บทที่ 8 เก็บเด็กสาวได้หนึ่งคน

บทที่ 8 เก็บเด็กสาวได้หนึ่งคน

เสี่ยวเผิงยังไม่ทันเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นผู้ชายสองคนวิ่งตามมาจากทิศทางที่เด็กสาววิ่งมา

เห็นลุคของพวกเขาแล้ว เสี่ยวเผิงถึงกับหมดแรงจะวิจารณ์ ก็ได้ เด็กแนวๆ แบบชนบท คนหนึ่งผมแดง อีกคนผมเขียว แดงคู่กับเขียว เข้ากันดีจริงๆ

ไอ้ผมแดงวิ่งเข้ามา เห็นเด็กสาวในอ้อมกอดเสี่ยวเผิง ตาเหลือก "แกวิ่งต่อสิ? ทำไมไม่วิ่งแล้วล่ะ? กล้าเตะฉันด้วย?"

ตอนนั้นไอ้ผมเขียวก็วิ่งตามมาทัน "ฉันก็ว่าทำไมไม่วิ่งแล้ว มาหาลุงให้ช่วยเหรอ?" พูดจบก็ชี้นิ้วใส่เสี่ยวเผิง "ไอ้แก่ ไปให้พ้น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก อย่ายุ่งให้มาก ระวังจะโดนจัดการไปด้วย"

เด็กสาวได้ยินคำพูดนั้น ก็กอดแขนเสี่ยวเผิงแน่นขึ้น ดูท่าทางกลัวว่าเสี่ยวเผิงจะไม่ช่วยเธอ พูดกับเสี่ยวเผิงว่า "ลุงคะ พวกเขาเป็นพวกอันธพาล เมื่อกี้จะพาหนูไป หนูไม่ยอม ก็เลยมาลวนลามหนู"

เสี่ยวเผิงกลับรู้สึกหงุดหงิดมาก ไม่ใช่เรื่องอื่น แต่เป็นเพราะคำพูดของไอ้ผมเขียวเมื่อกี้ อะไรคือลุง? อะไรคือไอ้แก่? ฉันแค่ยี่สิบสี่นะโว้ย! แถมฉันหน้าเด็กตั้งแต่เกิด ใครๆ ก็บอกว่าฉันดูอายุราวยี่สิบ พวกแกตาเป็นไงวะ?

"พาเธอไป? พวกแกตาบอดหรือไง? แค่แต่งหน้าจัดๆ อัปลักษณ์แบบนี้ ยังมีคนอยากพาไปอีกเหรอ? เด็กผู้หญิงไม่มีท่าทางเหมือนเด็กผู้หญิง แต่งตัวแบบนี้ดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจ!" เสี่ยวเผิงสั่งสอนเด็กสาวก่อน แล้วทิ้งก้นบุหรี่ในมือ มองไปที่คู่หูไฟจราจร พูดออกมาคำเดียว "ไสหัวไป" เสี่ยวเผิงรู้สึกจริงๆ ว่าการพูดกับพวกวัยรุ่นสมองไม่สมประกอบแบบนี้ แม้แต่คำเดียวก็ถือเป็นการดูถูกตัวเอง

ไอ้ผมแดงได้ยินแบบนั้น ผมทรงระเบิดยิ่งระเบิดใหญ่: "ไอ้แก่ แกรู้ไหมฉันเป็นใคร? กล้าพูดกับฉันแบบนี้? แกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?"

ส่วนไอ้ผมเขียวข้างๆ ยิ่งล้วงมีดสั้นออกมาจากกระเป๋า เสริมกำลังให้ไอ้ผมแดง โบกมีดไปมาตรงหน้าตัวเอง

เสี่ยวเผิงเห็นไอ้ผมเขียวชักมีดออกมา ก็ตบแขนเด็กสาวเบาๆที่กอดตัวเองแน่น แล้วลุกขึ้นจากม้านั่ง เดินไปข้างไอ้ผมเขียว ไม่พูดอะไร ตบเข้าไปเต็มแรง ไอ้ผมเขียวยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็โดนเสี่ยวเผิงตบจนล้มลงพื้น ปากเต็มไปด้วยเลือด ไอสักพัก ถึงกับคายฟันออกมาสองซี่

เสี่ยวเผิงเก็บมีดที่ตกพื้นขึ้นมา เดินไปหน้าไอ้ผมเขียว "ไอ้หนู รู้ไหมมีดใช้ยังไง?" พูดจบก็แทงตรงไปที่ตาไอ้ผมเขียว เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก ไอ้ผมเขียวยังไม่ทันตั้งตัว มีดในมือเสี่ยวเผิงก็แนบกับหนังศีรษะ ปักลงพื้นลึก

"กลิ่นอะไรน่ะ?" เสี่ยวเผิงสูดดม ก้มลงมอง กางเกงไอ้ผมเขียวเปียกเป็นวง เห็นแบบนั้นเสี่ยวเผิงก็ยิ้ม "แค่นี้ก็กล้าออกมาเป็นอันธพาล? พวกแกทำให้อันธพาลขายหน้าชัดๆ" เหลือบมองข้างๆ เห็นไอ้ผมแดงที่กลัวจนขยับไม่ได้ "พอแล้ว ไสหัวไปได้ กลับไปเปลี่ยนทรงผมซะ ไม่งั้นเจอทีไหนซัดทีนั้น จำไว้ อย่าถือมีดมาโบกๆ ส่งเดช บางคนพวกแกก็แหยมไม่ได้!"

ถ้าพูดว่าคำว่า 'ไสหัวไป' ที่เสี่ยวเผิงพูดเมื่อครู่ ในหูอันธพาลทั้งสองคือการท้าทาย แต่คำว่า 'ไสหัวไป' ตอนนี้ สำหรับทั้งสองคนกลับเหมือนเสียงสวรรค์ ไอ้ผมแดงถึงได้สติ รีบพยุงเพื่อนหนีไปอย่างลนลาน

เสี่ยวเผิงนั่งกลับลงบนม้านั่ง พูดกับเด็กสาว "เรียบร้อยแล้ว พวกนั้นไปแล้ว เธอก็ไปได้"

เด็กสาวได้ยินแบบนั้น ก็กอดแขนเสี่ยวเผิงแน่น "ลุงคะ หนูไม่ไป หนูจะอยู่ที่นี่"

คำตอบนี้ทำให้เสี่ยวเผิงอดขำไม่ได้ "เธอจะอยู่ที่นี่ทำไม? จะนับดาวเหรอ? เอาเถอะ เธอไม่ไป งั้นฉันไปเอง" เสี่ยวเผิงลุกขึ้นยืน หันหลังจะเดินจากไป

"ลุงคะ อย่าไป รอหนูด้วย" เด็กสาวรีบลุกขึ้นวิ่งตามเสี่ยวเผิง "โอ๊ย" วิ่งไม่กี่ก้าว เด็กสาวก็ล้มลงกับพื้น กอดข้อเท้าร้องไห้

เมื่อกี้ตอนเด็กสาววิ่งมา ก็กะเผลกอยู่แล้ว ที่แท้ข้อเท้าบาดเจ็บ เสี่ยวเผิงเห็นสถานการณ์ก็หยุดฝีเท้า ถึงได้เห็นว่ารองเท้าเด็กสาวหายไปไหนไม่รู้แล้ว ข้อเท้าบวมเป็นลูกขนมจีบ

"ยุ่งยากจริงๆ" เสี่ยวเผิงบ่นพึมพำ แต่ก็เดินกลับไป พยุงเด็กสาวลุกจากพื้น ให้นั่งบนม้านั่ง ตัวเองก็จับข้อเท้าเด็กสาว ในใจท่องคาถาจากตำรา ใช้นิ้วเป็นพู่กัน ใช้พลังจิตเป็นหมึก ทำท่าเหมือนนวดข้อเท้าให้เด็กสาว แต่จริงๆ คือกำลังรักษา

พลังของจวี๋หมางซู่ที่ได้รับถ่ายทอดมา เสี่ยวเผิงได้เห็นผลแล้ว แต่พลังรักษาจากตำราจู้โหย่วนี้ เสี่ยวเผิงไม่เคยใช้มาก่อน คราวนี้ดีแล้ว มีหนูทดลองพอดี ถ้าได้ผลจริง ต่อไปจะได้มีความมั่นใจในการรักษาพ่อแม่

เมื่อพลังจิตแทรกซึม อาการบวมแดงที่ข้อเท้าเด็กสาวก็ค่อยๆ จางหาย สองนาทีต่อมา ข้อเท้าที่บาดเจ็บก็กลับมาเป็นปกติ

"ลุงเป็นหมอเหรอคะ?" เด็กสาวรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงที่ข้อเท้า ตาโตถามออกมา

"เรียบร้อยแล้ว ข้อเท้าเธอไม่เป็นไรแล้ว ดึกๆ ดื่นๆ อันตราย รีบกลับบ้านเถอะ" เสี่ยวเผิงถอนหายใจพูดกับเด็กสาว

แต่เด็กสาวกลับจับแขนเสี่ยวเผิงแน่น "หนูไม่กลับบ้าน หนูจะไปกับลุง"

เสี่ยวเผิงรู้สึกปวดหัว "ข้อเท้าเธอก็หายดีแล้ว ยังจะตามฉันไปทำไม? ฉันจะไปโรงแรม เธอจะตามไปด้วยเหรอ?" เสี่ยวเผิงคิดว่า เด็กๆ คงกลัวแล้วจะวิ่งหนี

แต่เด็กสาวกลับกอดคอเสี่ยวเผิง กระโดดขึ้นหลัง "ไปเลยค่ะ ลุงไปไหนหนูไปด้วย"

"ลงมา ลงมา ให้คนเห็นจะดูเป็นยังไง!" กลางดึกแบกเด็กผู้หญิงเดินตามถนน ใครจะไม่มองสองที? คนไม่รู้คงคิดว่าลักพาตัวเด็กแน่ๆ! ถ้ามีคนแจ้งตำรวจจะทำยังไง?

เด็กสาวทำหน้าเศร้า "ลุงคะ เมื่อกี้ตอนหนูวิ่งหนี รองเท้าหล่นหาย ลุงจะให้หนูเดินเท้าเปล่าบนพื้นเหรอคะ"

"งั้นก็กลับบ้านไปหารองเท้าอื่นใส่สิ!" เสี่ยวเผิงอยากจะสลัดเด็กสาวลงจากหลัง แต่ก็กลัวใช้แรงมากเกินไปจะทำให้เด็กสาวบาดเจ็บ ทำให้เขารู้สึกลำบากใจ

แต่พอได้ยินเสี่ยวเผิงให้กลับบ้าน เด็กสาวก็ร้องไห้ น้ำตาไหลลงมาที่คอเสี่ยวเผิง ทำให้เขารู้สึกคัน "หนูไม่กลับบ้าน ที่บ้านไม่มีใครต้องการหนู! ลุงไม่ให้หนูไปด้วย หนูก็จะนอนข้างถนนนี่แหละ! ถ้าเจออันธพาลอีกก็จะไม่มีคนช่วยแล้ว..."

เสี่ยวเผิงกลัวผู้หญิงร้องไห้ที่สุด "ได้ๆๆ เธอชนะแล้ว พอแล้วๆ อย่าร้องไห้ งั้นไปกับฉันก็ได้"

ได้ยินแบบนั้น เด็กสาวถึงหยุดร้องยิ้มออก กอดคอเสี่ยวเผิงแน่น ยืนกรานให้เสี่ยวเผิงแบกเดิน

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย" เสี่ยวเผิงพูดอย่างขุ่นเคือง แบกเด็กสาวไปหาโรงแรม เพราะเด็กสาวไม่มีบัตรประชาชน เลยต้องเปิดห้องเดียว แบบนี้แหละ เสี่ยวเผิงจึงต้องแบกเด็กสาวเข้าห้องพักไปด้วยท่ามกลางสายตาประหลาดใจของผู้คน รู้สึกเหมือนถูกหนามทิ่มหลัง

เด็กสาวนั่งแกว่งเท้าบนโซฟา "ลุงชื่อเสี่ยวเผิงนี่เอง"

"เธอรู้ได้ยังไง?" เสี่ยวเผิงย้อนถาม

เด็กสาวยิ้มเจ้าเล่ห์ "เห็นตอนลุงเอาบัตรประชาชนไปลงทะเบียนไงคะ ลุงนี่ก็โง่จัง"

"อ้อ" เสี่ยวเผิงไม่สนใจเธอ ปูที่นอนบนพื้น

"ลุงคะ ทำไมไม่ถามว่าหนูชื่ออะไรล่ะ?" เด็กสาวเห็นเสี่ยวเผิงไม่สนใจก็ไม่ท้อ ยังคงพูดคุยต่อ

เสี่ยวเผิงมองเด็กสาวแวบหนึ่ง "ทำไมฉันต้องรู้ว่าเธอชื่ออะไรด้วย? นอนดีๆ ตื่นมาก็กลับบ้าน ไม่รู้พ่อแม่สอนเธอยังไง"

พูดแค่นั้นเอง น้ำตาเด็กสาวก็ไหลพรู "หนูไม่มีพ่อ แม่ก็ไม่สนใจหนู"

เสี่ยวเผิงตบหน้าผากตัวเองดังเผียะ เด็กคนนี้ทำไมพูดอะไรก็ร้องไห้ รีบปลอบ "พอๆ อย่าร้องไห้ ฉันพูดผิดไป ฉันขอโทษ ถามก็ได้ เธอชื่ออะไร?"

เด็กสาวยังสะอื้น แต่ก็ตอบคำถาม "หนูชื่อฟาง หรานหราน ค่ะ"

"ฟาง หรานหราน? ชื่อเพราะดี พอเถอะ อย่าร้องแล้ว ดูหน้าสิ ร้องจนเหมือนหน้ากากงิ้วแล้ว ผู้หญิงแต่งหน้าขนาดนี้ ไม่อายเหรอ? รีบไปล้างหน้านอนเถอะ" เสี่ยวเผิงพูดจบก็ผลักฟาง หรานหราน เข้าห้องน้ำ ส่วนตัวเองก็นอนลงบนที่นอนที่ปูไว้ เริ่มพักผ่อน

ไม่คิดว่าวิชาจู้โหย่วจะใช้พลังจิตมากขนาดนี้ เดือนกว่ามานี้ เสี่ยวเผิงฝึกฝนไม่หยุด พลังจิตเพิ่มขึ้นมาก ตอนนี้ใช้วิชาจวี๋หมางซู่เปลี่ยนแปลงสาหร่ายก็ง่ายมาก แต่ถึงอย่างนั้น แค่ใช้วิชาจู้โหย่วรักษาข้อเท้าเล็กๆ ก็ทำให้พลังจิตในร่างเกือบหมด ดูท่าต้องพยายามฝึกฝนต่อไป

เสี่ยวเผิงนอนบนพื้น รู้สึกง่วงนอนมาก ตั้งแต่เริ่มฝึกวิชา เสี่ยวเผิงแทบไม่ได้นอน แทบไม่เคยรู้สึกง่วง เสี่ยวเผิงไม่สนใจว่าเด็กสาวล้างหน้าเสร็จหรือยัง ก็หลับไปแล้ว

ตื่นขึ้นมา รู้สึกสดชื่นเต็มที่ หลับตาลองรับรู้ ก็รู้สึกว่าพลังจิตในร่างเต็มเปี่ยม

"ดูเหมือนไม่ควรฝึกอย่างเดียว พักผ่อนบ้างถึงจะถูกทาง" เสี่ยวเผิงคิดในใจ

"รู้สึกสบายจัง!" เสี่ยวเผิงลุกขึ้นนั่ง ยืดตัว เปิดผ้าห่มจะลุกจากพื้น

พอเปิดผ้าห่ม เสี่ยวเผิงก็รีบปิดกลับ ถูตาแล้วแอบเปิดผ้าห่มอีกที ไม่ได้ตาฝาด ในผ้าห่มมีคนจริงๆ ทำไมฟาง หรานหราน ถึงมานอนในที่นอนเขา?

เห็นฟาง หรานหราน ขดตัวนอนข้างๆ เหมือนลูกแมว อาจเพราะเสี่ยวเผิงเปิดผ้าห่มทำให้รู้สึกหนาว เธอก็เลยยื่นมือมากอดเสี่ยวเผิง

แม้ฟาง หรานหราน จะนอนทั้งชุด แต่ก็ทำให้เสี่ยวเผิงลำบากใจ

นี่มันอะไรกันเนี่ย?

มองท่านอนของฟาง หรานหราน เสี่ยวเผิงนึกถึงที่เคยอ่านจากที่ไหนสักแห่ง คนที่นอนแบบนี้มักขาดความรู้สึกปลอดภัย ฟาง หรานหราน คงเป็นแบบนั้นสินะ

คิดแล้วคิดอีก เสี่ยวเผิงก็ตบๆ ที่ตัวฟาง หรานหราน "เด็กน้อย ตื่นได้แล้ว"