บทที่ 14 : จุดจบ

บทที่ 14 : จุดจบ

งานเลี้ยงสิ้นสุดลงราว 9 ทุ่ม

หลินเสวียนกลับถึงบ้าน เขาถอดสูทและอาบน้ำล้างหน้า

เขาเอนกายลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเขียนหนังสือในห้องนอน นิ่งเงียบ…

สิ่งที่เขาได้เห็นและได้ยินวันนี้ กระตุ้นจิตใจเขาอย่างมาก

ทุกคนอาศัยอยู่ในเมืองตงไห่เดียวกัน เดินบนผืนดินแผ่นเดียวกัน แต่กลับใช้ชีวิตที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

พวกเขาใช้เงินเป็นร้อยล้าน เหมือนกับการใช้เหรียญทองเป็นของเล่น

พวกเขามีชีวิตราวกับอยู่ในเทพนิยาย ทุกคนดูเหมือนจะเป็นเจ้าชายและเจ้าหญิง

นี่คือโลกแห่งความเป็นจริง แต่กลับงดงามยิ่งกว่าความฝัน

หลินเสวียนตระหนักได้ในทันใด…

ที่จริงแล้ว ไม่ใช่ศาสตราจารย์สวี่หยุนที่ไม่เข้ากับบรรยากาศหรูหราของตึกนั้น แต่เป็นเขาต่างหาก!

ความสามารถและผลงานของศาสตราจารย์สวี่หยุนคู่ควรกับสถานที่แห่งนั้น

ส่วนเขา... สิ่งเดียวที่คู่ควรกับสถานที่แห่งนั้นก็คือสูทราคาแพง

สูทที่จ้าวอิงจวิ้นซื้อให้

“ฉันไร้ค่าชะมัด…”

เขาจำคำพูดของจ้าวอิงจวิ้นได้

“ผู้ชายคนไหนกันที่ไม่อยากเป็นประธานฉู่ซานเหอ?”

ใช่แล้ว…

ผู้ชายคนไหนล่ะ ที่ไม่อยากเป็นฉู่ซานเหอ?

เขาใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย แต่ได้รับการเคารพนับถือจากทุกคน

เขามีความทะเยอทะยานอันยิ่งใหญ่ ชื่อเสียงของเขาแผ่ขยายไปทั่วแผ่นดิน

ทุกคนต่างหวังว่าจะมีเงิน แล้วทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อชาติบ้านเมือง เพื่อมนุษยชาติ เพื่อให้คนยกย่องเขาเป็นวีรบุรุษผู้ช่วยโลก

แต่ทุกคนล้มเหลวตั้งแต่ก้าวแรก

เพราะทุกอย่างต้องเริ่มจากมีเงิน

...

หลินเสวียนกุมขมับ มองไปยังกระดาษขาวสองแผ่นบนโต๊ะ

นั่นคือสิ่งที่เขาจดเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ขณะวิเคราะห์เรื่องราวของแมวอ้วนและซีซี ในความฝัน

หนึ่งแผ่นคือ "ลำดับเรื่องราว" เขียนเรื่องราวของความแค้น ความรัก และผลลัพธ์

บนโต๊ะทำงานของหลินเสวียน วางอยู่แผ่นกระดาษหนึ่งแผ่น เขียนหัวข้อใหญ่ว่า “ปริศนาที่ยังไม่คลี่คลาย” ใต้หัวข้อนั่นมีข้อความอีกสามข้อที่สะท้อนความสงสัยในใจของหลินเสวียนอย่างชัดเจน

หลินเสวียนหยิบแผ่นกระดาษนั้นขึ้นมา มองไปยังข้อความที่เขียนไว้

“1. ในตู้เซฟนั้นมีอะไรอยู่กันแน่?

2. รหัสลับของตู้เซฟคืออะไร?

3. ซีซีช่วยฉันทำไม? เธอมีท่าทีแปลก ๆ กับฉัน สงสัยเหลือเกิน”

หลินเสวียนเริ่มต้นด้วยข้อความแรก

“1. ในตู้เซฟนั้นมีอะไรอยู่กันแน่?”

หลินเสวียนนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าในตู้เซฟนั้นจะมีอะไรอยู่ ตู้เซฟนั้นเป็นของเขา แต่เขากลับไม่มีความทรงจำว่าเคยเก็บอะไรไว้ในนั้นเลย

แม้ว่าจะเป็นความฝันของเขาก็ตาม แต่เขายังคงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องเก็บอะไรบางอย่างไว้ในตู้เซฟที่ปลอดภัยขนาดนั้น

จากท่าทีของซีซี หลินเสวียนเดาได้ว่าสิ่งที่อยู่ในตู้เซฟนั้นสำคัญมากสำหรับเธอ เธอยอมเสี่ยงชีวิตปล้นธนาคารเพื่อมัน

“มันคืออะไรกันแน่?”

หลินเสวียนคิดไปคิดมา แต่ก็หาคำตอบไม่ได้ ในเมื่อเป็นความฝันของเขา สิ่งที่อยู่ในตู้เซฟนั้นน่าจะเป็นสิ่งที่เขารู้จักสิ?

หลินเสวียนถอนหายใจ เขาไม่สามารถหาคำตอบได้

หลินเสวียนหันไปที่ข้อความข้อที่สอง

“2. รหัสลับของตู้เซฟคืออะไร?”

หลินเสวียนลองนึกถึงรหัสแปดหลักที่ตัวเองอาจเคยตั้งไว้ แต่ไม่ว่าเขาจะลองกี่ครั้งก็ไม่ถูก

“นี่มันอะไรกันเนี่ย?”

หลินเสวียนเริ่มรู้สึกประหลาดใจ เขาอยากรู้มากกว่าซีซีเสียอีกว่ารหัสของตู้เซฟคืออะไร

ตู้เซฟนั้นเป็นของเขา แต่เขากลับเปิดมันไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม

ในบรรดาข้อความทั้งสามข้อ หลินเสวียนให้ความสนใจกับข้อที่สาม มากที่สุด

เขาจ้องมองไปยังข้อความบนกระดาษ

“3. ซีซีช่วยฉันทำไม? เธอมีท่าทีแปลก ๆ กับฉัน สงสัยเหลือเกิน”

ข้อความนี้เป็นข้อเดียวที่มีเบาะแส และมีแนวโน้มที่จะหาคำตอบได้

เพราะซีซี รู้คำตอบ แต่เธอกลับไม่อยากบอกเขา

“ซีซี…”

เพียงนึกถึงผู้หญิงที่สวมหน้ากากอุลตร้าแมน หลินเสวียนก็รู้สึกถึงความรู้สึกต่อต้านอย่างรุนแรง

ในความฝันก่อนหน้านี้ เพื่อถอดรหัส เขาได้พูดสิ่งที่ยากจะเอ่ยปากที่สุดในชีวิตต่อหน้าซีซี... เพียงแค่คิดถึง เขาก็ขนลุกไปทั้งตัว ไม่อยากเอ่ยถึงเลย

จริง ๆ แล้ว ตอนนี้ถ้าหวนนึกถึงสิ่งที่ซีซีพูด

หลินเสวียนรู้สึกว่าเสียงของเธอคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

ราวกับเคยได้ยินเธอจากที่ไหนสักแห่ง

แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

“เป็นความรู้สึกผิดพลาดรึเปล่า?”

“จริง ๆ แล้ว ในชีวิตจริง คนที่มีเสียงเหมือนกันเยอะแยะไปหมด ในโต่วอินก็มีผู้หญิงหลายคนที่เสียงเหมือนกับแกะง่วง ๆ แบบนั้นนะ…”

หลินเสวียนส่ายหัว ไม่อยากคิดเรื่องไร้สาระเหล่านี้ ต่อไปคิดเรื่องที่ผ่านมา——

“งั้น ซีซีช่วยฉันทำไม?”

หลินเสวียนกุมขมับ คิดไม่ออก

เห็นได้ชัดว่า สำหรับเธอ ตัวเขาเองและแมวอ้วนก็เป็นคนร้ายที่เหมือนกัน ไม่น่าจะมีเหตุผลที่จะฆ่าแมวอ้วน แต่ไม่ฆ่าเขา ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นคนร้ายที่ระเบิดธนาคาร จะเรียกว่าบริสุทธิ์ใจก็ไม่ได้

หลินเสวียนหยิบปากกาสีแดงขึ้นมา

ล้อมวงที่คำถามข้อที่สามสองรอบ

อยากรู้คำตอบนี้…

ต้องไปถามซีซีเอง

“แต่ ปัญหาคือตอนนี้”

หลินเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

ซีซีรู้คำตอบ

แต่เธอไม่อยากบอกหลินเสวียน ยกเว้นหลินเสวียนจะช่วยเธอเปิดตู้เซฟ

แต่หลินเสวียนก็ไม่รู้รหัสผ่าน

นี่เป็นวัฏจักรที่แก้ไม่ได้

ยกเว้น…

“การแก้ไข!”

หลินเสวียน ยืนหยัดมั่นคง สายตาแน่วแน่

เขาตระหนักดีว่าด้วยวิธีปกติ เขาคงจะถามคำตอบจากซีซีไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงต้องใช้วิธี "ไม่ปกติ"

ซีซีเป็นผู้หญิงฉลาดมาก ไม่เหมือนแมวอ้วนที่หลอกง่าย เธอเก่งกาจ และมีปืนติดตัว การสู้กันตรง ๆ หลินเสวียนคงเอาชนะเธอไม่ได้

เขาหลับตาคิด…

“ได้แล้ว!”

ในไม่ช้า หลินเสวียนก็คิดแผนการแก้ปัญหาได้

เขาคิดแผนในใจไว้ดังนี้

1. พบกับแมวอ้วนก่อน แล้วสร้างความไว้ใจให้ จากนั้นจึงบอกเรื่องที่ถูกหลอก

2. เป็นพันธมิตรกับแมวอ้วน วางแผนล่วงหน้าที่โกดังของธนาคาร เพื่อดักซุ่มซีซี

3. รอให้ซีซีมา แล้วใช้เล่ห์เหลี่ยมจับเธอ แล้วถามคำตอบ!

“ฉันเองทำไม่ได้ แต่ถ้าใช้แมวอ้วนช่วย 2 ต่อ 1 น่าจะไม่มีปัญหา”

ปลายนิ้วของหลินเสวียนหมุนปากกาอย่างรวดเร็ว

แผนนี้ไม่น่าจะมีปัญหา!

จริง ๆ แล้วหลินเสวียนไม่ได้อยากจะทำอะไรกับซีซี เขาแค่อยากรู้คำตอบเท่านั้น เมื่อได้คำตอบแล้วก็จะไม่กวนเธออีก ทุกคนต่างไปคนละทาง

เขาเหลือบมองนาฬิกาหัวเตียง

21:45

ก่อนหน้านี้เขาพบกับแมวอ้วนประมาณ 4 ทุ่ม ถ้าเขานอนเร็วหน่อย ก็ยังทัน!

หลินเสวียนรีบดับไฟขึ้นเตียง ปิดตาลง

…

…

ฮู้!

ลมร้อนคุ้นเคยพัดผ่านใบหน้าของหลินเสวียนทำให้รู้สึกแห้ง ๆ

เขาลืมตาขึ้น เห็นภาพที่เคยเห็นมาเป็นพัน ๆ ครั้ง

ป้ายอิเล็กทรอนิกส์แสดงเวลา 21:54

“ต้องรีบไปเอาหน้ากากอุลตร้าแมนให้ได้” หลินเสวียนคิดในใจ

สายตาของเขาเหลือบไปทางขวา เผยให้เห็นเด็กชายสองคนที่กำลังตะโกนว่า “ลูกเตะอุลตร้า!” “หมัดอุลตร้า!” ขณะต่อสู้กันอย่างเมามัน

เด็กทั้งสองนี้เป็นเพื่อนเก่าของหลินเสวียน ในวัยเด็กหลินเสวียนมักจะฝันว่าเขาได้เล่นกับเด็กทั้งสองนี้ ร่วมกันต่อสู้ในสงครามแห่งแสง

ตอนนั้น หลินเสวียนตัวเล็กกว่าเด็กทั้งสอง จึงมักถูกพวกเขาแกล้ง ในสายตาของหลินเสวียน พวกเขาคือภูเขาน้ำแข็งที่ไม่มีวันพ่ายแพ้

ต่อมา หลินเสวียนเติบโตขึ้น ในขณะที่เด็กทั้งสองยังคงเหมือนเดิม หลินเสวียนก็ได้กลายเป็นพี่ใหญ่ของพวกเขา

และแล้ว…

หลินเสวียนก็เลิกเล่นเกมเด็ก ๆ อย่างการต่อสู้แบบอุลตร้าไปแล้ว แต่เด็กทั้งสองยังคงเล่นอยู่ที่นี่ วันแล้ววันเล่า โดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เหมือนเวลาได้หยุดนิ่งไว้ตรงนั้น

หลินเสวียนเติบโต แต่เด็กทั้งสองนั้นไม่มีวันโต เวลาหยุดนิ่งไว้ที่วันนั้น

“ลูกเตะอุลตร้า!” “หมัดอุลตร้า!”

เด็กทั้งสองทิ้งหน้ากากลง และวิ่งหนีออกไปเรื่อย ๆ

หลินเสวียนเดินไปหยิบหน้ากากอุลตร้าแมนที่อยู่บนพื้น

“ได้มาแล้ว! สิ่งสำคัญ!” หลินเสวียนยิ้มอย่างมีความสุข