บทที่ 32 จ่งฉีแห่งหน่วยฉินเทียน! มาถึงเมืองไป๋เหอ!

บทที่ 32 จ่งฉีแห่งหน่วยฉินเทียน! มาถึงเมืองไป๋เหอ!

สองวันต่อมา

ฟ่านหวู่มองกำแพงเมืองที่ดูเตี้ยๆ ข้างหน้า เขาก็รู้ว่าตัวเองมาถึงเมืองไป๋เหอแล้ว นี่คือเมืองที่เขาต้องผ่าน ถ้าจะไปเมืองหลวงของแคว้นหนานจวิน เขาก็ต้องซื้อหาเสบียงจากที่นี่

เมืองไป๋เหอดูคึกคักกว่าเมืองฉิวหลงมาก

ข้างนอกเมือง มีร้านค้าแผงลอยมากมาย

แถมยังมีคนที่แต่งตัวเป็นเจ้าหน้าที่มือปราบ คอยดูแลความสงบเรียบร้อย

แต่ทว่า...

พอฟ่านหวู่มาถึง...

บรรยากาศก็เงียบลง

รูปร่างของเขา สูงใหญ่กว่าคนอื่นๆ แถมยังมีกลิ่นอายที่เหมือนสัตว์ร้ายแผ่ออกมาจากร่างกาย ทำให้คนอื่นรู้สึกหวาดกลัว แค่มองก็หวาดผวาแล้ว!

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะใส่ชุดนักพรตเต๋า แต่แค่มองผ่านๆ ก็เหมือนคนโรคจิต!

ฆาตกรโรคจิต!

มือปราบของเมืองไป๋เหอ โดนกลิ่นอายของเขา ทำให้...

กลืนน้ำลายเสียงดัง

ในที่สุด...

มือปราบหนุ่มที่พันผ้าพันแผลที่หู ก็รวบรวมความกล้า ตะโกนว่า "หยุด... หยุดก่อน! เจ้ามาจากไหน? มา... มาเมืองไป๋เหอของพวกเรา จะทำอะไร?!?"

ฟ่านหวู่หันไปมองเขาเล็กน้อย แววตาสงบนิ่ง

"ซูดดดด!!!"

มือปราบที่โดนฟ่านหวู่มอง อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

เขารู้สึกขนลุกซู่ หนังหัวชาหนึบ

รีบถอยหลังสองก้าว

เหมือนกลัวว่าถ้าถอยช้า จะโดนบีบหัวแตก

ฟ่านหวู่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

จากนั้นก็จูงวัวแก่ ก้าวเท้า...

เดินเข้าไปหา

รูปร่างที่สูงใหญ่กำยำ เหมือนบดบังแสงอาทิตย์ยามเช้า ทำให้มือปราบหนุ่มที่เพิ่งพูดเมื่อกี้ ตกอยู่ในร่มเงา

ความกดดันมหาศาลพุ่งเข้ามา ทำให้ขาสองข้างของมือปราบหนุ่ม อ่อนแรง

มือปราบหนุ่มรีบถอยหลัง

ลืมชักดาบออกมา

จนกระทั่ง หลังของเขาชนกับกำแพงเมือง...

เขาก็ถอยไม่ได้อีกต่อไป

"เจ้... เจ้า... เจ้าจะทำอะไร? ที่นี่คือเมืองไป๋เหอ พี่... พี่น้องของข้าอยู่ที่นี่! อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม! ห้าม... ห้ามทำอะไรบุ่มบ่ามเด็ดขาด!"

มือปราบพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา เหมือนกำลังจะร้องไห้

เขาบอกว่า "พี่น้อง" ของเขาอยู่ที่นี่

แต่ปัญหาคือ...

มือปราบคนอื่นๆ ของเมืองไป๋เหอ ไม่กล้าเข้ามาใกล้!

"เจ้าไม่ได้ถามข้าเหรอว่า ข้ามาที่นี่ทำไม?" ฟ่านหวู่ก้มหน้าเล็กน้อย มองมือปราบที่เตี้ยกว่าหน้าอกของเขา ถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ไม่... ไม่ถามแล้ว ไม่ถามแล้ว!" มือปราบเหงื่อแตก เขายิ้มแห้งๆ "ข้า... ข้าเห็นท่านปุ๊บ ก็รู้แล้วว่าท่านต้องเป็นคนดี ข้า... เมื่อกี้ข้าแค่... แค่อยากจะทักทายท่าน"

"ไม่ถามแล้ว?" ฟ่านหวู่ขมวดคิ้ว

เหตุผลที่เขาเดินเข้ามาหา เพราะเขาเห็นว่าหูของมือปราบคนนี้พันผ้าพันแผล เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บ

เขาคิดว่าถ้าตอบคำถามจากที่ไกลๆ อีกฝ่ายอาจจะไม่ได้ยิน

อาจจะทำให้เกิดความเข้าใจผิด ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย

เขาก็เลยอยากจะเข้าไปใกล้อีกฝ่าย แล้วบอกจุดประสงค์ของตัวเอง

เพราะจุดประสงค์ของฟ่านหวู่ มันไม่ได้เป็นความลับอะไร

เขาแค่ผ่านมาทางนี้ แล้วก็อยากจะเข้าไปซื้อของ พักผ่อน เติมเสบียง

แต่ไม่รู้ว่าทำไม? มือปราบหนุ่มคนนี้ถึงได้กลัวจนถอยหลัง จากที่ได้กลิ่น.. เหมือนจะฉี่ราดแล้วด้วยซ้ำ!

ทำให้ฟ่านหวู่รู้สึกอับจนหนทาง

แล้วตอนนี้...

เจ้าบอกว่าไม่ถามข้าแล้วเนี้ยนะ?

"แปลกคน" ฟ่านหวู่พูดจบ ก็จูงวัวแก่ เดินเข้าไปในเมืองไป๋เหอ

พอฟ่านหวู่เดินจากไป

มือปราบหนุ่มที่หลังชนกับกำแพงเมือง เหมือนอยากจะรวมร่างกับกำแพงเมือง เขาก็นั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง

เขากลัวมาก!

ส่วนมือปราบคนอื่นๆ ของเมืองไป๋เหอ ก็รวบรวมความกล้า

วิ่งเข้ามาหา

มือปราบเฒ่าคนหนึ่ง เห็นว่าอีกฝ่ายไม่เป็นอะไร ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก พูดด้วยความหวังดี "เจ้าหนุ่ม เจ้าช่างกล้าหาญยิ่งนัก! คนที่ดูน่ากลัวแบบนั้น เจ้ายังกังวลหาเรื่องเขาอีก? เงินเดือนแค่ครึ่งตำลึง เจ้าจะเอาชีวิตไปทิ้งทำไม?!"

ตอนที่มือปราบหนุ่มกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าม้าดังมาจากที่ไกลๆ

เขาเห็น...

ขบวนคุ้มกันที่ชูธง "สำนักคุ้มกันภัยหู่เว่ย" กำลังคุ้มกันรถม้าหลายคัน มุ่งหน้ามาที่เมืองไป๋เหอ

มือคุ้มกันที่ถืออาวุธ แววตาเฉียบคมพวกนั้น...

ดูเหมือนจะไม่ใช่คนใจดี!

มือคุ้มกันที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง พอเห็นเมืองไป๋เหออยู่ตรงหน้า ก็รู้สึกโล่งอก

"ในที่สุดก็มาถึง..." หัวหน้าหลินก็รู้สึกแบบเดียวกัน สองวันที่ผ่านมา เขารู้สึกหวาดกลัวมาก กลัวว่าจะเจอเรื่องลี้ลับเข้าอีก

ถ้าระหว่างทางเจอผีร้ายอีกครั้ง เขาคงจะรับไม่ไหว

โชคดีที่สองวันที่ผ่านมา ทุกอย่างราบรื่น

"ใต้เท้า พวกเรามาถึงเมืองไป๋เหอแล้ว แต่ไม่เห็นท่านนักพรตฟ่านผู้นั้น บางทีเขาอาจจะเข้าไปในเมืองก่อนพวกเราแล้วก็เป็นได้" หัวหน้าหลินพูดกับเซี่ยจิ่วอี้ที่อยู่ในรถม้า ด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อม

เสียงของเซี่ยจิ่วอี้ดังออกมา "ส่งของไปที่สาขาของหน่วยฉินเทียนในเมืองไป๋เหอก็พอ"

"ขอรับ ใต้เท้า!" หัวหน้าหลินพยักหน้า

พวกเขาเข้าไปในเมืองไป๋เหอ ก็ไม่มีใครขวางทาง

เพราะชื่อเสียงของสำนักคุ้มกันภัยหู่เว่ยในเมืองไป๋เหอ...

พวกเขาถือว่าโด่งดังพอสมควร

...

ในเวลาเดียวกัน

ในเมืองไป๋เหอ

ฟ่านหวู่ที่กำลังจูงวัวแก่ เดินอยู่บนถนน ดึงดูดสายตาของผู้คนมากมาย

เรื่องนี้... ฟ่านหวู่ชินแล้ว

ตอนที่อยู่ในเมืองฉิวหลง เขาก็เป็นคนที่ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย

สำหรับสายตาที่ทั้งตกใจ ทั้งหวาดกลัวของคนรอบข้าง เขาไม่สนใจ

หลังจากเดินอยู่ในเมืองไป๋เหอได้สักพัก

ในที่สุดเขาก็เจอโรงเตี๊ยม

ต้องยอมรับว่า...

เมืองไป๋เหอ ร่ำรวยกว่าเมืองฉิวหลงมาก ขนาดของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ ก็ใหญ่ที่สุดเท่าที่ฟ่านหวู่เคยเห็นในชาตินี้ ใหญ่กว่าโรงเตี๊ยมผีสิงเมื่อสองวันก่อนมาก

เสี่ยวเอ้อหน้าโรงเตี๊ยม เห็นฟ่านหวู่เดินมาทางโรงเตี๊ยม เขากำลังจะยิ้มต้อนรับลูกค้า

แต่ทว่า...

ยิ่งฟ่านหวู่เข้ามาใกล้ เขาก็ยิ่งต้องเงยหน้าขึ้น

จนกระทั่งต้องเงยหน้ามอง

"ท่... ท่าน... ท่านต้องการให้ข้า... ข้าน้อยพาวัวตัวนี้ ไปที่หลังโรงเตี๊ยมหรือไม่ขอรับ?" เสี่ยวเอ้อฝืนยิ้ม ทั้งๆ ที่รู้สึกกดดัน รอยยิ้มของเขาดูแข็งทื่อ พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"อืม" ฟ่านหวู่พูด "เจ้าพามันไปที่หลังโรงเตี๊ยม ให้อาหารมันหน่อยก็พอ ไม่ต้องผูกมัน มันฉลาด มันไม่หนีไปไหนหรอก"

"ขอรับ! ขอรับ!" เสี่ยวเอ้อรีบพยักหน้า แล้วก็วิ่งไปจูงวัวแก่

ฟ่านหวู่ไม่ได้สนใจเขา

เดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม

ในโรงเตี๊ยมนี้ มีลูกค้าเยอะมาก โชคดีที่พวกเขาเป็นคนจริงๆ ไม่ใช่ผีร้าย แล้วก็ไม่มีท่านมหาเทพ

ไม่งั้น...

ฟ่านหวู่คิดว่าตัวเองคงต้อง... ฆ่าล้างบางอีกครั้ง!

"หืม?!"

แต่ทว่า...

ข้อมูลสถานะของคนผู้หนึ่งในโรงเตี๊ยม มันดึงดูดความสนใจของฟ่านหวู่

[จ่งฉี(กองธงใหญ่)แห่งหน่วยฉินเทียน - อายุขัย: 329 - พลัง: 8.5 - ทักษะ: วิชามังกรคชสารคุ้มกาย , วิชาสังหารร้อยวิถีศักดิ์สิทธิ์ , ตราประทับปราบปีศาจเจ็ดดวง , ยันต์พื้นฐานฉบับที่ 16 ของหน่วยฉินเทียน]

...