บทที่ 27 พาข้าไปด้วยได้หรือไม่
ยามเมฆฝนพลิ้วไหว ยามฤดูใบไม้ผลิหวนคืน ในความฝันข้าดื่มด่ำจอมราชันย์ ในความฝันข้าถูกตัดขาดจากวิญญาณ ฉินฉางชิงมองกวนจื่อหลานในอ้อมแขนที่ขดตัวเหมือนแมวน้อย หลับใหลอย่างสงบ เขาอดไม่ได้ที่จะลูบไล้ใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน อาจมีเพียงในช่วงเวลาที่เธอผ่อนคลายอย่างเต็มที่เช่นนี้ ที่ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่จากดินแดนศักดิ์สิทธิ์คุนหลุนจะเผยให้เห็นด้านนี้ของเธอ สิ่งนี้ทำให้ฉินฉางชิงรู้สึกถึงความสำเร็จอย่างลึกซึ้ง
