EP.18 ประชุม! และชี้แจงข้อสงสัย

EP.18 ประชุม! และชี้แจงข้อสงสัย

"น่าเหลือเชื่อมาก เราย้ายจากเวสต์บลูมาเซาท์บลูได้ในพริบตาเดียว!"

แม้เธอจะไม่เคยมาที่นี่มาก่อน แต่โอลิเวียยังรู้ว่าพวกเธอได้ถูกย้ายมาที่เกาะอื่นทันทีที่เธอเห็นคนต่างๆในร้านขายศิลปะ

หากว่าเธอไม่เคยเห็นคนที่แตกต่างจากชาวโอฮาร่าที่เดินไปมาในร้านของสามีเธอด้วยท่าทางร่าเริงแบบเดียวกับชาวโอฮาร่า เธอคงคิดว่าพวกเธอย้ายมาที่เกาะอื่นแล้วเพราะตัวร้านขายศิลปะนั้นมันเหมือนกัน

ร็อบเดินออกไปจาหร้านพร้อมกับโอลิเวียโดยไม่สนใจสายตาร้อนแรงของบรรดาลูกค้าในร้านบนเกาะบาเตอริลล่าที่ดูเหมือนจะอยากซื้อหนังสือเล่มใหม่

เป้าหมายของเค้าในวันนี้คือการไปเยี่ยมใครบางคนที่อาศัยอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามของเมือง

"งั้นที่คุณเดินทางมาที่เซาท์บลูก็เพื่อเปิดร้านที่ 2 หรอกเหรอ!"

ผมสีขาวเงินของโอลิเวียพลิ้วไสวไปตามลมของเกาะบาเตอริลล่าและเสน่ห์ของเธอในชุดทันสมัยที่ร็อบซื้อให้จากร้านค้าในระบบนั้นมันก็ไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้

"ใช่ ชั้นลืมบอกเธอไป เพราะชั้นกำลังยุ่งกับการแต่งตอนต่อไปของวันพีชนะ"

ในช่วง 5 วันที่ผ่านมาร็อบได้วาดมังงะวันพีชเล่มใหม่และทำการก็อบปี้เก็บไว้ในคลังสินค้าแล้ว ซึ่งมันทำให้เค้ามีเวลาว่างมากพอที่จะอยู่และเพลิดเพลินไปกับภรรยาของเค้า

เมื่อถึงวันตีพิมพ์วันพีชรายสัปดาห์ ค้าจะลงเฉพาะของที่เค้าขายเท่านั้น

เพราะสุดท้ายแล้วในคลังสินค้าของเค้ามันก็เต็มไปด้วยหนังสือจำนวนมาก! รวมไปถึงมังงะเล่มใหม่และเล่มที่พร้อมจะตีพิมพ์

นอกจากนี้ตลอดหลายวันที่ผ่านมา เค้าก็คิดว่าจะเลือกไปที่ไหนดีระหว่าง นอร์ทบลูกับอีสต์บลูในการเปิดร้านแห่งที่ 3 ของเค้า แต่ท้ายที่สุดเค้าก็ตัดสินใจเลือกนอร์ทบลูที่เป็นที่ๆใกล้ที่สุดก่อนและตัดสินใจทิ้งอีสท์บลูเป็นที่สุดท้ายเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา

เพราะท้ายที่สุดแล้ว อีสท์บลูก็เป็นต้นตอของคามชั่วร้ายทั้งหมดในโลก และมันไม่ใช่เรื่องตลกด้วย

ระหว่างที่ทั้ง 2 เดินไปตามทางเพื่อไปที่อีกด้านของเกาะ ทั้ง 2 ก็พูดคุยกันว่าจะพูดคุยกับรูจเกี่ยวกับเรื่องทุกอย่างยังไง และจะตีความภาพการประหารโรเจอร์ยังไงเพื่อขจัดความสับสนและความรู้สึกด้านลบทั้งหมดที่เกิดขึ้น เพราะร็อบไม่คุ้นเคยกับอีกฝ่ายมากนักโดยเฉพาะอย่างยิ่งโอลิเวีย ก่อนอื่นเค้าต้องสร้างบรรยากาศที่สมบูรณ์แบบสำหรับการพุดคุยที่จริงจัง

...

..

ในบ้านไม้ที่เคยมีแต่ความสงบของธรรมชาติ วันนี้กลับมีผู้มาเยือนที่มาอย่างไม่ได้นัดหมาย

เมื่อรูจเห็นร็อบอยู่ที่หน้าประตูบ้านของเธอ เธอก็รู้สึกประหลาดใจราวกับว่าสามีของเธอนั้นอยู่ที่นี่ด้วย เพราะท้ายที่สุดแล้วโรเจอร์มักจะมาเยี่ยมเธอพร้อมกับลูกเรือคนนึงเสมอ

รูจรู้จักพวกเค้าทุกคนเพราะงั้นร็อบจึงไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเธอ

แต่เธอก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เมื่อการพบกันคราวนี้มีเพียงร็อบกับภรรยาของเค้าเท่านั้นที่มาเยี่ยมเธอ แต่เธอก็รีบเคลียร์ความคิดเหล่านั้นออกไปจากหัวในทันที เพราะยังไงชายตรงหน้าเธอก็เป็นเพื่อนของสามีเธอการแสดงท่าทางว่าผิดหวังออกมากับแขกของเธอจึงไม่ใช่เรื่องดี

นั่นเป็นการไม่เคารพต่อความมีน้ำใจของคนที่มาเยี่ยมเธอ

ในห้องรับแขกแบบเรียบง่ายร็อบกังเกตเห็นมังงะวันพีชเล่มแรก

ที่มันนั้นเปิดค้างไว้ที่หน้าการประหารของโรเจอร์

รูจนำชามาให้ร็อบกับโอลิเวียก่อนจะต้อนรับทั้ง 2 ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่เป็นมิตร

รูจถอนหายใจอย่างโล่งอกอยู่ในใจ โชคดีที่เธอพึ่งไปซื้อของมาไม่งั้นคงไม่มีชาเสริฟให้แขกแน่

...

..

"งั้นคุณก็เลิกจากการเป็นลูกเรือเพื่อจะได้ใช้ชีวิตแต่งงานอย่างสุขสันต์งั้นสินะ..... ชั้นอิจฉาคุณโอลิเวียจริงๆที่ เป็นโชคดีของเธอ..... ถ้าชั้นมีโชคบ้าก็คงดี"

"55 ขออภัยที่เสียมารยาท อย่าถือสาคำพูดของชั้นเลย เพราะความรับผิดชอบของโรเจอร์มันก็เทียบไม่ได้กับความรับผิดชอบของลูกเรือ...."

"ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก รูจซัง ชั้นเข้าใจความรู้สึกของคุณ และชั้นก็คิดว่าภรรยาของชั้นก็เข้าใจคุณเหมือนกัน"

ก่อนที่ร็อบจะได้พูดต่อโอลิเวียก็พยักหน้าก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ซึ่งมันแสดงให้รูจเห็นอย่างถ่อมแท้ว่าเธอนั้นเข้าใจอย่างถ่อมแท้ เพราะถ้าเป็นเธอที่อยู่ในสถานะการณ์นี้ เธอเองก็คงอิจฉาเหมือนกัน

เธอเองก็เป็นผู้หญิงคนนึง และจะไม่มีใครบ้างละที่ไม่อยากอยู่กับคนที่รัก และทุ่มเททุกอย่างให้

ในกรณีของโปโตกัส ดี. รูจนั้นถือได้ว่าเป็นเรื่องน่าเศร้าจริงๆ ที่เธอนั้นต้องใช้ชีวิตอยู่ในที่ห่างไกลจากโลกภายนอก พร้อมกับความกังวลที่ว่าสามีของเธอจะกลับมาจากการเดินทางในทะเลเมื่อไหร่ โดยไม่รู้เลยว่าการกลับมาครั้งนึงต้องใช้เวลาเป็นเดือนหรือเป็นปี..... มันเป็นเรื่องที่ทรมานใจจริงๆ

ในตอนนี้โอลิเวียได้ลิ้มรสหวานของความรักและชีวิตคู่ที่มีความสุข เธอนั้นไม่สามารถจินตนาการถึงการใช้ชีวิตโดยปราศจากมันเป้นเวลานานได้เลย แม้เธออาจอดทนกับมันได้ อต่ความรู้สึกตั้งเดิมของเธอที่ต้องการใช้ชีวิตที่มีความสุขนั้นไม่สามารถลบล้างได้

"อันที่จริงแล้ว ชั้นนั้นถูกบังคับให้ออกจากกลุ่ม เพราะในตอนนั้นชั้นได้รับการวินิจฉัยว่าชั้นนั้นป่วย ทำให้ไม่อาจร่วมเดินทางไปกับกัปตันโรเจอร์ได้อีก"

ร็อบยิ้ม ซึ่งมันนั้นเป็นร้อยยิ้มที่น่าดึงดูดแม้แต่กับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอย่างรูจก็ตาม ่ก่อนที่เค้าจะพูดต่อ

"โอลิเวียคือแสงสว่างในชีวิตของชั้น ซึ่งถ้าไม่มีเธอ ชีวิตของชั้นคงไม่มีทางสมบูรณ์แบบ ดังนั้น ตอนนั้นชั้นเลยตัดสินใจที่จะใช้เวลาที่เหลืออยู่น้อยนิดกับเธอ"

โอลิเวียบีมมือของร็อบแรงขึ้นแสดงถึงความกังวลที่มันนั้นกลับมาฝังอยู่ในใจเธอ

"คุณ...."

รูจรู้สึกตกใจ แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดแสดงความเสียใจ ร็อบก็หยุดเธอเอาไว้ก่อน

"แต่ไม่ต้องกังวล เพราะชั้นพึ่งพบวิธีรักษาอาการป่วยของชั้นเมื่อไม่นานนี้ ดังนั้นตอนนี้ชั้นจึงหายแล้ว แต่คนอื่นๆที่เรือยังไม่รู้ ยกเว้นชั้นกับโอลิเวีย และคุณเป็นคนที่ 3 ที่ได้รู้เรื่องนี้"

"มันเป็นเรื่องน่ายินดีมาเลยร็อบซัง ชั้นขอแสดงความยินดีกับคุณด้วย มันทำให้ชั้นโล่งใจมาก ดีใจกับคุณด้วยจริงๆนะ"

"ขอบคุณรูจซัง"

...

..

"การคิดว่าบุคลิคที่แท้จริงของคุณเป็นคนสนุกสนานแบบนี้มันน่าประหลาดใจมาก เพราะสุดท้ายคุณก็เป็นแค่คนขี้อายที่เหมือนเด็ก...."

"555 ตัวละครของเค้าดูดีมากเลยใช่ไหม รูจซัง ?"

แม้แต่โอลิเวียตอนนี้ก็ยังหัวเราะอย่างมีความสุข

"5555 ใช่ มันทำให้ชั้นนึกถึงสามีชองชั้นนิดหน่อย...."

การสนทนาของทั้ง 3 คนดำเนินต่อไปอย่างราบรื่นในทางที่ดีขึ้น เมื่อความรู้สึกผูกพันระหว่างทั้ง 3 ลึกซึ้งมากขึ้น อาจทำให้ทั้ง 3 กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

...

..

"ร็อบซัง ชั้นคิดว่าคุณคือคนที่เขียนสิ่งนี้..... ที่ชั้นหมายถึงคือ ชั้นเห็นชื่อเจ้าของร้านศิลปะนั่น แต่ชั้นไม่เห็นความเชื่อมโยงกับคุณเลย.... นั่นเป็นเรื่องร่าประหลาดในจริงๆ"

ร็อบและโอลิเวียสังเหตเห็นว่าดวงตาของรูจนั้นหรี่ลงนิดหน่อยหลังจากได้ยินคำอธิบายของร็อบเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด

แสงสลัวนั้นมันเต็มไปด้วยความรู้สึกสับสน , กลัว , กังวล และแม้แต่อยากรู้อยากเห็น

"ใช่ รูจซัง ตอนนี้เราคงเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันแล้ว เนื่องจากคุณนั้นไม่เคยมีเพื่อนมาก่อนดังนั้นผมคิดว่าภรรยาของผมที่นี่คงยินดีที่จะเพื่อนที่คุณต้องการ ใช่ไหมที่รัก"

ร็อบให้ไฟเขียวกับโอลิเวียเพื่อให้เธอเข้าแทรกแทรงการสนทนา

"ใช่แล้วที่รัก ตอนนี้เรากลายเป้นเพื่อนที่ดีต่อกันแล้วจริงๆ คุณไม่เห็นด้วยงั้นเหรอ"

โอลิเวียเดินเข้าไปหารูจก่อนจะนั่งลงข้างๆเธอ ก่อนจะกอดเธอด้วยความรักราวกับเป็นเพื่อนแท้

"อย่างที่ร็อบพูดก่อนหน้านี้ เค้าเองก็หวังอนาคตที่ดีกว่าอนาคตที่เค้าวาดเอาไว้ในใจลึกๆ ชั้นเชื่อว่าเค้าไม่มีเจตนาสามีของคุณอยู่ลึกๆหรอก แม้กระทั่ง...."

"5555 พวกคุณคิดว่าชั้นจะโกรธเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้งั้นเหรอ เพราะแม้แต่ตัวโรเจอร์เองเมื่อเค้าเห็นหนังสือเล่มนี้ชั้นเชื่อว่าเค้าต้องหัวเราะแบบปกติของเค้าและลืมมันไปราวกับว่ามันไม่สำคัญแน่ เค้าไม่จำเป็นต้องถามคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยซ้ำร็อบซัง เพราะเค้านั้นไว้ใจเพื่อนของเค้ามากกว่าตัวเค้าเองหรือว่าคุณไม่รู้เรื่องนี้งั้นเหรอ เพราะคุณเคยเดินทางร่วมกับเค้ามาแล้วนี่นา"

"ชั้นได้ยินความคิดจริงๆของคุณนะร็อบซัง ชั้นรู้ว่าคุณนั้นไม่ได้เกลียดกัปตันของคุณ และคุณหวังให้เค้ามีอนาคตที่สดใสในใจของคุณ เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลเพื่อมาอธิบายให้ชั้นฟังหรอก"

ร็อบกับโอลิเวียที่ได้ยินต่างก็ประหลาดใจกับดารเปลี่ยนแปลงทางอารมรณ์อันน่าทึ่งของรูจ

มันเหมือนกับกลางคืนที่อยู่ๆก็เปลี่ยนกลายเป็นกลางวัน

แต่สิ่งที่ร็อบและโอลิเวียไม่ทันได้สังเกตก็คือ รูจกำลังสั่นสะท้านอยู่ภายในใจเมื่อเธอได้รับการยืนยันในความจริงอันน่าสยดสยองที่เธอรู้ในตอนนี้ เพราะความสามารถโดยกำเนิดของเธอก็คือ การได้ยินเสียงของทุกสรรพสิ่ง!

โปรดติดตามตอนต่อไป.

_______________