บทที่ 12 กู้ฉางเซิง ผู้ฉลาด
ในโลกแห่งการบำเพ็ญตน มีสมบัติมากมายที่ใช้เก็บของ สำหรับผู้ที่อยู่ในขั้นฝึกพลังลมปราณ มีเครื่องมือ
ระดับต่ำเช่น ถุงเก็บของ และหากเป็นสมบัติระดับสูงขึ้นมาหน่อยจะมีแหวนเก็บของ สัญลักษณ์เก็บของ หรือ
แม้กระทั่งกำไลและเข็มขัดที่ใช้เก็บของ
มีตำนานกล่าวไว้ว่าหากผู้บำเพ็ญตนบรรลุถึงขั้นเซียน จะสามารถทำลายความว่างเปล่าและเปิดพื้นที่มิติพิเศษที่ใช้เก็บของได้
สมบัติเก็บของในโลกของผู้บำเพ็ญตนนั้น แม้จะไม่ได้หายากมากนัก แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ฝึกพลังลมปราณอย่างกู้ฉางเซิงจะมีสิทธิ์แตะต้องได้ง่าย ๆ
แม้แต่ถุงเก็บของ!
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เจ้าของร่างเดิมของกู้ฉางเซิงยังไม่เคยมีถุงเก็บของใช้เลยด้วยซ้ำ!
หลังจากที่กู้ฉางเซิงไตร่ตรองอยู่สักพัก เขามีสองทางเลือก
ทางแรกคือไปหาหอธุรการแล้วใช้แต้มสะสมไปเช่าถุงเก็บของ
ทางที่สองคือไปหาผู้อาวุโสหยานเพื่อเรียนรู้วิธีการวาดสัญลักษณ์เก็บของจากเขา
แต่หลังจากคิดทบทวนดีแล้ว กู้ฉางเซิงก็ตัดสินใจทิ้งทางเลือกที่สองไป
เหตุผลนั้นง่ายมาก หากเขาไปหาผู้อาวุโสหยาน เขาก็จำเป็นต้องเอาสัญลักษณ์เฟยเผิงที่เขาวาดออกมา แต่ถ้าผู้อาวุโสหยานรู้ว่าเขาวาด
สัญลักษณ์เฟยเผิงได้ในวันเดียว ผู้อาวุโสหยานคงต้องจับเขามาผ่าดูแน่ ๆ ว่าเขาเป็นอัจฉริยะอะไรขนาดนั้น!
และถ้าเขาจำไม่ผิด สัญลักษณ์เก็บของเป็นสัญลักษณ์ขั้นที่สอง ต่อให้ผู้อาวุโสหยานสอนเขาวาด ตอนนี้เขาก็ยังไม่มีเวลาและวัสดุเพียงพอที่จะฝึกวาดได้
เหลือเพียงทางเดียวเท่านั้น!
ก็มีแค่ไปที่หอธุรการเพื่อเอาแต้มสะสมมาแลกเท่านั้น!
กู้ฉางเซิงกัดฟันแน่น
ถ้าไม่ยอมลงทุน ก็จับหมาป่าไม่ได้!
การทำธุรกิจไหนจะไม่มีการลงทุนบ้าง?
คิดได้ดังนั้น กู้ฉางเซิงรีบล็อกประตูบ้าน แล้วตรงไปที่หอธุรการทันที
เขาไปที่ประตูรับภารกิจที่เขาเคยใช้ประจำ หญิงสาวที่คอยต้อนรับก็ยังเป็นคนเดิมที่เขาเคยเจอ
“ยินดีต้อนรับศิษย์พี่สู่หอธุรการ!”
“ท่านจะรับหรือติดต่อภารกิจ หรือว่า... อ้าว?”
อีกฝ่ายจำกู้ฉางเซิงได้ทันทีและอุทานด้วยความแปลกใจว่า
“ท่านทำภารกิจเปิดพื้นที่ไร่วิญญาณเสร็จแล้วหรือ?”
“ยัง” กู้ฉางเซิงโบกมือแล้วพูด “ข้ามาแลกของต่างหาก”
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง”
หญิงสาวหลุดขำเบา ๆ ก็จริง ศิษย์ที่ฝึกพลังลมปราณ ใครจะไปเปิดพื้นที่ไร่วิญญาณสี่ แปลงได้ภายในวันเดียวกัน
“ท่านจะแลกอะไรหรือ?”
กู้ฉางเซิงพูดว่า “ข้าจะเช่าถุงเก็บของ”
หญิงสาวพยักหน้า
น่าจะเพื่อไปงานชุมนุมที่เมืองหลินอัน
วันนี้มีคนมายืมถุงเก็บของไปหลายใบแล้ว ไม่รู้ว่ายังเหลืออยู่บ้างไหม
"รอข้าแปป ข้าจะไปดูว่ายังมีของในคลังหรือไม่"
หญิงสาวผู้ต้อนรับพูดก่อนจะลุกขึ้นไปยังคลังเก็บของ
"ท่านหัวหน้าซู ยังมีถุงเก็บของเหลืออยู่ไหม?"
"ข้าขอดูก่อน"
หัวหน้าซูยกมือขึ้น โพล่งขึ้นมาก็ปรากฏภาพบัญชีลอยอยู่ตรงหน้า
"ถุงเก็บของหมดแล้ว มีเพียงแหวนเก็บของระดับต่ำ ใครเป็นคนยืม?"
หญิงสาวจึงแจ้งข้อมูลของกู้ฉางเซิงให้ หัวหน้าซูเห็นชื่อก็ชะงักไปครู่หนึ่ง
"กู้ฉางเซิง?"
ก็คนที่อยู่ในไร่วิญญาณวันนี้ใช่ไหม?
เขาจะเอาถุงเก็บของไปทำไม?
หัวหน้าซูขมวดคิ้ว ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า
"พาข้าไปดูหน่อย"
ทั้งสองเดินไปยังประตูรับภารกิจ เมื่อกู้ฉางเซิงเห็นหัวหน้าซูเดินมา ใจของเขาก็เต้นระรัวทันที
ทำไมมันถึงได้บังเอิญแบบนี้?
หัวหน้าซูมองกู้ฉางเซิงด้วยความสงสัยและพูดขึ้นทันที:
"เจ้าเองจริง ๆ หรือ? เจ้าจะยืมถุงเก็บของไปทำอะไร?"
กู้ฉางเซิงหัวเราะแห้ง ๆ แล้วตอบกลับไป:
"ตอนนี้การยืมถุงเก็บของต้องลงทะเบียนแจ้งเหตุผลด้วยหรือ?"
"เจ้าเด็กเหลือขอ" หัวหน้าซูได้ยินก็กลอกตาพูดว่า "อย่ามาพูดจาไร้สาระกับข้า ถุงเก็บของหมดแล้ว ตอนนี้มีเพียงแหวนเก็บของระดับต่ำ ซึ่ง
ตามกฎ แหวนเก็บของแบบนี้ต้องลงทะเบียนแจ้งเหตุผลการใช้งาน"
กู้ฉางเซิงได้ยินเช่นนั้นก็พูดไม่ออก
เมื่อเทียบกับถุงเก็บของ แหวนเก็บของมีพื้นที่ใหญ่กว่าและสะดวกกว่ามาก แต่ราคาค่าเช่าก็แพงขึ้นมากเช่นกัน
การเช่าถุงเก็บของใช้แต้มเพียงแค่ สิบแต้ม แต่แหวนเก็บของต้องใช้ถึง สามสิบแต้ม
นั่นมันเทียบเท่าหินวิญญาณสามก้อนเลยทีเดียว!
หัวหน้าซูเห็นว่ากู้ฉางเซิงหน้าเครียด สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เขาทำท่าทีลึกลับแล้วพูดว่า:
"เจ้าไม่บอกก็เถอะ ข้ารู้ว่าเจ้าจะไปทำอะไร!"
กู้ฉางเซิงได้ยินก็ชะงักไปทันที
เพียงเห็นหัวหน้าซูเข้ามาใกล้ที่ประตู เขากระซิบเบา ๆ กับกู้ฉางเซิงว่า:
"ใช่ไหม? ผู้อาวุโสหยานให้เจ้ามาใช่หรือเปล่า? เพื่อเอาไปใส่เจ้าหนอนอัคคีสองตัวนั้นแล้วลงเขาไปแลกของใช่ไหม?"
อา ถูกต้อง ถูกต้องเลย! ใช่เกินไปแล้ว!
ในใจของกู้ฉางเซิงอดไม่ได้ที่จะยกย่องหัวหน้าซูคนนี้อย่างเต็มที่!
เขาคิดเชื่อมโยงเรื่องนี้ได้ยังไง? ความสามารถในการเติมแต่งเรื่องราวของเขาช่างน่าทึ่งจริง ๆ!
"ท่านทายถูกด้วย? ท่านช่างเก่งเหลือเกิน ! ข้าละนับถือท่านจริงๆ
กู้ฉางเซิงกล่าวคำประจบ
ต้องบอกว่า คำเยินยอนี้ทำให้หัวหน้าซูพอใจเป็นอย่างมาก
"นั่นสิ ถ้าข้าไม่มีสายตาเฉียบคมเช่นนี้ ข้าคงไม่ได้เป็นหัวหน้าที่หอธุรการหรอก!"
หัวหน้าซูยิ้มอย่างภาคภูมิใจแล้วพูดเบา ๆ ว่า:
"สำนักมีคำสั่งให้ผู้อาวุโสทั้งหลายห้ามลงจากเขาในช่วงที่ผู้อาวุโสสูงสุดปิดด่าน ดังนั้นเขาถึงให้เจ้ามาช่วยใช่ไหม?"
"ได้ช่วยผู้อาวุโสหยานทำงาน ถือว่าเจ้าได้โชคดีแล้ว ด้วยวิถีแห่งยันต์ของผู้อาวุโสหยาน แค่ถ่ายทอดอะไรให้เจ้าบ้างเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะให้
เจ้าได้ประโยชน์ไปตลอดชีวิต!"
กู้ฉางเซิงรีบพยักหน้าและพูดว่า:
"ท่านพูดถูกต้องที่สุดเลย!"
"เอาล่ะ ในเมื่อเป็นเรื่องของผู้อาวุโสหยาน ข้าก็ไม่อาจปฏิเสธได้"
หัวหน้าซูกล่าวพร้อมกับหยิบแหวนเก็บของออกมาและยื่นให้กู้ฉางเซิง:
"เอาแหวนเก็บของวงนี้ไปใช้ก่อน แล้วพอกลับมาค่อยคืนให้ข้า ข้าจะไม่คิดแต้มสะสมจากเจ้า แต่เจ้ารู้ใช่ไหมว่าต้องพูดกับผู้อาวุโสหยานอย่างไร?"
เมื่อกู้ฉางเซิงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกยินดีอย่างยิ่ง
ท่านช่างเป็นคนที่ฉลาดจริง ๆ!
"ท่านวางใจได้ ข้าจะบอกผู้อาวุโสหยานอย่างตรงไปตรงมาว่าใครเป็นคนให้ข้ายืมแหวนเก็บของนี้ ข้าจะไม่ปิดบังแม้แต่นิดเดียว!"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวหน้าซูก็พยักหน้าและยิ้มอย่างพอใจ:
"ดี ดี เป็นศิษย์ที่ดี!"
พูดจบเขาก็เดินจากไป
กู้ฉางเซิงถือแหวนเก็บของไว้ในมือ ใจเขาเต็มไปด้วยความสุข เพราะเขาแทบไม่ได้พูดอะไรเลย!
"ศิษย์พี่ยังต้องการทำธุระอื่นอีกหรือไม่?" หญิงสาวที่หอธุรการยิ้มและถามกู้ฉางเซิง
"ไม่แล้ว ขอบคุณเจ้ามาก!"
พูดจบ กู้ฉางเซิงก็หันหลังกลับและตรงกลับบ้านทันที
วิธีการใช้แหวนเก็บของนั้นง่ายมาก เพียงใช้พลังวิญญาณกระตุ้นแหวน แหวนก็จะส่องแสงเล็กน้อย
กู้ฉางเซิงชี้แสงนั้นไปที่ซากของหนอนอัคคีทั้งสองตัว เพียงเห็นแสงสีขาวสว่างวาบ ซากของพวกมันก็ถูกดูดเข้าไปในแหวนเก็บของทันที
หลังจากนั้น เขาก็ใช้เวลาหุงหาอาหาร กินให้อิ่ม แล้วนั่งสมาธิครู่หนึ่งเพื่อดูดซับพลังวิญญาณจากข้าววิญญาณสองสามเม็ด จากนั้นเขาก็รีบตรงไปที่งานทันที
เมื่อมาถึงที่นั่น เขาเห็นว่ามีผู้คนมากมายมารวมตัวกันเต็มพื้นที่ มองไปรอบ ๆ มีคนนับหมื่นคน เจ้าหน้าที่จากหอธุรการกำลังพยายามรักษาความสงบเรียบร้อย
เมื่อกู้ฉางเซิงเห็นภาพนั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียววูบไปที่หนังหัว
แต่ก่อนมันไม่จำกัดจำนวนคน!
เมื่อก่อนตอนลงเขา ใครจะไปก็ไปตามใจตนเอง
แต่ปีนี้สำนักหานไห่เป็นผู้ควบคุมสถานการณ์ทั้งหมด และเมื่อมีการจำกัดจำนวนคน สิทธิ์ในการลงเขาก็กลายเป็นสิ่งหายาก!
คนเยอะขนาดนี้!
การจะได้สิทธิ์ลงเขากลายเป็นปัญหาที่ยากขึ้นมาทันที!
ในขณะที่กู้ฉางเซิงกำลังครุ่นคิด จู่ ๆ ก็มีเสียงอ่อนหวานดั่งระฆังเงินดังขึ้นจากด้านหลังเขา
"อ้าว? เจ้าก็มาเหรอ?"
กู้ฉางเซิงหันกลับไปมองและขมวดคิ้วทันที
เป็นยัยเด็กที่มัดผมแกละคนเดิมที่มาบอกข่าวเขาเมื่อเช้านี่เอง!
</br >
