บทที่ 19 โตรูแวร์
เอลฟ์หญิงรูปร่างสูงเพรียว ผมยาวดำขลับดูดุจน้ำหมึก เธอปล่อยผมดำเป็นลอนล้อมบ่าไว้แบบไม่เป็นระเบียบ ถักเปียเล็กๆ สองเส้นที่หลังใบหู
เธอสวมเสื้อไหมสีเขียว สวมเสื้อกั๊กหนังทับไว้ด้านนอก ด้านล่างเป็นกางเกงขายาวรัดรูป คาดผ้าพันเอวสีสดปิดท่อนบนของต้นขาเล็กน้อย
ขนตาของเธอยาว ผิวซีดเผือดอย่างผิดปกติ ริมฝีปากแห้งแตก สวมสร้อยคอพันหลายรอบรอบคอ ลูกปัดของสร้อยทำจากไม้เบิร์ชทองแกะสลักอย่างประณีต เชือกทำจากหนังเส้นเล็กที่เหนียวเป็นพิเศษ
โดยรวมแล้ว เธอดูสง่างาม มีความเป็นนักรบหญิงที่น่าเกรงขาม
เมื่อเห็นสองนักล่าปีศาจยังคงเงียบ เอลฟ์หญิงก็ขึ้นเสียงถามอย่างดุดัน
“บอกข้ามา นักล่าปีศาจ พวกเจ้าเข้ามาที่นี่เพื่ออะไร?”
พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นนั้น เอลฟ์มือธนูบนต้นไม้ต่างก็ยกธนูขึ้นอย่างเป็นเชิงขู่
เวนเหลือบมองเกรอลท์ เห็นสีหน้าของหมาป่าขาวเย็นชาเหมือนคนเป็นใบ้ที่ไม่คิดจะพูดอะไร เขาจึงก้าวขึ้นมาเผชิญหน้าเอลฟ์หญิงและพูดว่า
“ท่านสุภาพสตรี พวกเราตามรอยเท้ามาที่นี่เพื่อตามหาชายหนุ่มสองคนที่หายไปขณะตัดไม้”
“แม่ของพวกเขาจ้างเราให้ตามหาตัวพวกเขากลับไป”
“ตามหาคน?” เอลฟ์หญิงทวนคำและพึมพำกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เธอคว้ากลุ่มเชือกที่ผูกกับกิ่งไม้แล้วโรยตัวลงมา ก่อนจะเดินมาหยุดห่างจากเวนประมาณเจ็ดแปดเมตร เธอมองที่ใบหูยาวของเขาแล้วถามว่า
“เจ้าเองก็เป็นเอลฟ์งั้นหรือ? เจ้าคงรู้ดีว่าเผ่าพันธุ์เราในอาณาจักรโคโดวินนี้ถูกปฏิบัติอย่างไร แล้วทำไมยังช่วยพวกมนุษย์ทำงานอีกล่ะ?”
เมื่อได้ยินดังนั้น เวนยังคงรักษาสีหน้าสงบ ตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า
“ขอรับ ท่านสุภาพสตรี ข้ามีสายเลือดเอลฟ์ครึ่งหนึ่ง ข้าเป็นลูกครึ่งเอลฟ์”
“แต่ข้าก็เป็นนักล่าปีศาจด้วย พวกเราเชื่อในหลักการวางตัวเป็นกลาง ไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง และไม่ยุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้ของฝ่ายต่างๆ”
เอลฟ์หญิงแค่นหัวเราะเยาะเมื่อได้ยิน รอยยิ้มเสียดสีเผยออกมา “พวกเจ้าวางตัวเป็นกลางได้ก็จริง แต่มนุษย์พวกนั้นไม่ปล่อยพวกเจ้าไปเพราะเหตุนี้หรอก”
“พวกพ้องของเราหลายคนที่เคยคิดจะอยู่ร่วมกันอย่างสันติกับมนุษย์ ถูกฆ่าโดยไม่ต่อต้านใดๆ ศพของพวกเขาห้อยคาต้นไม้ หรือถูกหมากินไปทั้งตัว”
“มนุษย์น่ะมันทั้งเห็นแก่ตัวและเลวทราม พวกมันไม่ยอมรับเผ่าพันธุ์อื่น เจ้าควรรู้ดีว่าเอลฟ์อีก
หลายคนตายไปเพราะการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของพวกมัน”
เธอไม่ได้หวังว่าคำพูดของเธอจะทำให้นักล่าปีศาจที่เชื่อกันว่าไร้ความรู้สึกสองคนนี้เปลี่ยนใจ
เธอเพียงแค่ต้องการระบายความโกรธของตนออกมา เมื่อพูดจบ เอลฟ์หญิงก็เก็บสีหน้าที่ดุดันแล้วพูดอย่างแข็งกร้าวว่า
“ฉันชื่อโตรูแวร์ เป็นหัวหน้าของเอลฟ์กลุ่มนี้”
“คนที่พวกเจ้ากำลังตามหาเป็นเชลยของเรา”
“แต่ข้าจะไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ แน่”
“พวกเจ้ามีทางเลือกสองทาง คือสู้กับเราเพื่อช่วยพวกเขากลับไป หรือไม่ก็ช่วยเราทำงานเล็กๆ น้อยๆ เมื่อเราไว้ใจพวกเจ้าเพียงพอแล้ว จะปล่อยมนุษย์สองคนนั้นไปเอง”
เวนขมวดคิ้วทันที เขาพอจะคุ้นกับชื่อโตรูแวร์คนนี้
ในอนาคต โตรูแวร์จะกลายเป็นหนึ่งในผู้บัญชาการระดับสูงของกลุ่มกระรอก (Squirrels) หนึ่งในตัวละครหลักของกลุ่มนี้ ในเรื่องยังมีเหตุการณ์ที่เธอเกี่ยวข้องกับเกรอลท์และแดนเดไลอัน
อย่างไรก็ตาม กลุ่มกระรอกจะก่อตั้งขึ้นอีกนับสิบปีข้างหน้า ระหว่างการรุกรานครั้งแรกของ
จักรวรรดินิลฟ์การ์ด
ตอนนี้พวกเผ่าพันธุ์ที่ไม่ใช่มนุษย์ยังไม่ได้รวมตัวกันเป็นกลุ่มต่อต้านอย่างเป็นทางการ พวกเขาเพียงหลบหนีเข้าป่าหรือทุ่งร้าง พวกเขาเป็นเพียงคนที่ถูกขับไล่และดิ้นรนเอาตัวรอดในสภาพหมดทางไป
จากคำพูดของโตรูแวร์ ดูเหมือนเธอจะมีงานจ้างพวกเขาให้ทำด้วย
เวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันไปถามเกรอลท์เสียงเบา
“เอลฟ์พวกนี้ดูเหมือนจะมีงานจ้าง เราควรรับไว้ไหม?”
เกรอลท์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า
“แค่เราวางตัวเป็นกลาง ถ้างานที่ทำคือกำจัดสัตว์ประหลาด ไม่ว่าใครจ้างก็รับได้”
เวนเข้าใจความหมายของเกรอลท์ จึงหันกลับไปยิ้มให้โตรูแวร์
“ท่านโตรูแวร์ หากงานที่ท่านพูดคือการกำจัดสัตว์ประหลาด พวกเรายินดีรับงานนี้”
“แต่ในฐานะนักล่าปีศาจ เราต้องขอค่าจ้างที่สมเหตุสมผลด้วย เราทำงานฟรีไม่ได้”
“และหากเป็นไปได้ ข้าอยากให้ท่านปล่อยชายหนุ่มสองคนนั้นไปทันที แม่ของพวกเขารอคอยมาสามวันแล้ว หากปล่อยไว้นานกว่านี้หญิงชราคนนั้นอาจตายเพราะความโศกเศร้า”
เมื่อเห็นสีหน้ารำคาญใจของโตรูแวร์ เวนรีบพูดต่อ
“โปรดวางใจ เรารักษาคำพูดแน่นอน ท่านเอลฟ์น่าจะเคยได้ยินถึงชื่อเสียงในความซื่อตรงของนักล่าปีศาจอยู่บ้าง”
ดูเหมือนโตรูแวร์จะต้องการความช่วยเหลือจากนักล่าปีศาจจริงๆ เธอจ้องเวนอย่างพินิจพิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดเสียงเข้มว่า
“อย่าเรียกฉันว่าท่าน ฉันไม่ใช่ผู้ดีที่ไหนหรอกนะ ไอ้ลูกครึ่งเอลฟ์”
“เราจะปล่อยพวกเขาก่อนก็ได้ แต่เจ้าต้องให้สัญญา”
“พวกเขาต้องไม่เปิดเผยที่อยู่ของเรา”
“อีกอย่าง เจ้าต้องให้เพื่อนของเจ้าเป็นคนเดียวที่พาพวกเขากลับไป ส่วนเจ้าอยู่ที่นี่เป็นตัวประกัน”
เวนไม่ได้กลัวว่าพวกเอลฟ์จะทำร้ายเขา และเขาเองก็กำลังหาโอกาสให้เกรอลท์ไปทำภารกิจส่งมอบตัวชายหนุ่มที่หมู่บ้าน เขายิ้มและพยักหน้า
“ไม่มีปัญหา โตรูแวร์ ผมชื่อเวน”
“พวกท่านสามารถข่มขู่ชายหนุ่มทั้งสองด้วยการใช้แม่และหมู่บ้านเป็นตัวประกัน พวกเขาเป็นเพียงชาวบ้าน ไม่กล้าหาเรื่องนักรบเช่นพวกท่านแน่”
โตรูแวร์มองเวนอย่างแปลกใจ คาดไม่ถึงว่าเขาจะเสนอแนะแบบนี้
เอลฟ์หญิงนิ่งคิดอยู่สักพัก ก่อนหันไปตะโกนบอกเอลฟ์ชายบนต้นไม้ว่า
“จับตาดูนักล่าปีศาจไว้ ฉันจะพาคนออกมา หากพวกเขาทำอะไรแปลกๆ ยิงพวกเขาทันที”
พูดจบ โตรูแวร์ก็หันหลังเดินเข้าไปในถ้ำ ปล่อยให้เอลฟ์มือธนูบนต้นไม้เฝ้ามองทั้งสองคนราวกับเป็นนักโทษ
เวนสบตากับเอลฟ์เหล่านั้นอย่างกระอักกระอ่วน แล้วหันไปมองเกรอลท์ที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน เวนจึงเอ่ยถามว่า
“มีอะไรหรือ เกรอลท์?”
หมาป่าขาวเตือนเขาด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเป็นห่วง
“เจ้าน่ะหุนหันไปหน่อย เวน การอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ปลอดภัยเลย”
“นักล่าปีศาจต้องดูแลความปลอดภัยของตัวเองด้วย หากงานใดเสี่ยงเกินไป ก็ต้องเรียนรู้ที่จะละทิ้ง”
“เว้นเสียแต่จะไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ เราถึงจะยอมเสี่ยง”
“จำไว้ นักล่าปีศาจไม่ใช่ฮีโร่ และไม่เคยเป็น”
เวนเข้าใจดีว่านี่เป็นคำแนะนำที่จริงใจจากเกรอลท์ แม้ตัวเขาเองจะชอบเสี่ยงชีวิตเพื่อภารกิจ แต่ความจริงใจในการห่วงใยเพื่อนและคนใกล้ชิดของเขานั้นชัดเจน
เวนตบไหล่เกรอลท์แล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นใจ
“ไม่ต้องห่วง เกรอลท์ ผมรับมือได้”
“ท่านพาชายหนุ่มสองคนนั้นกลับไปส่งให้เสร็จ แล้วข้าจะอยู่ที่นี่ดูสถานการณ์”
“พรุ่งนี้เราจะมาพบกันที่นี่อีกที แล้วค่อยว่ากันเรื่องงานที่เอลฟ์จะว่าจ้าง”
เมื่อเรื่องตัดสินใจแล้ว เกรอลท์ก็ทำอะไรไม่ได้
หลังจากรออยู่สิบนาที โตรูแวร์ก็ออกมาจากถ้ำพร้อมกับเชลยชายสองคนที่ถูกปิดตาด้วยผ้าดำ ผูกเชือกไว้ด้วยกัน
เธอลากเชือกมาหยุดตรงหน้าเวนแล้วยื่นเชือกให้เขาพลางพูดว่า
“ข้าบอกพวกเขาไปแล้ว พอกลับไปเจ้าบอกว่าพวกเขาถูกฝูงหมาป่าไล่จนต้องซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้สามวัน”
“ถ้าพวกเขาเผยที่อยู่ของพวกเรา ข้าจะนำคนไปฆ่าพวกเขาในหมู่บ้านให้หมด”
เวนมองชายทั้งสองที่สั่นเทาด้วยความหวาดกลัวและพยักหน้า ก่อนจะส่งเชือกให้เกรอลท์
“ฟ้ายังไม่มืด รีบพาพวกเขากลับไปเถอะ”
“อย่าเพิ่งถอดผ้าปิดตาของพวกเขาจนกว่าจะถึงใกล้ๆ หมู่บ้าน”
“วิธีนี้จะช่วยให้เผ่าพันธุ์ที่ไม่ใช่มนุษย์เหล่านี้ปลอดภัยขึ้น และยังปกป้องหมู่บ้านด้วย”
(จบบท)
