บทที่ 13 มีหนี้ต้องชดใช้! จ้างพนักงานเพิ่ม!
จางหลินกลับมาที่ฟาร์ม ทันทีที่มาถึงเขาก็ขับรถสามล้อสำหรับบรรทุกสินค้าไปจอดนอกโกดัง แล้วเริ่มขนซันไชน์โรสทีละตะกร้าขึ้นรถ
เขาต้องเอา 500 จินนี้ไปส่งให้หลินทั๋วก่อน
ทันทีที่จัดซันไชน์โรส 500 จินใส่รถเสร็จ เขาก็ได้รับข้อความผ่าน WeChat
เมื่อเปิดดู เขาก็เห็นว่าฟู่เหยาที่เพิ่งแอด WeChat มา ส่งรีวิวมาให้
“เถ้าแก่ ซันไชน์โรสของคุณอร่อยมาก ฉันไม่เคยกินซันไชน์โรสที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย!”
ใต้รีวิวนี้ เธอยังแนบรูปเซลฟี่ที่ถือซันไชน์โรสพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ มาด้วย
จางหลินไม่คาดคิดว่าฟู่เหยาจะส่งรีวิวมาอย่างจริงจัง และรอยยิ้มหวานๆ ของนักเรียนมัธยมปลายก็สามารถทำให้ชายหนุ่มวัย 26 ปีรู้สึกหวั่นไหวได้จริงๆ
“อืม ได้รับแล้ว!” จางหลินตอบกลับไปเพียงสั้นๆ
เมื่อเด็กสาวจริงจัง เขาก็ไม่อาจละเลยได้ หากมีผลิตภัณฑ์ใหม่ออกมา เขาก็ต้องทำตามสัญญา
ทางด้านฟู่เหยา เมื่อได้รับการตอบกลับจากจางหลิน เธอก็วางพวงซันไชน์โรสลง
ผลไม้ของฟาร์มหลียวน ไม่ว่าจะเป็นลูกพีชหรือซันไชน์โรส ล้วนแต่มีรสชาติอร่อยมาก ถ้าฟาร์มนี้มีสินค้าใหม่ออกมา เธอก็อยากลองชิมเป็นคนแรก แต่เธอก็ไม่รู้ว่ารีวิวของเธอจะถูกเลือกหรือไม่
ในความคิดของเธอ น่าจะมีคนเข้าร่วมกิจกรรมนี้เยอะมาก และเธอก็ไม่เก่งในการเขียนคำพูดหรูหรา หรือถ่ายรูปสวย ๆ จึงคิดว่าเธอคงไม่มีโอกาสได้เลือก
“รีวิวแล้วกินได้เลยใช่ไหม?” หลินซินที่อยู่ข้างๆ ถามขึ้น เธอรอซันไชน์โรสแสนอร่อยมานานแล้ว กินไปแค่ไม่กี่ลูกเอง ยังไม่พอเลย
…
หลังจากส่งข้อความถึงฟู่เหยาแล้ว จางหลินก็ขับรถไปส่งซันไชน์โรส 500 จินให้หลินทั๋ว
หลินทั๋วพร้อมกับพนักงานก็มารออยู่แล้ว เมื่อเห็นจางหลินมาถึง เขาก็เข้ามาต้อนรับอย่างอบอุ่น จากนั้นก็สั่งให้พนักงานขนของและชั่งน้ำหนัก
ไม่นานนัก จางหลินก็ได้รับเงินจากการขายซันไชน์โรส 500 จิน:
“ท้ายเลขที่บัญชี *** ได้รับเงิน 20,000 หยวน ยอดคงเหลือ 114,457.52 หยวน”
เมื่อจางหลินกลับมาถึงฟาร์ม กัวเจิ้นก็กลับมาที่ห้องพักเหล็กหลากสีแล้ว เขารายงานว่า “เถ้าแก่ ผมได้สำรวจพื้นที่ปลูกดอกคาโนล่าขนาด 500 ไร่เรียบร้อยแล้ว คืนนี้ผมจะเริ่มกำหนดตำแหน่งที่สร้างสระเก็บน้ำก่อน ส่วนแผนผังโดยละเอียดอาจต้องใช้เวลาสักพัก ผมจะทำให้เร็วที่สุด”
“อืม!” จางหลินพยักหน้าแล้วสั่งให้หลิวเต๋อจัดหาห้องพักและของใช้ส่วนตัวให้กับกัวเจิ้น
“ครับ เถ้าแก่!” หลิวเต๋อตอบรับทันที
หลังจากสั่งการเสร็จ จางหลินก็ขี่จักรยานไฟฟ้ากลับบ้าน
พอเข้ามาในชุมชน เขาก็ได้ยินคนเรียกเขา “จางหลิน!”
เขาหันไปมอง เห็นหนุ่มคนหนึ่งใส่ชุดทำงานของบริการส่งอาหาร Meituan ขี่รถจักรยานยนต์ไฟฟ้าเข้ามาหา
“จางตง นายออกมาแล้วเหรอ?” จางหลินเห็นเขาแล้วก็รู้สึกประหลาดใจมาก
“ใช่ ฉันออกมาแล้ว ไม่คิดเลยว่ามาส่งอาหารที่นี่จะเจอนาย มีเวลาค่อยนั่งคุยกัน... เอาเถอะ ดื่มเหล้าไม่ไหวแล้ว แค่คุยกันก็พอ!” จางตงถอนหายใจ เขานึกถึงเรื่องไม่ดีในอดีตแล้วก็รีบดูเวลาและพูดต่อว่า “เดี๋ยวจะส่งอาหารไม่ทันแล้ว มีเวลาค่อยคุยกันอีกที!”
จางหลินมองตามหลังจางตงที่ขี่รถออกไปแล้วถอนหายใจ จางตงเคยเป็นคนหนุ่มไฟแรง แต่เพราะเหตุการณ์เมาแล้วทะเลาะวิวาททำให้เขาต้องติดคุก 3 ปี
เมื่อเห็นแฟนสาวของตัวเองโดนลวนลาม ผู้ชายคนไหนก็ยอมไม่ได้ทั้งนั้น เพียงแต่จางตงดื่มเหล้าไปแล้วลงมือหนักเกินไป แถมยังตีผิดจุดจนทำให้คู่กรณีพิการ
จางตงเลยต้องติดคุก 3 ปี สูญเสียงานและติดคดีไปตลอดชีวิต
ส่วนไอ้คนที่ดื่มเหล้าจนคิดว่าตัวเองเป็นใหญ่ แล้วบังคับให้แฟนของคนอื่นมาดื่มด้วยก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน เพราะมีคดีทำร้ายร่างกายก่อนหน้าและมีหลักฐานจากกล้องวงจรปิด จางตงเลยถูกตัดสินโทษเบาลง
ทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่ได้รับประโยชน์ ชีวิตพังทั้งคู่
ครอบครัวของจางตงเองก็เป็นคนดี พ่อของเขาเคยช่วยฟาร์มของครอบครัวจางหลินมาก ตอนที่พ่อของจางหลินทำฟาร์มใหม่ๆ ครอบครัวของจางตงก็ให้ยืมเงิน 50,000 หยวนโดยไม่ลังเล
ยิ่งกว่านั้น หลังจากพ่อของจางหลินเสียชีวิต ครอบครัวของจางตงก็เหมือนกับคนอื่นๆ ที่ไม่ทวงถามเรื่องเงินเลย เพราะพวกเขารู้ว่าครอบครัวจางหลินกำลังลำบาก
ไม่อย่างนั้น ตอนที่ครอบครัวของจางหลินเจอวิกฤต เจ้าหนี้คนอื่นคงมาตามทวงถึงหน้าบ้านแล้ว
นี่ก็เป็นเหตุผลที่จางหลินต้องรับผิดชอบหนี้สินของพ่อเขา
ยืมมาแล้วถือเป็นหนี้บุญคุณ คืนให้ไปก็ไม่ควรทิ้งความไม่พอใจไว้
จางหลินมองดูยอดเงินในบัญชีของตัวเอง: 114,457.52 หยวน การคืนเงิน 50,000 หยวนให้ครอบครัวจางตงในตอนนี้ก็ไม่ใช่ปัญหา
แต่การคืนหนี้ไม่ได้หมายความว่าแค่คืนเงินแล้วจะจบ เพราะเขามีเจ้าหนี้หลายคน
ตอนนี้ยังไม่มีใครได้รับเงินคืน เจ้าหนี้แต่ละคนก็เป็นคนดี ไม่ว่าใครก็ไม่มีปัญหา แต่ถ้าเขาคืนเงินให้ใครก่อน โดยที่ยังไม่ได้คืนให้คนอื่น คนที่ยังไม่ได้รับเงินก็จะรู้สึกไม่ดีขึ้นมาแน่
เหมือนกับเด็กๆ ที่จะแย่งกันเมื่อได้รับลูกอมไม่พร้อมกัน
มันไม่มีความแตกต่างจากกรณีนี้เลย
ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุดคือรอให้มีเงินเพียงพอ แล้วนัดวันคืนหนี้ให้กับเจ้าหนี้ทุกคนพร้อมกัน ทำทุกอย่างให้เรียบร้อยและไม่มีปัญหาตามมา
และตอนนี้เขามีลูกพีช 1000 จิน และซันไชน์โรส 500 จิน ขายส่งทุกวัน เงินที่ต้องใช้คืนหนี้ก็จะรวมกันได้เร็วๆนี้
คิดได้เช่นนั้น จางหลินก็เดินกลับบ้านไป
เช้าวันต่อมา เมื่อจางหลินตื่นขึ้น เขาก็สั่งซื้อลูกพีช 1000 จิน ซันไชน์โรส 500 จิน และเมล็ดดอกคาโนล่า
“บัญชีท้ายเลข *** วันที่ 8 มิถุนายน 7:30 ธนาคารพาณิชย์แห่งจีน ชำระเงิน 9500 หยวน ยอดคงเหลือ 104,957.52 หยวน”
หลังจากรับประทานอาหารเช้าที่แม่เตรียมไว้เสร็จ เขาก็รีบไปที่ฟาร์ม
หลิวเต๋อพาลูกน้องเริ่มขนของเช่นเคย
ตอนนี้ทุกวันมีผลไม้ 1500 จินสำหรับขายส่ง รถสามล้อบรรทุกสินค้าได้เพียง 500 จิน ทำให้ต้องไปกลับถึงสามรอบ ใช้เวลานานมาก
ดังนั้น เขาคิดว่าควรซื้อรถสามล้อบรรทุกมือสองหรือรถบรรทุกเล็กอีกสองคัน แล้วบรรทุกผลไม้ทั้งหมดให้เสร็จในคราวเดียว โดยให้หลินต้าวเว่ย หลินต้าวโหยว และหลิวเต๋อขับไปส่งคนละคัน
ส่วนรถบรรทุกขนาดใหญ่ไม่ค่อยสะดวกสำหรับถนนในฟาร์ม และราคาก็แพง จึงยังไม่ต้องพิจารณาตอนนี้
จางหลินคิดได้ดังนั้น ก็ขี่จักรยานไฟฟ้าไปยังเมืองอวี๋เฉิงเพื่อหาร้านขายรถมือสอง
“สนใจดูรถไหมครับ?” พนักงานขายในร้านรถมือสองเห็นเขาเข้ามา ก็เข้ามาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น “ผมจะแนะนำรถให้ รถพวกนี้ใช้บรรทุกได้ดีแน่นอน เป็นรถนำโชค!”
จางหลินได้แต่ยิ้ม
พนักงานขายรถมักจะเรียกรถบรรทุกสินค้าเป็น “รถนำโชค”
บรรทุกของแล้วจะรวยได้จริงหรือ?
ไม่มีทาง มันเป็นแค่การทำงานหนักเหมือนวัวควายเท่านั้นเอง
ร้านนี้มีรถมือสองหลายคัน จางหลินดูอยู่พักหนึ่งแล้วเลือกสองคันที่ยังคงสภาพดีประมาณ 70% ระยะไมล์ยังใช้ได้ คันหนึ่งราคา 9000 หยวน อีกคันราคา 8000 หยวน รวมค่าจดทะเบียนด้วย
เขาไม่ได้ต่อรองมากนัก เมื่อพนักงานยืนยันว่าทำเรื่องเสร็จได้ในวันนี้ เขาก็เซ็นสัญญาและชำระเงิน 17,000 หยวน ตอนนี้เหลือยอดคงเหลือ 87,957.52 หยวน
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขากลับมาถึงฟาร์ม หลังจากที่หลิวเต๋อส่งลูกพีชและซันไชน์โรสเรียบร้อยแล้ว เงินจากหลินทั๋วก็ถูกโอนเข้ามาเช่นกัน
“บัญชีท้ายเลข … รายการเงินเข้า 44,000 หยวน ยอดคงเหลือ 131,957.52 หยวน”
จางหลินเดินเข้าห้องพักเหล็กหลากสี กัวเจิ้นก็เข้ามาหาเขาทันที “เถ้าแก่ ผมได้กำหนดตำแหน่งสร้างสระเก็บน้ำสำหรับพื้นที่ปลูกดอกคาโนล่า 500 ไร่แล้ว ขนาดประมาณ 1000 ลูกบาศก์เมตร ตอนนี้สามารถเริ่มขุดสระเก็บน้ำได้เลย แล้วค่อยใช้ปูนและอิฐสร้างขอบสระเมื่อแผนผังออกมา”
จางหลินได้ยินแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย การขุดสระเก็บน้ำต้องใช้แรงงาน กัวเจิ้นเป็นช่างเทคนิค ไม่ควรให้เขาใช้แรงมากนัก
ตอนนี้หลิวเต๋อและคนงานอีกสองคนก็เป็นแรงงานที่ดี แต่พวกเขากำลังจะพัฒนาที่ดินขนาด 100 ไร่ให้เสร็จ
การพัฒนาที่ดิน 100 ไร่จะมีรางวัลไมล์สโตนให้ด้วย
นี่คือรางวัลไมล์สโตนที่สามารถได้รับเร็วที่สุดในตอนนี้
เพราะหลังจากนี้ แม้จะมีการพัฒนาที่ดินเพิ่ม ก็ต้องถึง 1000 ไร่ถึงจะได้รับรางวัลไมล์สโตนอีกครั้ง
ส่วนรางวัลไมล์สโตนจากการทำกำไรก็ต้องทำให้ได้ 1 ล้านหยวนถึงจะได้รับ
ดังนั้น ควรจ้างแรงงานเพิ่มเพื่อมาขุดสระเก็บน้ำ แล้วให้หลิวเต๋อและพนักงานที่เหลือพัฒนาที่ดิน 100 ไร่เพื่อให้ได้รับรางวัลไมล์สโตนก่อน
คิดได้ดังนั้น จางหลินก็เปิดหน้าจอในจิตใจเพื่อจ้างพนักงานจากตลาดแรงงาน เขาใช้เงิน 15,000 หยวนจ้างคนงานเพิ่มอีกสองคน
【ยินดีด้วย คุณได้ใช้เงิน 15,000 หยวนเพื่อจ้างคนงานทั่วไป 2 คน ระยะเวลาจ้างงาน 1 เดือน คนงานทั่วไปกำลังถูกสร้าง…】
ทันใดนั้นก็ปรากฏแสงสว่างขึ้น และในไม่ช้าคนงานสองคนก็ปรากฏตัว รวมถึงสัญญาการจ้างงานสองฉบับบนโต๊ะทำงาน
“เถ้าแก่ มีคำสั่งอะไรไหมครับ?” ทันทีที่คนงานปรากฏตัว พวกเขาก็ถามจางหลินพร้อมกัน
จางหลินก็สั่งทันทีว่า “เราจะสร้างระบบชลประทานอัตโนมัติ ตอนนี้ต้องขุดสระเก็บน้ำก่อน กัวเจิ้นจะบอกตำแหน่งที่ต้องขุดให้พวกนายรู้”
“ครับ เถ้าแก่!” คนงานทั้งสองตอบรับพร้อมกัน
กัวเจิ้นซึ่งเป็นพนักงานที่ถูกจ้างจากในเกมอยู่แล้ว จึงไม่แปลกใจเมื่อเห็นคนงานถูกสร้างขึ้นมา เขาก็พาคนงานออกไปทำงานทันที
(จบบท)
