บทที่ 16 จางตง ขายลูกพีชเถอะ!

ถึงจะมีคำกล่าวว่า “ดูที่การกระทำไม่ใช่ที่เจตนา” แต่คำถามของจางตงนี้มันตอบยากจริงๆ

การส่งอาหารน่าอายไหม? จริงๆแล้วมันไม่น่าอายเลย คนจำนวนมากยังมีรายได้ไม่เท่าคนส่งอาหารด้วยซ้ำ พนักงานส่งอาหารมีความอดทนต่อความลำบากที่คนอื่นอาจทนไม่ได้ พวกเขาทำงานหนักเพื่อให้บริการและได้เงินที่สะอาดมา

แต่จางหลินก็เดาได้ว่าที่จางตงรู้สึกหดหู่เช่นนี้น่าจะมาจากโทรศัพท์ของแฟนสาว

เขาทำได้เพียงพูดว่า “จางตง การส่งอาหารไม่น่าอายหรอก แต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีคนจำนวนมากที่ดูถูกพนักงานส่งอาหาร โดยเฉพาะผู้หญิงหลายคนที่ต้องการความมีหน้าและดูดี มีแฟนที่ทำงานส่งอาหารอาจทำให้พวกเธอรู้สึกขาดความภาคภูมิใจ”

จางตงได้ยินแบบนั้นยิ่งรู้สึกเศร้าใจ “ฉันเองก็ไม่อยากส่งอาหารหรอก แต่ฉันเพิ่งออกมาหลังจากติดคุก 3 ปี ติดคดีอาชญากรรม จะไปหางานดีๆที่ไหนได้ ก็ต้องหาอะไรรองรับไปก่อน”

จางหลินถอนหายใจ เขารู้ดีถึงสถานการณ์ของจางตง

ดังนั้น เมื่อรู้ว่าจางตงกำลังทำงานส่งอาหาร และตัวเขาเองได้รับโควตาลูกพีชเพิ่ม 500 จินต่อวัน เขาจึงคิดจะขายส่งให้จางตงนำไปขาย

กำไรต่อจินของลูกพีชอยู่ที่ 6 หยวน 500 จินก็ได้กำไรถึง 3,000 หยวน แม้จะหักค่าใช้จ่ายอื่นๆก็ยังเหลือกำไรที่คนอื่นแทบจะฝันถึง

“อย่าเศร้าไปเลย ตามฉันไปที่หนึ่งหน่อย” จางหลินตบบ่าจางตง จากนั้นก็เดินไปหาแม่พร้อมบอกว่า “แม่ ผมกับจางตงมีธุระจะไปข้างนอกหน่อย แม่กลับบ้านไปก่อนได้เลยครับ”

“อืม อย่ากลับบ้านดึกนักล่ะ” หลินเหยียนมองเห็นว่าจางตงดูอารมณ์ไม่ดี จึงฝากให้ลูกชายดูแลอีกฝ่ายก่อนกลับบ้านไป

“ไปกันเถอะ จางหลิน!” จางตงปรับอารมณ์และพูด

เขาเองก็ไม่อยากกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยในตอนนี้ ไม่อยากให้พ่อแม่เห็นสภาพแบบนี้และต้องมาห่วงใยอีก การที่เขาเข้าไปติดคุก 3 ปี ก็ทำให้พ่อแม่กังวลใจมากพอแล้ว

ออกไปเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายอารมณ์กับจางหลินก็ดีเหมือนกัน

จางหลินพยักหน้า พาจางตงออกจากโรงพยาบาล จากนั้นเรียกรถแท็กซี่ไปยังตลาดทางใต้

เขาตั้งใจจะขายโควตาลูกพีชที่ได้เพิ่มให้จางตง จึงต้องพาอีกฝ่ายไปดูของจริง ให้เข้าใจลึกซึ้ง ไม่เช่นนั้นการอธิบายเพียงอย่างเดียวจะใช้คำพูดเปลืองมาก

เมื่อถึงตลาดทางใต้ รถก็จอดหน้าร้านผลไม้ของหลินทั๋ว

เพิ่งผ่านช่วงเวลาอาหารเย็น คนจำนวนมากออกมาเดินเล่น หลินทั๋วจึงมีลูกค้าหลายคนกำลังซื้อลูกพีชในร้าน

ในร้านมีพนักงานหญิงสองคนคอยต้อนรับลูกค้า และหลินทั๋วเองก็นั่งชงชาอย่างสบายใจที่โต๊ะชาตรงมุมร้าน

เมื่อเห็นจางหลินพาคนเข้ามา เขาก็รีบลุกขึ้นต้อนรับด้วยความเคารพ “คุณจาง คุณจะมา ทำไมไม่บอกล่วงหน้า เชิญด้านในครับ ผมเพิ่งชงชาใหม่มาเลย!”

พอจางหลินนั่งลงที่โต๊ะ หลินทั๋วก็รีบชงชาถ้วยหนึ่งยื่นให้ “คุณจาง ลองชานี่ดูสิครับ!”

“คุณหลิน ไม่ต้องลำบากถึงขนาดนี้ก็ได้” จางหลินยิ้มพลางยกถ้วยชาขึ้นลองชิม

ชารสชาติดีมากจริง ๆ

จางตงที่นั่งตามมาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เขาสัมผัสได้ถึงความเคารพของเจ้าของร้านผลไม้ที่มีต่อเพื่อนของเขา หรือจะเรียกว่าแสดงความอ่อนน้อมสุดๆก็ว่าได้

ที่สำคัญ เขารู้ว่าหลินทั๋วซึ่งเป็นเจ้าของร้านผลไม้แห่งนี้ ขายผลไม้อยู่ในตลาดทางใต้มานานแล้วและมีฐานะดีอยู่แล้ว

ทำไมต้องมาแสดงความเคารพต่อเพื่อนของเขาขนาดนี้?

ที่บริษัทก่อนเขาติดคุก เพื่อนร่วมงานที่ประจบเจ้านายเก่งๆยังไม่ทำขนาดนี้เลย

และที่สำคัญกว่านั้น หลินทั๋วเรียกเพื่อนของเขาว่า “คุณจาง”

ทำให้เขารู้สึกงงขึ้นมา เขารู้ดีถึงสถานการณ์ของบ้านจางหลิน และเข้าใจว่าบ้านของอีกฝ่ายไม่ได้มีฐานะมากมาย ดังนั้นเมื่อพ่อตัวเองเกิดอุบัติเหตุต้องใช้เงิน ก็ไม่คิดจะขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย

แต่ตอนนี้มันมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นแน่แล้ว

“น้องชาย ลองชานี่หน่อย” หลินทั๋วชงชาให้จางตงอีกถ้วย

“ขอบคุณครับ!” จางตงรีบกล่าวขอบคุณ

หลังจากวางถ้วยชา จางหลินก็แกล้งถามหลินทั๋วว่า “คุณหลิน วันนี้ลูกพีชขายเป็นยังไงบ้าง?”

หลินทั๋วรีบตอบทันที “คุณจางก็เห็นแล้วครับ วันนี้ 1,000 จินของลูกพีชเหลือแค่ในร้านนี้ไม่กี่ลูกแล้ว ขายหมดก็จะปิดร้านครับ คืนนี้ผมจองห้องไว้ที่บาร์ Hertz คุณจางไปด้วยกันไหม?”

“คุณหลิน ผมขอผ่านนะครับ พอดีมีธุระต่อ” จางหลินปฏิเสธคำเชิญของหลินทั๋วอย่างสุภาพ จากนั้นก็หันไปหาจางตงว่า “จางตง ลองชิมลูกพีชในร้านนี้ดูสิ!”

จางตงยิ่งรู้สึกสงสัย แต่เมื่อจางหลินพูดเช่นนั้น เขาก็เดินไปหยิบลูกพีชมาลูกหนึ่งแล้วเดินไปล้าง

เมื่อเห็นหลินทั๋วกับจางหลินพูดคุยกันเรื่องลูกพีช เขาก็เริ่มเดาได้บ้างแล้ว

หลินทั๋วหันไปมองจางตง สังเกตเห็นอะไรบางอย่างแล้วจึงถอนหายใจเล็กน้อย

แต่แล้วเขาก็เริ่มรู้สึกถึงความเสี่ยงขึ้นมา จึงรีบเติมชาให้จางหลินอีกครั้ง “ไว้วันไหนคุณจางว่าง ผมต้องขอเลี้ยงดูคุณจางดีๆสักครั้งนะครับ!”

ตอนนี้จางตงก็ล้างลูกพีชเสร็จแล้ว เขากัดไปคำหนึ่ง รสชาติที่เขาได้สัมผัสทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ

นี่มันอร่อยมาก!

ไม่เพียงแต่อร่อยสุดๆ แต่ยังมีกลิ่นหอมหวานที่บรรยายไม่ถูก เขาไม่เคยกินลูกพีชที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน

และเขาก็เหลือบไปเห็นป้ายราคาในร้าน: 30 หยวนต่อจิน!

ราคาแพงมาก!

เมื่อวานที่เขาซื้อจากร้านผลไม้หน้าโรงพยาบาล ราคาแค่สิบกว่าหยวนเอง

แต่เมื่อคิดถึงรสชาติและเนื้อสัมผัสของลูกพีชนี้ ก็คิดว่าต่อให้ราคาจินละ 30 หยวนก็ยังมีคนแย่งกันซื้อ

และเมื่อกี้หลินทั๋วบอกว่าวันนี้เกือบขายได้ 1,000 จินแล้ว

หลังจากดื่มชาอีกถ้วย จางหลินก็พาจางตงออกจากร้านของหลินทั๋ว

เมื่อเดินออกจากตลาดทางใต้มาได้สักพัก จางหลินก็หันไปถามว่า “ดูเป็นยังไงบ้างกับลูกพีชที่กินไปเมื่อกี้?”

จางตงตอบทันที “อร่อยมาก ฉันไม่เคยกินลูกพีชที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน หลินทั๋วขายได้ตั้ง 1,000 จินต่อวัน คงได้กำไรไม่น้อยเลย”

จางหลินยิ้มแล้วบอกว่า “ต้นทุนซื้ออยู่ที่ 24 หยวนต่อจิน ขาย 30 หยวน”

“โห!” จางตงอุทานทันที นี่กำไรตั้ง 6 หยวนต่อจิน!

ถ้าขายได้ 1,000 จินต่อวันก็รวยเละแล้ว

เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามด้วยความสงสัย “จางหลิน นายรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?”

“ก็เพราะลูกพีชของหลินทั๋ว ฉันเป็นคนขายส่งให้น่ะสิ” จางหลินอธิบายพร้อมรอยยิ้ม

“นายเป็นคนขาย?” จางตงตกใจทันที แล้วถึงบางอ้อว่าทำไมหลินทั๋วถึงต้องแสดงความเคารพต่อจางหลินขนาดนั้น

เพราะเหตุผลนี้นี่เอง

ใครๆก็ต้องอยากประจบกันทั้งนั้นแหละ

จางหลินเห็นสีหน้าประหลาดใจของจางตงแล้วก็พูดถึงจุดประสงค์ของเขาว่า “ลูกพีชนี่เป็นพันธุ์ใหม่ ยังอยู่ในช่วงทดลองขายและเป็นความลับ ปริมาณยังไม่มากนัก แต่ฉันมีอยู่ 500 จิน นายสนใจไหม?”

“หา?” จางตงได้ยินก็ถึงกับอึ้งไปทันที แสดงสีหน้าไม่อยากเชื่อออกมาเต็มที่

(จบบท)