ตอนที่ 1505 แสดงพลัง (2) (ฟรี)
ตอนที่ 1505 แสดงพลัง (2)
“ฝ่าบาท ท่านไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเซียนงั้นเหรอ?” ซูเปี๋ยถาม
“...” เฉินฟูขมวดคิ้ว เขามองดูหลิวเจิ้ง ศิษย์คนที่เจ็ดของเขาที่เป็นจักรพรรดิแห่งดินแดนฮั่น “ว่ามา”
“นี่เป็นเรื่องของโลกภายนอก ไม่เกี่ยวกับโลกแห่งการฝึกฝน ได้โปรดอภัยให้กับศิษย์คนนี้ด้วย ท่านอาจารย์” หลิวเจิ้งกล่าว
“ตอนนั้นข้าให้เจ้าขึ้นครองบัลลังก์ก็เพื่อที่จะให้เจ้ารับใช้ประชาชนและประเทศชาติ ไม่ใช่เพื่อที่จะให้เจ้าคิดร้ายและแสวงหาอำนาจ” เฉินฟูกล่าว
“ศิษย์คนนี้จำคำพูดของท่านอาจารย์ได้ดี ศิษย์จะไม่มีวันลืม” หลิวเจิ้งกล่าว
‘...’ ลู่โจวสังเกตการณ์พฤติกรรม ท่าทาง และคำพูดของหลิวเจิ้ง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หลิวเจิ้งยังคงสงบนิ่ง เขาดูเหมือนกับว่าจะไม่ได้รับผลกระทบใดๆ จากการประลอง สัญชาตญาณบอกเขาว่าหลิวเจิ้งนั้นมีบางอย่างที่ผิดปกติ
“ข้ารู้สึกว่าศิษย์พี่ห้าเป็นปรมาจารย์ผู้ทรงเกียรติที่หาได้ยาก คนที่มีความสามารถนั้นสำคัญมากต่อดินแดนฮั่น หากเขาสูญเสียพลังผังก่อเกิดไป มันคงจะเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของดินแดนฮั่น ข้าหวังว่าท่านอาจารย์จะเมตตา” หลิวเจิ้งกล่าว
“ในที่สุดเจ้าก็ยอมพูดเพื่อเขา” เฉินฟูกล่าว
“ท่านอาจารย์คาดการณ์เรื่องนี้เอาไว้อยู่แล้วสินะ?” หลิวเจิ้งกล่าว
“ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นจักรพรรดิแห่งดินแดนฮั่น แต่เจ้าก็ยังคงเป็นศิษย์น้องของจางเซี่ยวรั่ว ที่ภูเขาหยาดน้ำค้างไม่มีจักรพรรดิ เจ้าเข้าใจรึเปล่า?” เฉินฟูถาม
“ข้าเข้าใจ”
“หลิวเจิ้ง เจ้ากับจางเซี่ยวรั่วจะถูกลงโทษพร้อมกัน พลังผังก่อเกิดของพวกเจ้าจะถูกทำลายสามผัง ฮัวหยิน ในฐานะศิษย์คนโตของข้า เจ้าจะลงโทษพวกเขาแทนข้า” เฉินฟูกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ
“???”
“...” ทุกคนตกตะลึง
แม้แต่จางเซี่ยวรั่วกับหลิวเจิ้งก็ยังตกใจ พวกเขามองหน้ากัน
“ทำไมล่ะ? ท่านอาจารย์?” ศิษย์ของเฉินฟูไม่รู้ว่าเฉินฟูกำลังคิดจะทำอะไร ฮัวหยินโค้งคำนับก่อนจะถามออกมา
กล่าวอีกนัยหนึ่ง การลงโทษสถานหนักแบบนี้นี้จะต้องมีเหตุผล
“พวกเจ้าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นงั้นเหรอ?” เฉินฟูถาม
ความเงียบปกคลุมภายในและภายนอกห้องโถงฝึกฝน
“พวกเจ้าคิดว่าพวกเจ้าจะปิดบังข้าได้งั้นเหรอ?”
“บังอาจ!”
“จับพวกมันเอาไว้!” เหลียงหยู่เฟิงกับหยุนถงเซี่ยวหันหลังกลับไปโจมตีจางเซี่ยวรั่วกับหลิวเจิ้งอย่างกะทันหัน
“...” เว่ยเฉิงกับซูเปี๋ยรีบหายตัวไป พวกเขาเข้ามาขวางหยุนถงเซี่ยวกับเหลียงหยู่เฟิง
ทำไมเหลียงหยู่เฟิง ศิษย์คนที่สองของภูเขาหยาดน้ำค้าง และหยุนถงเซี่ยว ศิษย์คนที่สี่ของภูเขาหยาดน้ำค้าง ถึงได้โจมตีศิษย์ร่วมสำนักของพวกเขากันล่ะ?
“ไสหัวไป! นี่ไม่ใช่เรื่องของพวกเจ้า!” หยุนถงเซี่ยวกล่าวอย่างจริงจัง
“ไม่มีใครสามารถทำร้ายฝ่าบาทได้” ซูเปี๋ยตอบกลับ
“ที่นี่ไม่มีจักรพรรดิ มีเพียงแค่ศิษย์น้องเจ็ดของข้า หลีกไป!”
“หากฝ่าบาทเป็นอะไรไป โลกใบนี้จะต้องตกอยู่ในความวุ่นวาย” ซูเปี๋ยกล่าว
“หากมันจะวุ่นวาย ก็ปล่อยให้มันเป็นไป! ยิ่งไปกว่านั้นการมีภูเขาหยาดน้ำค้างอยู่ โลกใบนี้ก็จะไม่วุ่นวาย ภูเขาหยาดน้ำค้างจะจัดระเบียบโลกและนำความสงบสุขมาให้เอง!” หยุนถงเซี่ยวกล่าว
พวกเขาทั้งสองเผชิญหน้ากัน
เพียงแค่ประโยคไม่กี่ประโยค ลู่โจวก็เข้าใจทุกอย่าง นี่คือการต่อสู้ภายใน กล่าวโดยสรุปก็คือศิษย์พี่อยากจะแย่งชิงโลกจากศิษย์น้อง แต่ในเมื่อผู้เป็นอาจารย์ยังคงมีชีวิตอยู่ พวกเขาจึงไม่อาจลงมือได้
“ข้าเข้าใจแล้ว” ลู่โจวพยักหน้า
“...” ทุกคนหยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงที่จริงจังของลู่โจว
“ซูเปี๋ย เว่ยเฉิง ข้าไม่สนใจหรอกว่าพวกเจ้าจะเป็นเสาหลักของดินแดนฮั่น แต่พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของภูเขาหยาดน้ำค้าง” เฉินฟูส่ายหัว “ไสหัวไป!”
เว่ยเฉิงกับซูเปี๋ย: “...”
ถึงแม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะเป็นถึงปรมาจารย์ผู้ทรงเกียรติ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเฉินฟูแล้ว พวกเขาก็ยังคงไม่อาจทำตัวโอหังได้
“ท่านอาจารย์ ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่สาม พวกท่านต้องช่วยข้า! ข้าแค่ต้องการการปกป้อง” หลิวเจิ้งกล่าว
“เจ้าไม่เพียงแต่จะไม่สนใจศีลธรรมเท่านั้น แต่เจ้ายังคงยกบุตรสาวของเจ้าให้กับศิษย์ชั่วคนนี้อีก!” เฉินฟูหัวเราะเยาะ เขาชี้นิ้วไปยังจางเซี่ยวรั่ว
ความเงียบปกคลุมอีกครั้ง
“...” ฮัวหยินกับโจวกวงมองดูหลิวเจิ้งและจางเซี่ยวรั่วด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“...” คนของศาลาปีศาจลอยฟ้ารู้สึกงุนงง
“เดี๋ยวก่อน แบบนี้แสดงว่าจักรพรรดิ ศิษย์คนที่เจ็ด ยกบุตรสาวให้กับศิษย์พี่ห้าของเขาสินะ?” หมิงซี่หยินเกาหัว
ความสัมพันธ์นี้มันยุ่งเหยิงจริงๆ
“แบบนี้ศิษย์พี่ห้าของท่านต้องเรียกท่านว่าพ่อตาสินะ? แล้วท่านเรียกศิษย์พี่ห้าของท่านว่าอะไรล่ะ?” หมิงซี่หยินมองดูหลิวเจิ้ง
“...” หลิวเจิ้งขมวดคิ้ว นี่คือเรื่องที่เขาไม่อยากจะพูดถึงมากที่สุด
“ในเมื่อท่านอาจารย์รู้เรื่องนี้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป ความสัมพันธ์ไม่ได้สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือข้าชอบจวิ้นหรู และนางก็ชอบข้า” จางเซี่ยวรั่วลุกขึ้นยืน
เห็นได้ชัดว่าจวิ้นหรูคือบุตรสาวของหลิวเจิ้ง
“ฮัวหยิน” เฉินฟูเรียก
“ครับ ท่านอาจารย์”
“บังคับใช้กฎของสำนักแทนข้า” เฉินฟูสั่งการอย่างจริงจัง
“เรื่องนี้มัน...” ฮัวหยินลังเล หากเขาทำแบบนี้ ในเมื่อท่านอาจารย์จากไปแล้ว ความแค้นระหว่างพวกเขาคงจะไม่มีวันจบสิ้น
“...” เฉินฟูหายตัวไป เพียงพริบตาเดียวเขาก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเว่ยเฉิงกับซูเปี๋ย เขายื่นมือออกไป
เว่ยเฉิงกับซูเปี๋ยกระเด็นถอยหลังไป
เฉินฟูหายตัวไปอีกครั้ง พลังงานมากมายพุ่งออกมาจากร่างกายของเขา เขารีบคว้าคอเสื้อของจางเซี่ยวรั่วกับหลิวเจิ้งเอาไว้
ทุกคนเบิกตากว้าง พวกเขาไม่กล้าพูดอะไร
“พวกเจ้าคิดงั้นเหรอว่าการที่ข้าได้รับบาดเจ็บจะทำให้พวกเจ้าสามารถต่อต้านข้าได้?” เฉินฟูกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ
“...” ศิษย์ของภูเขาหยาดน้ำค้างล้มลงคุกเข่า ‘เขาได้รับบาดเจ็บงั้นเหรอ? นี่เขาแข็งแกร่งถึงขนาดนี้ได้ยังไง! เขาแสร้งทำเป็นอ่อนแองั้นเหรอ?’ พวกเขาได้แต่คิดในใจ
“ตอนนี้ข้าแก่แล้ว ข้าไม่อาจควบคุมพวกเจ้าได้อีกต่อไป แม้แต่ฮัวหยินที่ข้าไว้ใจมากที่สุดก็ยังคง...ข้าเป็นอาจารย์ที่ล้มเหลวจริงๆ” เฉินฟูถอนหายใจ
