บทที่ 18 จางตงผู้มีไฟในการทำงาน! อย่ารู้สึกขอบคุณขนาดนั้นเลย!

หลังจากที่หลิวเต๋อและคนอื่นๆส่งสินค้าเสร็จแล้ว จางหลินก็สั่งว่า “หลิวเต๋อ เอารถไปจอดที่คลังสินค้าหน่อย มีลูกพีชอีก 500 จินต้องขนขึ้นรถ ขนเสร็จแล้วไปกับฉันอีกสักรอบ คราวนี้นอกจากตลาดทางใต้ ยังมีอีกที่ที่ต้องไปส่ง!”

“ได้ครับ เถ้าแก่!” หลิวเต๋อตอบรับทันที เขาขับรถไปจอดข้างโกดังสินค้าแล้วลงมาช่วยขนสินค้า

หลินต้าวเว่ยและหลินต้าวโหยวที่จอดรถเสร็จก็มาช่วยทันที

เมื่อขนลูกพีช 500 จินเสร็จเรียบร้อย จางหลินก็โทรหาจางตง จากนั้นขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า พาหลิวเต๋อมุ่งหน้าไปยังตัวเมือง

เมืองอวี๋เฉิง

จางตงรับสายจางหลินแล้วก็รีบออกจากบ้านทันที เขานำถุงพลาสติก เครื่องชั่งไฟฟ้าและของที่เตรียมไว้ต่างๆขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า แล้วมุ่งหน้าไปยังลานกว้างโซนเหนือเพื่อรอจางหลิน

บอกตามตรงว่าเขาตื่นเต้นและก็กังวลไม่น้อย

เมื่อคืนเขานอนไม่หลับเลย

โอกาสที่จางหลินหยิบยื่นให้นั้นหายากมาก ถ้าเขาสามารถขายลูกพีชได้ 500 จินต่อวัน ผลกำไรที่ได้จะเป็นจำนวนเงินที่เขาแทบไม่เคยฝันถึง

หรือพูดได้ว่าในเมืองอวี๋เฉิง มีใครบ้างที่สามารถทำกำไรได้ 3,000 หยวนต่อวัน?

ที่สำคัญ เขาจะได้มีคำตอบให้แฟนสาวของเขาด้วย

ดังนั้น เขาจึงรู้สึกขอบคุณจางหลินมาก และตั้งใจจะใช้โอกาสนี้ให้ดีที่สุด

เมื่อเห็นจางหลินขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้ามาจากที่ไกลๆ เขาก็รีบเข้าไปต้อนรับ “จางหลิน!”

“ลูกพีชอยู่ที่ท้ายรถน่ะ ไปดูสิ” จางหลินจอดรถแล้วชี้ไปที่รถบรรทุกเล็กของหลิวเต๋อ

จางตงพยักหน้ารับ เดินไปที่รถบรรทุกด้วยความตื่นเต้นทันที เขาได้กลิ่นหอมของลูกพีชที่อบอวลในอากาศ เห็นลูกพีชที่บรรจุอยู่ในตะกร้าเต็มไปหมด

จางหลินจอดรถแล้วเดินมาหาจางตงพร้อมยื่นสัญญาฉบับหนึ่งให้ “นี่คือสัญญาซื้อขาย นายเซ็นชื่อไว้ แล้วนายก็จะเป็นหนึ่งในตัวแทนขายของฉัน”

จางตงรับสัญญามาและเซ็นชื่อทันที

“ไม่อ่านหน่อยเหรอ? ไม่กลัวว่าฉันจะหลอกขายนายหรือไง?” จางหลินแซวขำๆ

“ถ้าจะขาย ก็ขายไปเถอะ ฉันตัวเท่านี้เองก็ไม่ค่อยมีค่าเท่าไหร่หรอก” จางตงตอบขำๆจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำการโอนเงินสำหรับซื้อสินค้าให้จางหลิน

เมื่อรับเงินแล้ว จางหลินก็หยิบโปสเตอร์โฆษณา ขาตั้ง และลำโพงส่งให้จางตง “ของพวกนี้นายใช้ได้เลย ตั้งโปสเตอร์ให้เห็นชัดๆ แล้วเปิดลำโพงโฆษณา คนแถวนี้จะเดินมาดูเอง ช่วงสองวันแรกให้ลองให้คนชิมดู คนที่ได้ชิมแทบจะซื้อกันทุกคน พอคนเริ่มรู้จักก็ว่ากันต่อไป”

จางตงเชื่อมั่นในคำพูดนี้ เพราะเขาเองก็เคยได้ลองแล้ว รู้ดีว่าลูกพีชนี้อร่อยแค่ไหน

หลังจากรับของมา เขาก็หันไปมองจางหลินด้วยความซาบซึ้ง “ขอบใจมากนะ เพื่อน!”

“อย่ามาซึ้งไปหน่อยเลย วันนี้ฉันจะอยู่ช่วยนายทั้งวัน แต่พรุ่งนี้นายต้องลุยเองแล้ว” จางหลินพูดพลางเปิดลำโพงที่มีเสียงโฆษณาอัดไว้อยู่ก่อนแล้วดังขึ้นว่า “เดินผ่านไปผ่านมาอย่าพลาดเด็ดขาด ลูกพีชพันธุ์ใหม่ที่พัฒนาด้วยทุนมหาศาลจากฟาร์มลี่หยวน กำลังอยู่ในช่วงทดลองขาย...”

จางตงรีบตั้งโปสเตอร์ขึ้นในจุดที่เห็นเด่นชัดที่สุด นอกจากนี้ยังนำรหัสรับชำระเงินทาง WeChat และถุงพลาสติก รวมถึงเครื่องชั่งออกมาจัดวางให้เรียบร้อย

“หลิวเต๋อ นายขี่มอเตอร์ไซค์ของฉันกลับไปที่ฟาร์มแล้วพาคนงานไปขยายพื้นที่ปลูกดอกคาโนล่าต่อ” จางหลินสั่งหลิวเต๋อ

วันนี้เขาแค่พาหลิวเต๋อมาดูเส้นทางที่ลานกว้างโซนเหนือ ไม่จำเป็นต้องใช้คนงานเพิ่มที่นี่

“ได้ครับ เถ่าแก่!” หลิวเต๋อรับกุญแจแล้วขี่มอเตอร์ไซค์จากไป

ไม่นานนักหลังจากเสียงลำโพงโฆษณาดังขึ้น ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยความกระตือรือร้น “ที่นี่ก็มีขายลูกพีชของฟาร์มลี่หยวนด้วยเหรอคะ? ฉันนึกว่ามีแค่ที่ตลาดทางใต้เท่านั้น!”

เห็นได้ชัดว่าเธอเคยซื้อลูกพีชจากตลาดทางใต้มาแล้ว และนี่ก็แสดงให้เห็นว่าฟาร์มลี่หยวนเริ่มมีชื่อเสียงในเมืองอวี๋เฉิงแล้ว

จางตงไม่รอช้า รีบแนะนำตัว “คุณผู้หญิง ผมเป็นหนึ่งในตัวแทนขายเองครับ หลังจากนี้จะขายที่ลานกว้างโซนเหนือนี้ด้วย ช่วยอุดหนุนด้วยนะครับ”

หญิงสาวยิ้มและตอบว่า “ลูกพีชจากฟาร์มลี่หยวนอร่อยมาก ลานกว้างโซนเหนือก็ใกล้บ้านฉันหน่อย แบบนี้จะได้มาซื้อได้บ่อยๆ ขอซื้อ 5 จินค่ะ!”

จางตงรีบหยิบถุงและชั่งลูกพีช 5 จินให้เธอ

หญิงสาวรับถุงและชำระเงิน 150 หยวนผ่าน WeChat

หลังจากได้รับเงิน จางตงก็หันไปทางจางหลินและยกนิ้วโป้งขึ้นด้วยความดีใจ “เปิดร้านวันแรกก็โชคดีแล้ว!”

แม้ว่าจะเป็นแค่ 150 หยวน แต่ก็ทำให้เขามีกำลังใจล้นเหลือ

จางหลินเห็นก็ยิ้มออกมา พลางสังเกตดู จางตงดูจะปรับตัวได้ดีตั้งแต่รับลูกค้าคนแรก

จากนั้นไม่นานก็มีคนเดินผ่านมาหลายคนที่ถูกเสียงโฆษณาดึงดูดเข้ามาเช่นกัน

จางตงยิ้มแย้มเต็มที่ให้การต้อนรับ พร้อมกับให้ลูกค้าลองชิมลูกพีชหลายลูก

การขายของก็ต้องรู้จักเข้าหาลูกค้าแบบนี้แหละ

คนที่ได้ลองชิมลูกพีชจากระบบเกมนี้ต่างก็รู้สึกเหมือนค้นพบของดีอย่างหนึ่ง รสชาติหอมหวานและเนื้อสัมผัสที่ดีจนต้องซื้อไปคนละหลายจิน

ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขาขายได้อีกกว่า 30 จิน

จนกระทั่งใกล้เที่ยง ลูกพีช 500 จินที่จางตงได้มาก็ขายไปครึ่งหนึ่งแล้ว

จางตงยิ่งขายก็ยิ่งมีกำลังใจ

ช่วงเที่ยง ทั้งสองไม่ได้กลับบ้าน แต่สั่งข้าวกล่องแบบง่ายๆกินกันที่นั่น หลังจากกินเสร็จ จางหลินก็ขอยืมรถมอเตอร์ไซค์ของจางตงแล้วกลับไปที่ฟาร์ม

เขายังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่

ลูกพีชและซันไชน์โรสที่เตรียมไว้ในตอนเช้า เขาต้องนำไปมอบให้เจ้าหนี้อีกสองสามคนด้วย

ช่วงเช้าคนส่วนใหญ่ไปทำงาน อาจจะไม่อยู่บ้าน แต่ตอนเที่ยงพวกเขามักจะกลับมากัน

การเลือกไปช่วงหลังอาหารก็เพื่อไม่เป็นการรบกวนคนอื่นมากเกินไป

หากไปเยี่ยมในช่วงเวลารับประทานอาหาร เจ้าหนี้เหล่านั้นเป็นญาติพี่น้องกัน ก็คงเชิญเขาให้รับประทานอาหารด้วย ซึ่งนั่นจะทำให้พวกเขาต้องลำบากเตรียมอาหารให้มากขึ้น

จางหลินขนลูกพีชและซันไชน์โรสขึ้นรถมอเตอร์ไซค์แล้วมุ่งหน้าไปยังชุมชนชุ่ยเวย

ลุงใหญ่ของเขาอาศัยอยู่ที่นี่

พ่อของเขาติดหนี้ลุงใหญ่มากที่สุด 150,000 หยวน

เขาหยิบถุงลูกพีชและซันไชน์โรสชุดหนึ่งไปเคาะประตูบ้านลุงใหญ่ คนที่เปิดประตูคือญาติผู้พี่ของเขา ซึ่งท่าทางแปลกใจไม่น้อย “เสี่ยวหลิน มาหาพี่เหรอ?”

“พี่เจา ขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า ผมมารบกวน” จางหลินรีบยกมือทักทาย

พี่จางเจาอายุมากกว่าเขาสองปี เป็นหัวหน้าเล็กๆ ที่สถานีตำรวจ สมัยเด็กๆ เขาและจางตงก็ชอบไปวิ่งเล่นตามหลังพี่ชายคนนี้

“พ่อ เสี่ยวหลินมาแล้ว!” จางเจาหันไปตะโกนบอกในบ้าน พร้อมกับพาจางหลินเข้าไปนั่งในบ้าน

จางหลินเดินเข้าบ้าน เห็นลุงใหญ่จางเหอเดินออกมาจากห้องครัว สวมผ้ากันเปื้อนอยู่

ลุงใหญ่เป็นคนขึ้นชื่อเรื่องรักภรรยามาก งานบ้านต่างๆไม่ว่าจะทำกับข้าว ซักผ้า ถูพื้น ล้างจาน เขาก็ทำเองหมด ไม่ยอมให้ภรรยาแตะเลย

จะว่าไป ป้าของจางหลินก็เป็นที่อิจฉาของบรรดาภรรยาในหมู่บ้านไม่น้อย

หลายครั้งลุงใหญ่ก็โดนบรรดาลุงๆ อาๆ ในหมู่บ้านบ่นเรื่องนี้กันบ่อยๆ ว่าอายุขนาดนี้แล้วยังมาเหนื่อยแทนภรรยาอยู่เลย

“เสี่ยวหลิน ทำไมมาไม่บอกล่วงหน้า พวกเราพึ่งจะกินข้าวเสร็จพอดี!” จางเหอเดินเข้ามาและพาจางหลินไปนั่ง “คราวหน้ามาแค่ตัวลุงก็ดีใจแล้ว ไม่ต้องแบกอะไรมาด้วยหรอก!”

จางหลินรีบวางลูกพีชและซันไชน์โรสลง แล้วอธิบายว่า “ลุงใหญ่ นี่เป็นผลไม้ที่ผมทำขายส่งเอง เอามาให้ลองชิมครับ ผลไม้พวกนี้ขายดีมากเลย”

จางเหอได้ยินก็หันไปสบตากับลูกชาย ทั้งคู่เข้าใจว่านี่คือเหตุผลที่จางหลินมาในวันนี้ เพื่อมาให้พวกเขาสบายใจ

เขาถอนหายใจและตบบ่าจางหลิน “เจ้านี่ ทำไมต้องทำตัวมีน้ำใจขนาดนี้ล่ะ? ลุงไม่ได้เร่งให้ใช้หนี้หรอก ถ้ามีเงินก็เก็บไว้ใช้แต่งงาน จะได้ทำให้แม่ของเธออุ่นใจ”

จางหลินได้ยินเช่นนั้นก็ไม่รู้จะพูดอะไร หัวใจอิ่มเอมไปด้วยความอบอุ่น ลุงใหญ่ของเขาห่วงใยเขามากจริงๆ

เขาพยายามกลั้นน้ำตาและรีบพูดกับลุงใหญ่ว่า “ลุงใหญ่ ลองชิมผลไม้ที่ผมทำขายสิ รสชาติดีมากจริงๆครับ”

“งั้นลุงต้องขอลองหน่อยแล้ว!!” จางเหอยิ้มพยักหน้า หยิบลูกพีชกับซันไชน์โรสเข้าไปล้างในครัว แล้วนำกลับออกมาใส่ชามใบใหญ่

เขาหยิบลูกพีชขึ้นมากัดคำหนึ่ง แค่คำแรกดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น แล้วเขาก็รีบถือชามวิ่งไปหาใครคนหนึ่งในห้อง “ที่รัก หยุดทำงานก่อน มาลองชิมลูกพีชที่เสี่ยวหลินเอามาให้ อร่อยมาก รับรองว่าเธอไม่เคยกินที่ไหนมาก่อน!”

(จบบท)