บทที่ 28 ปรากฎตัวของหวงตงตง
บทที่ 28 ปรากฎตัวของหวงตงตง
นักเรียนที่วิ่งเข้ามารายงานชื่อ หลี่อันหราน เขามีรูปร่างผอมบาง
พลังที่ตื่นขึ้นของเขานั้นช่วยเสริมความเร็ว
ทุกคนจึงเรียกเขาว่าลิงลม
ตอนนี้เขาหอบหายใจ ใบหน้าของเขามีรอยฟกช้ำ
ลิงลมกำลังยืนพิงประตู เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บ
เย่เหรินก้าวไปข้างหน้า ประคองหลี่อันหราน ก่อนจะพาเขามานั่งบนเก้าอี้
นักเรียนคนนั้นจับสีข้างของตัวเองด้วยความเจ็บปวด
นักเรียนที่อยู่ใกล้ๆ ต่างก็มามุงดู
“เจ้าลิงลม เกิดอะไรขึ้นกับดาชุน?”
“ดาชุนเป็นคนดีไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงได้ไปทะเลาะกับคนอื่นได้ล่ะ?”
“ใช่ ปกติดาชุนก็ไม่เคยตอบโต้ใคร ทำไมเขาถึงได้ไปทะเลาะกับคนอื่นล่ะ?”
“บ้าจริง ดาชุนไปทะเลาะกับคนอื่น อีกฝ่ายจะต้องโหดร้ายมากแน่ๆ”
“เจ้าลิงลม รีบบอกมาเถอะ”
นักเรียนในห้องต่างก็พูดคุยกัน
หลี่อันหรานรู้สึกกังวล เขาอ้าปากค้าง แต่ก็พูดอะไรไม่ออก
“อันหราน ใจเย็นก่อน ค่อยๆ พูดก็ได้”
เย่เหรินยกฝ่ามือขึ้น เขาห้ามนักเรียนไม่ให้พูด และปลอบหลี่อันหราน
หลี่อันหรานมองเย่เหรินด้วยดวงตาแดงก่ำ อารมณ์ของเขาสงบลง
“ครูเย่ ในตอนที่ดาชุนกำลังกินข้าวอยู่ในโรงอาหาร ทันใดนั้นก็มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามา พวกเขาไม่พูดพร่ำทำเพลง พวกเขากระแทกจานของดาชุน”
“ดาชุนไม่ได้พูดอะไร เขาแค่หยิบอาหารขึ้นมาล้างก่อนจะก็กินต่อ แต่พวกนั้นกลับไม่ยอม พวกเขากระแทกจานของดาชุนอีกครั้ง แถมยังด่าดาชุนด้วย คำด่าพวกนั้นมันฟังดูหยาบคายจริงๆ”
“พวกนั้นด่าว่าอะไร?” เย่เหรินถามอย่างใจเย็น
“พวกนั้นด่าดาชุนว่าเป็นนอกรีด...ด่าว่าเขากินเนื้อดิบ...”
นักเรียนที่ได้ยินคำพูดของหลี่อันหรานต่างก็รู้สึกโกรธแค้น
“อะไรนะ?!!! พวกนั้นกล้าด่าแบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน?!”
“เจ้าพวกนั้นมันเลวจริงๆ!!!”
“ไปแก้แค้นให้ดาชุนกันเถอะ!!!”
“ไปกันเถอะ!!!”
หวังดาชุนคือหัวหน้าห้อง เขามีเพื่อนมากมายในชั้นเรียน เมื่อเขาถูกรังแก ไม่แปลกที่ทุกคนอยากจะช่วยเขา
“เบาๆ กันหน่อย พวกนายลืมไปแล้วเหรอว่าครูยังอยู่ตรงนี้?!”
ใครบางคนเตือน
ทุกคนมองไปที่เย่เหริน
ครูในโรงเรียนคงไม่เห็นด้วยกับการทะเลาะวิวาท...
เย่เหรินยังเป็นคนที่ไม่สนใจอะไร ใครจะไปรู้ล่ะว่าเขาจะคิดยังไง?
บางทีเขาอาจจะทำเป็นไม่สนใจก็ได้...
นักเรียนทุกคนต่างก็รอดูว่าเย่เหรินจะตัดสินใจยังไง
เย่เหรินมองไปที่นักเรียน ก่อนจะพูดขึ้นมาโดยไม่ลังเล “พาฉันไปเร็ว”
นักเรียนห้อง 1/2 ต่างก็ตื่นเต้น พวกเขารีบพาเย่เหรินไปที่โรงอาหาร
ตอนนี้แม้ว่านักเรียนทั้งหลายจะไม่พูดอะไรออกมา แต่ดวงตาของพวกเขากลับเปล่งประกายออกมา
ตอนนี้ห้อง 2 ไม่ได้ดูเหมือนกับกองทรายที่ไร้ค่าอีกต่อไป...
ในเวลานั้น ที่โรงอาหาร
หวังดาชุนกำลังหายใจหอบเหนื่อย เขามองไปที่นักเรียนสี่คนที่อยู่ตรงหน้าเขา
คิ้วของเขาได้รับบาดเจ็บจนมองไม่เห็น
“ใครจะไปคิดล่ะว่าในห้องเรียนห่วยๆ แบบนั้นจะมีอัจฉริยะแบบนี้ซ่อนอยู่?”
“บ้าจริง ไอ้สัตว์ประหลาดนี่แข็งแกร่งมาก ถ้าสู้แบบตัวต่อตัว มีหวังพวกเราแพ้แน่”
“ก็ใช่น่ะสิ! มีแต่พวกสัตว์ประหลาดนอกรีดเท่านั้นแหละที่กล้ากินเนื้อดิบ ใครมันจะไปสู้มันได้ล่ะ?”
“โชคดีจริงๆ ที่มันไม่ได้ไปถึงระดับทอง ไม่งั้นวันนี้พวกเราคงจะแย่แน่”
“ระดับเงินตัวเดียว แต่รับมือกับพวกเราสี่คนที่เป็นระดับทองได้นานขนาดนี้ นี่มันไอ้สัตว์ประหลาด”
“สัตว์ประหลาดก็คือสัตว์ประหลาด แค่หายใจก็ยังมีเลือดไหลออกมา”
“แกมันโง่จริงๆ โดนครูสอนให้กินเนื้อดิบทุกวัน สมองแกคงจะพังไปแล้วสินะ”
นักเรียนทั้งสี่คนหัวเราะเยาะหวังดาชุน พวกเขาเรียกหวังดาชุนว่าสัตว์ประหลาด
“ใครเป็นสัตว์ประหลาดกัน!!!” หวังดาชุนโกรธมาก เขาเงื้อหมัดขึ้นเตรียมที่จะต่อยนักเรียนคนหนึ่ง
นักเรียนที่เห็นแบบนั้นก็รีบตั้งท่า
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะกำลังเยาะเย้ยหวังดาชุน
แต่การโจมตีของหวังดาชุนเมื่อกี้ก็ทำให้พวกเขาเจ็บหนัก
“ตูม!!!”
เสียงดังสนั่น
หวังดาชุนกระเด็นออกไปอีกครั้ง
ชายหนุ่มผมยาวกำลังยืนอยู่ตรงหน้าหวังดาชุน
ชายหนุ่มมองหวังดาชุนด้วยแววตาที่ลุกโชน
“ฉันบอกแล้วว่าฉันได้รับคำสั่งมา ฉันจะหยุดแค่นี้ ทำไมนายถึงยังดื้อรั้นอยู่ล่ะ?”
หวังดาชุนเอามือปิดหน้าอก เขาเช็ดเลือดที่คิ้ว
เขาลุกขึ้นยืนอย่างโซเซ
ถึงแม้ว่าจะทนไม่ไหวแล้ว แต่เขาก็ยังคงพูดว่า
“ขอโทษฉัน...”
“แกมัน!” นักเรียนอีกคนโกรธมาก
เขาวิ่งเข้าไปหาหวังดาชุน เตรียมที่จะเตะเขา
แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร ชายหนุ่มผมยาวก็เข้ามาขวางเอาไว้
“หยินไห่ พอได้แล้ว”
หยินไห่ที่ได้ยินคำพูดของชายหนุ่มผมยาว ถึงแม้ว่าดวงตาของเขาจะไม่พอใจ แต่เขาก็สงบลง
“เห็นไหมว่ามีคนขอร้องให้ฉันปล่อยแกไป รีบไสหัวไปซะ!”
หยินไห่ถ่มน้ำลายใส่หวังดาชุนอย่างดูถูก
หวังดาชุนไม่ได้สนใจคำพูดนั้น เขายังคงพูดกับคนทั้งสี่คน “ขอโทษฉัน...”
“นี่แกอยากตายรึไง?!” หยินไห่ได้ยินคำพูดของหวังดาชุน เขาโกรธมาก
เขาหันไปหาชายหนุ่มผมยาว “จางเหาหราน ฉันให้เกียรตินายก็จริง แต่อย่ามาขวางฉันจะดีกว่า”
พูดจบหยินไห่ก็หันหลังกลับ
ดวงตาของเขากลายเป็นเส้นตรง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเกล็ด ลิ้นของเขาเลียริมฝีปาก
บุคลิกของเขาดูมืดมน
พลังแปลงร่างระดับ B งูพิษปีศาจ
“เฮ้ นานแล้วนะที่ฉันไม่ได้ยินเสียงกรีดร้อง วันนี้ฉันคงต้องสนุกซะหน่อยแล้วล่ะ” หยินไห่พูดพลางเดินไปหาหวังดาชุน
เขี้ยวที่มุมปากของเขากำลังเปล่งประกายออกมา
หวังดาชุนที่เห็นแบบนั้น
เขาจึงเงื้อหมัดออกไป
การโจมตีครั้งนี้รุนแรงมากจนเกิดเสียงระเบิด
เงาของใครบางคนปรากฏขึ้น
หยินไห่หลบการโจมตีของหวังดาชุนด้วยท่าทางแปลกประหลาด ราวกับงู
ไม่เพียงเท่านั้น
“ฉึก ฉึก ฉึก”
ในขณะที่หวังดาชุนกำลังออกหมัด แขนของเขาก็ถูกหยินไห่กัดสามครั้งติดต่อกัน ความเร็วของหยินไห่นั้นรวดเร็วมาก
หวังดาชุนไม่ทันได้ตั้งตัว
“ชิ หนังหมูนี่มันหนาจริงๆ” หยินไห่ลูบคางอย่างไม่พอใจ
เขี้ยวของเขาไม่สามารถเจาะทะลุผิวหนังของหวังดาชุนได้
เขาแลบลิ้นออกมา
สายตาของเขาจ้องไปที่คอของหวังดาชุน
“ไม่น่าเชื่อเลย ผิวหนังของมันจะหนาไปทั้งตัวแบบนี้!!!” หยินไห่พูดอย่างเย็นชา
จากนั้นร่างของเขาก็หายไป
“ฟิ้ว” เงาดำพุ่งตรงไปที่หวังดาชุน
รวดเร็วมาก
ถึงแม้ว่าหวังดาชุนจะมองเห็นหยินไห่
แต่ร่างกายที่บาดเจ็บของเขาไม่สามารถตอบสนองได้ทัน
เขาได้แต่มองดูหยินไห่ที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา
“ตูม!!!”
ในขณะที่หยินไห่กำลังจะกัดคอของหวังดาชุน
ลูกบอลไฟก็ปรากฏขึ้น
มันขวางระหว่างหยินไห่และหวังดาชุนเอาไว้
ไอ้สารเลว...หยินไห่สบถในใจ
แต่เขาก็ไม่ได้ชะลอความเร็ว เขาพยายามที่จะฝ่าลูกบอลไฟไป
“ตูม!!!”
ใครจะไปคิดล่ะว่าลูกบอลไฟนั้นจะมีชีวิต มันพุ่งเข้าใส่หยินไห่
ลูกไฟกลายร่างเป็นหอกเพลิง
มันพุ่งตรงไปที่ใบหน้าของหยินไห่
อุณหภูมิของหอกเพลิงนั้นสูงมาก
หยินไห่ยังไม่ทันได้เข้าใกล้ เขาก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผดเผา
ถ้าหากฝืนเข้าไป เขาอาจจะตายก็เป็ฯได้...
หยินไห่คิดแบบนั้น
เขามองหวังดาชุนอย่างไม่พอใจ ก่อนจะสบถเสียงเย็นชาออกมา
เขาหลบไป
เมื่อเปลวไฟสลายไป เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักคนหนึ่งก็ยืนอยู่ตรงหน้าหวังดาชุน
เขายกหอกเพลิงขึ้นเล็งไปที่หยินไห่และทั้งสี่คน
ถ้าหากฮั่วเหวิน ผู้นำพรรคไฟอยู่ที่นี่ เขาก็คงจะจำได้แน่
นี่คือศิษย์รักของเขา หวงตงตง