บทที่ 15 การสังหาร

บทที่ 15 การสังหาร

หลินเสวียนดึงยางรัดผมออก แล้วสวมหน้ากาก

ตั้งแต่ตอนนี้ เขาคือผู้เชี่ยวชาญด้านรหัสแล้ว ต้องแย่งชิงก่อนที่ซีซีผู้เชี่ยวชาญด้านรหัสตัวจริงจะมาถึง... แล้วก็จัดการแมวอ้วน!

เขาหันไปมองที่จุดจอดรถของแมวอ้วน

เห็นชัดเจนว่ามีร่างอ้วนเตี้ยเดินไปมา ซ้ายขวา หน้าก็สวมหน้ากากแมวไรน์ที่คุ้นเคย

หลินเสวียนเดินเข้าไป “พี่แมว!”

“หา?”

แมวอ้วนหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ! เมื่อเห็นหน้ากากอุลตร้าแมนบนหน้าหลินเสวียน ก็ถามด้วยความสงสัย

“นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง? ฉันไม่ได้บอก...”

“ฟังนะ พี่แมวอ้วน”

หลินเสวียนเดินเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว

“ผมไม่เพียงแต่รู้ชื่อพี่ ผมยังรู้ว่าพี่กำลังจะฆ่าทุกคน แล้วเอาเงินไปเองด้วย!”

“ฉันไม่ได้จะทำนะ!”

“แต่ความจริงคือผู้เชี่ยวชาญด้านรหัสหลอกพี่! ในคลังธนาคารไม่มีเงินสักหยวนเลย พี่แค่ถูกใช้เป็นเครื่องมือ”

“น... น... นายเป็นใครกันแน่!”

เห็นอุลตร้าแมนเดินเข้ามาอย่างมุ่งมั่น! แมวอ้วนถึงกับตกใจ! มือขวาล้วงไปที่เอว

ปัง!

มือหนึ่งกดลงบนด้ามปืนที่เอวของเขา!

อุลตร้าแมนอยู่ติดกับแมวไรน์ หลินเสวียนจ้องไปที่แววตาที่ตื่นตระหนกของแมวอ้วน

“ถ้าพี่อยากแก้แค้นให้ลูกสาว ก็ฟังผม ผมรู้ว่าในเมืองนี้มีเงินอยู่ที่ไหน!”

“นายรู้เรื่องลูกสาวฉันด้วย!?”

แมวอ้วนถึงกับงง! เสียงพูดพร่าไปหมด!

ฟู่

หลินเสวียนดึงปืนที่เอวของแมวอ้วนออก แล้วใส่ลงในกระเป๋าตัวเอง

“ขึ้นรถ!”

รถตู้แล่นอยู่บนถนน แมวอ้วนเหลือบมองกระจกมองหลัง ขณะเดียวกันก็เหลือบมองไปที่อุลตร้าแมนที่นั่งข้าง ๆ

“อ…ไอ้หนุ่ม”

แมวอ้วนกลืนน้ำลายลงคอ

“มันยังไงกันแน่เนี่ย? บอกฉันให้ชัด ๆ สิ! นายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านรหัสผ่านจริง ๆ หรือเปล่า?”

หลินเสวียนลืมตาตื่นขึ้น นั่งตัวตรง

“ผมไม่ใช่”

“แล้วนาย…” แมวอ้วนโมโหจนแทบคลั่ง

“แต่ผมช่วยพี่หาเงินมาแก้แค้นให้ลูกสาวพี่ได้”

“ไอ้หนุ่ม บอกเรื่องทั้งหมดมาสิ” แมวอ้วนตั้งใจขับรถ

“ผู้เชี่ยวชาญด้านรหัสผ่านที่ติดต่อพี่ ไม่ได้บอกเหรอว่า ในคลังของธนาคารมีเงินอยู่มากมาย?”

“ใช่ บอกว่ามีแท่งทองด้วย!”

“เธอหลอกพี่! ไม่มีเงินแม้แต่บาทเดียว ในคลังมีแต่ตู้เซฟ เธอแค่อยากให้พี่ช่วยเจาะระบบรักษาความปลอดภัยของธนาคาร พอพี่ไม่มีประโยชน์ เธอคงจะยิงหัวพี่ทิ้ง”

“นายพูดอย่างนี้ ฉันก็เชื่อไม่ลงเหมือนกัน” แมวอ้วนยกมือขึ้นทัด

“ผมมาช่วยพี่แมวอ้วน เดี๋ยวเข้าไปในคลังแล้ว พี่ก็จะเข้าใจเอง มีเงินหรือไม่มีเงิน ก็ดูเอา”

“แล้วทำไมนายถึงช่วยฉัน?”

แมวอ้วนหันไปมองหลินเสวียน

หลินเสวียนถอนหายใจ เคาะจมูกเบา ๆ ผ่านหน้ากาก

“เรียกว่าช่วยก็ไม่เชิงหรอก ผมก็มีเป้าหมายของผมเอง ผมอยากให้พี่ฟังคำสั่งผม และร่วมมือกับผมในการจัดการ ซีซี… อ่า… ซีซี นี่คือชื่อของผู้เชี่ยวชาญด้านรหัสผ่านตัวจริง”

“แต่ฉันมีสองคำถาม!” แมวอ้วนยกมือขึ้น

“ถามมาสิ”

“ถ้าไม่มีผู้เชี่ยวชาญด้านรหัสผ่านตัวจริง แล้วเราจะเข้าไปในคลังธนาคารได้ยังไง?”

“อย่าห่วง” หลินเสวียนยิ้มเบา ๆ

“ผมเก่งกว่าผู้เชี่ยวชาญเสียอีก ใช้เวลาแค่ 10 วินาทีเท่านั้น”

“ว้าว! เก่งขนาดนั้นเลยเหรอ!” แมวอ้วนร้องเสียงดังลั่นอีกครั้ง

“แล้วฉันก็ไม่สนใจหรอกว่านายรู้เรื่องลูกสาวฉันได้ยังไง… แต่นายบอกว่านายช่วยหาเงินให้ลูกสาวฉันแก้แค้นได้ นี่มันจริงหรือเปล่า?”

หลินเสวียนพยักหน้า

“อืม ในเมืองนี้ มันมีที่ที่หาเงินได้เยอะแยะเลย เงินจำนวนมาก เพชรพลอย แท่งทอง มันปลอดภัยและมีประสิทธิภาพมากกว่าปล้นธนาคาร”

“ผมลุยอยู่ในเมืองนี้มานานแล้ว รู้ดีว่าจะหาของพวกนี้มาได้ยังไง ไม่มีอะไรเสี่ยงเกินไปหรอก แต่…”

หลินเสวียนเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ

“แต่ว่า วันนี้น่าจะไม่ทันแล้ว พรุ่งนี้ค่อยพาคุณไป”

“เฮ้! แค่วันเดียวเอง ไม่มีปัญหา!”

แมวอ้วนหัวเราะร่วน ขณะหมุนพวงมาลัย

“พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้! วันนี้ฉันเชื่อฟังนาย นายคือพี่ใหญ่ของฉัน! นายให้ฉันทำอะไร ฉันทำอย่างนั้น!”

…

ไม่นานนัก ก็ถึงจุดหมาย

รถตู้จอดริมถนน ฝั่งตรงข้ามคือธนาคาร มีลูกน้องเสื้อดำคนหนึ่งกำลังงัดแงะประตูอยู่

แมวอ้วนชี้ไปที่นอกหน้าต่าง

“ลูกน้องฉันจัดการประตูธนาคารเรียบร้อยแล้ว เราไปกันเถอะ!”

“เดี๋ยวนะ”

หลินเสวียนดึงแขนแมวอ้วนไว้ ไม่ให้ลงจากรถ

“จริง ๆ มีเรื่องหนึ่ง ที่ผมสงสัยมาตลอด”

“เรื่องอะไร?”

“เรื่องลูกสาวของพี่”

หลินเสวียนเงยหน้ามองแมวอ้วน ม่านตาของเขาสั่นเล็กน้อย แล้วหันหน้าหนี

“ผมรู้แค่ว่า ลูกสาวคุณเสียชีวิตตอนอายุ 6 ขวบ ถูกฆาตกรรม…” หลินเสวียนกระซิบเบา ๆ

“พี่ช่วยบอกผมทีว่าใครเป็นคนฆ่าเธอได้ไหม ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงมีคนอยากฆ่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุแค่ 6 ขวบ”

แมวอ้วนยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่พูดอะไร

เขาหยิบบุหรี่จากกล่องออกมา ยัดใส่ปาก และใช้ไฟแช็กจุด

ข้อดีของหน้ากากกว้างคือสามารถสวมหน้ากากสูบบุหรี่ได้

“ผมรู้ว่ามันเจ็บปวดสำหรับพี่แมวอ้วน มันต้องเป็นความทรงจำที่เจ็บปวด แต่พี่ลองเล่าให้ผมฟังดูที”

หลินเสวียนพยายามเกลี้ยกล่อมต่อไป

“พี่เห็นแล้วนี่ เรื่องราวต่าง ๆ ในเมืองนี้ จริง ๆ แล้ว ผมรู้เยอะมากเลยนะ ผมรู้ว่าคนที่เชี่ยวชาญเรื่องรหัสลับ หลอกพี่ รู้ว่าในคลังของธนาคารไม่มีเงิน และรู้เรื่องลูกสาวของพี่ อาจจะช่วยพี่ได้ ผมหมายถึง ไม่ใช่แค่เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ”

ภายในรถตู้เต็มไปด้วยควันบุหรี่ ราวกับเป็นดินแดนแห่งเทพนิยาย

“จริง ๆ แล้ว เล่าให้นายฟังก็ไม่เสียหายอะไร”

แมวอ้วนพ่นควันขาวออกมา เขย่าขี้เถ้าออก

เขาชี้ไปที่นาฬิกาบนแผงหน้าปัดรถ

“แต่เวลาของเราน่าจะไม่พอ”

“ไม่เป็นไร พี่เล่าได้เลย!”

นี่มันใกล้จะล้วงความลับได้แล้ว หลินเสวียนจะปล่อยให้เป็ดที่ใกล้จะถึงมือหลุดมือไปได้ยังไง? เขาตบหน้าอกตัวเองรับรอง

“สบายใจได้ พี่แมวอ้วน ธนาคารนี้ ผมเคยปล้นมาหลายรอบแล้ว ชำนาญมาก พี่ใช้เวลาเท่าไหร่ เดี๋ยวผมจะไปวิ่งเร็ว ๆ เอาคืนให้พี่”

“เรื่องนั้นเป็นเรื่องของหลายปีก่อนแล้ว…”

แมวอ้วนถอนหายใจ ก้มหน้าลง แมวลายทางบนหน้ากากแสดงสีหน้าเศร้า ๆ เล็กน้อย

“ตอนนั้น พ่อของฉัน นายอาจไม่เชื่อ เห็นฉันอย่างนี้ พ่อของฉันเป็นนักคณิตศาสตร์ชื่อดัง เคยได้รับรางวัลเหรียญฟีลด์ด้วย”

[เป็นรางวัลที่มอบให้แก่นักคณิตศาสตร์จำนวน 2-4 คน ที่มีอายุไม่เกิน 40 ปี ในการประชุมคณิตศาสตร์นานาชาติของสหภาพคณิตศาสตร์ระหว่างประเทศ]

“ตอนนั้นฉันทำงานอยู่ข้างนอก ลูกสาวของฉันมักจะไปอยู่กับพ่อ วันหนึ่ง กลางดึก ลูกสาวของฉันเกิดเป็นไข้ ชัก พ่อของฉันอุ้มเธอไปโรงพยาบาล ผลคือ…”

น้ำเสียงของแมวอ้วนสั่นเครือ

“ผลลัพธ์...เกิดอุบัติเหตุรถชน รถบรรทุกคันใหญ่พุ่งชนพวกเขา...ชนจน...”

แมวอ้วนพูดไม่ออก เฮือกสูบบุหรี่รัว ๆ ก่อนจะหยุดชะงัก

“ต่อมาฉันตามสืบอยู่เป็นเวลานาน จึงพบว่า นั่นไม่ใช่อุบัติเหตุทางรถยนต์! มันคือการฆาตกรรม! เป็นการฆาตกรรมที่มีการวางแผนไว้!”

“เป้าหมายของพวกเขาคือการสังหารพ่อของฉัน ลูกสาวของฉันโดนลากเข้าไปด้วย ฉันไม่รู้ว่าสาเหตุคืออะไร...พ่อของฉันเป็นแค่คนบ้าหนังสือ ไม่มีใครเคยไปยุ่งกับเขาเลย!”

หลินเสวียนตบไหล่แมวอ้วนเบา ๆ

“ใครกันที่ต้องการจะฆ่าพ่อของพี่? พี่บอกว่าพวกเขา...ไม่น่าจะใช่คนเดียวใช่ไหม?”

“เป็นองค์กร”

แมวอ้วนพ่นควันบุหรี่ออกมา

“เป็นองค์กรลึกลับ เป็นองค์กรลึกลับที่หาเบาะแสอะไรไม่ได้เลย ฉันสืบมานานแล้ว แต่หาอะไรไม่ได้เลย นอกจากชื่อ!”

“องค์กรนี้ชื่อว่า...”

แมวอ้วนดับบุหรี่ลง กัดฟันพูด

“สโมสรอัจฉริยะ!”