บทที่ 5 ธุรกรรม
บทที่ 5 ธุรกรรม
“นายลงจากรถได้แล้วน้องชาย! ทำไมอืดอาดยืดยาดแบบนี้!”
แมวอ้วนเห็นหลินเสวียนไม่ตามมาก็รีบวิ่งกลับมาเปิดประตูรถ
“เกือบเที่ยงคืนแล้วพี่ชาย! เร็วๆ ๆ !”
เฮ้อ...
หลินเสวียนถอนหายใจ
คืนนี้เขาแค่อยากจะวาดรูปแมวเคอเคอ ไม่ได้คิดจะมาปล้นธนาคารอีก
ใครจะไปคิดว่าแมวอ้วนจะลากเขามาที่นี่
“ช่างเถอะ มาถึงแล้วก็เอา”
หลินเสวียนกระโดดลงจากรถ ตามแมวอ้วนไป
ซ่าๆ ๆ ...
ถึงหน้าธนาคารแล้ว
“เรียบร้อยไหม?” แมวอ้วนถาม
ลูกน้องพยักหน้า
ปัง!!
เลือดสาดกระจายเต็มกำแพง!
แมวอ้วนเช็ดปืน
“ตอนนี้มีคนแบ่งเงินน้อยลง เราสองคนก็ได้ส่วนแบ่งมากขึ้น!”
“อืมๆ”
หลินเสวียนพยักหน้า
“คนมือไม่สะอาดแบบนี้ เก็บไว้ไม่ได้”
“ห๊ะ?”
แมวอ้วนชะงัก มองหลินเสวียนตาโต
“นายรู้ได้ไง?”
“ดูจากหน้าเขาก็รู้! แทบจะเขียนคำว่า ‘ทรยศ’ ไว้บนหน้าผากอยู่แล้ว!”
“จริงเหรอเนี่ยน้องชาย...”
แมวอ้วนเกาหัว
มองหลินเสวียนด้วยความสงสัย
“ช่างเถอะๆ รีบไปกันเถอะ!”
ซ่าๆ ๆ ...
ทั้งสองมาถึงทางแยก
แกร๊ก
ลูกน้องคนหนึ่งตัดสายไฟ
“เรียบร้อย ระบบเตือนภัยถูกปิดแล้ว!”
ปัง!!
เลือดเต็มตู้ไฟฟ้า!!
“สมควรแล้ว”
หลินเสวียนผู้รักความบริสุทธิ์ เย้ยหยัน
“ไอ้สารเลวที่ไปยุ่งกับเมียพี่ แบบนี้ตายไปก็ถูกแล้ว”
“ห๊ะ!?”
แมวอ้วนตกใจจนกระโดด
“เรื่องพรรค์นี้นายก็รู้ด้วยเหรอ? !”
เขาถ่มน้ำลายด้วยความโกรธจนหน้าเขียว
“ใครมันปากโป้งกันแน่! แม้แต่นายยังรู้ แล้วคนอื่นจะไม่รู้ได้ยังไงว่าแมวอ้วนโดนลูกน้องสวมเขา?”
“ก็...ก็ไม่ได้รู้กันทั้งโลกล่ะมั้ง”
หลินเสวียนปลอบแมวอ้วน
“ผมดูออกจากหน้าตาเขาน่ะ เห็นหน้าหมอนี่แล้ว แทบจะเขียนคำว่า ‘ยุ่งกับเมียพี่’ ไว้บนหน้าผากอยู่แล้ว”
“น้องชาย นายล้อฉันเล่นใช่ไหม? เขียนเรียงความบนหน้าเลยเหรอ? แล้วอีกอย่าง—”
แมวอ้วนเตะศพให้พลิก
“เขาหันหลังให้นาย ใส่หน้ากาก ปิดไฟมืดตื๋อ นายยังเห็นหน้าเขาได้อีกเหรอ?”
“ให้ผมลงบันไดไปอธิบายทุกคนฟังเลยไหม งี้เดี๋ยวคนทั้งโลกก็รู้จริงๆ หรอกนะ?”
“อะแฮ่ม... ไปๆ ๆ เราต้องรีบแล้ว”
ข้างหน้า
ชายร่างอ้วนวิ่งขึ้นมาจากอุโมงค์ใต้ดิน
“พี่ใหญ่—”
ปัง!
แมวอ้วนหันมามองหลินเสวียน
หลินเสวียนก็มองเขาเช่นกัน ไม่พูดอะไร
"รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงฆ่าเขา?"
"อันนี้ไม่รู้จริงๆ" หลินเสวียนส่ายหัว
"ไอ้หมอนี่นิสัยเลวร้ายที่สุด! มันวางแผนจะฆ่าพวกเราทั้งหมดแล้วฮุบเงินคนเดียว แม้แต่เส้นทางหลบหนีก็ยังวางแผนไว้แล้ว! นายบอกมาสิว่าฉันควรฆ่ามันไหม!"
"ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเองชัด ๆ ..."
ทั้งสองเดินหน้าต่อไป จนถึงหน้าห้องนิรภัยของธนาคาร
กำแพงสีดำที่คุ้นเคย
ประตูรหัสสีเงินที่คุ้นเคย
"น้องชาย ถึงตานายแล้ว!"
แมวอ้วนชี้ไปที่ประตูรหัสเบื้องหน้า
"นายต้องรีบถอดรหัสนะ! ถ้าไฟฟ้าหลักกลับมา ระบบรักษาความปลอดภัยที่นี่จะแจ้งเตือนอัตโนมัติ!"
"ไม่ต้องห่วง ผมใช้เวลาแค่ 10 วินาที"
"โคตรเจ๋งเลย!" แมวอ้วนร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ!
หลินเสวียนเอื้อมมือไปที่เอวของแมวอ้วน——
"เอ๊ะ? นายจะทำอะไร?"
"ขอยืม C4 หน่อย"
หลินเสวียนกดสวิตช์ ติดระเบิด C4 ที่ประตูรหัสสีเงิน!
"วิ่ง!"
"ชิททท————"
ตูม！！！！！
ตูม！！！！！
ตูม！！！！！
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว อิฐนับไม่ถ้วนตกลงมา ฝุ่นควันตลบอบอวลไปทั่วทางเดิน มองอะไรไม่เห็น
"แหวะ!"
แมวอ้วนลุกขึ้นมา ถ่มฝุ่นปูนออกจากปาก
"พวกผู้เชี่ยวชาญด้านรหัสอย่างพวกนายถอดรหัสกันแบบนี้เหรอ!? คำว่าผู้เชี่ยวชาญมันอยู่ตรงไหน!?"
"พี่บอกมาเองเถอะว่ามันมีประสิทธิภาพหรือเปล่า"
หลินเสวียนเดินมาจากอีกฟากหนึ่งของทางเดิน
"นายวิ่งไปไกลขนาดนั้นได้ยังไง? ฉันเห็นนายอยู่บนกำแพงชัด ๆ !" แมวอ้วนลุกขึ้นมา มองตำแหน่งเดิมของหลินเสวียนด้วยความตกใจ
"นี่เรียกว่าพาร์กัวร์น่ะพี่"
ฝุ่นควันจางหายไป
ประตูรหัสหายไปแล้ว เหลือเพียงรูขนาดใหญ่บนกำแพงสีดำ
แมวอ้วนรีบวิ่งเข้าไป หลินเสวียนก็เดินตามเข้าไป
แมวอ้วนมองซ้ายมองขวา...
มองซ้ายมองขวา...
มองซ้ายมองขวา...
"เงินอยู่ไหน?"
"พี่ถามใคร?"
"ฉันถามแกไงว่าเงินอยู่ไหน!!"
"ผมไม่รู้!"
"นายบอกฉันว่าที่นี่มีเงินเป็นกอง! ทองคำแท่งเป็นกอง!!"
ในห้องนิรภัยนี้ว่างเปล่า
นอกจากตู้เซฟบนผนังโดยรอบแล้ว ก็ไม่มีอะไรเลย
แมวอ้วนคลั่งขึ้นมาทันที!
เขาก้าวไปข้างหน้า จับคอเสื้อหลินเสวียน! เอาปืนจ่อขมับหลินเสวียน! เส้นเลือดปูดโปน!
"แกหลอกฉัน! แกบอกว่าที่นี่มีเงิน ฉันถึงมาด้วย!"
"ผมไม่ได้พูด!"
"ฉันพูดเอง!"
เสียงใสๆ ของผู้หญิงดังมาจากด้านหลัง
แมวอ้วนยื่นหัวออกไป มองไปข้างหลังหลินเสวียน——
ปัง!!!
หลินเสวียนรู้สึกเหมือนแตงโมระเบิดบนไหล่ น้ำสีแดงสาดกระเซ็นเต็มหน้า!
ยังมีเศษกระดูกอีกเล็กน้อย
"น่าตื่นเต้นชะมัด"
หลินเสวียนปาดหูตัวเอง รู้สึกว่าอะดรีนาลีนสูบฉีด
เขาผลักร่างของแมวอ้วนที่ไร้วิญญาณออกไป กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่ว
ในความฝันก่อนหน้านี้ เขาถูกพลซุ่มยิง headshot มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่เพราะเป็นคนในเหตุการณ์เลยไม่ทันได้สังเกต นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสประสบการณ์ headshot อย่างใกล้ชิด
ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าของผู้หญิงคนนั้นดังเข้ามาใกล้
“ทำไมหลอกแมวอ้วนล่ะ” หลินเสวียนมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น
“ฉันไปหลอกอะไรเขา”
“เธอหลอกเขาว่าที่นี่มีเงิน มีทองคำแท่ง แต่จริงๆ แล้ว... เป้าหมายของเธอคือตู้เซฟสินะ”
“เรื่องของฉัน”
ผู้หญิงคนนั้นมองหลินเสวียนด้วยหางตา
“ไปไกลๆ เลย อย่าทำให้ฉันเสียใจที่ช่วยนายไว้”
พูดจบ เธอก็เดินเลียบกำแพง สำรวจชื่อบนตู้เซฟทีละอัน
หลินเสวียนใช้เสื้อเช็ดคอตัวเอง ก่อนจะนึกขึ้นได้...
เมื่อวานในฝัน ผู้หญิงคนนี้ก็ยิงแมวอ้วนตายตอนที่มันจะฆ่าเขา เธอช่วยเขาไว้
วันนี้ เมื่อสักครู่นี้ แมวอ้วนก็เอาปืนจ่อหัวเขา ผู้หญิงคนนั้นก็แกล้งส่งเสียงเรียกความสนใจของแมวอ้วน แล้วก็ยิงมันตาย
แปลกจริงๆ
เขาไม่รู้จักเธอมาก่อน ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันด้วยซ้ำ...
ทำไมปีศาจร้ายที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นแบบเธอ ถึงไม่ฆ่าเขา แถมยังช่วยเขาไว้ด้วย
“ทำไมถึงช่วยผม”
“เรื่องของฉัน”
“คุยแบบนี้ก็ไม่สนุกสิ”
ทันใดนั้น ผู้หญิงคนนั้นก็เจอเป้าหมาย
ตู้เซฟที่มีชื่อ【หลินเสวียน】เขียนอยู่
เธอโยนคอมพิวเตอร์พกพาในมือทิ้ง แล้วก็ง่วนอยู่กับการไขรหัสตู้เซฟ ไม่สนใจหลินเสวียนอีก
“งั้น เราลองมาทำข้อตกลงกันไหม?”
หลินเสวียนเดินเข้าไปหา
“คุณบอกเหตุผลที่ช่วยผมมา ผมช่วยคุณเปิดตู้เซฟ คุ้มจะตาย”
“หึหึ!”
ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะออกมา
“นายคิดว่าแค่ใส่หน้ากากอุลตร้าแมนแล้วจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านรหัสผ่านรึไง”
“ผมถอดรหัสได้ง่ายกว่าผู้เชี่ยวชาญด้านรหัสผ่านอีก” หลินเสวียนตอบ
“ตลกละ! ฉันจะไปเชื่อนายได้ยังไง”
“เพราะว่า...”
หลินเสวียนเอื้อมมือไปดึงหนังยางที่รวบผมด้านหลัง
ถอดหน้ากากอุลตร้าแมนออก
จ้องมองผู้หญิงคนนั้นตรงๆ
“ผมคือหลินเสวียน”