บทที่ 6 ซีซี
บทที่ 6 ซีซี
...
...
ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นมา
“คือ...”
ผู้หญิงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อน
“ตั้งแต่ที่ฉันเห็นนายปลอมตัวเป็นฉัน แล้วตามแมวอ้วนขึ้นรถไป ฉันก็รู้สึกว่านายมันเพี้ยนๆ นะ”
“ตอนนี้คิดว่าเข้าใจผิดแล้วใช่ไหม?”
“ตอนนี้ยิ่งมั่นใจเลย!”
หลินเสวียนได้แต่ยักไหล่
“พูดตรงๆ คุณก็ยังไม่เชื่อผมอยู่ดีสินะ? แต่ในเมื่อคุณมาขโมยตู้เซฟของหลินเสวียน คุณก็ต้องสืบเรื่องเขามาบ้างแล้วใช่ไหม? หน้าตาเขาเป็นยังไง คุณไม่รู้เหรอ?”
หลินเสวียนชี้ไปที่หน้าตัวเอง
“ดูหน้าผมดีๆ สิ เทียบกับรูปที่คุณสืบมา ดูซิว่าเหมือนกันเป๊ะเลยไหม?”
ผู้หญิงส่ายหัว
“ฉันไม่ได้สืบเรื่องเจ้าของตู้เซฟนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าหลินเสวียนหน้าตาเป็นยังไง”
หลินเสวียนพูดไม่ออก
เขาไม่เคยคิดเลย...ว่าการพิสูจน์ว่าตัวเองเป็นตัวเอง จะเป็นเรื่องยากเย็นขนาดนี้
“แต่ว่า นายจะเป็นใครก็ช่างเถอะ”
ผู้หญิงพูดขึ้นอีกครั้ง
“ถ้านายช่วยฉันเปิดตู้เซฟได้ ฉันก็จะบอกคำตอบให้”
คุณผู้หญิงกอดอกพลางมองไปที่กุญแจรหัสที่ยังไม่มีวี่แววว่าจะไขออก
“ถ้าเป็นกุญแจรหัสแบบอิเล็กทรอนิกส์...ฉันใช้เวลาไม่กี่นาทีก็เจาะได้แล้ว”
“แต่นี่มันเป็นกุญแจรหัสแบบหมุน แถมยังเป็นเลข 8 หลักอีก ไม่ว่าจะลองเดาสุ่มๆ หรือฟังเสียง ก็ไม่มีทางไขออกได้ในเวลาสั้นๆ หรอก”
เธอหันมามองหลินเสวียน
“เพราะงั้นฉันไม่สนว่านายเป็นใคร นายจะเป็นใครก็ได้ แต่ถ้านายเปิดตู้เซฟนี้ได้ นายก็คือคู่หูของฉัน”
“ตกลง”
หลินเสวียนยื่นมือขวาออกไปอย่างเป็นมิตร
ถึงแม้เขาจะอยากรู้คำตอบจากเธอก่อนก็เถอะ
แต่ตอนนี้ไม่มีทางพิสูจน์ได้เลยว่าตัวเองคือหลินเสวียน...ไม่มีอะไรไปต่อรองได้ ก็ได้แต่ยอมรับข้อเสนอไป
“เรียกคุณว่าอะไรดี?”
“ซีซี”
ผู้หญิงยื่นมือมาตบมือกับหลินเสวียน
“เรียกฉันว่า ซีซี ก็พอ”
หลินเสวียนพบว่า ตัวละครในฝันของเขาดูเหมือนจะไม่มีใครมีชื่อปกติเลย
“คุณมีแผนอะไรบ้าง?” ซีซี มองไปที่หลินเสวียน
“ลองวันเกิดตอนโตของผมดูก่อน วันที่สำคัญๆ ลองใส่ไปทีละวัน”
...
...
หลินเสวียนนึกแทบตาย คิดวันสำคัญต่างๆ ที่เกี่ยวกับตัวเองออกมาได้มากมาย
ซีซี ก็นั่งลองใส่รหัสไปทีละอัน
แต่หลินเสวียนคิดจนหัวแทบระเบิด ก็ยังเดารหัสที่ถูกต้องไม่ได้
“เมื่อกี้ลองวันเกิดแม่ไปแล้ว...ยังไม่ถูกอีกเหรอ?”
ซีซี ส่ายหัว
“ลองวันเกิดยายนายดูไหม?”
“ผมไม่รู้วันเกิดยายผมจริงๆ นะ”
“นายฟังไม่ออกเหรอว่าฉันประชด? นายลองวันเกิดญาติห่างๆ ของนาย หรือแม้แต่วันเกิดหมานายไปหมดแล้ว! คิดแบบอื่นบ้างได้ไหม?”
ซีซีมองหลินเสวียนอย่างไม่เข้าใจ
"ทำไมต้องเป็นวันที่ด้วย? รหัส 8 หลัก ไม่มีความเป็นไปได้อื่นแล้วเหรอ?"
หลินเสวียนโบกมือ
"ต้องเป็นวันที่ เชื่อผมสิ ผมดูโครงสร้างนี้ก็รู้แล้ว ต้องเป็นวันที่แน่นอน นี่เป็นนิสัยการตั้งรหัสของผมมาโดยตลอด"
"คือนายกำลังคิดว่าตัวเองเป็นหลินเสวียนอยู่?"
"ผมขอย้ำอีกครั้ง" หลินเสวียนเริ่มหมดความอดทน
"ผมไม่ได้คิดว่าฉันเป็นหลินเสวียน ผมคือหลินเสวียน! คุณช่วยเงียบๆ หน่อยได้ไหม อย่ามารบกวนผมที่กำลังคิด"
"หึหึ นายอินจัดนะ!"
ซีซีหัวเราะเยาะ
"วันที่ที่นายพูดมาเมื่อกี้ มันเป็นของเมื่อหลายร้อยปีก่อนทั้งนั้น ถ้าฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ ... ฉันจะไม่มานั่งฟังนายเพ้อเจ้อแบบนี้หรอก! หรือว่าคนในครอบครัวนายเป็นปีศาจอายุหลายร้อยปีกันหมด?"
หลินเสวียนหลับตา...
สองมือขยี้ผมไปมา
คิดสิ
ต้องคิดให้มากขึ้น
มันคืออะไรกันแน่...
ยังมีวันที่อะไรที่ยังนึกไม่ออกอีก?
หลินเสวียนรู้สึกว่าสมองของตัวเองร้อนเกินไปแล้ว ราวกับกำลังทำงานเกินพิกัด
แต่วันที่ที่เกี่ยวข้องกับตัวเอง ก็นึกออกหมดแล้ว...
ลองใส่ไปหมดแล้ว...
ก็เปิดไม่ได้!
คราวนี้หลินเสวียนเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองแล้ว
นี่เป็นตู้เซฟของตัวเองจริงๆ เหรอ?
แต่นี่มันความฝันของตัวเองนะ!
ในความฝันของตัวเอง จะมีตู้เซฟของคนอื่นโผล่มาได้ยังไง?
หลินเสวียนนึกถึงคำพูดที่เพื่อนเคยบอก
"【ในฝันจะไม่มีสิ่งที่นายไม่รู้จักปรากฏขึ้นมาแน่นอน】"
ดังนั้น
รหัส 8 หลักนี้!
ต้องอยู่ในความทรงจำของตัวเองสิ!
ยังมีอะไรที่นึกไม่ออกอีก?
ยังมีอะไรที่ลืมไปอีก?
ยังมีอะไรที่ซ่อนไว้อยู่?
แกร๊ก!
เสียงวงจรไฟฟ้าเชื่อมต่อดังขึ้น—
วู้ว! วู้ว! วู้ว! วู้ว!
เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นรอบๆ !
วงจรหลักกลับมาแล้ว! ระบบเตือนภัยทำงาน!
"ชิบ!"
หลินเสวียนใจกระตุก รีบเตะตู้เซฟไปหนึ่งที
"นายก็คิดเร็วๆ เข้าสิ!!"
ซีซีตะโกน
เสียงสัญญาณเตือนดังวู้วๆ ปะปนกัน! ทำให้รู้สึกกังวลและหงุดหงิดเหมือนเสียงระเบิดนับถอยหลัง!
"ผมกำลังคิดอยู่นี่ไง!"
หลินเสวียนจิกเล็บลงบนหนังศีรษะ
"ผมนึกไม่ออกนี่นา!"
ปวดหัวจนแทบแตก!
สมองทำงานหนักเกินไป!
หลินเสวียนรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุน!
เหมือนถูกโยนเข้าไปในลูกบาศก์ที่หมุนไม่หยุด รอบๆ ตัวก็เหมือนกับทีวีที่เปลี่ยนช่องไปมา ภาพความทรงจำที่คุ้นเคยแวบเข้ามา
"ถ้านายยังคิดไม่ออก ตำรวจก็มาถึงพอดี! ฉันไม่น่าเชื่อนายเลย!"
หลินเสวียนเพ่งมองไปที่นาฬิกาข้อมือ
【00:41:27】
ตอนนี้ไม่ใช่แค่ปัญหาของตำรวจแล้ว...ความฝันเหลือเวลาแค่ 33 วินาที
"นายทำได้รึเปล่าเนี่ย!" ซีซีตะโกนใส่ฉัน
"แล้วที่พูดสวยหรูเมื่อกี้ล่ะ!"
"คุณอย่าพึ่งรีบร้อนไปสิ!"
หว๋อ! หว๋อ! หว๋อ! หว๋อ!
เสียงเอะอะ! เสียงไซเรน! เสียงหูอื้อ!
หัวฉันแทบจะระเบิด!
ลูกบาศก์แห่งความทรงจำหมุนเร็วขึ้นเรื่อยๆ !
ความทรงจำมากมายที่ถูกปิดตายหลั่งไหลออกมาเหมือนสัตว์ร้าย!
ภาพตรงหน้าเหมือนกับฉากที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว!
ฉันรู้สึกเวียนหัว!
ดินที่ฝังลึกที่สุดในใจถูกพลิกขึ้นมา!
"เมื่อก่อนผมเคยชอบผู้หญิงคนหนึ่ง..." ฉันกุมขมับ พูดกัดฟัน
"นายเป็นอะไร! ฉันไม่มีเวลามาฟังเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของนายนะ!" ซีซีตะโกนท่ามกลางเสียงไซเรน!
"คุณเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของผม..."
"ฉัน! ไม่! อยาก! ฟัง!"
"ผมก็ไม่อยากจะพูดเหมือนกัน! ทั้งหมดนี่ก็เพื่อคุณไม่ใช่เหรอไง?!" ฉันเงยหน้าตะโกน ชี้ไปที่ตู้เซฟ
"19990707! วันเกิดของคุณ!"
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลก
ความลับที่ยากจะเปิดเผยที่สุด ผ้าคลุมชีวิตผืนสุดท้ายก็ถูกฉีกออก!
"เร็วเข้า!"
แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก
ซีซี หมุนวงล้อรหัสอย่างรวดเร็ว! ทุบไปที่ตัวล็อค!
ไม่เปิด
"รหัสผิด!"
อูววว! อูววว! อูววว! อูววว!
【00:41:47】
"20150609!" ฉันตะโกนพร้อมกับอุดหู!
"นี่มันวันอะไรอีกเนี่ย!? อย่าบอกนะว่าเป็นวันที่นายสารภาพรัก!" ซีซี ตะคอกเสียงแหบแห้งท่ามกลางเสียงไซเรน!
"บ้าเอ้ย คุณเลิกเดามั่วๆ ได้แล้ว! รีบใส่รหัสเร็วเข้า!"
"ใส่แล้ว!"
【00:41:56】
ซีซีกัดฟันแน่น!
เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี! กระแทกลงไปที่ตัวล็อค!
ปัง!
...
ไม่เปิด
ฉันหมดแรงทันที รู้สึกวิงเวียน
ภาพสุดท้ายที่เห็นคือ ซีซีที่อยู่หน้าตู้เซฟ
ในสายตาที่พร่ามัว...
ซีซีหันกลับมา
สายตาที่เต็มไปด้วยความแค้นจ้องมองมาที่วิญญาณ—
"คนหลอกลวง"
【00:42:00】
ตูม!!!!!!!!!
ตูม!!!!!!!!!
ตูม!!!!!!!!!
แสงสีขาวร้อนแรงสว่างวาบขึ้น กลืนกินทุกสิ่ง...
...
...
...
เดือนธันวาคม
เช้ามืดฤดูหนาว
ในห้องนอนที่สะอาดสะอ้าน
ฉันลืมตาขึ้น...
