บทที่ 236 รับงานนี้ไหม?
บทที่ 236 รับงานนี้ไหม?
“มาจากบริษัทบันเทิงค่ะ” หลังจากที่กู่เฉินหนานเดินเข้ามา ซูเฉียนโม่ก็พูดเตือนด้วยเสียงเบา ก่อนจะปล่อยมือที่ปิดโทรศัพท์ออก
“ท่านประธานซูคะ ยังอยู่ไหมคะ?” เสียงจากปลายสายดังขึ้นมาอีกครั้ง
ซูเฉียนโม่กดเปิดลำโพงแล้ววางโทรศัพท์ไว้ตรงหน้ากู่เฉินหนานก่อนจะพูดว่า “ขอโทษค่ะ สัญญาณเมื่อกี้ไม่ค่อยดี ฉันเลยไม่ได้ยิน”
“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวพูดซ้ำ “ฉันบอกว่าฉันมาจากบริษัทบันเทิงไอเลิฟ เอ็นเตอร์เทนเมนต์ อยากจะขอเบอร์ติดต่อนางเอกในโฆษณาของบริษัทคุณจากท่านประธานซูค่ะ”
“ถ้าเราได้เซ็นสัญญากับนางเอกคนนั้นจริง ๆ ทางเราจะจ่ายค่าแนะนำให้กับบริษัทของคุณด้วยนะคะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ซูเฉียนโม่ก็ถามกู่เฉินหนานด้วยเสียงเบา “ตกลงไหม?”
กู่เฉินหนานหันไปมองหลิวหมิงรุ่ย พยักหน้าแล้วพูดว่า “ตกลงไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
ซูเฉียนโม่พยักหน้า ตอบกลับไปทางโทรศัพท์ว่า “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะให้ผู้จัดการของเธอติดต่อไป”
หญิงสาวที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์พอได้ยินน้ำเสียงก็ดีใจขึ้นมาทันที “ขอบคุณท่านประธานซูมากเลยนะคะ ต่อไปถ้าต้องการนักแสดง ท่านประธานซูบอกได้เลยนะคะ ฉันจะให้ราคาเพื่อนค่ะ”
หลังจากวางสาย ซูเฉียนโม่ก็เก็บโทรศัพท์ด้วยสีหน้าสงสัย “คุณจะให้หมิงรุ่ยไปเซ็นสัญญากับบริษัทบันเทิงนั้นจริง ๆ เหรอ?”
กู่เฉินหนานยักไหล่ “ลองถามดูก่อนสิ ถ้าเธอไม่อยากไป ผมก็ไม่บังคับหรอก”
“นายไม่กลัวว่าฉันจะกลายเป็นดาราดังจริง ๆ เหรอ?”
ตอนนี้ หลิวหมิงรุ่ยลุกขึ้นจากโซฟา ยืนกอดอกด้วยท่าทางดุดัน
กู่เฉินหนานเลิกคิ้ว “ทำไมฉันต้องกลัวด้วยล่ะ?”
หลิวหมิงรุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย เบะปากแล้วพูดว่า “นายคิดดีแล้วเหรอ ไม่กลัวว่าต่อไปฉันจะมองนายไม่เห็นเหรอ?”
“เรื่องนั้นน่ะเหรอ?” กู่เฉินหนานแบมือ “ไม่กลัว ไม่กลัวเลยสักนิด”
“ทำไมล่ะ?” หลิวหมิงรุ่ยสงสัย
กู่เฉินหนานหัวเราะ “เพราะฉันรู้จักเธอดี”
“นาย...นาย...” หลิวหมิงรุ่ยพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ก่อนจะเม้มปากพูดว่า “ถือว่านายรู้จักคิด”
“ฉันต้องโทรกลับไปหาอีกฝ่ายใช่ไหม?” กู่เฉินหนานหยิบโทรศัพท์ออกมาถาม
หลิวหมิงรุ่ยยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่พออ้าปากก็ไม่ได้พูดออกมา สุดท้ายก็โบกมืออย่างเบื่อหน่าย “นายจะโทรกลับก็โทรกลับไปสิ ถามฉันทำไม?”
"หึ บางทีเธอก็เอาแต่ใจเหมือนกันนะ"
กู่เฉินหนานยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกดโทรกลับไปยังหมายเลขที่โทรเข้ามาในโทรศัพท์ของซูเฉียนโม่
โทรศัพท์ถูกกดรับในทันที เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายรออยู่หน้าโทรศัพท์
“สวัสดีครับ ได้ยินว่าทางบริษัทคุณสนใจจะเซ็นสัญญากับนักแสดงของผม?” กู่เฉินหนานพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ใช่ ๆ ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ?” อีกฝ่ายถามอย่างรวดเร็ว
“แซ่กู่ครับ” กู่เฉินหนานตอบอย่างเรียบเฉย
“สวัสดีค่ะ คุณกู่ ใช่แล้วค่ะ คุณพูดถูก ทางบริษัทเราสนใจจะเซ็นสัญญากับนักแสดงของคุณ ไม่ทราบว่านักแสดงของคุณชื่ออะไรคะ?”
“เอ่อ...” กู่เฉินหนานลังเล “ขอไม่บอกก่อนนะครับ เอาเป็นว่าเล่าเรื่องบริษัทของคุณให้ฟังหน่อย สัญญาของพวกคุณกี่ปี แล้วแบ่งเปอร์เซ็นต์กันยังไง?”
อีกฝ่ายชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ “คุณกู่คะ รายละเอียดพวกนี้ต้องมาคุยกันที่บริษัทนะคะ ฉันตัดสินใจเองไม่ได้หรอกค่ะ”
“ส่งที่อยู่มาหน่อย ถ้ามีเวลาเราจะเข้าไป”
“ได้ค่ะ รอสักครู่” หญิงสาวที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์หยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “คุณกู่คะ ฉันส่งที่อยู่ไปให้แล้วนะคะ ทางบริษัทเรารอคอยการมาของคุณอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ”
หลังจากพูดคุยกันเล็กน้อย กู่เฉินหนานก็วางสาย
“ไปกันเถอะ” กู่เฉินหนานพยักหน้าให้หลิวหมิงรุ่ย
“ไปไหน?”
“ไปคุยสิ” กู่เฉินหนานบิดขี้เกียจ
...
ในเวลาเดียวกัน ที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์
“พี่จาง ตอนที่ผมอยู่ที่บริษัท ผมสนิทกับพี่ที่สุดเลยนะ เรื่องนี้พี่ต้องช่วยผมนะ”
จางฝาน ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์นั่งคุยโทรศัพท์กับซุนเหว่ยอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
แต่หลังจากที่รู้จุดประสงค์ของซุนเหว่ยที่โทรมา เขาก็รู้สึกอึดอัดใจ ซุนเหว่ยไอ้หมอนี่กลับให้เขาไปถามเบอร์โทรศัพท์ของนางเอกในโฆษณา
นี่มันชัดเจนว่าถามให้เจิ้นหัว!
ถ้าเขาถามจริง ๆ ก็เท่ากับทรยศไฉ่หยิ่งแล้ว!
แต่ซุนเหว่ยไม่เพียงแต่พูดจาหว่านล้อมด้วยเหตุผลเท่านั้น แต่ยังสัญญาว่าถ้าเขาได้เบอร์ติดต่อของนางเอกในโฆษณา ทางเจิ้นหัวจะให้ค่าตอบแทนเขาด้วย
จางฝานไม่ได้เรียนสูง ก่อนที่จะมาไฉ่หยิ่ง เขาต้องดิ้นรนหางานไปทั่ว งานดี ๆ เขาโดนคัดออกตั้งแต่รอบแรก ไม่ต้องพูดถึงการได้เป็นผู้จัดการฝ่าย
แต่ไฉ่หยิ่งไม่เหมือนกัน ไฉ่หยิ่งไม่ได้ดูถูกเขาเพราะวุฒิการศึกษา แถมยังให้โอกาสเขาได้แข่งขันกับคนอื่นอย่างเท่าเทียม
และเขาก็ฝ่าฟันเพื่อนร่วมงานที่เข้าไฉ่หยิ่งมาพร้อมกัน จนได้เป็นผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์
เรียกได้ว่าไฉ่หยิ่งมีบุญคุณกับเขา
ถ้าไม่มีไฉ่หยิ่ง ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะไปแบกอิฐแบกปูนอยู่ที่ไหน
อยากให้เขาทรยศไฉ่หยิ่งที่มีบุญคุณกับเขาอย่างนั้นเหรอ?
“อยากให้ฉันทรยศไฉ่หยิ่งงั้นเหรอ?” จางฝานกัดฟัน กำหมัดแน่น พูดออกมาทีละคำ “ต้อง! เพิ่ม! เงิน!”
“ได้!” ซุนเหว่ยที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์ดีใจมาก “เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา ขอแค่แกเอาเบอร์ติดต่อของนางเอกคนนั้นมาให้ได้โดยเร็วก็พอ”
หลังจากวางสาย จางฝานหลับตาลงแล้วถอนหายใจยาว “คนตายเพราะเงิน นกตายเพราะอาหาร ไฉ่หยิ่ง ฉันขอโทษด้วย”
หลังจากพูดจบ จางฝานก็รู้สึกเหมือนได้ใบไถ่บาป ทันใดนั้นก็รู้สึกโล่งใจ
แม้แต่ตอนที่นึกถึงค่าตอบแทนที่เจิ้นหัวสัญญาไว้ ดวงตาก็เป็นประกาย
แค่ขอเบอร์ติดต่อ ง่ายจะตาย!
ถ้าไปขอจากนางแบบที่สวยเหมือนนางฟ้าคนนั้นอาจจะไม่ค่อยดี แต่ถ้าไปขอจากผู้จัดการของเธอก็ไม่มีปัญหา!
ถึงจะไม่ชอบผู้จัดการคนนั้นเท่าไหร่ แต่ก็เพื่อเงิน ไม่น่าอายหรอก
แต่ผู้จัดการคนนั้นชอบอยู่แต่ในห้องทำงานของท่านประธานซู ถ้าอยากจะคุยเรื่องนี้กับเขา ก็ต้องรอจังหวะที่ท่านประธานซูไม่อยู่
จางฝานขยับคอ เปิดประตูห้องทำงานเตรียมหาจังหวะ
แต่ในตอนนั้นเอง เขากลับเห็นกู่เฉินหนานพาหลิวหมิงรุ่ยออกมาจากห้องทำงานของซูเฉียนโม่
เขาก็ดีใจขึ้นมาทันที
สวรรค์ช่วยเขาแล้ว!
พึ่งคิดว่าผู้จัดการคนนี้ชอบอยู่แต่ในห้องทำงานของท่านประธานซู ไม่คิดว่าเขาจะออกมา? !
ดูเหมือนการที่เขาตกลงกับซุนเหว่ยเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ถูกต้อง แม้แต่สวรรค์ยังช่วยเขา!
จางฝานปิดประตูห้องทำงานแล้วรีบเดินตามไป เมื่อกู่เฉินหนานกับหลิวหมิงรุ่ยกำลังจะเข้าลิฟต์ เขาก็เร่งฝีเท้าวิ่งตามมา
“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อนครับ”
กู่เฉินหนานได้ยินก็หันกลับมามอง พอเห็นว่าเป็นจางฝานก็สงสัย “มีอะไรเหรอ?”
จางฝานมองซ้ายมองขวา พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ ก็พูดด้วยเสียงเบา "ผมมีงานจะแนะนำให้ คุณสนใจไหม?"
“งาน? งานอะไร?” กู่เฉินหนานงง เขาไม่เข้าใจความหมายของจางหาวเลย
จางฝานเห็นท่าทางไม่เข้าใจของกู่เฉินหนานก็ขมวดคิ้ว “เป็นงานใหญ่เลยครับ งานแบบใหญ่แน่นอนเลย!”
กู่เฉินหนานได้แต่รู้สึกสงสัย