บทที่ 12 ของฉันนำเข้า ยังสู้ของเธอไม่ได้อีกหรือ?

จางหลินมองดูใบหน้าของเด็กสาวที่แดงก่ำด้วยความเขินอาย แล้วก็เผลอตัวคิดถึงความรักครั้งแรกในวัยเรียน ตอนที่เขาเอ่ยชวนไปที่โรงแรมเป็นครั้งแรก ใบหน้าของคนรักในวันนั้นก็แดงก่ำและเต็มไปด้วยความเขินอายแบบนี้

วันนั้นยังคงติดอยู่ในความทรงจำของเขาอย่างลึกซึ้ง ใบหน้าที่แดงก่ำนั้นยิ่งกว่าความทรงจำใดๆ

หลินทั๋วที่ได้ยินคำพูดของเด็กสาวจึงนำลูกพีชหลายลูกมาให้พร้อมพูดว่า “น้องสาว ซันไชน์โรสนี้ราคาจินละ 44 หยวน แต่วันนี้เรามีโปรโมชั่น ลูกค้าผู้โชคดีที่ซื้อพีชครบสิบลูกจะได้รับซันไชน์โรสฟรีหนึ่งพวง คุณเป็นลูกค้าผู้โชคดีพอดี เราจะให้คุณฟรีหนึ่งพวง”

หลินทั๋วอายุขนาดนี้แล้ว ผ่านเรื่องราวมามากมาย และเมื่อสังเกตเห็นว่าจางหลินรู้จักกับเด็กสาวคนนี้ แถมท่าทีของจางหลินก็ดูแปลกไปนิดๆ เขาย่อมไม่พลาดที่จะอ่านสถานการณ์

บางทีจางหลินอาจสนใจเด็กสาวคนนี้ก็ได้?

ถึงแม้ว่าเด็กสาวจะดูอายุน้อยไปหน่อย แต่ในสังคมปัจจุบัน ผู้ชายที่มีเงินล้วนหาผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าตัวเองมากอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?

ยิ่งกว่านั้น ผู้ชายมักจะคิดได้ชัดเจนในเรื่องนี้ ในขณะที่ผู้หญิงหลายคนยังหลงคิดว่าตัวเองเป็นสมบัติล้ำค่า เพราะถูกล้างสมองจากละครโทรทัศน์ “คุณชายผู้มั่งคั่งตกหลุมรักฉันที่มีลูกติดจากการหย่าร้าง” หรือ “กลุ่มทายาทเศรษฐีตกหลุมรักฉันที่ใกล้หมดประจำเดือน”

ความจริงแล้ว พวกนั้นเป็นแค่จินตนาการ!

ใช่แล้ว จินตนาการล้วนๆ!

“จริงเหรอ?” เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อได้ยินข่าวนี้ มองไปที่จางหลินด้วยความคาดหวัง

การได้เป็นลูกค้าผู้โชคดีทำให้ใครๆ ก็รู้สึกดีขึ้นเสมอ

แม้ว่าจะไม่ใช่สิ่งของที่มีมูลค่ามากมาย

ใครกันล่ะที่จะไม่ชอบโชคดี?

จางหลินที่ผ่านโลกมาหลายปี รู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร จึงตอบเด็กสาวว่า “ใช่ มีกิจกรรมนี้อยู่จริง แต่ลูกค้าผู้โชคดีต้องส่งรีวิวให้เราด้วยหลังจากที่ได้ลองชิมซันไชน์โรสไปแล้ว ถ้ามีรูปถ่ายด้วยจะยิ่งดี เอาไว้ส่งรีวิวผ่านทาง WeChat… งั้นเรามาแอด WeChat กันก่อนเลยดีไหม?”

พร้อมกับที่พูด จางหลินก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา เปิดคิวอาร์โค้ดของ WeChat แล้วยื่นให้เด็กสาว

เพียงแค่แอด WeChat เท่านั้นเอง!

เด็กสาวมัธยมที่ยังไร้เดียงสาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาสแกนคิวอาร์โค้ดโดยไม่คิดอะไรมาก

หรือแม้แต่เด็กสาวที่เพิ่งออกสู่สังคมก็อาจไม่คิดอะไรกับเรื่องนี้

ดังนั้นจึงไม่แปลกที่พ่อค้าผลไม้หรือพ่อค้าแซลมอนหลายคนจะมี WeChat ของสาวสวยมากมายอยู่ในโทรศัพท์ของพวกเขา

ไม่นาน WeChat ก็ถูกเพิ่มเข้ากันเรียบร้อย

จางหลินส่งชื่อของเขาให้กับเด็กสาว และได้รับชื่อของเธอกลับมาด้วย

ฟู่เหยา!

เป็นชื่อที่ไพเราะจริงๆ

แต่น่าแปลกที่เธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับรักครั้งแรกของเขาเลย เพราะแม้แต่แซ่ก็ไม่เหมือนกัน รักแรกของเขาแซ่หลิน!

มันทำให้เขาประหลาดใจมาก ที่จะมีผู้หญิงสองคนที่คล้ายกันได้ขนาดนี้

ฟู่เหยาจ่ายเงินค่าลูกพีชเรียบร้อยแล้ว หลินทั๋วก็นำลูกพีชที่ชั่งไว้และซันไชน์โรสที่แถมฟรีให้กับเธอ

หลังจากรับของเรียบร้อยแล้ว เธอก็สัญญากับจางหลินอย่างจริงจังว่าจะส่งรีวิวให้เขาแน่นอน

“ถ้ารีวิวของเธอถูกเลือก เราจะเชิญเธอให้ลองชิมสินค้าตัวใหม่ของเราทุกครั้งที่ฟาร์มมีสินค้าใหม่ออกมา!” จางหลินให้สัญญา

ส่วนรีวิวจะดีหรือไม่ดี ก็ขึ้นอยู่กับเขาตัดสินเองนั่นแหละ

นี่เป็นความคิดเล็กๆ ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว

แต่เมื่อคิดถึงอายุของตนเองในความเป็นจริง เขาก็รีบเก็บความคิดนั้นเอาไว้

หลังจากฟู่เหยาหิ้วผลไม้ออกไปแล้ว หลินทั๋วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยและพูดว่า “คุณจาง ตาถึงนะ เด็กสาวคนนี้ถึงจะอายุน้อยไปหน่อย แต่สดใสจริงๆ”

จางหลินได้ยินแล้วรีบพูดว่า “คุณหลิน คุณเข้าใจผิด ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด!”

“ผมเข้าใจ… ผมเข้าใจ…” หลินทั๋วพูดต่อ

จางหลินได้แต่หมดคำพูด

คุณเข้าใจอะไรของคุณกัน!

เขาจึงไม่อยู่ต่อ รีบกลับไปที่ฟาร์มเพื่อทำธุระต่อ

ธุรกิจตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ต้องเอาซันไชน์โรสไปส่งให้หลินทั๋ว

…

หลังจากฟู่เหยาออกจากร้านผลไม้แล้ว เธอก็กลับบ้านด้วยความสุขในใจที่ได้เป็นลูกค้าผู้โชคดี

พอก้าวเข้าบ้าน เธอก็เห็นพี่สาวของเธอกำลังนั่งดูละครในห้องนั่งเล่น ละครเรื่องนี้เป็นละครโบราณที่กำลังฮิตมากในช่วงนี้ เนื้อเรื่องเกี่ยวกับนางเอกที่ถูกสามีตีหัวจนตายแล้วถูกฝัง แต่ได้รับการช่วยเหลือจากลูกสาวขุนนางที่พลัดพรากจากครอบครัว จากนั้นนางก็สวมรอยกลับไปยังตระกูลขุนนางเพื่อล้างแค้น

ฟู่เหยาเห็นพี่สาวของเธอแล้วอดพูดไม่ได้ว่า “หลินซิน เธอจะอยู่ที่นี่อีกเป็นอาทิตย์ แล้วไม่คิดจะกลับบ้านบ้างหรือไง? แม่ส่งข้อความมาหาฉันทุกวัน ถ้าฉันไม่ไปคุยกับพ่ออีกสักหน่อย เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีกหรอก!”

พ่อแม่ของพวกเธอหย่าร้างกันมานานแล้ว พี่สาวของเธอแซ่หลินตามแม่ และแม่ก็อยากให้ฟู่เหยามาอยู่ด้วยตลอด แต่แม่ก็ไม่ชอบให้หลินซินมาอยู่ที่นี่ตลอดเวลา

ฟู่เหยาไม่อยากให้พ่อแม่ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ แต่พี่สาวของเธอก็ชอบมาที่บ้านหลังนี้บ่อยๆ ไม่ไปอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่ในเมือง

“ฟู่เหยา เธอจะมาสั่งฉันแล้วเหรอ?” หลินซินพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แล้วพูดต่อว่า “ว่าแต่เธอล่ะ ทำไมเมื่อกี้ถึงยิ้มแปลกๆ น่ะ อย่าบอกนะว่าเธอกำลังมีความรัก?”

ฟู่เหยาหัวเราะเยาะ “เธอคิดว่าฉันเป็นแบบเธอหรือไง? แค่ผู้ชายพูดหวานสองสามคำก็ไปคบกับเขาแล้ว ฉันไม่มีทางสนใจพวกผู้ชายในโรงเรียนหรอก พวกนั้นน่ะเด็กน้อยทั้งนั้น!”

คำพูดนี้ทำให้หลินซินถอนหายใจออกมา พร้อมกับสีหน้าที่ดูซับซ้อนแล้วพูดว่า “ก็ดีแล้ว ความรักในวัยเรียนไม่มีทางจบลงด้วยดีหรอก!”

ฟู่เหยาไม่ตอบอะไร เดินไปที่โต๊ะน้ำชาแล้ววางถุงผลไม้ลง ก็พบว่ามีซันไชน์โรสพวงหนึ่งวางอยู่ก่อนแล้ว เธอจึงถามหลินซินว่า “เธอซื้อมันมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

หลินซินได้ยินแล้วรีบแนะนำด้วยความภูมิใจว่า “นี่เป็นซันไชน์โรสที่ฉันให้เพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัยในญี่ปุ่นหามาให้ ราคาแพงมากนะ หนึ่งจิน 150 หยวน ไม่เหมือนซันไชน์โรสทั่วไป พี่สาวรักเธอขนาดนี้เลยรอเธอกลับมากินด้วยกันไง”

พูดจบ หลินซินก็หยิบลูกหนึ่งยื่นให้ฟู่เหยา

ฟู่เหยาก็ยอมรับกินด้วยความอยากรู้อยากเห็น เพราะเธอเพิ่งกินซันไชน์โรสที่อร่อยมาก่อนหน้านี้ไป จึงอยากรู้ว่าของที่ราคา 150 หยวนจะอร่อยขนาดไหน

หลินซินใส่ซันไชน์โรสเข้าปากฟู่เหยาแล้วถามด้วยความคาดหวังว่า “เป็นยังไงบ้าง? อร่อยไหม?”

ฟู่เหยากินซันไชน์โรสนั้นแล้วมองพี่สาวของเธอด้วยสีหน้าแปลกๆ “หลินซิน ซันไชน์โรสที่ราคา 150 หยวนต่อจิน เธอคงโดนเพื่อนหลอกแล้วล่ะมั้ง?”

หลินซินมองกลับด้วยความสับสนแล้วถามว่า “จะเป็นไปได้ยังไง? เราเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่มหาวิทยาลัยนะ หรือว่าไม่อร่อย?”

พูดจบ เธอก็หยิบลูกหนึ่งใส่เข้าปากตัวเอง กินเข้าไปก็ยังคงรู้สึกว่า “มันอร่อยไม่ใช่เหรอ?”

ฟู่เหยาไม่ตอบอะไร หยิบซันไชน์โรสจากถุงของเธอออกมาแล้วยื่นให้หลินซินกิน “ลองชิมของฉันบ้างสิ!”

หลินซินยอมอ้าปากกัดเข้าไปสองสามคำแล้วก็ชะงัก เพราะซันไชน์โรสของฟู่เหยานั้นอร่อยกว่าของที่เธอซื้อมาเยอะมาก

ทั้งความหอมหวาน และเนื้อสัมผัส

เธอเข้าใจความหมายของฟู่เหยาในทันที จึงรีบถามว่า “ฟู่เหยา เธอไปซื้อซันไชน์โรสที่ไหนมา? อร่อยขนาดนี้ต้องแพงมากแน่ๆ คงไม่ถูกกว่า 150 หยวนใช่ไหม?”

ฟู่เหยามองพี่สาวของเธอแล้วพูดว่า “มากไปแล้ว ของนี้แค่จินละ 40 กว่าหยวนเอง ฉันซื้อมาจากร้านผลไม้แถวตลาดทางใต้ เธอซื้อของไม่อร่อยแต่ราคา 150 หยวน แถมยังชอบเสียเงินไปกับของที่ไม่อร่อยอีก ไม่แปลกใจเลยที่ตอนมัธยมเธอโดนคนหลอกให้มีความรัก”

“แค่ 40 กว่าหยวน?” หลินซินได้ยินราคาก็ทำหน้าเศร้าในทันที “อะไรเนี่ย ซันไชน์โรสที่ราคา 150 หยวนต่อจินยังสู้ของที่ราคา 40 กว่าหยวนไม่ได้อีก? เพื่อนฉันหลอกฉันจริงๆ ด้วย ความสัมพันธ์หลังจากจบมหาวิทยาลัยมันก็เปลี่ยนไปเร็วจริงๆ”

เธอบ่นไป แต่ในขณะเดียวกันก็หยิบซันไชน์โรสในถุงของฟู่เหยาไปกินต่อ

ซันไชน์โรสที่เธอตั้งใจซื้อมานั้นกลับไม่อร่อยอีกต่อไปแล้ว แต่ของที่น้องสาวนำกลับมานั้นอร่อยกว่า

ฟู่เหยาได้แต่เบือนหน้าหนีพี่สาวของเธอ คนที่เคยถูกหลอกให้มีความรักตั้งแต่มัธยมก็สมควรแล้ว และยังมาห่วงว่าเธอจะเดินซ้ำรอยเดิมอีก

(จบบท)