บทที่ 227 ไม่มียาแก้ความเสียใจ
บทที่ 227 ไม่มียาแก้ความเสียใจ ได้ยินดังนั้น สีหน้าของเว่ยกวงเทาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ในเวลานี้ ซ่งชิวยังไม่ลืมหยิบ ‘หาง’ ที่เตรียมไว้ล่วงหน้า โยนไปที่หน้าเว่ยกวงเทา “ก่อนที่พี่เขยของฉันจะลงมือ แกคงจะอยากเห็นฉันเสียบหางลงจากเขา บังเอิญ ตอนนี้ ฉันเองก็อยากเห็นแกทำแบบนั้นเช่นกัน” หมั่วอู๋โหยวก็รู้สึกสะใ...
