บทที่ 30 จะไม่มีใครออกไปจากที่นี่ได้โดยไม่ได้รับอนุญาต
บทที่ 30 จะไม่มีใครออกไปจากที่นี่ได้โดยไม่ได้รับอนุญาต
เย่...เย่เหริน???
จางเหาหรานและคนอื่นๆ จำเย่เหรินได้เช่นกัน
พวกเขาต่างก็ตกตะลึง
เป็นไปไม่ได้
คนอื่นๆ อาจจะไม่รู้ แต่จางเหาหรานรู้ดีว่าหมัดของเขานั้นทรงพลังแค่ไหน
เขาใช้พลังทั้งหมดเพื่อต่อสู้กับหวงตงตง
นั่นหมายความว่า หมัดของเขาคือหมัดที่แข็งแกร่งที่สุดของผู้มีพลังระดับทอง
ยิ่งไปกว่านั้นเขายังมีพลังเที่ยงธรรมคอยเสริมการโจมตีอีก ผู้มีพลังระดับทองขั้นปลายทั่วไปก็อาจจะรับมือกับหมัดของเขาไม่ได้
หอกเพลิงสีแดงทองของหวงตงตงก็แข็งแกร่งไม่แพ้กัน
การโจมตีทั้งสองฝั่งต่างเป็นการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของระดับทอง
แต่เย่เหรินกลับสามารถรับมือกับมันได้อย่างง่ายดาย
นี่...นี่มันครูผู้สอนคนเดิมจริงๆ น่ะเหรอ???
“อาจารย์พวกแกไม่ได้สอนรึไงกัน? ว่าโรงอาหารน่ะเป็นสถานที่สำหรับกินข้าวน่ะ” เย่เหรินยืนอยู่ตรงกลาง พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา ก่อนจะออกแรงผลักเบาๆ
หวงตงตงและจางเหาหรานกระเด็นออกไปโดยที่ไม่สามารถต้านทานได้
สุดท้ายแล้วเย่เหรินก็เดินตรงไปที่หวังดาชุน
หวังดาชุนรีบเช็ดเลือดที่คิ้ว
“คุณ...ครูเย่ ผมไม่เป็นไรครับ แค่บาดเจ็บนิดหน่อย...”
“หุบปาก!”
วันนี้เย่เหรินดูแตกต่างจากปกติ เขาขัดจังหวะหวังดาชุนอย่างหยาบคาย
เขาแตะหน้าผากของหวังดาชุนเบาๆ เขากำลังตรวจสอบร่างกายของหวังดาชุนด้วยระบบ
หลังจากที่ยืนยันว่าร่างกายของหวังดาชุนไม่เป็นไร เขาก็พูดต่อ “นี่นายเก่งมากเลยนะ ถึงกับกล้าทะเลาะวิวาทแล้วน่ะ”
หวังดาชุนได้ยินคำตำหนิของเย่เหริน เขารีบคุกเข่าลง
“ครูเย่ ผมรู้ตัวแล้วว่าผมผิดไป”
“นี่นายมันเป็นครูแบบไหนกัน?” หวงตงตงที่ได้ยินแบบนั้น เขารีบกระโดดออกมา
เขามองเย่เหรินด้วยความสงสัย
เย่เหรินมองหวงตงตงพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อกี้นี้เขาเห็นหวงตงตงกำลังปกป้องหวังดาชุน เขาจึงรู้สึกประทับใจเด็กคนนี้
“ใช่ ฉันคือครูของเขา ฉันชื่อเย่เหริน ครูประจำชั้น 1/2 ฉันต้องขอบคุณนายมากนะที่ช่วยลูกศิษย์ของฉัน”
หวงตงตงโบกมือเมื่อได้ยินคำขอบคุณของเย่เหริน
“พวกเราเป็นคนของยุทธภพ เมื่อเห็นคนอื่นโดนรังแก ก็ต้องยื่นมือเข้าไปช่วย”
เย่เหรินเห็นหวงตงตงพูดจาแบบนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
เด็กคนนี้เป็นใครกันนะ? น่าสนใจจริงๆ
หวงตงตงมองเย่เหริน เขาพูดอย่างไม่พอใจ
“ฉันบอกนายเลยนะ นายน่ะเป็นอาจารย์ที่แย่มาก นายไม่มีคุณสมบัติ นายไม่มีคุณสมบัติจริงๆ”
หวังดาชุนที่ได้ยินคำพูดนั้น เขารีบลุกขึ้นยืน “นี่นายพูดอะไรออกมา?!”
“เฮ้ ไอ้โง่นี่ ฉันกำลังช่วยนายอยู่นะ แกมันหมาป่าตาขาว!!”
“นี่แก!!” หวังดาชุนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เย่เหรินก็ขวางเขาเอาไว้
เย่เหรินมองหวงตงตงอย่างสนใจ
“ในเมื่อนายบอกว่าฉันไม่มีความสามารถ งั้นนายก็บอกมาสิว่าฉันไม่มีความสามารถตรงไหน?”
หวงตงตงที่ได้ยินเย่เหรินถามแบบนั้น เขาก็ยกมือขึ้นชี้ไปที่เย่เหริน
“ข้อแรก นายปกป้องลูกศิษย์ของนายได้ไม่ดีพอ ลูกศิษย์ของนายเกือบจะถูกฆ่าตายแท้ๆ แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของนาย”
“ข้อที่สอง นายไม่ได้แก้แค้นให้ลูกศิษย์ นายกลับตำหนิลูกศิษย์ของนาย”
สุดท้ายแล้วหวงตงตงก็มองเย่เหริน “แล้วนายรู้รึเปล่า ว่าทำไมลูกศิษย์ของนายถึงโดนทำร้าย?”
ใบหน้าของเย่เหรินมืดมนลง
ไม่ใช่เพราะคำพูดของหวงตงตง แต่เป็นเพราะเขาได้ยินว่ามีคนคิดจะฆ่าหวังดาชุน
การทะเลาะวิวาทน่ะไม่เป็นไร แต่การคิดจะฆ่าลูกศิษย์ของเขาน่ะเหรอ?
พวกมันอยากตายกันรึไง?
หวงตงตงเห็นเย่เหรินไม่พูดอะไรออกมา เขาจึงพูดต่อ
“ฉันว่านายคงไม่รู้หรอก ฉันจะบอกนายเอง ว่าทำไมลูกศิษย์ของนายถึงโดนทำร้าย”
หวงตงตงดึงหวังดาชุน จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่จางเหาหรานและทั้งสี่คน
“นักเรียนสี่คนนั้น พวกมันกระแทกจานข้าวของลูกศิษย์นาย พวกมันบอกว่าเนื้อที่ลูกศิษย์นายกินมันน่ารังเกียจ”
“พวกมันเยาะเย้ยลูกศิษย์ของนาย เรียกเขาว่าสัตว์ประหลาด ถึงแม้ว่าลูกศิษย์ของนายจะยอมพวกมัน พวกมันก็ยังคงด่าทอเขาไม่หยุด”
“เขาไม่โกรธเลย แต่นายรู้ไหมว่าทำไมสุดท้ายแล้วไอ้โง่นั่นถึงได้ไปทะเลาะกับพวกมัน?”
หวงตงตงมองเย่เหริน เขาพูดอย่างโมโห “เพราะพวกนั้นด่านาย พวกมันบอกว่าคนที่สอนให้ลูกศิษย์เป็นสัตว์ประหลาด ย่อมต้องเลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์ประหลาด”
ยิ่งหวงตงตงพูด เขาก็ยิ่งโกรธ
“ได้ยินรึเปล่า? ไอ้โง่นั่นทะเลาะวิวาทก็เพราะนาย แต่นายทำอะไรล่ะ? นายกลับตำหนิเขาก่อน แบบนี้เหรอ ที่นายทำกับลูกศิษย์ของตัวเอง?”
“อาจารย์ของฉันยังรู้จักปกป้องศิษย์ตัวเองเลย แต่นายล่ะ? นายยังกล้าพูดอีกเหรอว่านายเป็นอาจารย์ที่ดี?”
หวงตงตงมีนิสัยไม่ต่างอะไรกับอาจารย์ของเขา ฮั่วเหวิน
เขาเป็นคนที่ใจร้อน
หวังดาชุนเห็นหวงตงตงกำลังจะโมโห เขารีบดึงหวงตงตงเอาไว้ “พอได้แล้ว ครูของฉันเป็นถึงครู...”
หวังดาชุนกำลังหาข้อแก้ตัวให้เย่เหริน แต่เย่เหรินกลับคว้าแขนของเขาเอาไว้ก่อน
“ถูกของนาย ฉันเป็นอาจารย์ที่แย่มาก”
น้ำเสียงของเย่เหรินดูเย็นชา เขาหันไปมองนักเรียนทั้งสี่คน
ออร่าของเขาแผ่กระจายออกไป
จิตสังหารปกคลุมนักเรียนทั้งสี่คน
ในตอนนั้นเอง จางเหาหรานและคนอื่นๆ ต่างก็รู้สึกกดดัน ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างหนักหมื่นจินกำลังกดทับพวกเขาอยู่ พวกเขาต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อต้านทานมัน
พวกเขาไม่เคยเจอกับแรงกดดันแบบนี้มาก่อน...
พวกเขาทั้งสี่คนมองเย่เหรินด้วยความตกตะลึง
เย่เหรินไม่ใช่ครูผู้สอนระดับเงินที่ไร้ประโยชน์หรอกเหรอ?
แรงกดดันที่เหมือนภูเขานี่ จะบอกว่านี่คือระดับเงินงั้นเหรอ?
“เมื่อกี้นี้พวกนายก็คงจะได้ยินหมดแล้ว ฉันถามจริงๆ นะ มันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า?” เย่เหรินถามอย่างเย็นชา แรงกดดันของเขาทำให้นักเรียนทั้งสี่คนไม่กล้าพูดอะไรออกมา
จางเหาหรานพูดขึ้น
“จริงครับ”
เย่เหรินมองจางเหาหรานด้วยความประหลาดใจ
“ดีมาก ในเมื่อนายกล้ายอมรับ ฉันก็จะไม่ถามอะไรมาก เกี่ยวกับการทะเลาะวิวาทของนักเรียน ตามกฎของโรงเรียนแล้ว หากสถานการณ์รุนแรง พวกเขาจะถูกเพิกถอนพลังวิเศษ และถูกไล่ออกจากโรงเรียน”
หยินไห่ที่ได้ยินคำพูดของเย่เหริน
เขารู้สึกถึงลางร้าย
หยินไห่รีบใช้พลังพิเศษของตัวเอง เขาคิดจะหนีจากที่นี่
แต่ทันทีที่เขาแปลงร่าง
เปลวไฟสีดำก็ปรากฏขึ้นรอบๆ ตัวเขา
หยินไห่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ไม่มีใครออกไปจากที่นี่ได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน” เสียงเย็นชาของเย่เหรินดังขึ้น
เสียงนั้นเหมือนกับเสียงของปีศาจ
“โอ้ นี่มันครูเย่ไม่ใช่เหรอ? ลมอะไรหอบนายมาที่นี่ได้ล่ะ?”
ในขณะที่เย่เหรินกำลังจะจัดการกับนักเรียนทั้งสี่คน
ทันใดนั้นก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นมาจากข้างหลัง
ทุกคนมองไป
ฮั่นฉุนกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม
หยินไห่และคนอื่นๆ ที่เห็นฮั่นฉุน ดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกาย
อาจารย์ของพวกเขามาแล้ว
ฮั่นฉุนเดินไปที่เย่เหริน เขามองไปรอบๆ อย่างประหลาดใจ
“ว้าว ที่นี่คึกคักกันจังเลยนะ ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีคนมากมายมาที่โรงอาหารแบบนี้”
จากนั้นฮั่นฉุนก็ตบไหล่ของหยินไห่ เขายิ้มให้กับเย่เหรินอย่างภาคภูมิใจ
“ผมลืมแนะนำให้ครูเย่รู้จัก พวกเขาคือศิษย์เอกของผม ตอนนี้พวกเขาเป็นถึงผู้มีพลังระดับทอง ไปทักทายครูเย่หน่อยเร็ว”
ฮั่นฉุนหันไปมองนักเรียนทั้งสี่คน
หยินไห่และคนอื่นๆ โค้งคำนับเย่เหรินอย่างเสแสร้ง
“สวัสดีครับ ครู”
พวกเขามองเย่เหรินด้วยความภาคภูมิใจ
ราวกับกำลังบอกว่า อาจารย์ของพวกเขามาแล้ว แล้วนายจะทำอะไรพวกเขาได้?