บทที่ 120 ทุกคนกำลังเปลี่ยนแปลง

ในตอนบ่าย เมื่อเถาต้าเฉียงมาที่บ้านของหลี่หลงเพื่อรอไปจับปลาด้วยกัน หลี่หลงถามเขาว่า

"นายไปต่อยกู้เอ้อเหมามาเหรอ?"

ขณะที่เถาต้าเฉียงลงมือตี กู้ปั๋วหยวนเองก็มองอยู่ไกลๆ คนที่เห็นต่างไม่คิดเลยว่าเถาต้าเฉียงจะกล้าขนาดนี้

แม้ว่าครอบครัวเถาจะมีพี่น้องสองคนแต่ก็ถือว่าเป็นครอบครัวที่มีจำนวนคนมากพอสมควรในทีม แต่ตัวเถาเจี้ยนเซ่อเองเป็นคนที่มีนิสัยนุ่มนวล ส่วนเถาต้าหยงก็กลัวภรรยา เถาต้าเฉียงเองก็เป็นคนเงียบ ๆ ทำให้ครอบครัวนี้ดูเป็นคนธรรมดาในทีม

ในทางกลับกัน ครอบครัวกู้ก็มีพี่น้องสองคนเหมือนกัน แต่กู้เอ้อเหมามักจะชอบสร้างปัญหามากกว่า และแม่ของเขาก็เป็นผู้หญิงที่ขี้โวยวายและชอบหาเรื่อง ทำให้คนในทีมมองว่าครอบครัวนี้ไม่น่ายุ่งด้วย

แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าเถาต้าเฉียงจะกล้าต่อยกู้เอ้อเหมาอย่างหนัก หลายคนจึงรอดูว่าหลังจากนี้แม่ของกู้เอ้อเหมาจะไปอาละวาดที่บ้านเถาหรือไม่

กู้ปั๋วหยวนมาบอกเหลียงเยวี่ยเหมยเรื่องนี้ เขาบอกเรื่องนี้ให้เหลียงเยวี่ยเหมยฟัง เพราะเถาต้าเฉียงมาทำงานให้กับบ้านหลี่ ก็ต้องให้บ้านหลี่รู้เรื่องนี้ด้วย

เมื่อครอบครัวหลี่รู้เรื่องนี้ หลี่เจี้ยนกั๋วและภรรยาก็ประหลาดใจมาก แต่หลี่หลงกลับคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ

"อย่าไปแกล้งคนที่เป็นคนดีจนเกินไป ถ้าแกล้งจนถึงที่สุด คนดี ๆ ก็เอาจริงเหมือนกัน วันนี้จุดอ่อนของเถาต้าเฉียงก็คือหมั่นโถวกับผัดผักในชามนั้น" หลี่หลงคิดว่า

"เขามาแย่งหมั่นโถวของฉัน แถมยังอยากกินผัดผักของฉันอีก" เถาต้าเฉียงพูดด้วยท่าทีที่ไม่คิดว่าตัวเองทำผิดอะไร เขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับพ่อของเขาเลย

เขารู้สึกว่าเขามีเหตุผล ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

"อืม นายทำถูกแล้ว" หลี่หลงพยักหน้าเห็นด้วย การลงโทษกู้เอ้อเหมาเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว กู้เอ้อเหมาชอบแกล้งคนและเอาเปรียบผู้อื่น ต้องมีบทเรียนบ้าง

เถาต้าเฉียงออกไปจับปลากับหลี่เจี้ยนกั๋วและหลี่หลง ตอนบ่ายปลาก็เริ่มมารวมกันที่หลุมเจาะน้ำแข็ง ทำให้จับปลามากขึ้น

ขณะเดียวกัน อู๋ซูเฟินก็ไปที่บ้านกู้เสี่ยวเซี่ย

เธอทักทายกู้ปั๋วหยวนก่อน แล้วตามกู้เสี่ยวเซี่ยเข้าไปในห้องของเธอ

"เธอกำลังจัดของสำหรับการสอบพรุ่งนี้เหรอ?" อู๋ซูเฟินเห็นถุงสะพายสีเหลืองและปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะก็ถาม

"ใช่ แล้วเธอล่ะ เตรียมของเรียบร้อยแล้วหรือยัง?"

"เตรียมอะไรล่ะ แค่เอาปากกาไปหนึ่งด้ามกับยางลบอีกหนึ่งอันเอง การสอบก็แค่เขียน ๆ คิดเลข" อู๋ซูเฟินพูดด้วยท่าทีเหมือนจะไม่ใส่ใจนัก เพราะเธอสอบที่อำเภอ

"ควรเตรียมปากกาสำรองไว้ดีกว่า" กู้เสี่ยวเซี่ยแนะนำด้วยความหวังดี "กันไว้ดีกว่าแก้"

"ต่อให้สอบได้ก็แค่ไปสอนประถม แถมยังไม่มีตำแหน่งประจำอีก…" อู๋ซูเฟินบ่น

"ถ้างั้นเธอก็ไม่ต้องไปสอบสิ" กู้เสี่ยวเซี่ยเริ่มโมโห เธอหวังดีกับอู๋ซูเฟิน แต่ดูเหมือนอู๋ซูเฟินจะมองว่าการสอบครั้งนี้เป็นภาระ

"อย่าโกรธเลย…" อู๋ซูเฟินมาเพื่อเรียกร้องความเห็นใจ เมื่อเห็นกู้เสี่ยวเซี่ยโมโห เธอก็รีบเปลี่ยนท่าทีทันที "ฉันแค่ไม่พอใจ ทำไมเราถึงจบมัธยมต้นเหมือนกัน แต่บางคนกลับได้ไปสอบที่เขต…"

"เธอมีพื้นฐานดีเหมือนคนอื่นเขาหรือเปล่าล่ะ?" กู้เสี่ยวเซี่ยพูดโดยไม่อ้อมค้อม "ฉันบอกเธอแล้วว่าให้ทบทวนหนังสือ เธอทบทวนหรือยัง?"

"หนังสือฉันโดนน้องวาดเลอะหมดแล้ว ใครจะไปรู้ว่าจะต้องใช้จริง…" อู๋ซูเฟินบ่นพึมพำ

กู้เสี่ยวเซี่ยไม่อยากพูดอะไรต่อ

"พรุ่งนี้เธอจะออกเดินทางกี่โมง เราไปด้วยกันไหม?" อู๋ซูเฟินรีบถามเมื่อเห็นกู้เสี่ยวเซี่ยไม่ตอบ "เราสองคนจะได้ไปเป็นเพื่อนกัน"

"ฉันจะออกแต่เช้า สอบสิบโมงเช้า ฉันต้องไปถึงสนามสอบตอนเก้าโมงครึ่ง จากที่นี่ไปเขตต้องใช้เวลากว่าสองชั่วโมง เธอจะตื่นเช้าได้เหรอ?"

อู๋ซูเฟินลืมเรื่องนี้ไป

"แล้วเธอจะไปยังไง?" เธอถามด้วยความไม่พอใจ

"ฉันจะนั่งรถม้าของหลี่หลงไป เขากับเถาต้าเฉียงจะไปขายปลาที่เขต ฉันเลยตกลงจะไปกับพวกเขา"

"เธอตกลงไปกับเขาเหรอ? เธอจะไปกับเขาได้ยังไง?" อู๋ซูเฟินทำท่าทางเหมือนถูกกระทบอย่างแรง

"ทำไมฉันจะไปกับเขาไม่ได้?" กู้เสี่ยวเซี่ยรู้ดีว่าอู๋ซูเฟินคิดอะไร เมื่อก่อนเธอเคยยอมตามใจอู๋ซูเฟินในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ครั้งนี้เธอไม่ยอมตามอีกต่อไป "มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

"ก็… ฉันเลิกกับเขาแล้วนี่นา" อู๋ซูเฟินให้เหตุผลที่เธอคิดว่าน่าจะฟังขึ้น

"เธอเลิกกับเขาแล้วเกี่ยวอะไรกับการที่ฉันจะนั่งรถม้าของเขา? อีกอย่างมันก็ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว ยังมีเถาต้าเฉียงด้วย จะให้ฉันเลิกคุยกับเขาแค่เพราะเธอเลิกกับเขาแล้วเหรอ?"

อู๋ซูเฟินรู้สึกว่ากู้เสี่ยวเซี่ยเปลี่ยนไป แต่ก่อนเธอขออะไรกู้เสี่ยวเซี่ยก็มักจะยอมตาม แม้จะลำบากใจบ้าง แต่ก็ยังยอม ครั้งนี้ทำไมกู้เสี่ยวเซี่ยถึงมีจุดยืนของตัวเองมากขนาดนี้?

กู้เสี่ยวเซี่ยเองก็รู้ว่าท่าทีของเธอวันนี้ไม่เหมือนเดิม แต่เธอไม่ได้คิดจะเปลี่ยนแปลงอะไร เพราะนี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับอนาคตของเธอ ในเรื่องสำคัญแบบนี้ อู๋ซูเฟินจะไม่มีทางขัดขวางเธอได้

ตั้งแต่หลี่หลงบอกกู้เสี่ยวเซี่ยถึงเรื่องสำคัญนี้ แล้วกู้ปั๋วหยวนก็ปลูกฝังความคิดให้ลูกสาวซ้ำ ๆ

ทำให้กู้เสี่ยวเซี่ยเข้าใจได้ชัดเจนว่า เวลาที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอมาถึงแล้ว ถ้าเธออยากจะหลุดพ้นจากงานหนัก ๆ อย่างการขุดคลองกลางดึก การตัดข้าวในทุ่งร้อนระอุ หรือการตื่นกลางดึกเพื่อไปรดน้ำต้นไม้ เธอต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้ได้

ชีวิตของคนหนึ่งคน มีโอกาสไม่กี่ครั้งที่จะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิต หากปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไป ก็อาจจะเสียใจไปทั้งชีวิต

ตอนแรกกู้เสี่ยวเซี่ยก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่เมื่อพ่อของเธอถามว่าระหว่างการสอนหนังสือในห้องเรียนกับการตัดต้นกกในน้ำแข็ง เธอเลือกอะไร กู้เสี่ยวเซี่ยก็เลือกสอนหนังสือทันทีโดยไม่ต้องคิดมาก

ตอนนี้ใครก็ตามที่จะขัดขวางเธอ ก็ถือว่าเป็นศัตรู!

"เสี่ยวเซี่ย ฉันรู้สึกว่าเธอไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนแล้ว" อู๋ซูเฟินพูดด้วยความผิดหวัง

"เพื่อน? เพื่อนควรจะหวังดีต่อกันไม่ใช่หรือ? ฉันหวังว่าเธอจะทำข้อสอบได้ดี แล้วเธอก็ควรจะหวังว่าฉันจะสอบได้คะแนนดีเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

เธอจะให้ฉันเดินไปสิบกิโลเมตรไปเขต แล้วมีแรงเหลือสอบได้เหรอ?"

อู๋ซูเฟินถึงกับพูดไม่ออก

เธอเองก็ไม่รู้ตัวว่าเธอเดินออกมาจากบ้านของกู้เสี่ยวเซี่ยเมื่อไหร่

คำพูดของกู้เสี่ยวเซี่ยกระทบใจเธออย่างแรง ทำให้เธอรู้ว่าโลกนี้ไม่ได้หมุนรอบตัวเธอ

แต่อู๋ซูเฟินยังไม่ยอมแพ้ เธอไปหากู้เอ้อเหมา

ตั้งแต่ครั้งที่หลี่หลงเห็นเธอกับกู้เอ้อเหมาอยู่ด้วยกัน อู๋ซูเฟินก็ไม่เคยตอบรับคำชวนของกู้เอ้อเหมาอีกเลย

เธอหวังว่าจะได้ความมั่นใจคืนมาจากกู้เอ้อเหมา—เธอคิดว่า ถ้าเธอขอในสิ่งที่ไม่เกินไป กู้เอ้อเหมาจะต้องยอมทำตามแน่นอน

"เอ้อเหมา เอ้อเหมา?" อู๋ซูเฟินเรียกเขาที่หน้าบ้าน

"ซูเฟินใช่ไหม? ฉันไม่ค่อยสบาย" เสียงของกู้เอ้อเหมาดังมาจากในบ้าน "ไม่ออกไปหรอก เธอกลับไปเถอะ"

อู๋ซูเฟินไม่รู้ว่ากู้เอ้อเหมาโดนเถาต้าเฉียงต่อยจนหน้าช้ำ จึงไม่กล้าออกมาเจอใคร

"พรุ่งนี้ฉันจะไปสอบ เธอช่วยพาฉันไปอำเภอได้ไหม?" อู๋ซูเฟินถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยอมแพ้

"ฉันไม่ว่าง" กู้เอ้อเหมาพูดด้วยความหงุดหงิด ปฏิเสธทันที ที่เถาต้าเฉียงต่อยเขาจนทั้งทีมรู้กันหมดทำให้เขาอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่ผู้หญิงคนนี้ยังจะให้เขาไปส่งอีก

"คิดอะไรไม่เป็นหรือไง?"

(จบบท)