EP.9 อ่านวันพีชเล่มแรก
EP.9 อ่านวันพีชเล่มแรก
"ที่รักคุณสร้างธุรกิจได้ยังไง โดยไม่บอกชั้นแม้แต่คำเดียว!"
โอลิเวียยืนอยู่ข้างๆร็อบและบ่นไม่หยุดเพราะเธอถูกดึงดูดให้มาที่อาคารลึกลับที่ปรากฎขึ้นมาใกล้ๆบ้านของพวกเธอ และพอเดินมาดูก็พบว่าสามีของเธอเปิดร้านค้าศิลปะโดยไม่บอกเธอด้วยซ้ำ
ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นรู้สึกไม่ดีเช่นเดียวกับภรรยาคนอื่นๆที่ไม่เคยรู้เกี่ยวกับการกระทำของสามีเลย
ความรู้สึกของเธอจากเหตุการณ์ร้อนแรงเมื่อคืนนั้นหายไปในทันที แต่น่าเสียดายที่ความเจ็บที่ส่วนล่างของเธอนั้นไม่ได้หายไปด้วย
ร็อบนั้นถึงกับพูดอะไรไม่ออกเพราะเค้าได้เห็นอีกด้านในตัวของภรรยาของเค้า ว่าเธอช่างน่ากลัวเหลือเกินเวลาที่เธอโกรธ แม้แต่ร็อบก็ยังรู้สึกถูกคุกคาม และเค้าต้องรีบดับไฟก่อนที่มันจะลุกลาม
"ไม่ใช่แบบนั้นเลย มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด นี่มันคือพลังของผลปีศาจของชั้น ที่ชั้นพึงจะค้นพบศักยภาพของมัน และชั้นก็ไม่ได้ตั้งใจจะสร้างอาคารนี่ขึ้นมาแต่แรก แต่หลังจากที่ชั้นสร้างมันขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ชั้นก็มีความคิดที่น่าสนใจสำหรับการวาดมังงะ"
ร็อบเคยคิดเรื่องนี้มาก่อนแล้วว่า สิ่งผิดปกติใดๆก็ตามในโลกนี้สามารถอธิบายได้ด้วยการบอกว่าเป็นพลังจากผลปีศาจเท่านั้น
และตามที่คาด โอลิเวียหมดความสงสัยในทันที เพราะการที่อาคารจะโผล่มาจากอากาศบางๆได้นั้น คำอธิยายเดียวของที่มาของมันก็คือพลังของผลปีศาจ
"แต่ความสามารถของนายคือแค่สร้างและควบคุมกระดาษไม่ใช่เหรอ ?"
"ไม่หรอก ชั้นพึ่งรู้ว่ามันทำได้มากกว่านั้นเยอะเลย"
เมื่อได้ยินแบบนั้นโอลิเวียก็ไม่อยากคะยั้นคะยอมากจนเกินไป และหันความสนใจไปที่ผู้คนจำนวนมากที่เดินเข้าออกร้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และถือสิ่งที่สามีเธอเรียกว่ามังงะติดตัวไปด้วย
มีเด็กๆจำนวนมากที่มากับพ่อแม่และคนหนุ่มสาวทั้งชายและหญิง ทุกคนที่อ่านหยังสือได้และสามารถซื้อหนังสือได้ก็มาที่นี่ นอกจากนี้ ที่นี่ยังทำให้พวกเค้ารู้สึกปลอดภัยอย่างไม่น่าเชื่อด้วย!
มันเป็นความรู้สึกที่แปลกและอธิบายไม่ได้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างพวกเค้าแน่ใจว่าตราบใดที่พวกเค้ายังอยู่ที่นี่ พวกเค้าจะไม่ตายแน่นอน และเหล่าเทพแห่งความตายก็ทำได้เพียงยืนรอข้างนอกเท่านั้น
นอกจากนี้ ที่นี่ยังมีอาหารแปลกๆอย่างเช่น แฮมเบอร์เกอร์ พิซซ่า โค้กกระป๋องที่มีขายในตู้ขายสินค้าแบบเย็น และกาแฟที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
รสชาติของกาแฟกระป๋องนั้นมันชวนดื่มมากเป็นพิเศษ เมื่อได้ลองแล้วก็เกิดรู้สึกติดใจจนไม่สามารถกลับไปดื่มกาปฟแบบเดิมได้อีกต่อไป
ความจริงแล้ว ความน่าดึงดูดใจของผลิตภัณฑ์เหล่านี้มันมากแซงหน้ามังงะด้วยซ้ำ เพราะว่าผู้คนจะไม่ถูกดึงดูดเข้ามาที่นี่อย่างรวดเร็วเพียงเพราะพวกเค้าจำเป็นต้องอ่านก่อน
...
"ศาตราจารย์ โคลเวอร์!"
"ศาตราชารย์ โคลเวอร์!"
"อะไรกัน ทำไมถึงวุ่นวายขนาดนี้ Zadie (ซาดี) ?!"
ซาดี
โคลเวอร์นั้นกำลังยุ่งอยู่กับการศึกษาค้นคว้าล่าสุดเกี่ยวกับ โพเนกรีฟที่คณะของโอลิเวียส่งกลับมา จนกระทั่งเค้านักเรียนของเค้าคนนึงเข้ามาสร้างความรำคานให้กับเค้า
"เกิดเรื่องใหญ่ข้างนอก ดูนี่สิครับ นี่คือมังงะเล่มที่ 1 ที่มีวางขายอยู่ในอาคารลึกลับที่เรียกว่าร้านค้าศิลปะที่เปิดอยู่ข้างห้องสมุด อ้อ และคนที่เปิดก็คือคุณร็อบที่เป็นสามีของโอลิเวีย...!"
"พอแล้ว! ชั้นเห็นแล้ว หยุดพูดแล้วส่งมันมาให้ชั้นสิ"
ซาดีนั้นเป็นคนช่างพูดจนน่าเหลือเชื่อ เมื่อเริ่มพูดเค้าจะไม่หยุดจนกระทั้ง โคลเวอร์พูดหยุดเค้า
โคลเวอร์ได้นำหนังสือการ์ตูนที่น่าสนใจมาจากซาดี และสิ่งแรกที่ทำให้เค้าประหลาดใจก็คือ ชื่อของหนังสือเล่มนี้
"หืม! วันพีชเหรอ ? มันไม่ใช่สมบัติในตำนานที่อยู่ในเกาะสุดท้ายหรอกเหรอ ?"
เพียงแค่ชื่อหนังสือก็ทำให้คนที่ชอบและทุ่มเทแรงกายแรงใจในการศึกษาประัติศาสตร์อย่างโคลเวอร์สนใจในทันที
ท้ายที่สุดแล้ว ชายนี้ก็เป็น 1 ในไม่กี่คนบนโลกที่เราสามารถใช้นิ้วมือนับได้ ที่ได้รู้ความลับบางอย่างที่ถูกฝังกลบเอาไว้ไม่ว่าจะเป็น อาณาจักรโบราณหรือวันพีช!
โคลเวอร์ได้เปิดหน้าแรกของหนังสือเล่มนี้โดยที่เค้าไม่ได้รู้เลยว่าหนังสือเล่มนี้จะนำการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่มาสู่โลกนี้ และยังไม่รู้ว่ามีคนในโอฮาร่าอีกหลายร้อยคนที่เป็นเหมือนเค้าที่กำลังเปิดกล่องแพนโดร่านี้!
ดวงตาของโครเวอร์เป็นประกายด้วยความตื่นเต้นและคลุมคลือขณะที่จ้องมองงานศิลปะที่พรรณาอย่างวิจิตรและงดงาม!
"นั่นไม่ใช่โจรสลัดผู้ยิ่งใหญ่อย่าง โกลด์ โรเจอร์ หรอกเหรอ! ทำไมในนี้เค้าถึงบอกว่าเค้านั้นเป็นราชาโจรสลัดล่ะ!"
"เงียบก่อน! อ่านต่อซะ!!!"
{ความมั่งคั่ง ชื่อเสียง และอำนาจ ผู้ที่ได้ครอบครองทุกอย่างในโลกนี้ก็คือราชาโจรสลัด Gol D. Roger (โกลด์ ดี. โรเจอร์)}
คำพูดสุดท้ายที่เค้าพูดไว้ก่อนตายทำให้ทุกคนมุ่งหน้าสู่ท้องทะเล!
(โรเจอร์ : สมบัติของชั้นเหรอ ? อยากได้ก็เอาไปสิ! ไปหาเอาเลย! ชั้นเอาทุกอย่างในโลกไปไว้ที่นั่นหมดแล้ว!)
{แล้วชายหนุ่มทั้งหลายก็มุ่งหน้าไปแกรนไลย์เพื่อไล่ตามความฝัน!}
{โลกได้ก้าวเข้าสู่ยุคสมัยแห่งโจรสลัดแล้ว!}
โครเวอร์ได้รู้สึกตื่นเต้นในใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนหลังจากที่ได้เห็นหน้านี้ เค้าไม่สามารถนึกถึงอย่างอื่นได้อีกต่อไปและอ่านหนังสือต่อไป
ยิ่งเค้าอ่านมากเท่าไหร่ เค้าก็ยิ่งรักทุกสิ่งทุกอย่างในหนังสือเล่มนี้มากเท่านั้น ตั้งแต่ตัวเอกอย่าง ลูฟี่ที่กินผลปีศาจเข้าไป ไปจนถึง Shanks (แชงคส์ผมแดง) ที่ท่าทางของเค้าตอนที่บอกกับพวกโจรคนนั้นไปว่า คนอย่างเค้าสามารถยอมโดนเทเหล้าใส่หัวได้ ยอมโดนเอาของกินฟาดใส่หัวได้ หรือแม้แต่ยอมโดนถ่มน้ำลายใส่เค้าได้ เพราะเค้าอาจหัวเราะเยาะและลืมพวกนั้นไปได้ แต่ว่า ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เค้าไม่มีวันให้อภัยคนที่ทำร้ายเพื่อนเค้าแน่!
คำพูดนี้สร้างแรงบันดานใจให้กับโครเวอร์เป็นอย่างมาก เพราะเค้ารู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่สะท้อนออกมาชั้ดเจนซึ่งมันสะท้อนในตอนที่แชงคส์ยอมสละแขนของเค้าเพื่อช่วยลูฟี่
ไม่ว่าโครเวอร์จะพยายามคิดเท่าไหร่ เค้าก็จำไม่ได้เลยว่าเคยเห็นดจรสลัดหนุ่มใจดีแบบนี้และที่สำคัญคือความแข็งแกร่งของเค้าที่ทำให้เค้าสามารถขู่จ้าวทะเลได้ด้วยการมองเท่านั้น
ส่วนวิธีนี้ โครเวอร์จึงมั่นใจว่าเรื่องราวในหนังสือเป็นเพียงเรื่องแต่งเพื่อความบันเทิงเท่านั้น และมันไม่ได้เชื่อมโยงอะไรกับอนาคตเลย ไม่ใช่แค่เค้า แต่รวมถึงทุคนที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้ด้วย
เนื่องจากเค้าคิดว่าตัวละครเหล่านี้เป็นตัวละครสมมติขึ้นมา พวกเค้าจึงชอบตัวละครเอกในเรื่องอย่าง ลูฟี่ โซโล แชงคส์และลูกเรือของเค้า แม้แต่ตัวละครอย่าง โคบี้ มากิโนะ และเหล่าผู้คนในหมู่บ้านฟูชา
แต่พวกเค้ากลับรู้สึกแย่กับตัวละครตัวร้ายอย่าง Higuma (ฮิกุมะ) , อัลวีด้า , นาวาเอกมอร์แกน , และลูกชายของเค้าอย่าง Helmeppo (เฮลเมปโป้) ซึ่งซั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่าพวกเค้าผูกพันกับเรื่องราวนี้ตั้งแต่เริ่มต้นมากแค่ไหน
ฮิกุมะ
เฮลเมปโป้
[ติ๊ง! +10 คะแนนศิลปะจาก ลันดอล์ฟ]
[ติ๊ง! +15 คะแนนศิลปะจาก มายา]
[ติ๊ง! +22 คะแนนศิลปะจาก คริสตอฟ]
...
..
[ติ๊ง! +100 คะแนนศิลปะจาก โคลเวอร์]
...
..
[ติ๊ง! +95 คะแนนศิลปะจาก โอลิเวีย]
...
..
[ติ๊ง! +6,034 คะแนนศิลปะจากอีก 100 คน]
ร็อบปิดเสียงแจ้งเตือนของระบบที่น่ารำคาญแล้วมองไปที่แต้มศิลปะที่น่าทึ่งที่เริ่มไหลเข้ามาหาเค้าเหมือนฝน และยังคงมาอย่างต่อเนื่อง
ร็อบสังเกตเห็นสิ่งที่น่สในใจอย่างนึงก็คือ ชื่อของคนที่เป็นบุคคลธรรมดาจะไม่เด่นชัดนักเมื่อมองจากระบบ พอเป็นชื่อของตัวละครที่มีชื่อเสียงอย่าง โคลเวอร์และโอลิเวียภรรยาของเค้ามันกลับเด่นชัด และไม่ใช่แค่นั้นเท่านั้น คะแนนศิลปะที่ได้ยังมากกว่าที่ได้จากคนธรรมดาอีกด้วย!
มันมีแม้คนธรรมดา ที่ให้เพียง 1 คะแนนศิลปะ ไม่มีทางเทียบได้กับ โครเวอร์ และโอลิเวีย ที่ให้แต้มถึง 100 และ 95 ตามละดับ
จนถึงขณะนี้ ร็อบยังมีความเข้าใจน้อยเกี่ยวกับการทำงานของระบบในเรื่องการทำงานและการให้รางวัล
[ติ๊ง! +100 คนอ่านเล่มแรกจบแล้ว +100 Exp]
[ระบบอัพเกรด : 100/100]
[ระดับ 2 ของระบบ : 0/1000]
โปรดติดตามตอนต่อไป.
_______________
