บทที่ 178 ปล้น... ปล้น

บทที่ 178 ปล้น... ปล้น

หลี่เอ้อร์และเฉินเจียจวี้หายใจถี่ขึ้นทันที ทั้งสองคนรู้สึกเหมือนมีลมเย็นพัดผ่านจมูก ราวกับจะมีเลือดกำเดาไหลออกมา

“นายเห็นอะไรไหม?” หลี่เอ้อร์ถาม

เฉินเจียจวี้กลืนน้ำลายแล้วพยักหน้า “เห็นแล้ว ขาวมาก!”

หลี่เอ้อร์ “อืม ดำมาก!”

“ทำไมถึงบอกว่า 'ดำ' ล่ะ?” เฉินเจียจวี้หันมามองหลี่เอ้อร์ด้วยความสงสัย

“ฉันพูดถึงผมของเธอ!” หลี่เอ้อร์ตอบอย่างเคร่งขรึม “แล้วนายพูดถึงอะไร?”

“ฉันพูดถึงสีขาวของกำแพงต่างหาก” เฉินเจียจวี้รีบแก้ตัว

พอถึงเวลาแบบนี้ ความฉลาดของผู้ชายทุกคนก็มักจะพุ่งสูงจนเทียบเท่าระดับอัจฉริยะได้ทันที

เฉินเจียจวี้รีบคว้ากล้องส่องทางไกลจากมือของหลี่เอ้อร์ แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปที่หน้าต่างห้องอาบน้ำของครูฝึกหู เห็นทุกอย่างอย่างชัดเจน

“โห นี่นายใช้กล้องกำลังขยายสูงเหรอ?” เฉินเจียจวี้มองหลี่เอ้อร์ราวกับเห็นผี จากนั้นก็ทุบหัวตัวเองกับกรอบประตูรถด้วยความเจ็บใจ เพราะในขณะนั้นครูฝึกหูได้สวมชุดนอนเรียบร้อยแล้ว กล้องของเฉินเจียจวี้ที่มีความชัดน้อยทำให้เขามองเห็นได้เพียงเงาสีขาวสว่าง ๆ เท่านั้น ไม่ได้เห็นอะไรชัดเจนอย่างที่หลี่เอ้อร์เห็นแม้สักเสี้ยวเดียว

“นายได้กล้องกำลังขยายสูงนี่มาจากไหน? นี่มันของทหารใช่ไหม?” เฉินเจียจวี้ถามหลี่เอ้อร์ด้วยความงุนงง

หลี่เอ้อร์ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วชี้ไปที่ห้องของครูฝึกหู “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ครูฝึกหูเขาให้มาเอง หรืออาจจะเอามาจากทีมเสือบินก็ได้นะ!”

ครูฝึกหูคงต้องเรียกว่าทำอะไรโดยไม่ทันคิด

“ไอ้บ้านี่มีของดีขนาดนี้แต่ดันไม่เอามาให้ใช้ตั้งแต่แรก” เฉินเจียจวี้สบถในใจด้วยความโมโห

ในตัวบ้าน

หลี่เฉียนอิงกำลังท่องประโยคภาษาญี่ปุ่นพื้นฐานด้วยความตั้งใจ ในขณะนั้นก็มีคนมาเคาะประตู

“มีอะไรเหรอ?” หลี่เฉียนอิงเปิดประตู เห็นเป็นโรฮั่นกั๋ว

“เฮ้! หลี่เซอร์ ผมเอง โรฮั่นกั๋ว!” โรฮั่นกั๋วยิ้มแล้วโบกมือ “ให้ผมเข้าไปก่อนสิ มีเรื่องลับสุดยอดจะรายงาน”

“เรื่องลับอะไร?” หลี่เฉียนอิงขมวดคิ้วถาม

โรฮั่นกั๋วรีบเดินเข้ามาในห้องโดยไม่รอคำตอบจากหลี่เฉียนอิง หลี่เฉียนอิงจึงต้องเดินตามเข้ามาในห้อง

“ปัง!”

หลี่เฉียนอิงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หัว หนังแรดปรากฏตัวด้านหลังของเขา มือถือกระทะแบนที่เพิ่งใช้ทุบไปที่หัวของหลี่เฉียนอิง

“เร็ว ๆ เอาเขาไปวางบนเตียง!” หนังแรดพูดเบา ๆ

ต้าเซิงตีและปักกี้รีบเข้ามาช่วย ยกหัวและเท้าของหลี่เฉียนอิงขึ้นแล้ววางลงบนเตียง

“ขอพูดก่อนเลยนะ ฉันลงแรงมากที่สุด งั้นขอส่วนแบ่งเยอะสุดด้วย” หนังแรดยกมือประกาศก่อนใคร

“ได้ ๆ นายได้เยอะสุด” ปักกี้กับต้าเซิงตีพยักหน้าเออออ

“งั้นใครจะเริ่มก่อน?” โรฮั่นกั๋วถาม

หนังแรดกำลังจะยกมือ ปักกี้รีบพูดขึ้นมาก่อน “อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ คนที่เริ่มก่อนถ้าแสดงไม่เนียน อาจโดนครูฝึกหูจับได้แล้วโดนตบแน่ ๆ”

หนังแรดรีบลดมือลงแล้วดึงโรฮั่นกั๋วมาไว้ข้างหน้า “นายขึ้นก่อนเลย โรฮั่นกั๋ว”

“ฉันเป็นเด็กไร้เดียงสา ยังไงก็โดนจับได้” โรฮั่นกั๋วหดคอแล้วส่ายหัว “ต้าเซิงตี นายไปก่อนเถอะ”

ต้าเซิงตีส่ายหน้า "ให้เจ้อกู๋ไฉไป เขาตัวใหญ่ ถ้าโดนจับได้ยังไงก็ทนได้หลายตบ"

ผิวแรดและโรฮั่นกั๋วต่างพยักหน้าเห็นด้วย

“เจ้อกู๋ไฉต่อสู้เก่ง แต่มีสมองหรือเปล่า? ไม่แน่อาจโดนจับได้ก่อนขึ้นเวที พาให้แผนล่มหมด งั้นให้ฉันขึ้นไปเอง!” ปักกี้ทำท่ากล้าหาญอย่างเสียสละ

“ครูฝึกหู ผมเห็นเงาดำแวบ ๆ ผ่านไปในทางเดินแล้วเข้ามาในห้องคุณนะครับ” ปักกี้ทำท่าทางมองซ้ายมองขวาอย่างตั้งใจ

ครูฝึกหูในชุดคลุมอาบน้ำบางเบามองปักกี้ด้วยสายตาเย็นชา "นายต้องการอะไรแน่? มาหลอกให้ได้ประโยชน์ก็ใช้สมองหน่อยนะ นี่แถวนี้ห่างไกลผู้คนออกไปตั้งสามสิบกิโลเมตร รอบ ๆ นี้ผนังก็เก่าแทบพัง นายคิดว่าจะมีโจรเข้ามาเหรอ?"

"อืม..." ปักกี้หน้าจ๋อยทันที ฝีมือการแสดงเขาก็ธรรมดาเท่านั้น

"ก็ได้" ปักกี้ยักไหล่อย่างยอมแพ้

ทันใดนั้นเอง "อย่าขยับนะ! ปล้น!"

สิ้นเสียงพูด ชายในชุดดำสวมหน้ากากสองคนถือมีดวิ่งเข้ามาในห้องของครูฝึกหู

"เห็นไหม ผมไม่ได้โกหกจริง ๆ มีโจรมาปล้น!" ปักกี้รีบตะโกนออกมา

"หุบปาก ไม่งั้นฉันจะฟันคอนาย" หนึ่งในโจรตัวเตี้ยถือมีดขู่ปักกี้

"พวกนายเป็นใคร?" ครูฝึกหูถามเสียงเย็นชา

"เห็นชัด ๆ ยังถามอีก เราก็เป็นโจรไง มาปล้น" โจรอีกคนกล่าวเสียงดุ

ครูฝึกหูขมวดคิ้ว ขณะที่มีดถูกจ่อคอของเธอ

“จับทั้งสองคนมัดไว้ เราจะไปหาของมีค่า” โจรตัวเตี้ยพูดพร้อมเตรียมเชือก สองโจรใช้เชือกมัดปักกี้และครูฝึกหูติดกัน

“คุณอย่าขัดขืนนะครับ พวกเขาเอาจริง!” ปักกี้ทำท่าโอบครูฝึกหูพร้อมกับทำหน้าฟิน ใจอยากให้โรฮั่นกั๋วและเจ้อกู๋ไฉมัดเชือกให้แน่นกว่านี้ พร้อมทำปมตาย

“เกิดอะไรขึ้น?” เฉินเจียจวี้กระโดดออกจากรถทันที “เราจ้องมองบ้านหลังนี้อยู่ จะมีโจรเข้ามาได้ยังไง?”

หลี่เอ้อร์ขมวดคิ้ว เขารู้แล้วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แต่แผนตื้น ๆ แบบนี้ ครูฝึกหูควรจะจับได้ตั้งแต่แรก

หลี่เอ้อร์พยายามโทรหาหลี่เฉียนอิง แต่ไม่มีคนรับสาย

ขณะนั้นเอง ปักกี้ใช้หน้าอกเสียดสีกับครูฝึกหู “ครูฝึกหู ไม่ต้องกังวลนะครับ พวกโจรพวกนี้ปล้นเอาแค่เงินเท่านั้น ไม่ทำร้ายคน ถ้าเราไม่ขัดขืนก็จะไม่มีปัญหา”

ครูฝึกหูจ้องปักกี้ด้วยสายตาเกลียดชังแล้วหันหน้าหนีไป มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเงาคนสองคนใกล้เข้ามา ครูฝึกหูสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“เฮ้! พวกนายทำอะไรกันน่ะ?” ต้าเซิงตีเดินเข้ามา พร้อมทำท่าตกใจเสียงดัง

“เราถูกปล้น!” ปักกี้ทำหน้าบึ้งตอบไปตามแผน อีกไม่นานะ

"ปล้น!" สองโจรสวมหน้ากากเอ่ยออกมาพร้อมกัน

ครูฝึกหู: "อะ! โดนปล้นอีกแล้วเหรอ?"

"จับพวกเขามัดเข้าด้วยกัน!" โจรกล่าวคำสั่งซ้ำ

แล้วทันใดนั้น

"ปะ.. ปล้น! ปล้น!"

"ใช่ ปล้น!"

คำพูดซ้ำๆ นี้ดังขึ้นอีกครั้ง

จากห้องอาบน้ำในห้องของครูฝึกหู โจรสองคนสวมถุงน่องบนหัวโผล่ออกมาแล้วตะโกนเสียงดัง

"ปล้น?" คนในห้องต่างมองหน้ากันไปมา

"ถูกต้อง! นี่คือการปล้น เอาบัตรธนาคาร บัตรโดยสาร บัตร IC บัตร IQ เอามาทั้งหมด!" โจรในถุงน่องกวักมือเรียกพร้อมตะโกนเสียงดัง

ครูฝึกหูมองการกระทำตลกของอีกฝ่ายอย่างกลั้นขำแทบไม่อยู่

โจรในถุงน่องหันมาจ้องครูฝึกหูอย่างขุ่นเคือง

"โปรดให้ความร่วมมือ อย่าให้การปล้นธรรมดากลายเป็นเหตุการณ์อุกฉกรรจ์ที่ส่งผลเสียมากขึ้น" โจรพูดอย่างจริงจังและหนักแน่น