บทที่ 30 เรื่องราวหลักจะเริ่มขึ้นแล้วจริงหรือ?

“เฮ้! เจ้าไวผมขาว ยังจะเล่นต่อไหม?” แคระผู้ชนะในเกมที่มีผมสีแดงและจมูกใหญ่มีสีแดงจัด เขาเก็บเหรียญ *ducats* ที่เพิ่งชนะมาจากกองกลางเข้าไปในกระเป๋าด้วยสีหน้าภูมิใจ แล้วพูดกับเกรอลท์ว่า “นี่คือสิ่งประดิษฐ์ใหม่ของพวกแคระเรา มันต้องใช้สมองอันเฉลียวฉลาดและโชคของเทพเจ้าถึงจะชนะได้ ถ้าเจ้าไม่เล่นต่อ ก็ลุกไปให้คนอื่นที่อยากจะลองดวงบ้าง วันนี้ข้าดวงดีมาก รับรองว่าข้าจะชนะได้อีกหลายเหรียญ”

เกรอลท์ยิ้มเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร แสดงถึงความสนใจในเกมนี้ และในเมื่อยังเจ็บอยู่และไม่อาจร่วมต่อสู้ การละเล่นแบบนี้จึงเป็นความเพลิดเพลินที่เขาไม่คิดจะปล่อยไปง่าย ๆ เขาเก็บชุดไพ่กวินท์ที่แคระให้ยืมและหยิบเหรียญ *ducats* ห้าเหรียญออกจากกระเป๋า แล้ววางบนพื้นพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแหบว่า “ข้ายังมีเงินอยู่ไม่กี่เหรียญ มาดูกันว่าคราวนี้เจ้าจะคว้ามันไปได้ไหม”

แคระหัวเราะเสียงดัง “ข้าชอบอุปนิสัยเจ้า ผมขาว ข้าชื่อฮอร์ตัน” เขาหยิบเหรียญ *ducats* สองเหรียญออกมาจากกระเป๋าแล้วโยนให้ฮาล์ฟลิ่งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “พีท เอาเหล้า *Vizima Champion* มาให้ข้ากับเพื่อนใหม่หน่อย จะได้ทั้งดื่มทั้งเล่นไพ่และได้ความสนุกแบบเต็มอิ่ม”

เวย์นที่ยืนดูอยู่รู้สึกเพลิดเพลินที่เห็นเกรอลท์ได้เพื่อนใหม่จากการเล่นกวินท์ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ลงไปตรวจบ่อน้ำใต้ดินเพื่อค้นหาทางเข้าออกของพวกปีศาจ เขาก็เต็มไปด้วยโคลนและเลือดสกปรก เขาจึงรู้สึกคันและอึดอัดใจ จึงตัดสินใจกลับไปที่เต็นท์เพื่อหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยน แล้วเดินออกจากถ้ำไปที่ริมแม่น้ำเพื่ออาบน้ำ

เมื่ออาบน้ำเสร็จและกลับมาที่แคมป์ เขาพบว่าเหรียญ *ducats* หลายสิบเหรียญกองอยู่ตรงหน้า

แคระฮอร์ตัน ขณะที่เกรอลท์ซึ่งก่อนหน้านี้ดูสงบนิ่ง ตอนนี้ดวงตาเริ่มแดงก่ำ ใบหน้าเรียบเฉยจนดูเคร่งเครียด มือที่ถือไพ่กวินท์สั่นเล็กน้อยและเม้มปาก แสดงว่าเขาน่าจะแพ้ไปไม่น้อยทีเดียว

ในที่สุด เมื่อเกรอลท์แพ้อีกครั้ง เขาก็โยนไพ่กวินท์ลงกับพื้นแล้วพูดอย่างหงุดหงิดว่า “เอาล่ะ เจ้าเคราใหญ่ ฮอร์ตัน เจ้าชนะไป ข้าไม่มีเงินเหลือแล้ว คงเป็นเพราะบาดแผลที่ทำให้ข้าเสียเปรียบ งั้นข้าไว้เล่นกับเจ้าพรุ่งนี้แล้วกัน”

ฮอร์ตันยิ้มกว้างไม่ถือโทษ “ยินดีเสมอที่จะให้เจ้ามาท้าทายข้าอีกนะ เจ้านักล่าปีศาจ ข้าบอกให้เจ้ารู้ไว้เลยว่าฝีมือการเล่นกวินท์ของข้าน่ะเจ๋งสุดในแคมป์นี้แล้ว ฮ่า ๆ ๆ!”

เกรอลท์ยิ้มเจื่อนพร้อมลูบกระเป๋าเงินที่แห้งเหือด “อย่างนั้นรึ น่าสนใจดี” เขาลูบหน้าอกเบา ๆ ก่อนจะเห็นเวย์นที่อาบน้ำกลับมาแล้วและบอกกับเขาว่า “เฮ้ พี่ชาย ข้าจะไปนอนพักที่เต็นท์รักษาตัวบาดแผล เจ้าอย่าเพิ่งทำอะไรเกินตัว รอให้เราหารือกันก่อนแล้วค่อยลงมือ”

เวย์นพยักหน้าและตบไหล่เกรอลท์เบา ๆ ก่อนจะมองเขาเดินเข้าไปในเต็นท์ ขณะที่เวย์นมองกลับไปทางฮอร์ตัน สังเกตว่าเมื่อเกรอลท์ไม่อยู่แล้ว ไม่มีใครในกลุ่มเอลฟ์และแคระอยากจะสู้กับฮอร์ตันต่อ เหตุเพราะกลัวฝีมือของเขาหรือไม่มีเงินเดิมพันก็ตามที

เวย์นครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปหาแคระที่กำลังจัดไพ่กวินท์ของเขาแล้วพูดว่า “เฮ้ เจ้าเคราใหญ่ เกมนี้ดูน่าสนใจดี เจ้าจะสอนข้าเล่นไหม?”

ฮอร์ตันเงยหน้ามาเห็นว่าเป็นเวย์นและชี้ไปที่ที่นั่งตรงข้ามอย่างเป็นกันเอง “โอ้ เจ้าหนุ่ม ข้ารู้จัก

เจ้า เจ้าเป็นคนรู้จักของท่านโตรูแวร์ และยังช่วยจัดการพวกปีศาจในซากปรักหักพังอีกด้วย ข้าจะสอนให้เอง!”

แม้ว่าเวย์นจะไม่แสดงท่าทีออกมา แต่เขาที่เป็นผู้เชี่ยวชาญในการเล่นกวินท์ตั้งแต่เกมรุ่นใหม่ในยุคปัจจุบันก็ไม่จำเป็นต้องเรียนรู้จากใคร อย่างไรก็ตาม ในปีนี้ 1250 กวินท์ยังไม่เป็นที่นิยมแพร่หลายและเป็นเพียงแค่เกมที่แคระนำออกมาเผยแพร่สู่โลกภายนอกเท่านั้น เขาจึงสนใจว่ากวินท์จะกลายเป็นเกมการ์ดที่มีชื่อเสียงและมีคนนิยมเล่นทั่วโลกในอนาคตได้อย่างไร

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ฮอร์ตันที่เคยยิ้มแย้มขณะนี้กลับขมวดคิ้วแน่น รั้งเคราแดง ๆ ของเขาด้วยความหงุดหงิด ทั้งเหรียญ *ducats* ที่ชนะมาและเหรียญ *crowns* กว่า 150 เหรียญก็ถูกย้ายไปอยู่ฝั่งเวย์นทั้งหมด นอกจากนี้ไปป์สุดรัก แหวนอัญมณี และขวานเหล็กคุณภาพดีที่ใช้มาหลายสิบปีก็ตกเป็นของเวย์นไปโดยปริยาย

เวย์นที่กำลังครุ่นคิดและรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง เมื่อพบว่าหลังจากชนะฮอร์ตันไปถึงสิบกว่ารอบ ทักษะพิเศษก็ปรากฏขึ้นในสกิลของเขา

**ทักษะกวินท์ LV1**: โชค +1

คำอธิบายง่าย ๆ แต่กลับมีความสำคัญมาก เพราะสกิลนี้ไม่ได้อยู่ในหมวดทักษะเสริม แต่กลายเป็นทักษะหลักร่วมกับการใช้ดาบ การใช้เวทมนตร์ และการกลายพันธุ์ ที่สำคัญยังเพิ่มค่าโชคซึ่งถือเป็นสิ่งที่หาได้ยากอย่างยิ่ง นั่นทำให้เวย์นตื่นเต้นมาก

“หรือว่าการเล่นกวินท์นี่แหละคือภารกิจหลักของข้า?”

(จบบท) ###