บทที่ 31 ระดับแพลตินัม? พวกเรามองถูกแล้ว!
บทที่ 31 ระดับแพลตินัม? พวกเรามองถูกแล้ว!
“โอ้ ไม่นะ ไอ้คนหน้าไหว้หลังหลอกนั่นมาแล้ว”
“ฉันว่าพวกนั้นหน้าคุ้นๆ พวกนั้นมาจากห้องเรียนของไอ้คนหน้าไหว้หลังหลอกนั่น”
“แบบนี้ทุกอย่างก็สมเหตุสมผลแล้วล่ะ มีหลายครั้งที่นักเรียนในห้องของมันไปทำร้ายคนอื่น”
“ที่น่าโมโหที่สุดก็คือการที่ครูไปหาเรื่องพวกมัน ไอ้คนหน้าไหว้หลังหลอกนั่นมันก็จะใช้สถานะของตัวเองเพื่อปกป้องพวกมัน”
“ทำไมพวกนั้นถึงได้กร่างในโรงเรียนแบบนี้? ก็เพราะมีมันคอยหนุนหลังอยู่น่ะสิ”
“จบแล้ว เรื่องนี้คงจะจบไม่สวยแน่”
เย่เหรินมาถึงก่อน
นักเรียนจากห้อง 2 ที่เพิ่งจะมาถึง เห็นแบบนั้นก็เริ่มพูดคุยกัน
ถ้าหากฮั่นฉุนอยู่ที่นี่ การทำร้ายหวังดาชุนก็คงจะสูญเปล่า
“ครูฮั่น มาได้จังหวะพอดีเลย บอกมาสิว่านายจะจัดการเรื่องนี้ยังไง?” เย่เหรินมองฮั่นฉุนอย่างใจเย็น
ฮั่นฉุนมองเย่เหรินอย่างสนใจ จากนั้นเขาก็มองไปที่นักเรียนของเขา เขามีสีหน้าที่สับสน ราวกับว่าเขาเพิ่งจะมาถึง
“ฉันเพิ่งจะมาถึง เกิดอะไรขึ้นกันเหรอ?”
ตอนที่ทะเลาะวิวาทกัน เขาหายตัวไป แต่พอจะลงโทษนักเรียน เขากลับโผล่มา
บอกว่าเพิ่งจะมาถึง ใครจะไปเชื่อล่ะ?
เย่เหรินเห็นฮั่นฉุนแสร้งทำเป็นโง่ เขาจึงพูดออกมาโดยไม่ลังเล
“นักเรียนของนายเพิ่งจะยอมรับว่าพวกมันคิดจะทำร้ายหวังดาชุน ตามกฎของโรงเรียนแล้ว หากนักเรียนทะเลาะวิวาทกัน และสถานการณ์รุนแรง พวกเขาจะถูกเพิกถอนพลังวิเศษ และถูกไล่ออก”
ฮั่นฉุนตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของเย่เหริน
“ครูเย่ ทุกอย่างต้องมีหลักฐานสิ นี่หวังดาชุนก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ พวกเขาจะไปทำร้ายหวังดาชุนได้ยังไง?”
“ฉันพูดไม่ชัดเจนรึไง? นักเรียนของนายยอมรับแล้วว่าพวกมันคิดจะทำร้ายหวังดาชุน นี่นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงกัน?” เย่เหรินมองฮั่นฉุนอย่างไม่ใส่ใจ
ฮั่นฉุนยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของเย่เหริน “เอ่อ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าในกฎของโรงเรียนน่ะ มีกฎที่บอกว่า ‘ถ้าหากคิดจะทำร้ายคนอื่น จะต้องถูกไล่ออก’ ทำไมครูเย่ไม่บอกฉันล่ะ ว่ามันอยู่ตรงไหน?”
“ยิ่งไปกว่านั้น นายบอกว่านักเรียนของฉันมีเจตนาแบบนั้น มันเป็นเรื่องจริงเหรอ?” ฮั่นฉุนหันไปถามนักเรียนสี่คนที่อยู่ด้านหลังเขา “บอกครูสิ ว่าพวกนายคิดจะทำร้ายหวังดาชุนจริงๆ งั้นเหรอ?”
หวังเหาหรานที่เคยยอมรับมาก่อน ตอนนี้เขากลับเงียบ
หยินไห่และคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างหลังเขารีบลุกขึ้นยืน “ครูครับ พวกเราแค่ทะเลาะกับหวังดาชุนนิดหน่อย พวกเราไม่ได้คิดจะทำร้ายเขา พวกเรายอมรับก็เพราะครูเย่ขู่พวกเราต่างหาก”
หยินไห่และคนอื่นๆ ไม่เพียงแต่จะปฏิเสธเจตนาเดิมของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังใส่ร้ายเย่เหรินอีกด้วย
ฮั่นฉุนที่ได้ยินคำพูดของพวกเขาทั้งสี่คน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
“ครูเย่ นี่นายหมายความว่ายังไง?! นี่นายกำลังใส่ร้ายพวกเรางั้นเหรอ?!”
สุดท้ายแล้วฮั่นฉุนก็หันไปหาคนที่อยู่ไม่ไกล
“อาจารย์หวัง ท่านคิดว่าเรื่องนี้ควรจะจัดการยังไงดีครับ?”
ทุกคนหันกลับไปมอง
พวกเขาถึงได้รู้ว่า หวังเฉิงไห่ รองผู้อำนวยการฝ่ายวิชาการ กำลังเดินเข้ามา
หวังเฉิงไห่เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม เขากำลังลูบท้องของตัวเอง
“เรื่องนี้ฉันได้ยินมาตอนที่อยู่ระหว่างทาง ฉันคิดว่าเรื่องนี้ทั้งหมดเป็นความผิดของครูเย่ ทำไมนายถึงได้บังคับให้นักเรียนยอมรับแบบนั้นล่ะ? เรื่องแบบนี้ห้ามเกิดขึ้นในชั้นเรียนของฉันเด็ดขาด!!!”
หวังเฉิงไห่ขมวดคิ้ว เขามองเย่เหรินอย่างไม่พอใจ
“ครูเย่ ในเมื่อนี่เป็นการกระทำผิดครั้งแรกของนาย นายก็แค่ขอโทษนักเรียนทั้งสี่คน และให้พวกเขายกโทษให้นาย แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง”
ฮั่นฉุนไม่พอใจ เขามองหวังเฉิงไห่
“อาจารย์หวัง แบบนี้มันลำเอียงเกินไปรึเปล่าครับ? คุณควรจะปกป้องนักเรียนสิครับ!”
หวังเฉิงไห่ปลอบฮั่นฉุน ราวกับกำลังแสดงละครอยู่ “เอาล่ะ ครูฮั่น ใจเย็นๆ ก่อน ให้อภัยครูเย่เถอะ”
ฮั่นฉุนแค่นเสียงเย็นชาออกมา “ผมจะให้เกียรติอาจารย์หวัง ครั้งนี้ผมจะยอม”
หวังเฉิงไห่มองเย่เหริน
“เห็นรึเปล่า? ครูฮั่นให้อภัยนายแล้ว รีบขอโทษพวกเขาเร็วเข้า!!”
เพียงแค่ประโยคเดียว ผู้เสียหายก็กลายเป็นจำเลย
เห็นได้ชัดว่า นี่คือแผนของหวังเฉิงไห่และฮั่นฉุน
นักเรียนห้อง 2 ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ดวงตาของพวกเขากำลังลุกโชน
“นี่มันอะไรกัน? หวังดาชุนต่างหากที่โดนทำร้าย!!!”
“ไม่ลงโทษพวกนั้นก็แล้วไป ทำไมถึงให้ครูเย่ไปขอโทษพวกมันล่ะ?”
“อาจารย์หวังกับฮั่นฉุนมันร่วมมือกัน!!!”
“น่าโมโหชะมัด พวกมันพร่ามถึงความยุติธรรมทุกๆ วัน แบบนี้เหรอที่พวกมันเรียกว่าความยุติธรรม? ตายซะเถอะ!!!”
...........
“ครูเย่ ชั้นเรียนใกล้จะเริ่มแล้ว รีบขอโทษเร็วๆ เข้า ชั้นเรียนของนายไม่ต้องเรียนก็จริง แต่พวกเราต้องเรียนนะ” ฮั่นฉุนมองนาฬิกาอย่างร้อนใจ
เขามองเย่เหริน
“อาจารย์หวัง พวกเขาทั้งสี่คนต่างหากที่เป็นคนเริ่มก่อน พวกมันคิดจะทำร้ายผม ทำไมถึงให้ครูเย่ขอโทษล่ะครับ?”
หวังดาชุนที่ได้ยินว่าหวังเฉิงไห่และฮั่นฉุนขอให้เย่เหรินไปขอโทษนักเรียนทั้งสี่คนที่ทำร้ายเขา
เขารีบพูดออกมา
“หึ เด็กคนนี้มันเป็นอะไรไป? นี่มันเรื่องของผู้ใหญ่” ฮั่นฉุนแค่นเสียงเย็นชาออกมา ในขณะที่กำลังพูด ออร่าระดับแพลทินัมก็เปล่งประกายออกมา มันกลายเป็นคลื่นกระแทกที่มองไม่เห็นพุ่งเข้าใส่หวังดาชุน
หวังดาชุนไม่ทันได้ตั้งตัว
“ปัง!! ปัง!! ปัง!!”
หวังดาชุนกระเด็นไปที่มุมห้อง
หวังดาชุนที่บาดเจ็บอยู่แล้วไม่สามารถต้านทานการโจมตีของผู้มีพลังระดับแพลทินัมได้
เขาอาเจียนเป็นเลือด เขาลุกขึ้นยืนไม่ได้
ในขณะที่หวังดาชุนกระเด็นออกไป
เย่เหรินไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาตบหน้าฮั่นฉุน
“อาจารย์หวัง ท่านเห็นรึเปล่า? ครูเย่เป็นฝ่ายเริ่มโจมตีก่อน ผมก็แค่ป้องกันตัว”
ฮั่นฉุนมองเย่เหรินที่กำลังโจมตีเขา
เขายิ้มออกมา
นี่คือสิ่งที่ฮั่นฉุนต้องการ เขากำลังยั่วยุเย่เหริน
มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ที่เขาจะสามารถทำลายเย่เหรินได้
ถึงแม้ว่าแผนการของฮั่นฉุนจะเป็นจริงก็ตาม
แต่เมื่อเขาสัมผัสกับการโจมตีของเย่เหริน
เขาก็พบว่าทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิด
“เพี๊ยะ!!!”
เสียงตบหน้าดังขึ้น
แก้มซ้ายของฮั่นฉุนบวมเป่ง
เลือดไหลออกมาจากจมูกของเขา
ฮั่นฉุนยืนอยู่ตรงนั้นอย่างงุนงง เขามองไปที่มือของตัวเองที่ถูกเย่เหรินปัดออกไป
เขาไม่อยากจะเชื่อเลย
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
เขาน่ะเป็นถึงผู้มีพลังระดับแพลทินัม แต่กลับรับมือกับการโจมตีของครูผู้สอนห้องเรียนห่วยๆ ไม่ได้???
