บทที่ 73 โรงแรมรุ่ยลี่ ตอนที่ 10
บทที่ 73 โรงแรมรุ่ยลี่ ตอนที่ 10
เวลานี้ยังมีแขกบางคนที่อยากออกไปหาอะไรกิน แต่กลับออกไปไม่ได้
“อย่าเพิ่งตกใจ พวกเรายังมีประตูหลังอยู่ ผมจะไปดูตรงนั้นเอง” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรูปร่างผอมสูงพูดขึ้น
แต่เมื่อเดินสวนกับแขก กลับเจอพนักงานจากห้องครัวพอดี
“อย่าไปที่ประตูหลังเลย ตรงนั้นมีกำแพงขวางอยู่ ไม่มีทางออกหรอก”
แขกที่ได้ยินก็เริ่มโกรธ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น โรงแรมใหญ่ขนาดนี้ แต่ประตูหายไปหมด นี่มันกำแพงอะไรกัน!”
“ใช่ นี่หรือว่าเป็นการจงใจขังพวกเราไว้หรือเปล่า?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรูปร่างผอมสูงรีบปลอบแขก “ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอกครับ ก่อนหน้านี้ยังไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่หลังจากไฟดับแล้วไฟติดกลับมาก็เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น พวกเราก็เดือดร้อนเหมือนกันนะครับ”
บางคนไม่เชื่อ เลยเดินไปจับดูที่กำแพง คิดว่าอาจเป็นการล้อเล่น แต่พอเอามือแตะลงบนกำแพง ก็พบว่ามันเป็นกำแพงจริง ๆ ไม่มีใครล้อเล่นกับพวกเขา
“แค่แป๊บเดียวก็มีกำแพงขึ้นมาได้...”
บางคนเริ่มกลัว และคาดเดาว่า “หรือว่าเรากำลังเจอกับ 'กำแพงผี' อยู่?”
“กำแพงผีเหรอ?”
“คือการที่เราถูกขังอยู่ในบริเวณหนึ่ง ไม่ว่าจะพยายามยังไงก็ออกไปไม่ได้ เหมือนเดินขึ้นลงบันไดแล้วกลับมาที่ชั้นเดิมตลอด”
ทุกคนในโถงเริ่มรู้สึกหนักใจ ทำไมถึงโชคร้ายแบบนี้
“เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว นี่มันศตวรรษที่ 21 นะ จะมี 'กำแพงผี' อะไรกัน มันต้องมีสาเหตุแน่นอน”
“หรือเป็นฝีมือของใครจากข้างนอก?”
“แต่ที่นี่เป็นย่านการค้า จะสร้างกำแพงใหญ่ขนาดนี้ต้องมีเสียงดังมาก ไม่มีทางที่ไม่มีใครสังเกตเห็น”
ผู้คนในโถงเริ่มตื่นตระหนก ควักโทรศัพท์ออกมาแต่กลับพบว่าไม่มีสัญญาณ
ทั้งโรงแรมตกอยู่ในความวุ่นวาย ส่วนคนที่ยังอยู่ในห้องก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
.
เจ้าของโรงแรมกับภรรยาหายตัวไปจากโถงตั้งแต่เห็นสถานการณ์ไม่ปกติ ดูเหมือนพวกเขาจะขึ้นไปชั้นบนแล้ว
แขกบางคนที่เห็นเสิ่นชงหรานใส่ชุดเครื่องแบบ ก็เข้ามารุมล้อมเธอ
“โรงแรมของพวกเธอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ รีบหาทางแก้ไขหน่อยสิ!”
“ใช่ ฉันไม่สนว่า 'กำแพงผี' หรืออะไร ตอนนี้ฉันต้องการออกไป”
“ลองใช้โทรศัพท์สายตรงนี่ดูสิว่าจะแจ้งตำรวจได้ไหม?”
แผนกต้อนรับกลายเป็นที่วุ่นวาย ส่วนเจียงเหรินและพวกก็ลังเลว่าจะเข้าไปช่วยดีหรือไม่
เสิ่นชงหรานรู้ดีว่า สถานการณ์นี้จะต้องยืดเยื้อไปจนถึงวันที่ 16 ในช่วงเวลานี้ ทุกคนจะออกไปไม่ได้
“ขอให้ทุกคนใจเย็นก่อน แนะนำให้กลับไปที่ห้องของตนก่อนนะคะ ฉันลองใช้โทรศัพท์สายตรงแล้ว ไม่สามารถแจ้งตำรวจได้”
หญิงสาวคนหนึ่งที่ดูไม่พอใจอย่างมาก “งั้นก็หาเครื่องมือมาทุบกำแพงสิ ครึ่งชั่วโมงฉันต้องออกไปจากที่นี่ ไม่อย่างนั้นคุณรอเจอฟ้องแน่”
เสิ่นชงหรานตอบ “ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ฉันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้”
แต่คำแนะนำให้ทุบกำแพงของหญิงสาวดูจะเป็นทางออกที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยอมรับได้
เจ้าหน้าที่รูปร่างผอมสูงเดินเข้ามายิ้มพร้อมกล่าว “ไม่ต้องกังวลครับ เราจะไปหาเครื่องมือมาลองทุบกำแพงดูก่อน”
แต่ดูเหมือนเขาจะยังไม่ได้สระผมในวันนี้ ผมของเขาจึงดูมันมาก หญิงสาวคนนั้นจึงถอยออกมานิดหน่อยอย่างไม่ชอบใจ
เสิ่นชงหรานสังเกตเห็นว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหยุดยิ้มไปครู่หนึ่ง แต่แล้วเขาก็กลับมาทำหน้า ปกติอีกครั้ง
หญิงสาวคนนั้นตะคอกเสียงดัง “งั้นก็รีบไปสิ ทุกคนรอออกไปอยู่”
ในโรงแรมมีค้อนอยู่บ้างแต่ไม่ใหญ่พอ แต่ที่จุดดับเพลิงของแต่ละชั้นมีขวานอยู่ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนจึงไปเอาขวานมา
ทุกคนรอสักพัก เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนก็กลับมา
ท่ามกลางความคาดหวังของทุกคน เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนก็ยกขวานขึ้นแล้วฟาดลงไปที่กำแพง แต่ปรากฏว่ากำแพงไม่เป็นอะไรเลย ในขณะที่ใบขวานกลับบิ่นไปเล็กน้อย
พวกเขาลองอีกครั้ง แต่กำแพงนั้นแข็งเหมือนสร้างจากเพชร ไม่มีเศษกำแพงแตกออกมาเลย
มีชายร่างใหญ่สองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นว่า “พวกนายไหวไหม ให้เราลองดูบ้าง”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยื่นขวานให้พวกเขาโดยไม่คัดค้านอะไร
ชายสองคนมองดูรอยบิ่นบนขวานก่อนจะยกขึ้นและฟาดลงบนกำแพง แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอกจากรอยบิ่นบนขวานที่ลึกขึ้นกว่าเดิม
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทุบไม่แตกจริง ๆ ด้วย”
ในขณะเดียวกัน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกคนที่อยู่เวรพร้อมกับเจ้าหน้าที่รูปร่างผอมสูงก็หาค้อนเล็กมาใช้ทุบกำแพง เขาตีด้วยแรงเต็มที่จนมือชา แต่กำแพงกลับไม่เป็นรอยเลย
คราวนี้หลายคนเริ่มตระหนักว่าพวกเขาอาจจะออกไปไม่ได้
“แย่แล้ว เราเจอเหตุการณ์ลี้ลับเข้าให้แล้ว ก่อนหน้านี้ฉันเห็นข่าวที่เมืองถังนึกว่าเป็นเรื่องล้อเล่น แต่ตอนนี้เจอกับตัวเองจริง ๆ”
เสิ่นชงหรานได้ยินชื่อเมืองถัง เธอจึงมองไปที่ชายคนนั้นด้วยความสงสัย
แต่ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่นั่งด้วยสีหน้าท้อแท้
“แล้วเราจะทำยังไงล่ะ? จะต้องนั่งรอความตายอยู่ที่นี่หรือไง”
“หรือว่าเราจะออกไปไม่ได้อีกเลย ฉันไม่อยากอดตายที่นี่นะ!”
แขกที่เคยวุ่นวายในโถงเริ่มคาดเดาถึงชะตากรรมของพวกเขา
ชายร่างใหญ่สองคนที่ช่วยทุบกำแพงก่อนหน้านี้ก็ขมวดคิ้ว หนึ่งในนั้นพูดขึ้นว่า “ฉันว่ามันไม่ดีแล้ว กลับไปที่ห้องกันเถอะ”
อีกคนพยักหน้าเห็นด้วย และแขกคนอื่น ๆ ที่เห็นก็ตามกลับไปด้วย
พวกเขาพยายามทุบกำแพงแล้ว แต่มันก็ไม่แตก และโทรศัพท์ก็ไม่มีสัญญาณ พวกเขาจึงต้องกลับไปที่ห้องและบอกเรื่องนี้กับคนอื่น ๆ
...
คนที่เหลืออยู่ในห้องโถงตอนนี้ล้วนเป็นพนักงานของโรงแรม ทุกคนต่างมองหน้ากัน
“นี่เราเจอเรื่องผีจริง ๆ เหรอ?” คนที่พูดคือเชฟจากห้องครัวคนหนึ่ง
สีหน้าของเชฟคนนั้นดูไม่สู้ดี เขานึกถึงการสนทนาที่คุยกันเกี่ยวกับพนักงานคนหนึ่งที่เสียชีวิตเมื่อปีที่แล้ว เขาไม่คิดว่าจะเจอเรื่องนี้ก่อนถึงวันที่ 16
“หรือว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องเมื่อปีที่แล้ว?”
ทุกคนก็เริ่มนึกถึงพนักงานที่เสียชีวิตกะทันหันเมื่อปีที่แล้ว ที่ตอนแรกทุกคนคิดว่าเป็นการเสียชีวิตเพราะสุขภาพ แต่ตอนนี้ดูเหมือนโรงแรมนี้จะมีอะไรไม่ชอบมาพากล
“แต่พนักงานคนนั้นเสียชีวิตวันที่ 16 นี่นา วันนี้เพิ่งวันที่ 13 เองนะ”
ตอนนี้เป็นคืนวันที่ 13 อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเข้าสู่วันที่ 14 และยังห่างจากวันที่ 16 พอสมควร
เชฟที่ทำการคาดเดาเริ่มรู้สึกกังวล “ฉันก็แค่คิดเอาเอง บางทีสถานการณ์อาจรุนแรงขึ้นกว่าปีที่แล้ว”
คำพูดนี้ดูเหมือนจะมีเหตุผลอยู่
“แล้วเจ้าของโรงแรมล่ะ? ลองไปถามเขาดูไหม? ตอนแรกเขาทำไมถึงสั่งให้มีคนเฝ้าโรงแรม บางทีเขาอาจจะรู้อะไรบางอย่าง!”
เชฟที่พูดดูมั่นใจมาก และทำให้คนอื่น ๆ เริ่มคล้อยตาม
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรูปร่างผอมสูงตบขาอย่างแรง “ฉันถึงว่า ทำไมพวกเขาสองคนถึงหนีขึ้นไปเงียบ ๆ เหมือนรู้ว่ามีอะไรผิดปกติอยู่แล้ว”
คำพูดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทำให้ทุกคนมั่นใจมากขึ้นว่าเจ้าของโรงแรมต้องรู้อะไรบางอย่าง
“ไปหาเขากันเถอะ เขาน่าจะอยู่ที่สำนักงานบนชั้นดาดฟ้า”
ทุกคนในห้องโถงเกือบทั้งหมดรีบเดินออกไป ทิ้งไว้เพียงพวกผู้ทำภารกิจไม่กี่คน
ทั้งหกคนหันมองหน้ากัน อวี๋หย่าหนิงรู้สึกกังวลจึงเริ่มแนะนำตัวเอง “ฉันชื่อ อวี๋หย่าหนิง”
หัวหน้าฝ่ายบริการลูกค้าหญิงที่ยืนอยู่มองทุกคนและพูดว่า “ฉันชื่อ กวนเสี่ยวรุ่ย”
เสิ่นชงหรานมองดูหญิงสาวที่น่าจะมีอายุไม่ถึงสามสิบ ใบหน้าสะอาดสะอ้านและดูจริงจัง แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอก็ยังดูสงบและมั่นใจ ในขณะที่คนอื่น ๆ เริ่มไม่สบายใจ
จากนั้นทุกคนที่เหลือรวมถึงเสิ่นชงหรานก็บอกชื่อตัวเองออกมา
กวนเสี่ยวรุ่ยจำชื่อของพวกเขา “ทุกคนสามารถทำภารกิจระดับกลางได้ แปลว่าพวกคุณไม่ใช่มือใหม่ ภารกิจครั้งนี้เป็นแบบไขปริศนา เราต้องร่วมมือกัน ยิ่งออกไปได้เร็วเท่าไหร่ เราก็จะยิ่งลดความสูญเสียได้มากเท่านั้น”
..........