“ว่าแล้วเชียว ว่าแล้วเชียว ยังซื้อชานมมาให้ซินหยู่อีก ไม่กลัวโดนอาจารย์จับได้เหรอ” อีกคนคือคนที่เคยเจอเฉินหยวนบนรถเมล์ ที่ตอนนั้นมีสาวสวยอกสะบึมอยู่ด้วย พอเห็นผู้ชายคนนั้นยืนรอเซี่ยซินหยู่อยู่หน้าประตูโรงเรียน ก็เตือนด้วยความหวังดีว่า “เขารู้ไหมว่าโรงเรียนหมายเลข 4 บ้าขนาดใช้กล้องวงจรปิดจับคนแอบคบกัน”

“ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ” หลังจากตอบเพื่อนด้วยความเขินอาย เซี่ยซินหยู่ก็บอกลาเพื่อน “งั้น ฉันไปก่อนนะ”

“โอเคๆ ไม่เป็นก้างขวางคอหรอก” เพื่อนๆโบกมือลาพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

ส่วนสาวแว่นตัวเล็ก ก็พูดเสียงเบาๆแบบคนเก็บกดว่า “ว่างๆ เล่าเรื่องของพวกเธอให้ฟังบ้างสิ เรื่องราวของหนุ่มหล่อสาวสวยนี่มันยอดไปเลย หลังจากโดนยึดมือถือไป ฉันผู้ซึ่งมีชีวิตอยู่ได้ด้วยอาหารแห่งความรัก ก็ขาดสารอาหารจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว”

“อย่าล้อเล่นน่า บายๆ”

หลังจากโบกมือลาเล็กน้อย เซี่ยซินหยู่ก็เดินไปหาเฉินหยวน

พอเจอหน้ากัน เฉินหยวนก็ยื่นมือส่งชานมแก้วใหญ่รสชีสพีชให้ “สั่งแบบใส่น้ำแข็งน้อย ดื่มได้...ไม่เป็นไร จะดื่มตอนไหนก็ได้”

“อืม...ก็ได้” เซี่ยซินหยู่รับชานมมาพร้อมกับพยักหน้ายิ้มๆ

(เป็นห่วงว่าช่วงมีประจำเดือนจะดื่มของเย็นไม่ได้เหรอเนี่ย?)

(เขาละเอียดกว่าที่คิดไว้เยอะเลย)

(ไม่สิ เขาเป็นคนละเอียดรอบคอบมาตลอด)

ไม่ใช่แล้ว ให้ชานมดื่มทั้งที ยังจะมาพูดแบบนี้กับฉันอีก

อะไรกัน นี่มันใส่ร้ายป้ายสีชัดๆ!

ใส่ร้าย!

“นายไม่ดื่มเหรอ?” เซี่ยซินหยู่เห็นเฉินหยวนซื้อมาแค่แก้วเดียว แถมยังไม่ได้เสียบหลอด จึงเงยหน้ามองเฉินหยวน

“ฉัน...ไม่ชอบดื่ม”

เฉินหยวนเกือบจะหลุดปากพูดความจริงออกไปแล้วว่าไปขอยืมเงินโจวฟู่มาหนึ่งร้อยหยวน

แน่นอน นี่ไม่ได้หมายความว่าเขากลัว ไม่กล้าพูดความจริง

แต่มันเป็นการให้เกียรติ

ให้เกียรติผู้หญิง เข้าใจไหม?

เฉินเจี้ยนเย่ : ลูกชาย ในที่สุดลูกก็เข้าใจพ่อสักที

ฉันต่างจากคนอย่างนายลิบลับ! ตาแก่ที่เอาใจภรรยาจนโงหัวไม่ขึ้นน่ะ!

แล้วนี่มันอะไรกัน ทำไมเสียงในใจตาแก่ถึงโผล่มาได้ล่ะ?

ไปให้พ้นๆเลย อย่ามาทำให้ฐานข้อมูลของชายหนุ่มแถบตะวันออกเฉียงใต้แท้ๆอย่างฉันแปดเปื้อนเชียว!

แต่คำพูดที่ว่า "ฉันไม่ชอบดื่ม” ของเฉินหยวน ในสายตาของเซี่ยซินหยู่ กลับเหมือนกับบทความภาษาจีนในชั้นประถมที่แม่ชอบกินหัวปลา เป็นการเสียสละส่วนที่ดีกว่าให้กับคนอื่น

เซี่ยซินหยู่จึงเสียบหลอดลงในแก้วชานม ดูดไปหนึ่งอึก แล้วจึงยื่นแก้วไปตรงหน้าเฉินหยวน "แก้วใหญ่เกินไป ช่วยดื่มหน่อยสิ"

ริมฝีปากของเซี่ยซินหวี่หลังจากถูกชโลมด้วยชานม ยิ่งดูชุ่มชื้นน่ามอง ผมหางม้าที่รวบสูงเผยให้เห็นโครงหน้าที่งดงามไร้ที่ติ งดงามราวกับหญิงสาวจากแดนเจียงหนานทางใต้

ดังนั้น ในตอนที่เธอยื่นหลอดมาตรงหน้า พร้อมกับสบตาเขาโดยไม่หลบเลี่ยง ในวินาทีนั้นเฉินหยวนถึงกับตะลึงค้าง

ราวกับถูกหยุดเวลาไว้

เฉินหยวนชี้ไปที่สองคนที่หลบอยู่หลังเสาไฟฟ้า ถามว่า "เพื่อนเธอเป็นนักข่าวเหรอ?"

เซี่ยซินหยู่หันกลับมาช้าๆ มองดูทั้งสองคนที่กำลังแอบถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์ แก้มแดงระเรื่อ ก้มหน้าลงซดชานมพลางดึงชายเสื้อเฉินหยวน บอกเป็นนัยให้รีบไป

"จริงด้วย ต้องเปลี่ยนที่แล้ว ที่นี่คนเยอะ ถ่ายรูปโดนจับได้แย่เลย"

"อ๊ะ ไม่ทันแล้ว โดนจับได้!" หญิงสาวที่กำลังจะถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์ยกมือขึ้นปิดหน้าผากอย่างเสียดาย "น่ารักเกินไปแล้ว ฉากน่ารักๆแบบนี้ ไม่เคยเห็นจากเซี่ยซินหยู่มาก่อนเลยนะ"

"ที่สำคัญคือคนมันหน้าตาดี คนอื่นทำแบบนี้เหมือนเรียกร้องความสนใจ"

"แน่นอน ใครๆก็ชอบดูสาวสวยอ้อนแฟน ถ้าเซี่ยซินหยู่ยื่นชานมที่ตัวเองดื่มให้ฉันบ้าง... ทำไมฉันไม่เกิดเป็นผู้ชายนะ"

"ถึงเธอเป็นผู้ชาย เธอก็ไม่มีทางอยู่ในสายตาเซี่ยซินหยู่อยู่ดี"

"ปากเสีย!"

หญิงสาวผู้ถือโทรศัพท์มองค้อนใส่เพื่อนสาวแว่น ก่อนจะโบกมือแล้วเดินตามต่อไป "ตามกล้องไปต่อ ดูซิว่าเจ้าป่าตัวนี้จะ..."

"เจ้าป่าไหน?"

"นั่นไง เจ้าป่า!" หญิงสาวพูดจบก็รู้สึกตัว หันกลับไปมองใบหน้าเคร่งขรึม ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ "ไม่ใช่นะคะ อาจารย์ หนู..."

"เล่นโทรศัพท์นอกโรงเรียน แสดงว่าในโรงเรียนก็ต้องเล่น" ชายร่างผอมคว้าโทรศัพท์ไป "สอบกลางภาคได้คะแนนท็อป 20 ของห้อง ค่อยมาเอาคืน"

ชายร่างผอมสะพายกระเป๋า เดินจากไปทันที ไม่พูดพร่ำทำเพลง

หญิงสาวยืนนิ่ง ความเสียใจจากการถูกยึดโทรศัพท์ยังไม่ทันจางหาย มองอาจารย์เดินจากไป ก็หันไปมองคู่รักที่เดินเคียงข้างกัน...

แย่แล้ว!

ถ้าถูกจับได้ว่าแอบคบกับผู้ชาย แถมยังเป็นผู้ชายจากโรงเรียนหมายเลข 11 ด้วย อาจารย์โหดขนาดนี้ ต่อให้เป็นเด็กดีอย่างเซี่ยซินหยู่ก็คงไม่รอด

สอบครั้งหน้า ต่อให้คะแนนตกแค่ 0.5 คะแนน เขาก็ต้องเอาเรื่องนี้มาพูด "ดูสิๆ"

ถึงจะไม่รู้ว่าเขาอยากให้ดูอะไร แต่พอเขาพูด "ดูสิๆ" ใครจะไม่กลัวล่ะ?

"อาจารย์ขา ได้โปรดไว้ชีวิตหนูด้วย!" หญิงสาวคว้าแขนอาจารย์ไว้ อ้อนวอน "หนูจะไม่เอาโทรศัพท์มาอีกแล้ว ถ้าเอามาอีก หนูขอตาย..."

"อย่ามาจับแขน ฉันไม่ได้ไม่คืนซะหน่อย สอบได้ท็อป 20 ค่อยมาเอา!"

อาจารย์ตกใจ กลัวโดนถ่ายคลิปไปลงเน็ต แถมพาดหัวข่าวว่า 'อาจารย์โรงเรียนหมายเลข 4 ฉวยโอกาสลวนลามนักเรียนหญิง!' ถ้าเป็นแบบนั้น เงินโบนัสกับการประเมินตำแหน่งของเขาปีนี้คงพังพินาศ จึงรีบดุ

"อาจารย์คะ คืนโทรศัพท์ให้เพื่อนหนูเถอะค่ะ ได้โปรด!"

"ไม่ใช่ มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย? แล้วกระโดดไปมาทำไม เธอเป็นบ้าเหรอ?"

หญิงสาวร่างเล็กใส่แว่น ทำท่าเหมือนปลาดาว กระโดดไปมา บวกกับแผนถ่วงเวลาของเพื่อนสาวอีกคน เซี่ยซินหยู่กับเฉินหยวนก็ค่อยๆเดินหายไปในฝูงชน...

"พวกเธอสองคนน่ะ ชอบก่อเรื่องวุ่นวาย อย่าถือสาพวกเธอเลยนะ" เซี่ยซินหยู่อธิบาย

"ไม่ถือสาหรอก" เฉินหยวนส่ายหน้าพลางเอ่ยชมผู้หญิงเป็นครั้งแรก "อีกอย่าง พวกเธอก็นิสัยดี"

ถ้าเทียบกับผู้หญิงเห็นแก่ตัวที่โจวฟู่เคยเจอ เซี่ยซินหยู่ถือว่าโชคดีมากในเรื่องมนุษยสัมพันธ์

แน่นอนว่า นี่เป็นเพราะนิสัยของเธอเอง

เซี่ยซินหยู่ดูอ่อนโยนและเก็บตัว แต่ก็เป็นคนที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน

เธอแตกต่างจากโจวฟู่ ตรงที่ถ้าไม่ชอบใครหรือรู้สึกว่าคนๆนั้นมีจิตใจไม่ดี เธอจะหลีกเลี่ยง ไม่ฝืนคบหา

เซี่ยซินหยู่มองออกว่าเธอเป็นคนดี จึงเลือกผูกมิตรด้วย

"หมายถึงนิสัยดีในด้านไหนเหรอ?" เซี่ยซินหยู่ถามขึ้นมาทันที

เมื่อกี้ยังชมว่าเฉินหยวนเป็นคนละเอียดอ่อนอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับกล้าชมผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธอ...

(เฮ้อ รู้สึกว่าเขาไม่ได้ละเอียดอ่อนเอาซะเลย)

ฉันเคยละเอียดอ่อนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

"อืม... คล้ายๆกับเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งที่ชื่อ เหอซือเจียว ถึงปากจะร้ายไปหน่อย ชอบหาเรื่องทะเลาะ แต่โดยรวมแล้วก็นับว่าเป็นคนดี" เฉินหยวนอธิบาย

"เพื่อนนายรู้ไหมว่านายลับหลังพูดถึงเธอแบบนี้..."

"ยัยนั่นก็พูดถึงฉันแบบนี้ลับหลังเหมือนกัน"

"อ๋อ เข้าใจแล้ว" เซี่ยซินหยู่พยักหน้ายิ้มๆแล้วอธิบายแทนเพื่อนว่า "คือแบบนี้ ถึงเมื่อกี้พวกเธอจะแอบถ่ายรูป แต่ไม่ต้องห่วงนะ พวกเธอจะไม่เอาไปเผยแพร่ที่ไหนหรอก แค่..."

"แค่เอาไว้แกล้งเธอใช่ไหม?"

"อ่า... ถ้าเข้าใจแบบนั้นก็คงใช่" เซี่ยซินหยู่เพิ่งรู้ตัวว่าเธอกับเฉินหยวนมีนิสัยต่างกันมาก

(รู้สึกว่า... ไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่)

นี่เธออยากจะบอกว่า เด็กหนุ่มติดเกมเจอกับสาวน้อยมัธยมปลายผู้ใสซื่องั้นเหรอ?

"ฉันเพิ่งเคยมาโรงเรียนหมายเลข 4 ครั้งแรก แถวนี้มีอะไรน่าสนใจบ้าง" เฉินหยวนถามขึ้น ขณะกำลังจะเดินไปที่ป้ายรถเมล์

เซี่ยซินหยู่รู้ว่าเขาอยากให้เธอพาไปเดินเล่น

ถึงแม้ว่างบประมาณจะจำกัด แต่ในเมื่ออยู่ที่โรงเรียนหมายเลข 4 เธอก็ควรทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี ถึงจะต้องไปยืมเงินเพื่อนมาก็ตาม เธอคิดว่าควรเลี้ยงเฉินหยวน

เซี่ยซินหยู่จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า "อืม หลังโรงเรียนมีตรอกเล็กๆ ตอนประมาณหนึ่งทุ่มจะคึกคักมาก ตอนนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ไปกันเถอะ"

เธอจะเลี้ยงฉันแม้ไม่มีเงินเลยเหรอ?

หรือว่าจะบอกเรื่องที่มาม๊าฟู่ให้ยืมเงินดีนะ ไม่งั้นเธอคงไปยืมจริงๆแน่...

"อืม?" ขณะที่เฉินหยวนยังลังเลใจ เซี่ยซินหยู่ก็ยื่นชานมมาตรงหน้า

บอกตามตรงไปเลยดีไหมนะ ว่าตัวเองดื่มไปแล้วแก้วหนึ่ง

"เธอดื่มเถอะ ฉัน..."

เฉินหยวนยังพูดไม่จบประโยค ก็รู้สึกถึงความเย็นวาบที่ใบหน้า

หลังจากชะงักไปครู่หนึ่งด้วยความตกใจ เฉินหยวนก็มองไปยังอีกฝ่าย

ครั้งนี้ ไม่มีใครแอบถ่าย แต่เขากลับกลายเป็นฝ่ายถูกแช่แข็ง

เซี่ยซินหยู่เอาชานมมาแนบแก้มตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมาตรงหน้าเขาอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มแฝงคำถาม "จะเกรงใจกันทำไม?"

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด