บทที่ 2 แมวเหมียว
บทที่ 2 แมวเหมียว
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย งงเป็นบ้า..."
หลินเสวียนลูบแขนตัวเองที่เย็นเฉียบจากลมหนาวพลางนึกถึงความฝันเมื่อครู่
แมวหน้าบาน หน้ากากอุลตร้าแมน สาวสวยสายลับ... มันช่างเป็นภาพที่ประหลาดสิ้นดี
"เหมือนกำลังถ่ายหนังกับคนบ้าเลยแฮะ... แค่กๆ"
หลินเสวียนไอค่อกแค่ก รู้สึกเหมือนจะไม่สบาย นี่คงเป็นเพราะเมื่อคืนลืมปิดหน้าต่างก่อนนอนสินะ ลมหนาวต้นฤดูแบบนี้ไม่ใช่เล่นๆ เลย
แคร้ง!
หลินเสวียนลุกไปปิดหน้าต่างบานเลื่อนเก่าๆ เสียงโหวกเหวกจากร้านค้าข้างล่างก็เบาลงทันที ไม่มีลมหนาวพัดเข้ามา ห้องก็ดูอบอุ่นขึ้นเยอะเลย
เขารินน้ำร้อนใส่แก้ว จิบสองสามอึก มองดูพระจันทร์เต็มดวงนอกหน้าต่าง
"ในตู้เซฟที่มีชื่อฉันเขียนอยู่นั่น... มันซ่อนอะไรไว้นะ?"
...
ตั้งแต่เกิดมา หลินเสวียนฝันซ้ำๆ กันทุกคืน วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า ไม่ว่าเขาจะอายุเท่าไหร่ นอนที่ไหน ทำอะไรมาทั้งวัน แค่หลับตาลง เขาก็จะไปโผล่ที่ลานกว้างแห่งนั้น ที่ที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้า
แปลกมาก เพราะหลินเสวียนมั่นใจว่าเขาไม่เคยไปที่นั่นในชีวิตจริง
คุ้นเคย เพราะตลอดเวลายี่สิบกว่าปีมานี้ หลินเสวียนรู้จักลานกว้างแห่งนั้นดี รู้จักเด็กๆ ทุกคน ต้นไม้ทุกต้น แม้แต่ต้นหญ้าแต่ละต้นเขาก็จำได้
ตอนเด็กๆ หลินเสวียนกลัวความฝันนี้มาก ทุกวันก็มีแต่คนเดิมๆ เมืองเดิมๆ เรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา ความฝันสำหรับหลินเสวียนก็เหมือนกรงขังที่ไม่มีวันหนีไปได้
เพื่อนที่เล่นด้วยกันเมื่อวาน วันนี้กลับกลายเป็นคนแปลกหน้า คนที่ตายต่อหน้าต่อตาเมื่อวาน วันนี้กลับยิ้มทักทายเขา ต่อให้เขาทำเรื่องใหญ่โตแค่ไหน พอวันรุ่งขึ้นในฝันทุกอย่างก็กลับมาสงบเหมือนเดิม
เขาก็เหมือนนักโทษที่ติดอยู่ในห้วงเวลา ถูกตัดสินให้วนลูปใช้ชีวิตวันเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
...
หลินเสวียนรู้มานานแล้วว่าโลกในฝันจะถูกทำลายตอน 00:42 น. ตรงเป๊ะ และเขาก็จะตื่นขึ้นมาตอนนั้นเช่นกัน เขาเลยหาวิธีแก้ไข
【ถ้าฉันอดหลับอดนอนจนถึง 00:42 น. ค่อยนอน ฉันก็จะไม่ฝัน!】
และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ดังนั้น ในช่วงวัยเด็ก หลินเสวียนมักจะอดนอนจนถึง 00:42 น. แล้วค่อยนอนหลับไปโดยไม่ฝัน
แต่พอโตขึ้น ตั้งแต่เริ่มเข้ามัธยมต้น ความคิดของหลินเสวียนก็เปลี่ยนไป เขาไม่เพียงยอมรับ "ฝันร้าย" ที่วนลูปซ้ำๆ นี้ แต่ยังหัดที่จะสนุกไปกับ "ฝันดี" นี้ด้วย
ในโลกความจริง เขาถูกควบคุมไปหมด แต่ในฝันเขาทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ไร้ขีดจำกัด ไม่ต้องทำตามกฎ ไม่ต้องกลัวผลที่จะตามมา! เขาสามารถซิ่งรถด้วยความเร็วสูง ชนแหลกไปหมด!
ความฝันที่วนลูปทุกวันนี้ จึงกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของหลินเสวียนในช่วงวัยรุ่น
เมื่อยอมรับความจริงข้อนี้ได้แล้ว หลินเสวียนก็รู้สึกว่าความฝันที่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร แถมยังตายไม่ได้นี่มันดีสุดๆ ไปเลย!
ในขณะที่เพื่อนๆ ยังเล่นเกมเด็กๆ อย่างเกม PangYa หรือ MapleStory หลินเสวียนก็ได้เล่นเกมสุดมันส์อย่าง Riders Republic, Sleeping Dogs และ Tailchaser 3 ในฝันแล้ว
ตั้งแต่นั้นมา...
เขาเลิกนอนดึกแล้วล่ะครับ
ทุกวันนี้ พอเลิกเรียนกลับถึงบ้านปุ๊บ เขาก็จะรีบทำการบ้านทันทีเลย
เสร็จแล้วก็ล้างหน้าแปรงฟัน แล้วก็เข้านอนเลย ไม่รอช้าสักวินาทีเดียว จนพ่อกับแม่ตกใจ คิดว่าลูกชายตัวแสบอย่างเขาเปลี่ยนไปแล้ว!
และตั้งแต่นั้นมา เขาก็ค้นพบว่า ความฝันไม่ได้ปลุกให้เขาตื่นตอนตีสองสี่สิบสองเสมอไป—
【ถ้าตายในฝัน เขาก็จะตื่นขึ้นมาในโลกแห่งความจริงทันที】
สมัยเรียนมัธยม เขาตายบ่อยสุดก็คือโดนตำรวจยิงตายนี่แหละ
โดนสไนเปอร์ยิงหัว โดนตำรวจวิสามัญ หรือไม่ก็โดนรัวกระสุนตายตอนหนี เขาเคยโดนมาหมดแล้ว จนชินชาไปเลย
และเพราะการฝึกหนีตายอย่างหนักหน่วงในฝันมาเป็นเวลานาน ทำให้เขาได้แชมป์ "การแข่งขันวิ่งฟรีรันนิ่งเยาวชนแห่งชาติ" ติดต่อกันสามปีซ้อน จนอาจารย์ถึงกับเอ่ยปากชมว่า "เก่งทั้งบุ๋นทั้งบู๊" !
จนถึงทุกวันนี้…
ความฝันก็ยังคงเป็นที่ระบายอารมณ์และสนามเด็กเล่นของเขาทุกวัน
ถึงแม้ว่าในฝันจะวนลูปเป็นวันเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา แต่โลกในฝันมันกว้างใหญ่มาก แม้ว่าเขาจะเล่นสนุกอยู่ในนั้นมา 20 กว่าปีแล้ว แต่ทุกวันนี้ก็ยังมีอะไรใหม่ๆ ให้ค้นพบอยู่เสมอ
เหมือนกับความฝันเมื่อคืนนี้ไงล่ะ...
การปล้นธนาคารเป็นเรื่องที่เขาทำบ่อยๆ แต่โกดังที่เต็มไปด้วยตู้เซฟแบบนั้น… เขาเพิ่งเคยเข้าไปเป็นครั้งแรก
เขาไม่ได้แปลกใจที่เห็นชื่อตัวเองอยู่บนตู้เซฟ
เพราะนี่มันฝันของเขา เขาเป็นตัวเอก มีชื่อตัวเองก็ไม่เห็นแปลก
เขาแค่สงสัยว่า…
"ทำไมรหัสถึงผิดล่ะ?"
เขาดื่มน้ำอุ่นหมดแก้ว
ร่างกายอบอุ่นขึ้นเยอะเลย
เขาวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ แล้วก็ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง…
ตามนิสัยของเขา รหัสส่วนใหญ่จะเป็นวันเกิดตัวเอง จำง่ายดี
บัญชีออนไลน์ของเขาเกือบทั้งหมดใช้รหัส 19990320 ดังนั้นในฝันเมื่อกี้ เขาถึงมั่นใจมาก
แต่ทำไมรหัสถึงผิดล่ะ?
รหัสแปดหลัก… เขานึกถึงความเป็นไปได้อื่นไม่ออกเลย
ติ๊งต่อง
โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างเตียงสว่างขึ้น มีข้อความใหม่เข้า
เขาเปิดดู เป็นข้อความในกลุ่มไลน์ที่ทำงาน—
หัวหน้าทีมออกแบบ หลี่เจวียน: @ทุกคน พรุ่งนี้เช้า 9 โมง ประชุมที่ห้องประชุมชั้น 3 คุณจ้าวจะมาดูแบบร่างของทุกคนด้วยตัวเอง! ห้ามสาย! ได้รับแล้วตอบด้วย!
ตามมาด้วยเสียง ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง! อีกหลายครั้ง
ข้างล่างมีคนตอบ "ได้รับ!" หลายคน
"ขยันกันเกินไปแล้วป่ะเนี่ย"
เขาอดไม่ได้ที่จะบ่น นี่มันตีหนึ่งแล้ว พวกนี้เป็นซุปเปอร์ไซย่ากันรึไง? ไม่ต้องนอนกันเลยหรือไง?
แต่ถึงจะบ่น…
ในฝัน เขาจะปล้นธนาคาร ระเบิดตึก หรือทำกวนๆ ตอนโดนจ่อปืนก็ได้
แต่ในความเป็นจริง เขาก็ต้องยอม ตีหนึ่งแล้ว ก็ยังต้องตอบแบบนอบน้อมว่า:
ได้รับ!
"นอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า"
เขาล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง ตั้งนาฬิกาปลุก แล้วโยนโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะข้างเตียง—
ปัง!
…
หลี่เจวียนโกรธจัด เธอฟาดแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะอย่างแรง!
"ฉันบอกพวกเธอตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว! วันนี้คุณจ้าวจะมาดูแบบร่างของพวกเธอด้วยตัวเอง! แล้วดูสิ! พวกเธอทำอะไรกันออกมาเนี่ย!?"
ทั้งห้องประชุมชั้น 3 เงียบกริบ…
ทุกคนก้มหน้า
เธอโมโหมาก! หลี่เจวียนหยิบภาพร่างออกมาวางกระแทกบนโต๊ะ
"แบรนด์ใหม่ของเราเน้นอะไร! เน้นความเป็นวัยรุ่น! ความสดใสแบบเด็กสาว! ให้พวกเธอออกแบบภาพลักษณ์ของแบรนด์ ดันวาดหมาจิ้งจอกใส่ถุงน่องสีดำมาให้ฉันเนี่ยนะ! แล้วยังกระดิกหางอีก!"
"แล้วเธอล่ะ!"
หลี่เจวียนหยิบภาพร่างอีกภาพขึ้นมา ตะคอกใส่เด็กสาวที่นั่งข้างๆ หลินเสวียน ดวงตาแข็งกร้าวราวกับสิงโต
"เธอเข้าใจแบรนด์ใหม่ของเราผิดไปรึเปล่า! วาดกระต่ายก็ยังพอว่า แต่นี่ผ้าพันคอลายดอกกับเสื้อโค้ทหนานี่เธอเอาจริงเหรอ! ยายฉันยังแต่งตัวทันสมัยกว่ากระต่ายของเธออีก!"
"คุณจ้าวก็บอกไปตั้งหลายรอบแล้ว! บอกละเอียดแล้วนะทุกคน! คิตตี้! Hello Kitty เคยได้ยินกันบ้างมั้ย! เคยเห็นกันบ้างมั้ย! เราต้องการภาพลักษณ์แบรนด์แบบคิตตี้ไง!"
"เหอะ..."
เด็กหนุ่มร่างท้วมที่นั่งด้านซ้ายของหลินเสวียนพึมพำเบาๆ
"ให้เงินเดือนแค่นี้ยังจะเอาคิตตี้อีก..."
"ไอ้อ้วน แกบ่นอะไรน่ะ!"
"ปะ..เปล่า..ไม่มีอะไรครับพี่เจวียน! ผมแค่บอกว่า Hello Kitty เจ๋งที่สุด! perfect ครับ!" ไอ้อ้วนสะดุ้งสุดตัว
...
เสียงตะโกนของหลี่เจวียนดังก้องไปทั่วห้องประชุม
หลินเสวียนหลับตา หมุนปากกาในมือ ยังคงครุ่นคิดถึงตู้เซฟในฝันเมื่อคืน
รหัสแปดตัว...
มันคืออะไรกันนะ?
มีอะไรซ่อนอยู่ในตู้เซฟ?
คิตตี้?
แมว?
เสียงคำรามของหลี่เจวียนทำให้หลินเสวียนนึกถึงหน้ากากแมวบนหน้าของเจ้าแมวอ้วน
นั่นก็เป็นภาพแมวการ์ตูนเหมือนกัน
ลายเส้นเรียบง่ายไม่กี่เส้น กลับวาดความน่ารักและความมีชีวิตชีวาของแมวออกมาได้อย่างน่าอัศจรรย์
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหน้ากากนั้นอยู่บนใบหน้ากลมๆ ของเจ้าแมวอ้วน ยิ่งทำให้เกิดความงามที่แตกต่างราวกับดอกบัวที่โผล่พ้นโคลนตม
ต้องยอมรับว่า ภาพแมวนั่นออกแบบได้น่ารักจริงๆ
เรียบง่ายแต่ประณีต สดใสและตรงไปตรงมา
หลินเสวียนเหม่อลอย วาดภาพแมวการ์ตูนนั้นลงบนกระดาษแบบร่างด้วยลายเส้นไม่กี่เส้น...
"เอ๊ะ?"
เพื่อนร่วมงานหญิงข้างๆ ชะโงกหน้าเข้ามาดู
"หลินเสวียน นายวาดอะไรน่ะ?"
