EP.13 เกาะบาเตอริลล่า

EP.13 เกาะบาเตอริลล่า

"นี่มันอัศจรรย์จริงๆ!!"

ความรู้สึกที่ได้บินเป็นครั้งแรกมันถือว่าวิเศษมาก สำหรับร็อบที่ได้สัมผัสประสบการณ์นี้ด้วยความสามารถของผลปีศาจของเค้าที่ได้รับการพัฒนามาอย่างดีแล้ว

เมื่อมองไปยังเรดไรน์อันกว้างใหญ่และมองเห็นมันใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ร็อบก็ต้องรู้สึกทึ่ง

เค้าไม่ลังเลเลยที่จะบินสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกเรื่อยๆเหมือนกับนกที่ไม่มีอะไรมาขวางทางบนท้องฟ้าได้ ร็อบบินทะลุขึ้นไปเหนือเมฆและได้เห็นจุดสิ้นสุดของเรดไลน์

ในชี่วขณะนึงเค้าคิดว่าตัวเองได้เดินทางมายังดาวอังคาร

ทุกสิ่งทุกอย่างบนเส้นขอบฟ้านั้นเป็นสีแดงและพื้นที่รกร้างว่างเปล่าเท่านั้น

ในที่สุดร็อบก็ข้ามเรดไลน์แล้วก้าวข้ามมายังเซาท์บลูอย่างเป็นทางการ

โดยก่อนที่ร็อบจะออกจากโอฮาร่านั้น เค้าได้เอาแผนที่ของทะเลทั้ง 4 ติดตัวมาด้วย เพราะในห้องสมุดใหญ่ของโอฮ่าร่านั้นมีแผนที่พวกนี้เยอะมาก

เค้ายังเอาเข็มทิศที่แสดงทิศเหนือ ใต้ ตะวันออก และตะวันตกมาด้วยเพื่อไม่ให้เค้าหลงทาง เข็มทิศชนิดนี้ยังคงใช้งานได้ตราบเท่าที่ยังไม่เข้าไปในแกรนด์ไลน์ที่มีความปั่นป่วน

"แล้ว ชั้นควรจะเลือกไปที่ไหนดีละทีนี้ ?"

ตรงหน้าร็อบตอนนี้คือทะเลสีฟ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา โลกใบนี้มันช่างกว้างใหญ่ไพศาลจริงๆ แม้เค้าจะบินด้วยความเร็วที่ค่อนข้างเร็ว แต่เค้าก็ต้องใช้เวลาในการบินและหยุดพักผ่อนเพื่อออกจากเวสต์บลูและเข้ามายังเซาท์บลู

เค้าเริ่มคิดที่อยากจะซื้อเครื่องบินรบจากระบบที่สามารถบินด้วยความเร็วที่ทะลุความเร็วเสียงมาฝึกขับเพื่อที่เค้าจะได้สามารถเดินทางได้อย่างรวดเร็ว

แค่คิดว่าตอนนี้เค้าอยู่ห่างจากภรรยาที่รักของเค้ามาแล้วทั้งวันและห่างไกลก็ทำให้เค้ารู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาแล้ว

"โอเค ตัดสินใจได้แล้ว ชั้นจะไป Baterilla (บาเตอริลล่า)!"

เกาะบาเตอริลล่าเป็นบ้านเกิดของ Portgas D. Rouge (โปโตกัส ดี. รูจ) ภรรยาของกัปตันของเค้า แต่นี่นั้นไม่ใช่ครั้งแรกที่ร็อบมาที่บาเตอริลล่า

โปโตกัส ดี. รูจ

ไม่ใช่ร็อบคนปัจจุบันแต่เป็นร็อบคนก่อนที่ไปที่นั่นกับกลุ่มโจรสลัดโรเจอร์บ่อยๆ

บางทีถ้าไม่มีเกาะนี้ โรเจอร์อาจกลายเป็นราชาโจรสลัดในเวลาที่เร็วกว่าปกติมาก

ยิ่งร็อบขุดคุ้ยความทรงจำของตัวเค้าคนก่อนลึกมากเท่าไหร่ รอยยิ้มบนหน้าของเค้าก็ยิ่งกว้างมากเท่านั้น แต่พอเค้านึกถึงชะตากรรมอันน่าเศร้าและโหดร้ายของภรรยาผู้อ่อนโยนของกัปตันในอนาคต ร็อบก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงราวกับหัวใจเค้ากำลังแตกสลาย

ร็อบไม่ได้เลือกเกาะบาเตอริลล่านี้มาโดยเปล่าประโยชน์ แต่เค้าเลือกด้วยเหตุผล 2 ข้อ ประการแรกเพื่อพบกับเพื่อนโจรสลัดของเค้าอีกครั้ง และ 2 เพื่อช่วย โปโตกัส ดี. รูจ จากชะตากรรมอันน่าสังเวชของเธอ

ร็อบหยิบแผนที่เซาท์บลูออกมากับแผนที่ออกมาและตรวดสอบมันอยางดี ก่อนจะเลือกเส้นทางเพื่อไปยังเกาะบาเตอริลล่า

แม้ว่าเค้าจะเคยมาที่เซาท์บลูและเกาะบาเตอริลล่าแล้วก็ตาม แต่เค้าก็ไม่ใช่นักเดินเรือที่ไม่สนใจการเดินทางกลับ

ฮาคิเกราะของเค้าปกคลุมปีกกระดาษของเค้าจนมันกลายเป็นสีดำสนิท และเลือดอมตะภายในร่างกายของเค้าก็ปะทุขึ้นมาก่อนที่เค้าจะทำการพุ่งตัวไปด้วยความเร็วสูงสุดในทิศทางที่เค้าตั้งใจจะไปโดยทิ้งร่องรอยสีดำเอาไว้ขณะพุ่งราวกับดาวหาง

หากว่าเค้าโจมตีใครก็ตามด้วยความเร็วขนาดนี้คนๆนั้นคงเละเป็นฝุ่นเท่านั้น

...

สภาพอากาศบนเกาะบาเตอริลล่าในวันนี้สงบเช่นเดียวกับวันอื่นๆ ตราบเท่าที่กลุ่มโจรสลัดน่ารำคาญเหล่านั้นไม่กลับมาที่เกาะแห่งนี้อีก มันก็คงจะสงบแบบนี้เป็นธรรมดา

แต่บรรยากาศอันเงียบสงบเหล่านี้ที่เหล่าผู้คนบนเกาะได้รับกำลังจะถูกทำลายลงตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป

อยู่ๆก็ไมีอุกาบาตมนุษย์ตกลงมาจากฟ้าโดยมันเคลื่อนตัวเป็นเส้นครึ่งวงกลมที่ไม่อาจหยุดยั้งได้

ตู้ม!!!!!

เม็ดทรายบนชายหาดของเกาะบาเตอริลล่ากระจัดกระจายและพื้นดินก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ในขณะที่ชายคนนึงที่ใส่ชุดขาดรุ่งริ่งเดินออกมามาจากหลุมลึกบนชายหาดพร้อมมีรอยยิ้มพอใจบนใบหน้า

"ถึงแม้ชั้นจะรับมือกับการเบรคได้ไม่ค่อยจะดีนัก แต่นั่นก็ถือเป็นวิธีที่ดีสำหรับการเดินทางในระยะไกลที่มีเพียงผู้ที่เป็นอมตะและใช้ฮาคิที่จะสามารถใช้ได้และเสียเพียงและอดทนแบบสิ้นเปลืองแบบนี้ได้"

ในขณะนี้ร็อบกำลังพูดด้วยความพอใจกับไหวพริบของตัวเองอยู่ จนกระทั่งเค้าเห็นชาวบ้านกลุ่มนึงชี้นิ้วมาที่เค้าด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวก่อนจะตะโกนว่า "สัตว์ประหลาด" "รอดความสูงขนาดนั้นได้ยังไง มีคนแบบนี้อยู่ในโลกด้วยงั้นเหรอ" "ทำไมเค้าถึงตกลงมาจากฟ้าแล้วไม่กลายเป็นเนื้อบด" "ชั้นบอกแล้วว่านั่นมันเป็นสัตว์ประหลาด พวกนายก็ไม่เชื่อชั้น" .....

ตอนนี้เองที่ร็อบตระหนักได้ว่าเสื้อผ้าของเค้าและของที่ระลึกสุดท้ายของเค้าคนเก่า ได้ถูกฉีกขาดไปเพราะแรงกระแทกตอนเค้าถึงพื้น เนื่องจากเค้าไม่ได้คลุมพวกมันด้วยฮาคิ

ด้วยความเร็วแสง ร็อบได้กลับไปที่หลุมที่เค้าออกมาอย่างไว

และทำการซื้อเสื้อผ้ายี่ห้อ "กุชชี่" ระดับไฮเอนด์มาจากร้านค้าในระบบทันที

หลังจากมั่นใจเต็มที่แล้วเค้าก็ออกไปจากหลุมอีกครั้ง

ในคราวนี้สีหน้าของชาวบ้านเปลี่ยนจากหวาดกลัวเป็นตกตะลึง

เพราะในตอนนี้ร็อบไม่ต่างจากนายแบบที่ต้องการเสียงปรบมือเพื่อให้การเปิดตัวของเค้าสมบูรณ์แบบ

...

..

ในตอนนี้เค้ากำลังเดินผ่านเมืองที่คุ้นเคย ร็อบได้รู้สึกถึงอดีต เพราะไม่ว่าเค้าจะชอบหรือเกลียดเมืองนี้ แต่ความทรงจำของเค้าคนก่อนก็ยังทิ้งความประทับใจไว้ให้เค้าเสมอ

แต่เค้าก็ไม่ได้รู้สึกถูกปฎิเสธต่อความทรงจำของเค้าคนก่อนเลยนับตั้งแต่ที่เค้ามายังโลกนี้ เค้าคิดว่าตัวเค้าคนก่อนนั้นเปรียบเหมือนอีกครึ่งนึงของเค้าที่หายไป เป็นคนที่มีคุณสมบัติที่เค้าไม่มีในชีวิตก่อน

เพราะงั้นสิ่งที่เค้ารู้สึกกับตัวเค้าคนก่อนจึงมีแต่ความยินดี

ภายในจิตวิญญาณของร็อบในตอนนี้มีทั้ง ความดีและความชั่ว ความขี้อายและความกล้าหาญ ความแข็งแกร่งและความอ่อนแอ ความรักและความเกลียด ความเบื่อหน่ายและความกระตือรือร้น

ในตอนนี้ตัวเค้าเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แล้ว

ภายใต้สายตาของชาวเมืองบนเกาะบาเตอริลล่า ร็อบเดินไปที่ใจกลางเมืองที่ซึ่งเค้าจะเปิดร้านค้าศิลปะแห่งใหม่ของเค้า

เค้าไม่สนใจว่าจะมีใครมองเค้าอยู่ เพราะสุดท้ายแล้วคนเหล่านี้ก็จะกลายมาเป็นลูกค้าประจำของเค้าที่จะชินกับความสง่างามของเค้า

ร็อบไม่ได้รู้เลยว่าเสื้อผ้าที่ทั้งน่าทึ่งและทันสมัยของเค้านั้นคือสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของผู้คนในเมือง

นั่นคือความคิดของเค้าคนเดียวในขณะนี้

เค้ามาจากไหนกัน ? เค้ามาจากนอกโลกอย่างที่คนเห้นเค้าตกลงมาจากฟ้าจริงๆกันนะ!

โปรดติดตามตอนต่อไป.

_______________