ตอนที่ 1500 เจตนาฆ่า (1) (ฟรี)

ตอนที่ 1500 เจตนาฆ่า (1)

การที่เป็นแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าหยุนถงเซี่ยวเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ เขาแพ้อย่างราบคาบ ถึงแม้ว่าในตอนแรกเขาจะสามารถเอาชนะซู่ฮ่องกงได้ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับพลังอวตารร้อยวิถีและกำปั้นพลังงาน เขาก็ยังคงต้องอับอายในฐานะปรมาจารย์ผู้ทรงเกียรติ

หยุนถงเซี่ยวหายตัวไป เขาเป็นอิสระจากการควบคุมของพลังอวตารสีทอง เขาร่อนลงสู่พื้นดิน

พลังแห่งเต๋าไม่ได้ผลเมื่อเผชิญหน้ากับคนที่แข็งแกร่งกว่า ดังนั้นลู่โจวกับเฉินฟูจึงมองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน

“ทำให้ท่านต้องมาเห็นภาพแบบนี้ ข้าต้องขอโทษด้วย” เฉินฟูส่ายหัว เขากำหมัดคำนับลู่โจว

“คนหนุ่มสาวยังคงมีไฟ การที่พวกเขาจะแข่งขันกันนั้นเป็นเรื่องปกติ” ลู่โจวตอบ

“เขาไม่ได้อ่อนเยาว์อีกต่อไปแล้ว เขาฝึกฝนตัวเองกับข้ามา 500 ปี เดิมทีข้าคิดว่าเขาเป็นผู้ใหญ่พอแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนกับว่าเขาจะยังคงขาดประสบการณ์” เฉินฟูยังคงส่ายหัว

“...” หยุนถงเซี่ยวที่ได้ยินคำพูดของท่านอาจารย์หน้าแดง

ซู่ฮ่องกงเก็บพลังอวตารร้อยวิถีกลับไปหลังจากที่ผลของการแช่แข็งหายไป เขามองดูหยุนถงเซี่ยวที่ตอนนี้อับอาย

“ข้าแพ้แล้ว” หยุนถงเซี่ยวมองดูซู่ฮ่องกง

“ข้าชนะงั้นเหรอ?” ซู่ฮ่องกงที่กำลังจะยกมือขึ้นเกาหัวพบว่าเขาทำแบบนั้นไม่ได้เพราะเขากำลังสวมถุงมืออยู่

‘ข้าชนะง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ?’ ซู่ฮ่องกงรู้สึกว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งกว่าเขามาก การที่เขาจะชนะได้นั้นเป็นเรื่องที่ไปไม่ได้ เขาไม่เข้าใจว่าเขาชนะได้ยังไง?

“...” หยุนถงเซี่ยวไม่ได้พูดอะไร เขารีบถอยห่างไป

“รอสักครู่” ซู่ฮ่องกงที่กำลังจะถอยห่างไปเช่นกันได้ยินเฉินฟูพูดขึ้น

“ท่านกำลังพูดกับข้างั้นเหรอ?”

“พลังอวตารของเจ้าชัดเจนว่าเป็นพลังอวตารร้อยวิถี แต่ทำไมเจ้าถึงได้มีพลังของผู้ฝึกยุทธวังวนพันแดนล่ะ?” เฉินฟูถามอย่างไม่เข้าใจ

ดินแดนดอกบัวคู่ไม่รู้จักวิธีการตัดดอกบัวทิ้ง ผู้ฝึกยุทธที่นี่ไม่ค่อยจะติดต่อกับดินแดนอื่นๆ ถึงแม้ว่าดินแดนดอกบัวแดงและดินแดนดอกบัวดำจะรู้จักวิธีการตัดดอกบัวทิ้งของดินแดนดอกบัวทองคำ แต่ก็ไม่มีใครเลียนแบบมัน เพราะยังไงซะมันก็ไม่มีความจำเป็น และมันยังยิ่งทำให้พวกเขาลำบาก พวกเขายังไม่เห็นข้อดีของมัน การตัดดอกบัวทิ้งทำให้พวกเขามีแค่ชีวิตเดียว แล้วแบบนี้มันจะเทียบได้กับการมีพลังผังก่อเกิดได้ยังไง?

“ท่านผู้อาวุโส ท่านช่างสังเกตจริงๆ” ซู่ฮ่องกงชี้นิ้วไปยังร่างกายส่วนล่างของตัวเอง “เคล็ดวิชาการฝึกฝนแบบนี้ไม่เหมาะกับพวกท่าน พวกท่านต้องใช้ดาบ...”

“...” ศิษย์ของภูเขาหยาดน้ำค้างรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว

‘เคล็ดวิชาการฝึกฝนแบบไหนกัน? ที่ต้องตัด...ชีวิตทิ้ง?’

“วิธีการสอนศิษย์ของท่าน...ช่างน่าทึ่งจริงๆ” เฉินฟูที่เข้าใจผิดไอออกมา เขามองดูลู่โจว

“ถูกต้องแล้วล่ะ การที่อาจารย์จะไม่เข้มงวดกับศิษย์นั้นถือเป็นการทำร้ายพวกเขา” ลู่โจวพยักหน้า

“...” เฉินฟูไม่เข้าใจและยากที่จะยอมรับเรื่องนี้ได้ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ได้แต่ถอนหายใจ “แต่...มันก็ไม่ควรจะต้องตัด...”

เฉินฟูพูดไม่จบ เพราะยังไงซะเขาก็ยังคงเป็นมหาเซียน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สนใจความต้องการของมนุษย์ แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ยังคงไม่อยากจะตัดโอกาสในการมีลูกหลานเพื่อที่จะฝึกฝนตัวเอง

“ปรัชญาของพวกเราต่างกัน ข้าเข้มงวดกับศิษย์ของข้า เพราะข้าเชื่อว่าอาจารย์ที่เข้มงวดจะทำให้ศิษย์ได้ดี ผลลัพธ์ของการประลองในวันนี้คือรางวัลสำหรับความพยายามของพวกเขา” ลู่โจวกล่าว

“เจ้าไม่โกรธเคืองท่านอาจารย์ของเจ้างั้นเหรอ?” เฉินฟูมองดูซู่ฮ่องกง

ตุบ!

“...” ซู่ฮ่องกงหันไปหาลู่โจว เขาล้มลงคุกเข่า

ทุกคนตกตะลึง ตอนนี้เขากำลังจะทำอะไรกันแน่?

“...” ทุกคนมองดูซู่ฮ่องกงที่เก็บถุงมือกลับไป เขายกมือขึ้นไหว้ท้องฟ้า “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะคำสอนของท่านอาจารย์ ทำให้ข้าสามารถทำได้ถึงขนาดนี้ บุญคุณของท่านอาจารย์ยิ่งใหญ่กว่าสวรรค์! ข้าขอยกดวงตะวัน จันทรา สวรรค์และโลก เป็นพยานถึงความกตัญญูที่ข้ามีต่อท่านอาจารย์!”

จากนั้นซู่ฮ่องกงก็โค้งคำนับ

คนของศาลาปีศาจลอยฟ้าเริ่มชินชากับการแสดงแบบนี้ เดิมทีพวกเขารู้สึกว่ามันมากเกินไป แต่พวกเขาก็ค่อยๆ ชินชากับมันไปเอง

“...” ศิษย์ของภูเขาหยาดน้ำค้างมองดูการแสดงของซู่ฮ่องกงโดยที่อ้าปากค้าง

ในฐานะศิษย์ทั้งสิบคนของภูเขาหยาดน้ำค้างและศิษย์ของเฉินฟู พวกเขาเคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้จากคนของดินแดนฮั่น แต่พวกเขาไม่เคยพบเจอใครที่มากเกินไปแบบเดียวกับซู่ฮ่องกงมาก่อน ถึงแม้ว่าซู่ฮ่องกงสูญเสียรากฐานไปแล้ว แต่เขาก็ยังคงหลั่งน้ำตาแห่งความกตัญญู!

“ข้ายกย่องท่านจริงๆ! ในเรื่องของการเป็นอาจารย์แล้ว ข้าด้อยกว่าท่านจริงๆ นั่นแหละ” เฉินฟูที่เห็นแบบนั้นรู้สึกทึ่ง เขากำหมัดคำนับลู่โจว

“เรื่องเล็กน้อย ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเคล็ดวิชาการฝึกฝนของดินแดนดอกบัวทองคำของพวกเรา ข้าต้องบอกว่าคนแรกที่เริ่มต้นบนเส้นทางนี้ไม่ใช่ศิษย์คนที่แปดของข้า แต่เป็นศิษย์คนที่สองของข้า ยู่ฉางตง” ลู่โจวกล่าว

“ในโลกแห่งการฝึกฝน เส้นทางที่แตกต่างกันจะนำไปสู่จุดหมายปลายทางเดียวกัน ท่านผู้อาวุโส ไม่จำเป็นต้องคิดมากหรอก” ยู่ฉางตงก้าวไปข้างหน้า เขากำหมัดคำนับเฉินฟู

‘เรื่องนี้มัน...’

“การที่กล้าจะเป็นคนแรกได้นั้นถือเป็นความกล้าหาญที่ยากจะเทียบเคียงจริงๆ...” เฉินฟูกล่าว

“หากใครอยากจะเรียนรู้ พวกเจ้าก็แค่ขอคำแนะนำจากเขา” ลู่โจวกล่าว

“ข้าแค่รู้สึกอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น หากพวกเจ้าคนไหนอยากจะเรียนรู้ ข้าก็จะไม่ห้าม” เฉินฟูกล่าว

“...” ศิษย์ของเฉินฟูส่ายหัวพร้อมเพรียงกัน

ไม่ต้องพูดถึงเลย เฉินฟูไม่อยากเห็นศิษย์ของเขาเดินบนเส้นทางนั้น ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็ยังไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น แต่เมื่อเห็นว่าศิษย์ของเขาขี้ขลาดแค่ไหน เขาก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวอย่างไม่พอใจ “การบังคับนั้นไม่ใช่เรื่องดี หากพวกเจ้าไม่เต็มใจ ก็ลืมมันไปซะ”

“...” ศิษย์ของเฉินฟูโล่งอก อวัยวะภายในของพวกเขารอดแล้ว! การตัดตอนน่ะเหรอ? ต่อให้พวกเขาจะได้รับพลังผังก่อเกิดห้าผัง พวกเขาก็ยังคงไม่เต็มใจ

“ขอบคุณสำหรับความเข้าใจ ท่านผู้อาวุโส” ศิษย์หลายคนของเฉินฟูกล่าว

“เส้นทางที่ใช้ตัดดอกบัวทิ้งนั้นไม่เรียบง่าย มันไม่เหมาะกับทุกคนหรอก” ลู่โจวพยักหน้า

“ช้าก่อน เคล็ดวิชาการฝึกฝนพิเศษที่พวกเรากำลังพูดถึงกันนั่นคือการตัดดอกบัวทิ้งงั้นเหรอ?” เฉินฟูที่ได้ฟังแบบนั้นรู้สึกงุนงง