บทที่ 18 สโมสรอัจฉริยะ
บทที่ 18 สโมสรอัจฉริยะ
คลิก
ปลายกระบอกปืนร้อน ๆ จ่ออยู่ที่หน้าผากของหลินเสวียน เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย…แมวอ้วนนี่มันเป็นเพื่อนร่วมทีมที่ช่วยไม่ได้จริง ๆ !
สถานการณ์ตอนนี้ชัดเจนอยู่แล้ว ซีซีถูกบีบจนจนตรอก!
ถ้อยคำสุดท้ายของเธอเป็นเพียงการสร้างภาพ แสดงความมั่นใจ ลุ้นให้ได้เบาะแสจากแมวอ้วน
ไม่น่าเชื่อเลยว่า แมวอ้วนจะเล่นตามน้ำ!
ซีซีไม่รู้หรอกว่าในตู้เซฟมีอะไรบ้าง ไม่รู้จุดประสงค์ของแมวอ้วน และสิ่งที่มันต้องการมากที่สุด…
แต่แมวอ้วนกลับพูดออกไปเอง
“บัตรเชิญ! ในตู้เซฟนั่น มันต้องเป็นบัตรเชิญเข้าสโมสรอัจฉริยะแน่ ๆ !”
มันช่างโง่เขลาเหลือเกิน!
ลูกชายของนักคณิตศาสตร์ระดับเหรียญฟิลด์ นี่มันปัญญาอ่อนขนาดนี้เลยเหรอ?
หลังจากนั้น แมวอ้วนก็เหมือนสมองลัดวงจร
ซีซีแสร้งยอมแพ้ ยกมือขึ้นไพล่หลัง เพื่อหยิบปืนที่ซ่อนไว้ในผมเปีย แล้วยิงทันที
…
“ยิงเลยเถอะ”
หลินเสวียนเริ่มเบื่อหน่าย
แผนการของเขาล้มเหลวแล้ว การอยู่ต่อก็ไม่มีความหมาย
“ฉันไม่เคยเจอใครไม่รักชีวิตตัวเองแบบนายมาก่อนเลยนะ”
ซีซีที่ซ่อนตัวอยู่หลังหน้ากากอัลตร้าแมน พูดอย่างจริงใจ
“แกล้งเป็นฉันขึ้นรถมัน แล้วก็มาก่อเรื่องวุ่นวายแบบนี้…นายไม่กลัวตายเลยเหรอ?”
“อย่าพูดมาก รีบ ๆ เถอะ”
หลินเสวียนปิดตาเตรียมตัวนอน
“แต่ผมอยากรู้คำตอบของคำถามนั้นอยู่ดี”
“เอาเถอะ ผมก็รู้ว่าคุณจะฆ่าผมอยู่ดี งั้นบอกความจริงผมเถอะ ถือว่าทำบุญ ทำกุศล ให้ผมตายอย่างรู้เรื่อง” หลินเสวียนพึมพำเบา ๆ
ซีซี ยืนนิ่ง ไม่ลดความเข้มข้น ยืนถือปืนจ่อเขาอยู่
“นายอยากถามอะไร” ซีซี ถามเสียงเรียบ
“ผมแค่อยากรู้ว่า เราสองคน เคยมีอะไรเกี่ยวข้องกันไหม?” หลินเสวียนลืมตาขึ้น มองซีซีตรง ๆ
“ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่เห็นได้ชัดว่า คุณไม่ใช่คนที่เพิ่งเคยเห็นผมเป็นครั้งแรก แน่นอน คุณต้องมีเหตุผลบางอย่าง ถึงไม่ยิงผมทิ้งตั้งแต่แรก” หลินเสวียนพูดต่อ
“คุณจะฆ่าผม ผมไม่มีอะไรจะเถียง ยิงเลย คุณจะยิงก็ยิง แต่ตอนนี้ บอกผมหน่อยได้ไหม?”
หลินเสวียนท้าทาย มองตรงไปที่ดวงตาของซีซี
“เราสองคน เคยเจอกันมาก่อนไหม?”
“...”
“...”
ซีซียกปืนขึ้น มองตาหลินเสวียนอย่างจริงจัง
“ไม่เคย”
ปัง!!!!
....
....
เสียงปืนดังสนั่น
กลิ่นดินปืนลอยมา
เสียงดังในหูทำให้หลินเสวียนรู้สึกชาไปทั้งหัว
ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาจากหู...
?
เดี๋ยวนะ
หู?
หลินเสวียนลืมตาขึ้น...
เขาพบว่า ตัวเองยังอยู่ในโกดังที่เต็มไปด้วยตู้เซฟ ไม่ได้กลับไปที่ห้องนอนของเขา
ปลายกระบอกปืนยังคงปล่อยควัน ... เบนไปทางขวาเล็กน้อย
กระสุนทะลุผ่านกระดูกหูของหลินเสวียน ฝังตัวอยู่ในกำแพงหินข้างหลัง เสียงดังของกระสุนทำให้เยื่อแก้วหูฉีกขาด เลือดค่อย ๆ ไหลออกมา
“คุณไม่ฆ่าผมอีกเหรอ?”
หลินเสวียนแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
ฉันเพิ่งโกหกเธอไป แถมเธอยังไม่กระพริบตาเลยตอนฆ่าแมวอ้วน แต่พอถึงคราวฉันเอง เธอกลับไม่ยอมฆ่าเนี่ยนะ?
ชัดเจนว่ามีอะไรผิดปกติอยู่
...ถ้าฉากนี้เป็นละครกำลังภายใน นี่คือข้อพิสูจน์แน่นอนว่านางมารร้ายคนนี้ต้องหลงรักฉันเข้าให้แล้ว!
“นายไปได้แล้ว อย่ามาขัดขวางฉันทำงาน”
ซีซีหันหลังกลับมาเงียบ ๆ ซ่อนปืนไว้ เดินไปที่ตู้เซฟหลังเธอ
เริ่มไขรหัสด้วยเสียง “ตึ๊ก ๆ”
หลินเสวียนยืนนิ่ง ไม่พูดอะไร
เวลาผ่านไปทีละวินาที
จนกระทั่งมีเสียง “คลิ๊ก” เสียงกระแสไฟฟ้าที่ใสแจ๋ว วงจรหลักกลับมาทำงานแล้ว
หว๋อ! หว๋อ! หว๋อ! หว๋อ!
เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น
ซีซีทุบตู้เซฟที่ยังไม่ได้เปิดด้วยกำปั้น แล้วถอนหายใจ
หลินเสวียนเดินเข้าไป
“ผมอยากถามอะไรหน่อย”
“นายจะมีคำถามอะไรมากมายขนาดนั้น!”
ซีซีอารมณ์เสียอยู่บ้าง เธอหันกลับมาตะโกนด้วยฟันกรอด
“นายทำให้ฉันเสียเวลามากเลยนะ!”
“แค่คำถามเดียว แค่คำถามเดียว”
หลินเสวียนยื่นนิ้วชี้ขึ้นมา ยิ้ม
ที่จริง ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นความฝัน แต่หลินเสวียนก็ยังรู้สึกผิดอยู่บ้าง
รู้สึกเหมือน... เหมือนคนอื่นคิดดีกับเขา แต่เขากลับคิดร้ายกับคนอื่น
“อืม... เอ่อ... ผมอยากถามหน่อยว่า ในตู้เซฟของหลินเสวียนเนี่ย มีจดหมายเชิญเข้าสโมสรอัจฉริยะอยู่จริงหรือเปล่า?”
หว๋อ! หว๋อ! หว๋อ! หว๋อ!
เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น ซีซีลุกขึ้น ยืนมองรูโหว่ขนาดใหญ่ที่กำแพง
หลินเสวียนไม่หันกลับไปมองแม้แต่นิดเดียว
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!
แสงสีขาวร้อนระอุกลืนกินโลกอีกครั้ง เผาผลาญทุกสิ่ง
……
……
เฮ้อ…
ในห้องนอน หลินเสวียนถอนหายใจเบา ๆ โดยที่ยังไม่ลืมตา
เขาสัมผัสได้ว่าผ้าห่มวันนี้น้ำหนักมากเป็นพิเศษ ราวกับกดทับร่างกายจนหายใจไม่ออก
ทำไมทุกครั้งที่เจอซีซี…หัวใจเขารู้สึกวุ่นวายซับซ้อนเช่นนี้
หลินเสวียนหวังเหลือเกินว่าทุกคนที่อยู่ในความฝันจะเป็นคนเลวร้าย เพื่อที่เขาจะได้ฆ่าฟันอย่างไม่ลังเล ไม่มีการรู้สึกผิด
เขาชอบแมวอ้วน ผู้ซึ่งยอมทำทุกอย่างเพื่อบรรลุเป้าหมาย
เขาชอบลูกน้องทั้งสามคนที่คิดไม่ซื่อ มีเล่ห์เหลี่ยม
การฆ่าพวกมันนั้นช่างสะใจ การหลอกลวงพวกมันก็ทำให้รู้สึกสบายใจ
แต่กลับมีซีซีอยู่คนเดียว
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้…”
หลินเสวียนปิดตา ขยี้เบา ๆ
งานและการไปสังสรรค์ตอนกลางวันก็เหนื่อยพอแล้ว ทำไมในความฝันจึงไม่มีเรื่องราวสนุก ๆ บ้าง?
หลินเสวียนชื่นชมจินตนาการของตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ
เรื่องราวในความฝันนั้นเข้มข้น ตื่นเต้น ตรรกะลื่นไหล … ถ้าเขียนเป็นนิยายตีพิมพ์ออกไป อาจจะมีนักเขียนชื่อดังมาจองไว้เลยทีเดียว
“นอน ๆ ไปเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปก่อสร้างต่อ”
หลินเสวียนพลิกตัว
ตลอดทั้งคืนเขาไม่มีฝันอีกเลย
……
วันรุ่งขึ้น
หลินเสวียนพบกับเพื่อนร่วมงานจากแผนกผลิตที่เคาน์เตอร์ เพื่อนร่วมงานคนนั้นโบกมือทักทายพร้อมกับเดินเข้ามาหา
“หัวหน้าหลิน ตุ๊กตาแมวไรน์ของคุณผลิตเสร็จแล้ว เอาตัวอย่างมาให้คุณก่อน”
เพื่อนร่วมงานยื่นตุ๊กตาที่ประณีตสวยงามให้เขา
ขนาดใกล้เคียงกับลูกฟุตบอล วัสดุและสัมผัสดีเยี่ยม รายละเอียดและสีหน้าต่าง ๆ ก็สมบูรณ์แบบ
ส่วนหางข้างหลังนั้นเป็นขนนุ่ม ๆ น่ารักน่าชังมาก
"เยี่ยมไปเลย" หลินเสวียนชมพลางตบไหล่เพื่อนร่วมงานฝ่ายผลิต
"อันนี้ผมจะเอาไปส่งให้คุณจ้าวก่อน เดี๋ยวคุณก็ค่อยเอาอันอื่นมาส่งที่ห้องทำงานผมแล้วกัน"
เพื่อนร่วมงานพยักหน้าแล้วเดินจากไป
"เฮ้! หัวหน้าหลิน! คุณจะไปห้องทำงานคุณจ้าวเหรอ?"
หลินเสวียนหันไป เด็กสาวที่เคาน์เตอร์ตะโกนเรียกเขา
"เช้านี้มีผู้หญิงมาฝากบัตรเชิญไว้ บอกว่าจะให้คุณจ้าว อิงจวิ้น...คุณจะไปส่งให้คุณจ้าวด้วยเลยไหม?"
"ได้ เอาให้ผมมาเลย"
อย่างไงฉันก็ต้องไปที่ห้องทำงานของคุณจ้าวอยู่แล้ว ช่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วกัน
หลินเสวียนรับบัตรเชิญ
เป็นบัตรสีแดงเข้ม พับเป็นแบบบัตรอวยพร
ตรงส่วนเปิดบัตรมีก้อนขี้ผึ้งสีแดงปิดทับ ดูไม่ออกว่าข้างในเป็นอะไร พอสังเกตดูดี ๆ ... ขี้ผึ้งนั้นยังมีตราประทับสวยงามประทับอยู่ ดูหรูหรามาก
"คุณจ้าวมีเพื่อนแต่งงานหรือเปล่านะ"
หลินเสวียนพึมพำพลางพลิกบัตรเชิญไปด้านหลัง
ความรู้สึกเย็นเยียบวาบไปทั่วร่างกาย... เขาจำคำพูดของเกาหยางในบาร์ได้ทันที
"สิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงปรากฏในฝัน มีอะไรแปลกตรงไหน?"
"ถ้าวันไหน สิ่งที่เกิดขึ้นในฝันปรากฏขึ้นในชีวิตจริง นั่นแหละเรียกว่าเรื่องใหญ่มาก ๆ !"
หลินเสวียนขมวดคิ้ว
มองดูด้านหลังบัตรสีแดงเข้มนั้น มีตัวอักษรสีทองขนาดใหญ่ 5 ตัว เขียนอยู่ชัดเจน
【สโมสรอัจฉริยะ】