียนได้หลับตาลงและใช้พลังจิตของเขาในการสังเกตุ เขาสัมผัสได้ถึงเส้นใยสีทองที่เชื่อมต่อกับจิตสำนึกของเขากับหอคอยวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ เส้นใยสีทองนั้นดูเหมือนจะยาวมากจนลับขอบฟ้าและมีพลังงานแปลกๆครอบคลุมไว้อยู๋

“ดูเหมือนเส้นใยสีทองที่เชื่อมกับจิตสำนึกของฉันจะสามารถพาฉันกลับไปยังหอคอยวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ได้  สมแล้วที่เป็นหนึ่งในขุมกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก พวกเขาสามารถทำสิ่งนี้ได้”

หลงเทียนอดครุ่นคิดไม่ได้เล็กน้อยว่าเครื่องย้ายมิติทำงานยังไงและพลังลึกลับอะไรที่ปกคลุมเส้นใยสีทองนี่เอาไว้!?

“ถ้างั้นพวกเราเดินออกไปสำรวจกันเถอะและระวังสัตว์วิญญาณรอบๆด้้วย” หลงเทียนหันไปพูดกับลู่หยินเหมยและจางหรง ก่อนที่ทั้งสองจะพยักหน้า

พวกหลงเทียนก้าวเดินเข้าไปในป่าอย่างเงียบๆบดบังร่างกายของพวกเขาโดยใช้ต้นไม้และหญ้า ระหว่างทางพวกเขาก็พบสัตว์วิญญาณบางตัวแต่ส่วนใหญ่เป็นสัตว์วิญญาณระดับ1หรือ2

ถึงแม้พวกเขาจะเข้ามาที่ป่าที่เต็มไปด้วยสัตว์วิญญาณเป็นครั้งแรก แต่พวกเขาก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับการเอาตัวรอดในป่าสัตว์วิญญาณและชนิดของสัตว์วิญญาณต่างๆจากวิทยาลัยชิงหลงแล้วทำให้พวกเขาไม่ลำบากมากนักในระหว่างทาง

ในระหว่างนั้นเองพวกเขาก็ได้เดินเข้าพบกับต้นไม้สีแดงและมีดวงตาสีดำอยู่ด้านบนของต้นไม้ พวกมันมีขนาดลำต้นต้นที่ใหญ่และที่สำคัญไม่ได้มีแค่ต้นเดียว

“นี่คือต้นไม้ปีศาจตาเดียวมันเป็นสัตว์วิญญาณประเภทพืชและมักอาศัยอยู่กันเป็นกลุ่มก้อน ดูเหมือนว่าเราจะเดินเข้าไปในอาณาเขตของต้นไม้ปีศาจตาเดียว” หลงเทียนพูดอย่างเคร่งเครียดเล็กน้อย

ต้นไม้ปีศาจตาเดียวถึงจะเป็นสัตว์วิญญาณระดับ2แต่พวกมันอยู่กันเป็นกลุ่มก้อนและสามารถปล่อยไอพิษออกมาได้ซึ่งยากต่อการจัดการ

“พวกเราควรถอยออกมาดีกว่า ต้นไม้ปีศาจตาเดียวยากที่จะจัดการ” ลู่หยินเหมยพูดออกมา ดวงตาของเธอแสดงถึงความกังวลเล็กน้อย

“อื้ม” หลงเทียนตอบกลับอย่างเห็นด้วย

“บู้ม!”

แต่ทันใดนั้นเองก็มีรากสีแดงพุ่งออกมาจากพื้นดินและมุ่งตรงมาที่พวกเขา หลงเทียนที่เห็นก็ไม่รอช้ารีบหยิบกระบี่ดาราเหมันต์ฟันรากออกไปทันที

แต่ทันใดนั้นเองรากที่ถูกฟันออกไปก็ปล่อยไอพิษสีม่วงออกกมาจำนวนมาก

“ลู่หยินเหมย!” หลงเทียนตะโกนออกไปทันที

“เข้าใจแล้ว”

ลู่หยินเหมยพยักหน้าตอบกลับและรีบลงมือทันที

ร่างของลู่หยินเหมยปล่อยละอองหิมะออกมาจำนวนมาก เมื่อละอองหิมะเหล่านั้นสัมผัสกับไอพิษมันก็ถูกแช่แข็งกลายเป็นผลึกน้ำแข็งที่มีละอองสีม่วงอยู่ด้านใน

“พวกเรารีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า!” หลงเทียนพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและใช้รีบก้าวย่างดังสายฟ้ายกลู่หยินเหมยและจางหรงวิ่งออกไปทันที ในพวกเขาสามคนหลงเทียนเป็นคนที่มีความเร็วมากที่สุด

พวกหลงเทียนรีบวิ่งออกมาจากอาณาเขตต้นไม้ปีศาจตาเดียว ไม่นานพวกเขาก็พ้นอาณาเขตของต้นไม้ปีศาจตาเดียวได้

“ฮู้!.. ไม่นึกเลยว่าพึ่งมาถึงก็เจออาณาเขตของปีศาจตาเดียวเลย โชคร้ายจริงๆ”  จางหรงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ถึงมันเป็นสัตว์วิญญาณระดับ2 แต่มันมีจำนวนที่มากเกินไป เมื่อกี้ก่อนหลบหนีฉันเห็นรอบๆมีต้นไม้ปีศาจตาเดียวอีกหลายสิบต้นพรางตัวอยู่” หลงเทียนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

เมื่อกี้เขาใช้เนตรมังกรทำให้เห็นว่ามีต้นไม้ปีศาจตาเดียวหลายตัวพรางตัวรอดักซุ่มลอบโจมตีพวกเขาอยู่ จางหรงที่ได้ยินก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆพร้อมคิดว่าดีแล้วที่ตัดสินใจหลบหนีออกมา

“แล้วเราจะทำยังไงต่อดี!?” ลู่หยินเหมยถามออกมาด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย

“ดูเหมือนเราจะไปทิศทางนั้นไม่ได้แล้ว ฉันคิดว่าพวกเรายังเป็นมือใหม่อยู่ยังไม่มีประสบการณ์มากนัก ดังนั้นเราควรกักเก็บพลังวิญญาณและหลีกเลี่ยงการต่อสู้ให้มากที่สุด ค่อยๆเก็บประสบการณ์ไปเรื่อยๆ ยกเว้นแต่จะเจอสัตว์วิญญาณที่มีคุณสมบัติที่เราต้องการหรือหลีกเลียงการต่อสู้ไม่ได้”

“โชคไม่ดีที่พวกเราไม่มีทักษะวิญญาณที่สามารถตรวจจับพื้นที่ได้ ไม่งั้นพวกเราจะเดินทางได้อย่างปลอดภัยขึ้นมาก” หลงเทียนพูดออกมาด้วยสีหน้าครุ่นคิดและถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

ทักษะตรวจจับพื้นที่ได้นั้นค่อนข้างหาได้ยากมากจริง  ส่วนใหญ่คนที่มีทักษะประเภทนี้จะมีจิตวิญญาณการต่อสู้ที่โดดเด่นด้านพลังจิตซึ่งหาได้ยาก

“ฉันมีความคิดดีๆอยู่ถึงแม้จะไม่ใช่ทักษะตรวจจับพื้นที่แต่ช่วยในการเดินทางของเราได้มาก”

จางหรงเมื่อได้ฟังสิ่งที่หลงเทียนพูดก็นึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง ก่อนจะใช้จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาทันที ประตูสีขาวลวดลายสีทองขนาดใหญ่ปรากฎขึ้นมา มันมีขนาดใหญ่และปลดพลังมิติที่รุนแรงกว่าเมื่อ4ปีก่อนมาก

“อัญเชิญอสูร!”

ร่างขนาดใหญ่ค่อยๆก้าวออกมาจากประตูมิติ รูปร่างของมันเหมือนเหยี่ยว ดวงตาสีทองคมกริบของมันเผยให้เห็นความดุร้าย ปีกสีขาวของมันมีขนาดใหญ่ ขนสีเทาสลับขาวดูแข็งแกร่งและทนทนมาก  ออร่ารอบๆร่างกายของมันสามารถเข้ากับพลังสวรรค์และโลกได้เป็นอย่างดีกลมกลืนราวกับเป็นสิ่งเดียวกัน

“นี่คือ นกเหยี่ยวตาทองแห่งความว่างเปล่า ใช่ไหม!?  ”  หลงเทียนพูดออกมาอย่างสงสัยเล็กน้อย