บทที่ 29 ตระกูลจาง กล้าหาญและเที่ยงธรรม
บทที่ 29 ตระกูลจางผู้กล้าหาญและเที่ยงธรรม
"พวกแกทั้งสี่คน หยุดรังแกคนอื่นได้แล้ว!!!"
หวงตงตงทำท่าทางองอาจ เขายกหอกเพลิงขึ้นมาก่อนจะตะโกนใส่หน้าพวกนักเรียนทั้งสี่คน
จากนั้นเขาก็ผลักหวังดาชุนไปข้างหลัง “ไปหลบอยู่ข้างหลังฉันไว้ ฉันจะปกป้องนายเอง”
หวงตงตงยังเด็ก
เขายังไม่โตเต็มที่ ร่างกายของเขาดูเล็กกว่านักเรียนทั้งสี่คน
โดยเฉพาะหวังดาชุนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา หวงตงตงตัวเล็กมากจนแม้แต่ไหล่ของหวังดาชุนยังเอื้อมไม่ถึง
“เพื่อน นายไปหลบอยู่ตรงนู้นเถอะ...” หวังดาชุนสูดหายใจเข้าลึกๆ ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ตาม แต่เขาก็ไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อนก็เพราะตัวเขา
หวงตงตงมองหวังดาชุนอย่างไม่พอใจ “ฉันถามนายหน่อยเถอะ นี่นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอไงกัน? ฉันบอกให้นายหลบอยู่ข้างหลังฉันไง ก็หลบไปสิ เลิกพูดอะไรไร้สาระได้แล้ว!!”
ถึงแม้ว่าหวงตงตงจะดูน่ารักและฉลาดก็จริง
แต่จริงๆ แล้วเขาก็มีนิสัยไม่ตางอะไรกับผู้เป็นอาจารย์ของเขา พวกเขาต่างก็เกลียดความชั่วร้าย
“ฉัน...” หวังดาชุนพยายามจะพูดกับหวงตงตง แต่ปากของเขากลับไม่ได้พูดมันออกมา เขาไม่สามารถอ้าปากได้
หวงตงตงมองหวังดาชุนด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ “อย่าดิ้นเลย วันนี้นายหนีฉันไม่พ้นหรอก ฉันจะต้องช่วยนายให้ได้!!!”
ในเมื่อไม่มีอาจารย์มาคอยควบคุม
หวงตงตงก็อยากจะเป็นฮีโร่ที่กำจัดคนชั่ว
หยินไห่และทั้งสี่คนยืนอยู่ด้านข้าง พวกเขามองหวงตงตงที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน
ไม่มีใครลงมือ
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าหวงตงตงเป็นใคร แต่พวกเขาก็เข้าใจดี
เด็กหนุ่มอายุเท่านี้ สามารถเอาชนะหยินไห่ได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่มีอาจารย์
หยินไห่หรี่ตาลง เขามองหวังดาชุน เขาพูดอย่างไม่พอใจ “อาจารย์ไม่ได้ต้องการผลลัพธ์แบบนี้...”
พวกเขาทั้งสี่คนมาจากห้อง 1/1 เป็นนักเรียนของฮั่นฉุน
หลังจากเหตุการณ์ในไนต์คลับ ฮั่นฉุนก็มองเย่เหรินเป็นศัตรู
เขากำลังคิดที่จะแก้แค้นเย่เหรินอยู่ตลอดเวลา
ไม่เพียงแต่ตัวเขาเองเท่านั้น เขายังสนับสนุนให้นักเรียนที่มีพรสวรรค์ในชั้นเรียนจงใจหาเรื่องนักเรียนในห้องของเย่เหรินอีกด้วย
ฮั่นฉุนสัญญากับพวกเขาไว้ เขาสัญญาว่าจะปกป้องพวกเขา
ยิ่งพวกเขาทำร้ายนักเรียนในชั้นเรียนของเย่เหรินได้มากเท่าไหร่ รางวัลส่วนตัวของพวกเขาก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
การเรียกหวังดาชุนว่าสัตว์ประหลาดเป็นเพียงข้ออ้าง ถึงแม้ว่าจะไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น พวกเขาก็ต้องหาเรื่องอื่นๆ เพื่อที่จะโจมตีอยู่ดี
หยินไห่มองหวังดาชุนที่กำลังหายใจหอบเหนื่อย
เขารู้ดีว่าหวังดาชุนมีผิวหนังที่หนา ถึงแม้ว่าเขาจะดูน่าสงสาร แต่เขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอะไร
การคุยกับเขาคงจะไม่ได้ผล การจัดการกับฮั่นฉุนในครั้งนี้คงจะไม่ง่ายแน่
“จางเหาหราน ถ้านายไม่หยุดพวกเราเอาไว้ พวกเราก็คงจะได้กลับไปตั้งนานแล้ว นายต้องรับผิดชอบเรื่องนี้” หยินไห่พูดออกมา
ถ้าหากจางเหาหรานไม่หยุดพวกเขาเอาไว้
ตอนนี้หวังดาชุนคงจะโดนพิษงูของเขาเล่นงานไปแล้ว
เด็กหนุ่มที่ไม่มีภูมิหลังแบบนี้มาขวางเขาได้ยังไงกัน?
จางเหาหรานไม่ได้สนใจหยินไห่ เขาเดินตรงไปที่หวงตงตง
หยินไห่เห็นจางเหาหรานไม่สนใจเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย
เขาไม่ชอบจางเหาหรานที่แสร้งทำตัวเป็นคนดี
แต่จางเหาหรานคือคนที่แข็งแกร่งที่สุด เขาคือที่หนึ่ง ส่วนหยินไห่เป็นได้แค่ที่สอง
จางเหาหรานเดินไปหาหวงตงตง เขาพูดอย่างจริงจัง
“ฉันขออะไรหน่อย”
หวงตงตงมองจางเหาหราน เขามองด้วยความไม่พอใจ “ฉันไม่สนหรอกนะว่านายจะทำอะไร ไม่ว่าจะยังไงก็ห้ามทำร้ายเขาเด็ดขาด”
จางเหาหรานมองหวงตงตง เขารู้สึกจนใจ เขาได้แต่ขยับฝ่ามือเล็กน้อย “ขอโทษด้วย”
จางเหาหรานพูดสั้นๆ แต่ก็ได้ใจความ สิ้นสุดเสียงพูดพลังของเขาก็พุ่งสูงขึ้น
โต๊ะและเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ ต่างก็ปลิวว่อนไปกับพลังของจางเหาหราน
ดวงตาของจางเหาหรานดูใสแจ๋ว
เขาดูกล้าหาญและเที่ยงธรรมมากขึ้น
“พลังเที่ยงธรรม...” หวงตงตงหรี่ตาลงเล็กน้อย “นายมาจากตระกูลจางงั้นเหรอ???”
ตระกูลจางคือตระกูลที่สืบทอดพลังจากจงโจว
ทักษะที่พวกเขาสืบทอดกันมาคือทักษะเที่ยงธรรม สมาชิกในตระกูลล้วนเป็นคนที่เที่ยงธรรม
“ตาแหลมดี” ทันทีที่จางเหาหรานพูดจบ เขาก็เริ่มเคลื่อนไหว
จางเหาหรานพุ่งเข้าหาหวงตงตง
“ที่นี่ห้ามใช้ไฟ”
ทันใดนั้นเอง หอกเพลิงที่อยู่ในมือของหวงตงตงก็สลายไป
“หน้าไม่อายซะจริง!!” หวงตงตงมองฝ่ามือของตัวเองที่ว่างเปล่า เขาก็ได้แต่พึมพำออกมา
นี่คือพลังเที่ยงธรรม มันสามารถเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์รอบๆ ตัวเขา ทำให้คำพูดของเขากลายเป็นจริง
แน่นอนว่ามันก็ขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งด้วย แต่นี่คือความสามารถที่แปลกประหลาด มันทำให้เขาได้เปรียบในการต่อสู้ในระดับเดียวกัน
ถึงแม้ว่าหวงตงตงจะสบถออกมา แต่เขาก็ไม่กล้าหยุดเคลื่อนไหว
เขารวบรวมพลังภายในไว้ที่แขน
“ปัง!!” จางเหาหรานต่อยเข้าที่แขนของหวงตงตง
แรงอันมหาศาลทำให้หวงตงตงต้องถอยหลังไปสองก้าว
“โอ๊ย เจ็บ...” หวงตงตงส่ายแขน
จางเหาหรานอดไม่ได้ที่จะชื่นชม “พลังภายในแข็งแกร่งจริงๆ”
จากนั้นดวงตาของเขาก็เป็นประกาย เขามองไปที่หวงตงตง
“ที่นี่ห้ามป้องกันตัว”
หมัดของจางเหาหรานพุ่งเข้าหาหวงตงตงอีกครั้ง
“คิดจะโจมตีฉันอยู่ฝ่ายเดียวงั้นเหรอ??!!!” หวงตงตงโกรธมากเมื่อได้ยินกฎที่จางเหาหรานสร้างขึ้น
การต่อสู้แบบนี้มันน่าหงุดหงิด
ในตอนนั้นเอง
เปลวไฟสีทองแดงก็เริ่มปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
ประกายไฟสามกลีบปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของเขา
พลังที่เที่ยงธรรมสลายไปราวกับฝุ่นควัน
“เพลิงเทวะ??!!” จางเหาหรานตกใจเล็กน้อย
แม้จะตกใจแต่เขาก็ไม่ได้ถอยกลับ เขากลับใช้แรงมากขึ้น
“ฮู้!!” หมัดหนักๆ ของจางเหาหรานพุ่งเข้าหาใบหน้าของหวงตงตง
เปลวไฟในดวงตาของหวงตงตงก่อตัวจนกลายเป็นดอกบัวไฟ มันขวางอยู่ตรงหน้าเขา
มันพุ่งเข้าหาหมัดของจางเหาหราน
“ตูม!!!”
พลังอันมหาศาลระเบิดออกมา
หวงตงตงและจางเหาหรานกระเด็นออกไป
จางเหาหรานบิดเอวกลางอากาศ เขาล้มลงบนพื้น
ส่วนหวงตงตงกระเด็นเข้าไปในอ้อมกอดของหวังดาชุน
ทั้งสองกระเด็นถอยไปไกลกว่าหลายเมตร
ทั้งคู่ล้มลงบนพื้น สภาพของพวกเขาดูไม่สู้ดี
“โอ๊ย เจ็บจริงๆ...” หวงตงตงเอามือปิดหน้า เขาเดินออกมาจากอ้อมกอดของหวังดาชุน
เขามองไปที่จางเหาหรานด้วยความไม่ยอมแพ้ “มาสู้กันใหม่!!!”
“กล้าหาญดี!!!!” จางเหาหรานตะโกนออกมา
จากนั้นเขาก็รวบรวมพลังเที่ยงธรรมไว้ที่หมัด เขาเตรียมที่จะโจมตีหวงตงตงอีกครั้ง
ส่วนหวงตงตงก็ไม่ยอมแพ้
เขาควบคุมหอกเพลิงประกายทองพุ่งเข้าใส่จางเหาหราน
“ตูม!!!”
ทั้งคู่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พวกเขาปะทะกันโดยที่ไม่มีใครมองเห็น
พลังอันมหาศาลนั้นทำให้เกิดฝุ่นไปทั่ว
เมื่อฝุ่นจางหายไป
ทุกคนต่างก็ตกใจเมื่อพบว่า มีใครคนหนึ่งยืนอยู่ระหว่างหวงตงตงและจางเหาหราน
ชายคนนั้นกำลังจับหอกเพลิงไว้ข้างหนึ่ง และจับหมัดของจางเหาหรานเอาไว้ด้วยอีกข้างหนึ่ง
ดวงตาของเขาดูเฉยชาราวกับว่าเขาไม่ได้ใช้แรงอะไรเลย
หวังดาชุนที่เห็นชายคนนั้นอย่างชัดเจน จำได้ดี เขารีบตะโกนออกมา
“เย่...ครูเย่??!!”