บทที่ 100: สุภาพบุรุษตัวจริง

เมื่อวิคเตอร์ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขาถูกล้อมรอบด้วยเหล่าสาวๆ นอกจากลิลี่ที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขน มาร์เกรตก็กอดเขาจากด้านหลังเหมือนลิง ส่วนฝาแฝดก็นอนงอนอยู่ทั้งสองข้างของเตียง

เมื่อคืนเขาแกล้งหลับและเพิกเฉยต่อพวกเธอตอนที่แอบเข้ามา ดูเหมือนเขาจะผล็อยหลับไปตอนที่พวกเธอทะเลาะกันว่าใครจะได้กอดเขาจากด้านหลัง เพราะลิลี่ครองพื้นที่ด้านหน้าไปแล้ว ปรากฏว่ามาร์เกรตเป็นฝ่ายชนะ

เขาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วบีบแขนมาร์เกรตที่ยังเกาะเขาอยู่

"โอ๊ย" เธอร้องพลางกอดแน่นขึ้นอีกนิด ขณะที่ลิลี่ค่อยๆ ตื่นและลุกขึ้นนั่งหาว พร้อมยืดแขนเรียวก่อนมองไปรอบๆ ด้วยความตกใจ พวกเธอเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่? เมื่อคืนเธอนอนหลับสบายในอ้อมแขนของคุณชายมาก ทำไมเธอถึงประมาทแบบนี้? เธอสงสัยโดยไม่รู้ว่าวิคเตอร์ปิดบังการมาของสาวๆ เพื่อไม่ให้รบกวนการนอนของลิลี่

"อรุณสวัสดิ์" เขาทักทายลิลี่และฝาแฝดที่ดูไม่ค่อยมีความสุขนัก พวกเธอไม่ได้กอดคุณชายเลย

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณชาย" เหล่าสาวๆ ตอบ ขณะที่มีนาเอาเท้าเปล่าแทงหลังมาร์เกรต อีนังแพศยา กล้าดียังไงมาผูกขาดหลังคุณชาย

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณชาย" มาร์เกรตตอบพร้อมหาวขณะปล่อยมือจากวิคเตอร์แล้วคลานกลับเข้าไปในผ้าห่มพลางหลับตา เธอกลับไปนอนต่อ

"ไปล้างหน้าล้างตา เตรียมเสื้อผ้าให้ฉัน แล้วไปเตรียมอาหารเช้า" วิคเตอร์พูดพร้อมส่ายหน้าให้กับฝาแฝด ปล่อยให้นอนต่อ

"จะปลุกคนอื่นไหมคะ?" มีนาที่หน้าแดงเล็กน้อยถามขณะมองนาฬิกา ตอนนี้เพิ่งตี 5

"ไม่ต้อง ฉันจะไปอาบน้ำแล้วลงไปที่ชั้นใต้ดิน เรียกฉันตอนเตรียมเสร็จ" เขาพูดพลางกระโดดลงจากเตียง คว้าผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำ ตามด้วยลิลี่ที่เดินเท้าเปล่า พลางจ้องมาร์เกรตที่นอนหลับด้วยสายตาดุดัน

...

เมื่อลีโอมาถึงคฤหาสน์ตอน 7 โมงเช้า วิคเตอร์กำลังกอดลาเหล่าสาวๆ ทีละคนที่หน้าประตู

"บ้าชิบ เขามีผู้หญิงกี่คนกันเนี่ย?" ลีโอสบถขณะที่สายตาเริ่มประเมินรูปร่างของสาวๆ ว้าว คนตัวเล็กคนนั้นรูปร่างดีนี่

วิคเตอร์ไม่สนใจคนขับที่น้ำลายไหล เขาแค่กอดทุกคน รวมถึงอเล็กซ์ที่หน้าแดงเล็กน้อย

"ผมเป็นผู้ชายนะครับคุณชาย" วิคเตอร์พูดพร้อมหน้าแดง

"ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันไม่เลือกปฏิบัติ" เขาพูดก่อนหันไปหามาร์เกรต

"ไปกับอเล็กซ์แล้วเอารถไปที่บ้านป้าเธอนะ ระวังตัวด้วย" เขาบอกพวกเธอ ทำให้ทั้งคู่พยักหน้าด้วยความเขินอาย เธอง่วงนอนจริงๆ ในตอนเช้า

"อ้อ อัลฟ่า ฉันทิ้งคำแนะนำไว้ให้เธอที่ชั้นใต้ดิน เธออาจต้องซื้อของเพิ่มอีกนิด แต่มันจะทำให้ภารกิจง่ายขึ้นมาก" เขาพูด ทำให้อัลฟ่าขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพยักหน้า

สุดท้าย เขาพยักหน้าให้ฮิลดาแล้วจับมือลิลี่ขึ้นรถ

"ไป" เขาสั่งลีโอ ที่พยักหน้าอย่างมืออาชีพและสตาร์ทเครื่องหลังจากมองสำรวจเหล่าสาวๆ เป็นครั้งสุดท้าย

"ลาก่อนค่ะคุณชาย" ธีต้าตะโกนใส่รถที่เคลื่อนออกไปพร้อมโบกมือตาม ตามด้วยสาวๆ คนอื่น

"เธอชอบเขาจริงๆ สินะ?" อัลฟ่าถามน้องสาวพร้อมจ้องมอง

"ใช่ ฉันว่าคุณชายใจดีและหล่อมาก เขาเป็นสุภาพบุรุษตัวจริง" ธีต้าพูด ทำให้ฝาแฝดพยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่อัลฟ่าส่ายหน้า พวกโง่ที่ถูกล้างสมอง

...

หญิงสาวสบถขณะขับรถสปอร์ตสีแดงที่เสียหาย เมื่อวานเป็นวันที่แย่ที่สุดในชีวิต

แรกสุด เธอไม่ได้ชุดที่ต้องการจากร้านเพราะมีสาวๆ บางคนชิงไปก่อน เธอเลยแพ้พนันกับเพื่อนๆ และต้องขับรถพาไปงานปาร์ตี้ เธอเลยไปถึงช้า

จากนั้น ตอนที่เธอกำลังจะจอดรถ ก็มีไอ้บ้าเปลือยกระโดดลงมาจากระเบียงโรงแรมและเลื่อนก้นเปลือยบนกระจกหน้ารถ ทำให้เธอเสียการควบคุมและชนรถอีกสามคัน

โชคร้ายยังไม่จบแค่นั้น ไม่ใช่ ตอนที่เธอกำลังจะแก้ไขสถานการณ์ ตำรวจบ้าคนหนึ่งก็ยืนกรานว่าเธอต้องไปสถานีด้วยขณะที่พวกเขาตรวจสอบรถ เพราะหนึ่งในนั้นดูเหมือนจะเป็นของนักการเมืองคนสำคัญ

หลังจากใช้เวลาทั้งคืนที่สถานี เธอเพิ่งออกมาและได้รถคืน

"บ้าชิบ โชคร้ายอะไรขนาดนี้" เธอสบถ เธออยากไปงานนั้นจริงๆ

ขณะขับรถ เธอสังเกตเห็นใบหน้าคุ้นๆ ในรถเอสยูวีคันหน้า ใช่ มันคือผู้หญิงที่ใส่ผ้าคลุมจากห้าง เธอควรจะชนรถพวกเขาไหม? เธอรู้สึกอยากทำ แต่ตัดสินใจไม่ทำ ที่ความเร็วขนาดนี้ การกระทำแบบนั้นอันตรายมาก

ทันใดนั้น รถเก่าๆ สีดำคันหนึ่งก็แล่นออกมาจากด้านซ้ายและพุ่งเข้าหารถเอสยูวี เธอเห็นชายคนหนึ่งในรถถือปืนชี้ไปที่ผู้หญิง เธออยากจะบีบแตรเตือน แต่ไม่จำเป็น เพราะเด็กหนุ่มผมสีม่วงค่อยๆ ปรากฏตัวที่เบาะหลัง เขากำลังทำอะไรกับหัวที่ก้มต่ำนั้น? เด็กหนุ่มดูเหมือนจะสังเกตเห็นรถสีดำ เขาเปิดหน้าต่างและโยนบางอย่างออกไป มันพอดีตกเข้าไปในหน้าต่างที่เปิดครึ่งหนึ่งของรถสีดำ

ตูม...

ในอีกสองสามวินาทีต่อมา การระเบิดก็สั่นสะเทือนทางด่วน ทำให้หญิงสาวต้องเหยียบเบรกขณะที่รถเลื่อนไปชนราวกั้นทางด่วน

"นั่นมันอะไร?" เธอสงสัยขณะมองรถที่ไฟลุกกลิ้งอยู่บนถนน รถเอสยูวีไม่ได้ชะลอความเร็วเลย

....

เมื่อรถมาถึงสนามบิน วิคเตอร์ไม่รอให้ลีโอที่ตกใจเปิดประตูให้ เขาเปิดเองและกระโดดออกตามมาด้วยลิลี่ที่คอยระแวดระวัง

"ดูแลตัวด้วยนะลีโอ" วิคเตอร์โบกมือให้ลีโอที่กำลังค้อมคำนับ ขณะที่เขาเดินเข้าสนามบินและมุ่งหน้าไปยังส่วน VIP ที่เขาแสดงโทเค็นและถูกนำไปยังรันเวย์ส่วนตัวทันที

เมื่อวิคเตอร์เข้าไปในเครื่องบิน พ่อกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังขณะที่ไอริสนั่งอยู่บนที่นั่งตรงข้าม โดยหันหลังให้ประตูเครื่องบิน

"ขอโทษที่มาช้าครับพ่อ" วิคเตอร์ทักทายอย่างนอบน้อม ทำให้ไอริสหันมามองและยิ้มให้เมื่อเห็นวิคเตอร์

"ไม่เป็นไร ลูกมาทันเวลา นั่งข้างพ่อสิ แล้วให้ลิลี่นั่งข้างไอริส" ธีโอดอร์พูดขณะที่สายตาเริ่มสำรวจลิลี่ ทำให้ไอริสรู้สึกอยากรู้อยากเห็น

"ไม่จำเป็น" วิคเตอร์พูดขณะนั่งลงข้างไอริส แล้วให้ลิลี่นั่งข้างเขาบนที่นั่งเดียวกัน

"คุณชายคะ นี่ผิดกฎความปลอดภัย" แอร์โฮสเตสเตือน

"คุณชายคนนี้คือกฎ" เขาโต้กลับ ทำให้พ่อหัวเราะเบาๆ และแอร์โฮสเตสถอยไป หน้าที่ของเธอแค่เตือนเท่านั้น

"เธอนอนหลับสบายดีไหมเมื่อคืน?" วิคเตอร์หันไปถามไอริส

"อา... ค่ะ ขอบคุณที่ช่วยฉันเมื่อวานนะคะ" เธอพูดด้วยความเขินอาย เมื่อคืนหลังจากที่พ่อไปนอนกับลูนา เธอไม่รู้จะทำอะไรและอยากออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ บางทีอาจจะหนีจากฝันร้ายนี้

แต่ถูกจอร์จห้ามไว้และชวนเธอไปดื่มชาพิเศษที่ชงเองในครัว ที่นั่นเขาอธิบายหลายสิ่งที่พ่อที่ไร้ความสามารถไม่ได้บอก

หนึ่งในนั้นคือว่าสิ่งที่โจมตีเธอนั้นอันตรายแค่ไหน ตามที่จอร์จบอก วิคเตอร์ทำสิ่งที่น่าทึ่งมาก เพราะปีศาจพลังจิตพวกนั้นมักดื้อดึงมากและเหมือนผี แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าพวกมัน

"ไม่เป็นไร ฉันก็เป็นพี่ชายนี่นา" วิคเตอร์ตอบพร้อมรอยยิ้มเจิดจ้า ทำให้เธอเขินมากขึ้น

"นั่นทำให้พ่อนึกขึ้นได้" ธีโอดอร์พูดพร้อมกระแอมและส่งสัญญาณให้แอร์โฮสเตสออกจากห้องโดยสารก่อนหยิบแท็บเล็ตที่อยู่ใกล้ๆ ส่งให้วิคเตอร์

"นี่อยู่ในบันทึกที่ลูกได้มาเมื่อวาน" เขาพูด ขณะที่วิคเตอร์รับแท็บเล็ตและดูบันทึกพร้อมกับลิลี่และไอริสที่อยากรู้

ในบันทึกเป็นช่วงเช้าตรู่ และผู้หญิงคนหนึ่ง คาร์ลา กำลังวุ่นอยู่กับการทาลิปสติกสีสดใส เมื่ออากาศสั่นไหวและเส้นสีดำเริ่มปรากฏในสำนักงาน คาร์ลาตกใจ

"ทำไม?" เธอกรีดร้อง "ฉันทำตามที่บอกทุกอย่างแล้วนะ" เธอพูดอีกครั้งขณะถอยหลังในขณะที่ปีศาจตัวเดียวกับที่โจมตีไอริสปรากฏตัวขึ้นจากอากาศ

คาร์ลาค่อยๆ ถอยหลังจนถึงระเบียงสำนักงานขณะที่ปีศาจเข้าใกล้และพวกเขาออกไปนอกเฟรม หลังจากนั้นได้ยินเสียงกรีดร้อง

"คาร์ลาตกลงไป เราไม่รู้ว่าปีศาจผลักเธอหรือเธอลื่นตอนหนี" ธีโอดอร์พูด

"นั่นคือแม่ใช่ไหมคะ? คนที่ยกหนูให้คนอื่น?" ไอริสถามด้วยความหวาดกลัว

"ใช่" ธีโอดอร์พยักหน้า

ไอริสไม่รู้สึกเศร้า อาจเพราะเธอไม่รู้จักคาร์ลา เธอยังรู้สึกละอายใจเล็กน้อยที่คิดว่าคาร์ลาเป็นผู้หญิงที่หลงตัวเอง นั่นเป็นความประทับใจแรกที่เธอได้รับ

"สิ่งนั้นจะมาหลอกหลอนหนูอีกไหมคะ?" เธอถาม

ธีโอดอร์ไม่รู้คำตอบ แต่วิคเตอร์รู้

"มันจะไม่มา ปีศาจนั่นต้องการวิญญาณของแม่เธอ และเธอแค่เป็นเหยื่อพลอยฟ้าพลอยฝน ถ้าสิ่งพวกนี้เรียกมาง่ายขนาดนั้น ใครควบคุมพวกมันได้ก็คงปกครองโลกไปแล้ว" วิคเตอร์พูด ทำให้พ่อและจอร์จที่เพิ่งเข้ามาในห้องโดยสารประหลาดใจเล็กน้อย

"แล้วพวกเขาเรียกมันมาได้ยังไง?" ธีโอดอร์ถาม

"น่าจะเป็นสัญญาแช่งสาป คาร์ลาคงยอมให้วิญญาณกับสิ่งนั้นถ้าเธอทำภารกิจไม่สำเร็จ น่าจะเป็นอะไรประมาณนั้น แต่ผมก็ไม่แน่ใจ" วิคเตอร์พูด

ธีโอดอร์ไม่ได้ถามวิคเตอร์ว่าเรียนรู้เรื่องนี้มาจากไหน เขาแค่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม ลูกชายโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และมีสิทธิ์ที่จะเก็บความลับบางอย่างไว้

"ตอนนี้ ผมขออนุญาตพ่อ เพราะผมนอนไม่พอเมื่อคืน" วิคเตอร์พูดขณะลุกขึ้นแล้วลากลิลี่ไปที่เก้าอี้ปรับเอนได้ด้านหลัง

ธีโอดอร์หัวเราะเบาๆ และไม่พูดอะไร ขณะที่ไอริสตกใจ พี่ชายเธอช่างลามกจริงๆ เขาจะนอนกับผู้หญิงคนนั้นที่นี่เหรอ? เธอสงสัยขณะที่วิคเตอร์ดึงม่านบังสิ่งที่เกิดขึ้นบนเก้าอี้นั้น

"สมาชิกในครอบครัวลามกกันทุกคนเลยเหรอคะ?" เธอถามโดยไม่ทันคิด

"ใช่ มันเกี่ยวข้องกับสายเลือดของเรา" ธีโอดอร์ตอบ ทำให้เธอประหลาดใจ

"สายเลือดนั่น... หนูได้ยินคุณพูดถึงมันหลายครั้ง มันหมายความว่ายังไงเหรอคะ?" เธอถาม

"พวกเราก็ไม่รู้จริงๆ" ธีโอดอร์พูด "สิ่งเดียวที่เรารู้คือมันทำให้เราอายุยืน" เขาเพิ่มเติม

"อายุยืน?" ไอริสถาม

"ใช่ สมาชิกธรรมดาในครอบครัวของเราสามารถมีชีวิตอยู่ได้ง่ายๆ 300 ถึง 350 ปี" ธีโอดอร์พูด ทำให้ไอริสตกใจ

"อย่าตกใจไป ถ้าพิธีกรรมสำเร็จ เธอจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างน้อย 500 ปี" เขาพูด

"พิธีกรรมนั่นเกี่ยวกับอะไรเหรอคะ?" เธอถาม

"อืม พ่อต้องบอกเธอบางอย่างก่อน เธอจะเชื่อไหมถ้าพ่อบอกว่าโลกของเราเหมือนเกมวิดีโอ?" เขาถามพร้อมหัวเราะ เขาชอบตอนที่เขาบอกความจริงเกี่ยวกับโลกให้ทายาทฟังและดูสีหน้าตกใจของพวกเขา

-----------

ปล. ขอบคุณเพื่อนนักอ่านที่ติดตามกันมาถึงบทนี้ ซึ่งมีความหมายว่าเรื่องนี้สามารถไปต่อได้ ถ้าเพื่อนนักอ่านยังอ่านต่อไปอย่างนี้ เรื่องนี้เป็นเรื่องติดท๊อปในเว็บต่างประเทศ ผมก็อยากรู้ว่าในไทยจะไปได้ดีเหมือนเว็บนอกไหม แต่จากการติดตามของเพื่อนนักอ่านมาจนถีงตอนนี้ก็น่าจะไปได้อยู่

วิกเตอร์เป็นชายหนุ่มที่ครอบงำ มั่นใจในตัวเองสูง แต่ไม่อยากวางตัวเด่นนัก และทำตัวแย่ๆ เพื่อให้คนอื่นมองตนเองแย่และเกิดความดูแคลน เหมือนกับเสือปลอมเป็นหมู อะไรทำนองนั้น แต่อย่างไรก็ตามคนรอบข้างที่รู้จักเขาก็จะรู้สึกว่าเเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการณ์อยู่ดี มีอรรถรสไปอีกแบบ

อย่าลืมติดตามวิกเตอร์ต่อไปนะครับผม แล้วพบกันในตอนต่อไป

NOS+

ปล2. วันนี้ได้แค่นี้ เพราะคนแปล แปลไม่ทัน ห้าตอนต่อวันก็ค่อนข้างหนักหน่อย เพราะเขาแปลสามเรื่อง หุหุ