บทที่ 20 บังเอิญหลงสู่ทะเลดอกไม้
เพียงคำพูดเดียวก็เป็นการยืนยันถึงแรงจูงใจของนาง แม้ว่านางจะพยายามอธิบายหรือสาบานต่อสวรรค์ ก็ยังไม่มีใครเชื่อ ความสิ้นหวังและความสับสนเหล่านั้นทำให้นางจิตใจแตกสลาย ระดับพลังหยุดชะงัก จนกระทั่งถูกถอนพลังและขับไล่ออกจากสำนักเพียวเมี่ยว และถูกกดขี่ข่มเหงอย่างยาวนาน หากมิใช่เพราะยาเม็ดจากท่านอาจารย์ปัจจุบัน นางคงตายไปนานแล้ว
จิตใจของจินเป่าเอ๋อค่อยๆ สงบลง ขณะสายตาของนางมองมือที่ยื่นมาตรงหน้าอย่างเย้ยหยันและไม่ยอมแพ้ ในความทรงจำ มือนี้ทำให้นางตกใจกลัว แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่เช่นนั้น
ฮึ…ก็แค่ภาพลวงตา! แม้ว่าตอนนี้พลังของนางจะยังไม่พอ แต่สักวัน นางจะต้องเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกแห่งการบำเพ็ญเพียรนี้!
ในวินาทีถัดมา เด็กสาวเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเล็กอันงดงามเปี่ยมไปด้วยความเย็นชาและหนักแน่น นางเปล่งเสียงด้วยความแน่วแน่
“ไสหัวไป!”
เมื่อคำนี้เปล่งออกมา "โหลวหยุนเซียนจุน" ที่อยู่ตรงหน้าก็หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะค่อยๆ สลายหายไป รวมถึงฉากรอบๆ ที่กลับคืนสู่ปกติ…
ด่านแรก! ผ่านแล้ว!
เมื่อก้าวเดินต่อไป บันไดข้างหน้าก็เริ่มเห็นได้ชัดเจนขึ้น แต่เพียงไม่กี่ขั้น ฉากรอบๆ ก็แปรเปลี่ยนอีกครั้ง พื้นที่เบื้องหน้ากลายเป็นดินแดนประดับด้วยคริสตัลและแก่นพลังสัตว์วิญญาณจำนวนมหาศาล ไม่ว่าใครที่ได้เห็นต่างต้องอ้าปากค้าง
ต้องเข้าใจว่าสัตว์วิญญาณระดับสูงมีแก่นพลังเป็นแหล่งพลังอันมหาศาล แก่นพลังเหล่านี้สามารถใช้ในการรักษาบาดแผล เพิ่มพูนพลัง ขยายอำนาจของค่ายกล และแม้กระทั่งป้องกันการโจมตีจากผู้ที่มีพลังมากกว่า!
แก่นพลังเหล่านี้ที่มีอยู่นับหมื่นราวกับเป็นเกราะป้องกันสำหรับทั้งทวีป! ในโลกแห่งการบำเพ็ญเพียรนี้ยังมีโลกอื่นที่ซ่อนเร้น อย่างเช่นทวีปอันมืดมิดที่นางเคยได้ยินเรื่องราวของเผ่าผีและเผ่าเอลฟ์…
ดินแดนแต่ละแห่งมีค่ายกลป้องกันเป็นของตัวเอง และโลกแห่งการบำเพ็ญเพียรเป็นเพียงหนึ่งในนั้น
จินเป่าเอ๋อเพียงกวาดสายตามองรอบๆ อย่างเฉยเมยแล้วเดินต่อไปอย่างแน่วแน่โดยไม่สนใจสิ่งล่อลวงตรงหน้า
น่าขัน! ถ้านางกล้าหยิบแก่นพลังแม้แต่น้อย เชื่อเถิดว่าทันทีที่นางแตะมัน นางจะต้องถูกเตะออกไปทันที!
ขณะที่ปลายทางเริ่มชัดเจนขึ้น หมอกขาวก็ปกคลุมเบื้องหน้า และด่านสุดท้ายของภาพลวงตาก็ปรากฏขึ้น…
อำนาจ!
ชั่วพริบตา นางกลับมายืนอยู่บนยอดเขาสูงส่ง ที่เบื้องล่างมีเหล่าผู้ทรงพลังที่นางเคยเห็นในชาติก่อนทั้งหมด รวมถึงโหลวหยุนเซียนจุนที่ยืนอยู่ในท่าทางเมตตาเคารพผู้บำเพ็ญพลังระดับสูงอย่างนอบน้อม...
นางหยุดเท้าด้วยความสงสัย ในชาติก่อน ด่านสุดท้ายของภาพลวงตานี้ควรจะเป็นการที่นางก้าวข้ามขีดจำกัดและเหินขึ้นสู่สวรรค์แท้ๆ
หรือว่าภาพลวงตานี้จะเปลี่ยนไปตามความปรารถนาในใจของแต่ละคน ไม่น่าแปลกใจที่ด่านแรกจะเป็นภาพความทรงจำเจ็บปวดนั้น
คราวนี้ นางก้มมองโหลวหยุนเซียนจุนที่นางเคยศรัทธาสูงส่ง ในหัวนางเต็มไปด้วยความคิดมากมาย! ในชาติก่อน นางปรารถนาให้เขามองนางด้วยความภูมิใจแบบนี้มาตลอด แต่ทุกครั้งก็จบลงด้วยความผิดหวังที่ต้องพยายามต่อไปและผิดหวังวนไปอย่างไม่รู้จบ!
“ความกลัว? ความโลภ? อำนาจ? เจ้าคิดว่าข้าต้องการสิ่งเหล่านี้หรือ?”
เสียงเย้ยหยันดังก้อง เด็กสาวผู้ยืนอยู่บนยอดเขาเพียงก้มศีรษะเล็กน้อย สายตาสงบนิ่ง เปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่นและเหยียดหยาม!
“เจ้าคิดผิดแล้ว! พลังที่ข้าใฝ่ฝันคือพลังที่แข็งแกร่งที่สุด! ไม่ว่าหนทางจะเต็มไปด้วยขวากหนาม ไม่ว่าข้าจะถูกความทุกข์ทรมาน…”
นางกล่าวด้วยน้ำเสียงอันทรงพลังและท้าทาย!
“ข้าจะเป็นผู้ไม่อาจพ่าย! ดั่งหินผา!”
เสียงอันดังกึกก้องกังวานไปทั่ว ทั้งหมดหยุดชะงักในวินาทีนั้น ร่างเบื้องล่างค่อยๆ บิดเบี้ยวเลือนหาย…
พร้อมกันนั้นเอง พลังถ่ายทอดจากผู้มีฤทธานุภาพแห่งแดนสวรรค์ได้หลั่งไหลเข้าสู่สมองของจินเป่าเอ๋อ แสงสีขาวล้อมรอบตัวนาง และในห้วงขณะนั้น นางได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ คล้ายความสมปรารถนา…
จินเป่าเอ๋อหลับตาลงช้าๆ รับข้อมูลอันทรงพลังนั้น นอกจากวิชาที่ถ่ายทอดมา นางยังได้เห็นความทรงจำบางส่วน ดินแดนแห่งนี้เป็นผลงานของผู้มีฤทธานุภาพจากแดนสวรรค์ที่เหลือทิ้งไว้ ไข่ฟินิกซ์ทองคำนี้เป็นทายาทของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ฟินิกซ์จากสระเทพเจ้า แม่ของมันเหลือทิ้งไว้เพราะมันยังไม่เกิดและไม่มีพลังเพียงพอ ผู้มีฤทธานุภาพจึงตั้งด่านทดสอบเพื่อหาผู้เหมาะสมในการดูแลมัน!
ชาติก่อน แม้ว่านางจะพบไข่ฟินิกซ์ แต่เพราะจิตใจของนางไม่มั่นคง คิดแต่จะทำให้ซูเซียนจือและโหลวหยุนเซียนจุนพอใจ จึงไม่ผ่านการยอมรับของดินแดนนี้และไม่ได้รับทั้งวิชาและความทรงจำ
พูดง่ายๆ คือ นางจะเลี้ยงดูสัตว์เทพจนมันเติบโต ก่อนจะปล่อยให้แม่ลูกได้พบกันในภายหลัง ส่วนของตอบแทนก็คือดินแดนนี้และการถ่ายทอดวิชาให้—ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์!
เมื่อแสงสีขาวจางหายไป ลมพายุขนาดใหญ่ก็เริ่มก่อตัวและหมุนวน ดินแดนสั่นสะเทือนจนนางไม่มีเวลามัวแต่ตกตะลึง รีบเร่งความเร็วเข้าไปทันที จนกระทั่งนางพบไข่ฟินิกซ์ทองคำที่เคยเจอในชาติที่แล้วและไข่มุกขาวข้างๆ ที่ดูแปลกแต่เงียบสงบ…
นางเก็บของทั้งสองอย่างอย่างรวดเร็วแล้วหันหลังกลับ รีบวิ่งสุดกำลังจนต้องโอดครวญในใจ เหตุใดในข้อมูลที่ได้รับถึงไม่ได้บอกว่าจะเกิดแผ่นดินไหวแบบนี้! ท่านผู้มีฤทธานุภาพนี่เชื่อถือได้หรือไม่กันแน่!?
โชคดีที่นางเคยฝึกกายภาพบำเพ็ญเพียรกับศิษย์พี่ใหญ่ในช่วงหนึ่ง ร่างกายจึงแข็งแกร่งขึ้นกว่าชาติที่แล้ว นางจึงพุ่งตัวออกไปได้อย่างรวดเร็ว
ในขณะที่หลี่ชิงจิ่วเพิ่งฟื้นสติขึ้นมา ยังไม่ทันจะเข้าใจอะไรดี จินเป่าเอ๋อก็รีบฉุดเขาลุกขึ้นแล้วพากันวิ่งหนีอย่างเต็มกำลัง
“พี่จิน…ช้าหน่อยสิ! วิ่งหนีอะไรหรือ? เกิดอะไรขึ้น?”
ระหว่างที่หลี่ชิงจิ่วตะโกนเสียงแหลม “แผ่นดินไหว! วิ่งเร็ว!” เสียงดังจนแสบแก้วหู จินเป่าเอ๋อเพียงตั้งใจจะตวาดสั่งให้เขา “หุบปาก!” แต่ไม่ทันพูดจบ มือใหญ่ก็วางลงบนไหล่ของนางพร้อมกับการสั่นไหวของพลังปราณ ทำให้ทั้งสองหายตัวไปจากจุดเดิมทันที...
กระแสลมแรงพัดผ่าน ทำให้ผมนางกระจัดกระจายไปทั่ว ไม่รู้ว่าทั้งสองวิ่งหนีมาไกลแค่ไหนแล้ว ก่อนที่ร่างจะพลาดท่าลื่นลงอย่างกะทันหันและร่วงตกลงไปด้านล่าง
ยังไม่ทันที่ร่างทั้งสองจะสัมผัสพื้น กลิ่นหอมจากหมู่มวลดอกไม้และไอปราณบริสุทธิ์ก็พุ่งเข้าหาจินเป่าเอ๋อ ดั่งทะเลหอมละมุนที่ห่อหุ้มจนแน่น ร่างของนางที่เคยเหนื่อยล้าและกลวงเปล่ากลับเริ่มดูดซับพลังปราณรอบด้านอย่างกระหาย กระทั่งเต็มตื้นอย่างรวดเร็ว
ความสดชื่นทั้งกายและใจฟื้นฟูขึ้นทันตา เมื่อดวงตาสะท้อนภาพทะเลดอกไม้อันกว้างใหญ่ ทั้งต้นไม้ใหญ่น้อยที่ปลิวไสวตามสายลมอย่างอ่อนโยน รอบข้างดูเหมือนเป็นปกติ หากไม่คิดถึงไอปราณเข้มข้นที่หนาแน่นจนแทบสัมผัสได้ด้วยตาเปล่า!
“นี่…ที่นี่คืออะไร? ทะเลปราณหรือ?” เสียงหลี่ชิงจิ่วตะกุกตะกักด้วยความตกใจ จินเป่าเอ๋อรีบสลัดความตะลึงออกจากใจ นางรู้ว่าในมิติลับนี้มีตำหนักเซียน แต่ไม่คาดคิดว่าจะพบทะเลปราณเช่นนี้...
“โอย! นี่มันดอกซากุระร่วงร้อยปี? หญ้าพันปีแทงหนิง! แล้วต้นอะไรนี่อีก…ไอปราณแรงเกินไปแล้ว!” หลี่ชิงจิ่วมองดูดอกไม้นานาชนิดตื่นตาตื่นใจ ดวงตาฉายแววตื่นเต้นดีใจเหมือนพบขุมทรัพย์ล้ำค่า!
จินเป่าเอ๋อเองก็สังเกตเห็นพืชวิญญาณบางชนิดที่หาดูได้ยาก รวมถึงดอกไม้หายากเช่น “มู่หลิงฮวา” ที่ครั้งหนึ่งนางต้องออกตามหาอยู่นาน แต่กลับพบมันอยู่ที่นี่เต็มไปหมด คาดว่าสาเหตุน่าจะมาจากปราณอันหนาแน่นในมิติลับนี้ ซึ่งส่งเสริมการเจริญเติบโตของมันโดยเฉพาะ อีกทั้งยังเป็นดอกไม้ที่สวยงามเต็มไปด้วยชีวิตชีวาอยู่ตลอดเวลา