บทที่ 33 สวนสมุนไพร

ลู่หยางเดินตามตุ๊กตาโสม มองสมุนไพรเขียวขจีรอบตัวด้วยสายตาตื่นเต้น

แสงอาทิตย์ลอดผ่านช่องใบไม้ ทิ้งจุดแสงประปราย ส่องบนตัวลู่หยาง

หลังจากย่อตัวลง ในสายตาลู่หยาง สมุนไพรกลายเป็นต้นไม้บังแสงอาทิตย์ สูงกว่าเขาหลายเท่า

ไม่นาน คนกับโสมก็มาถึงลำธารเชี่ยว ในนั้นมีพลังธรรมชาติที่ฟ้าดินหล่อเลี้ยง ใช้รดสมุนไพร สมุนไพรชำระก็จะไหลลงลำธารส่วนหนึ่ง ทั้งสองฝ่ายต่างได้ประโยชน์

"นี่คือแม่น้ำที่วิญญาณแม่น้ำคุ้มครอง" ตุ๊กตาโสมแนะนำ

รอบนอกสำนักเวิ่นเต๋ามีลำธารที่บางช่วงเชี่ยว บางช่วงเอื่อย ต้นกำเนิดคือน้ำพุใสที่ไม่มีวันหมด

น้ำพุนั้นมีประวัติยาวนาน มีมาก่อนสำนักเวิ่นเต๋าสร้าง ได้รับโชควาสนาจากฟ้าดิน เกิดประกายวิญญาณหนึ่งดวง

สำหรับสิ่งไม่มีชีวิต วาสนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการเกิดสติปัญญา ประกายวิญญาณดวงนี้สำคัญที่สุด

หากประกายวิญญาณกลับคืนสู่ตน กลายเป็นสติปัญญา ก็จะกลายเป็นบุตรแห่งฟ้าดินในพริบตา

หากประกายวิญญาณสลายสู่ฟ้าดิน ไม่รู้ต้องผ่านกาลเวลาและความยากลำบากอีกเท่าไหร่จึงจะเกิดประกายวิญญาณดวงนี้อีก

สิ่งไม่มีชีวิตลอยไปตามกระแส ไม่รู้วันไหนจะพังพินาศในการต่อสู้ของผู้บำเพ็ญ ไม่มีโอกาสเกิดสติปัญญาอีกครึ่งส่วน

โอกาสที่ประกายวิญญาณจะสลายมากกว่าโอกาสที่จะกลับคืนสู่ตัวตนมาก

โชคดีที่บรรพบุรุษสำนักเวิ่นเต๋าผ่านมาที่นี่ พบสถานการณ์นี้ จึงใช้วิชาขังประกายวิญญาณไว้ในน้ำพุ น้ำพุจึงก่อเกิดสติปัญญาแท้จริง

วิญญาณน้ำพุซาบซึ้งบุญคุณบรรพบุรุษสำนักเวิ่นเต๋า สมัครใจคุ้มครองสำนักเวิ่นเต๋า

ลำธารสายนี้ไหลผ่านที่ต่างๆ ในสำนักเวิ่นเต๋า ที่รอบนอกช่วยคุ้มครองสำนักเวิ่นเต๋า ที่ภายในเป็นหนึ่งในแหล่งกำเนิดชีวิต

วิญญาณน้ำพุ ก็เรียกว่าวิญญาณแม่น้ำ

หากมองในมุมคนธรรมดา แม่น้ำตรงหน้าคนกับโสมกว้างแค่สองฝ่ามือ กระแสน้ำก็ไม่เร็ว เรียกว่าลำธารก็ยังยกย่องเกินไป

หลังย่นตัวลง ลำธารเช่นนี้ดูน่าตื่นเต้นเป็นพิเศษ

บนลำธารมีแผ่นไม้ทำเป็นสะพาน ดูท่าทาง น่าจะเป็นพวกราชันยาสร้างไว้เมื่อผ่านมาที่นี่

ตอนลู่หยางเดินผ่านลำธาร ไม่รู้เป็นความรู้สึกผิดหรือไม่ กระแสน้ำดูเหมือนจะเร็วขึ้น ราวกับ...เห็นเขาแล้วตื่นเต้น?

ลู่หยางก็ไม่แน่ใจนัก

เขายังเห็นกำแพงใหญ่โตอยู่ไม่ไกล ก่อด้วยหินเขียว แต่ละก้อนใหญ่กว่าตัวเขา

เข้าใกล้ถึงพบว่านั่นคือกำแพงสวนสมุนไพร

ตุ๊กตาโสมขุดที่โคนกำแพงสองสามที เผยก้อนหินใสๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างถูกดูดออกไป เหลือแต่แก้วใสโล่ง

ตุ๊กตาโสมยืดรากออก คล่องแคล่วดั่งหนวด ร้อยแก้วใสพวกนั้น

"นี่คือ..." ลู่หยางเลิกคิ้ว รู้สึกว่าของพวกนี้คุ้นตา

"ข้าจำได้ว่าพวกเจ้ามนุษย์เรียกมันว่าหินวิเศษ"

ลู่หยางเข้าใจทันที น่าแปลกล่ะ นี่ก็คือหินวิเศษที่ถูกดูดพลังวิเศษจนหมด แค่เขาไม่เคยเห็นหินวิเศษคุณภาพดีขนาดนี้

"เจ้าชอบของพวกนี้หรือ? เจ้าปาชอบฝังก้อนหินพวกนี้ที่โคนกำแพง พอหินว่างเปล่า ก็ให้ข้าเก็บรวบรวม เขามาเอาไปทีเดียวหมด"

ลู่หยางเข้าใจแล้ว การปลูกสมุนไพรต้องใช้พลังวิเศษมหาศาล พลังวิเศษในสวนสมุนไพรไม่ได้ไม่มีที่สิ้นสุด สำนักเวิ่นเต๋าจึงฝังหินวิเศษในสวนสมุนไพร เพื่อให้พลังวิเศษบริสุทธิ์

น่าแปลกล่ะที่เขาเข้าสวนสมุนไพรแล้วรู้สึกว่าพลังวิเศษเข้มข้นเกินไป ที่แท้ก็เลี้ยงด้วยหินวิเศษ

หินวิเศษที่ใช้ในสวนสมุนไพร ระดับต้องไม่ต่ำแน่ อาจเป็นหินวิเศษชั้นสูงที่หายากที่สุดก็ได้

ตุ๊กตาโสมใช้รากร้อยหินวิเศษ เดินนำหน้า ลู่หยางเดินตามทีละก้าว

ตุ๊กตาโสมเดินไปคุยไป

"ใต้เท้าพวกเรามีค่ายกลใหญ่ที่ครอบสวนสมุนไพร เรียกว่าค่ายกลเขียวนิรันดร์ ช่วยให้พวกเราสมุนไพรเติบโตแข็งแรง ก้อนหินใสพวกนี้เป็นส่วนหนึ่งของค่ายกล"

ลู่หยางเคยได้ยินเรื่องค่ายกลเขียวนิรันดร์ นี่เป็นค่ายกลระดับสูงสุดที่ใช้ในการเพาะสมุนไพรวิเศษ ราคาแพงลิบ แต่ละปีใช้หินวิเศษมหาศาล

"อ้อใช่ ข้าได้ยินเจ้าปาบอกว่าสำนักเวิ่นเต๋าของพวกเราจนมาก เพื่อเลี้ยงพวกเรา แทบจะหาข้าวกินไม่ได้ อย่างตอนแข่งฟุตบอล คนแย่งลูกบอลลูกเดียวจนหัวแตกเลือดไหล จริงหรือ?"

ลู่หยางไม่กล้าตอบ ลุงปาคนนี้ดูหน้าตาใจดี แต่โกหกราชันยาโดยไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย

"นี่เรียกว่าไม้เซียนทำลายมายา มีความสามารถทำลายมายาเห็นความจริง นับว่าเป็นศัตรูของภาพลวง หากติดมนตร์ภาพลวง ใช้มือกำไม้นี้แน่น ก็จะทำลายภาพลวงได้"

ลู่หยางมองตามสายตาตุ๊กตาโสม เห็นตะบองเพชรต้นหนึ่ง

"นั่นคือดอกระเบิดสุริยะ เป็นวัตถุดิบจำเป็นในการฝึกร่างสุริยะเพลิง นอกจากความสามารถในการฝึกร่าง เพิ่มในยาธาตุไฟใดก็ตาม ก็จะเพิ่มจิตแท้สุริยะเพลิงหนึ่งส่วน มีประโยชน์มากต่อผู้บำเพ็ญที่มีรากฐานธาตุไฟ"

"คุณภาพสูงสุดของดอกระเบิดสุริยะคือเก้าครั้ง ดอกระเบิดสุริยะเก้าครั้งแม้แต่ขั้นข้ามพิบัติก็ใช้ได้ แปลงนี้ล้วนเป็นดอกระเบิดสุริยะหกครั้ง เจ็ดครั้ง และแปดครั้ง"

"ตรงนั้นคือป่ารู้ธรรม ใบชงน้ำมีความสามารถในการรู้ธรรม เนื้อไม้ยังเป็นวัตถุดิบทำวัตถุวิเศษชั้นสูง ได้ยินว่าในโลกภายนอกราคาพุ่งสูงลิบ ทุกฤดูใบไม้ร่วงเจ้าปาจะเก็บใบรู้ธรรมมากมายให้พวกเจ้ากิน"

ลู่หยางเคยเห็นคำบรรยายเกี่ยวกับต้นรู้ธรรมในตำราหลายครั้ง ใช้คำอลังการต่างๆ สรรเสริญว่าเป็นพันธุ์เซียน ไม้เทพ มนุษย์ที่ผงาดขึ้นในยุคโบราณ มีความเกี่ยวข้องไม่น้อยกับต้นรู้ธรรม

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นต้นรู้ธรรมจริงๆ

ต้นรู้ธรรมสูงหลายสิบเมตร ในสายตาลู่หยางที่สูงสามนิ้ว ดูเหมือนต้นไม้ในตำนานที่ทอดยาวถึงฟ้า แหงนมองจนเวียนหัวตาลาย ราวกับมีเสียงวิถีครืนครั่นข้างหู

"ข้าได้ยินเจ้าปาบอกว่า ผู้บำเพ็ญขั้นต่ำไม่ควรกินใบรู้ธรรม ผู้บำเพ็ญขั้นต่ำจิตวิถีและรากฐานยังบกพร่อง กินเร็วเกินไปเหมือนเร่งต้นกล้า ไม่เป็นผลดีต่อการบำเพ็ญและการรู้ธรรมในภายภาคหน้า"

"เหมือนกับพวกเราสมุนไพรตอนเล็กๆ ให้ปุ๋ยมากไม่ได้นั่นแหละ"

"ต้นไม้ยิ่งอายุมาก ใบก็ยิ่งมีความสามารถในการรู้ธรรมดี ในต้นรู้ธรรม ต้นที่อายุมากที่สุดยังแก่กว่าข้าเลย เป็นราชันยาด้วย เดี๋ยวเจ้าจะได้เห็นมัน"

"นี่เรียกว่าหญ้าคะนึง เป็นวัตถุดิบหลักในการหลอมยาจันทร์คะนึง ยามจันทร์ลอยฟ้า คนสองคนที่อยู่ห่างไกลกัน หากกินยาจันทร์คะนึงพร้อมกัน ก็จะเชื่อมใจถึงกัน พูดคุยกันข้ามกาลเวลาและพื้นที่"

"ตำนานเล่าว่าในยุคโบราณมีคู่รักคู่หนึ่ง ชายเกิดในตระกูลใหญ่ เป็นบุตรหัวหน้าเผ่า หญิงกำเนิดต่ำต้อย เป็นลูกทาส ชายพบหญิงตอนออกล่าสัตว์ ทั้งสองรักแรกพบ สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันชั่วชีวิต"

"น่าเสียดายที่เป็นบุตรหัวหน้าเผ่าตระกูลใหญ่ เขาไม่มีสิทธิ์เลือกคู่ครอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแต่งลูกทาสเป็นภรรยา เผ่าบังคับให้เขาแต่งกับบุตรีหัวหน้าเผ่าอีกตระกูลใหญ่ ทั้งสองเหมาะสมกัน แต่งงานแล้วสองตระกูลใหญ่ก็จะสนิทกันมากขึ้น"

"ชายไม่ยอม ในวันแต่งงานแอบหนีออกจากเผ่า หนีไปกับหญิง"

"ผู้อาวุโสในเผ่ารู้เรื่องโกรธจัด ส่งผู้แข็งแกร่งไล่ล่า ฆ่าหญิง หญิงตายในอ้อมกอดชาย ชายโศกเศร้าแค้นใจ ฆ่าตัวตาย เลือดของทั้งสองไหลรวมกันที่หญ้าป่าต้นหนึ่ง ย้อมหญ้าทั้งรากแดงฉาน กลายเป็นหญ้าคะนึง"

ลู่หยางหลงใหลในเรื่องราว ถามโดยไม่รู้ตัว "น่าประทับใจจัง เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงหรือ?"

"ปลอม มีคนแต่งเรื่องเพื่อขายหญ้าคะนึงราคาแพง ตอนแต่งเรื่องข้าก็อยู่ข้างๆ"

"..."