กำราบภพด้วยระบบกลไกสวรรค์ ตอนที่ 688 ยกมือสังหาร

กำราบภพด้วยระบบกลไกสวรรค์ ตอนที่ 688 ยกมือสังหาร

“ไม่จำเป็นต้องอธิบาย”

“กลับไปเสีย ภายในหมื่นมหาเคราะห์ อย่าได้ปรากฏตัว!”

เงาร่างกล่าว

เสียงดังขึ้น กฎเกณฑ์สูงสุดตกลงมา ปกคลุมเจ้าดินแดนผีร้ายสอดประสาน ก่อนที่เขาจะรู้สึกตัว ร่างกายของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นแสงสว่าง หลอมรวมเข้ากับสังสารวัฏหกวิถีบนท้องฟ้า

ทั้งสองกลายเป็นหนึ่งเดียว

ผู้คนมากมายมองดูเหตุการณ์นี้

พวกเขาเข้าใจ

นับจากนี้เป็นต้นไป คงจะไม่มีเจ้าดินแดนผีร้ายสอดประสานอีกต่อไป

ส่วนหมื่นมหาเคราะห์นั้นยาวนานเพียงใด

คงจะมีเพียงมรรคาสวรรค์เท่านั้นที่รู้

“ส่วนเจ้า…”

เงาร่างเงยหน้าขึ้น มองหลิวชิงหง เขาก้าวเท้าหนึ่งก้าว เบื้องล่างปรากฏน้ำตกขนาดใหญ่ เชื่อมต่อเขากับหลิวชิงหง

เงาร่างเดินอยู่บนน้ำตก รอบกายมีแสงสว่างมากมาย ปรากฏแสงสวรรค์ ราวกับเทพเจ้ามากมายจุติลงมา ภายในนั้นมีกฎเกณฑ์มากมายนับไม่ถ้วน แม้แต่กฎเกณฑ์สังสารวัฏ ก็เป็นเพียงหนึ่งในนั้น

ไม่มีสิ่งใดพิเศษ

เรื่องนี้ทำให้ผู้คนมากมายใจสั่น

ดังที่ทุกคนรู้

เจ้าแห่งยมโลกในอดีต บำเพ็ญมรรคสังสารวัฏ แต่ตอนนี้กฎเกณฑ์สังสารวัฏที่เขาครอบครอง กลับไม่โดดเด่นอีกต่อไป

นี่หมายความว่าอย่างไร?

กฎเกณฑ์สังสารวัฏอ่อนแอลง?

ไม่ใช่ แต่เป็นกฎเกณฑ์อื่น ๆ ที่เขามีนั้นน่ากลัวยิ่งกว่า ก้าวไปถึงขั้นที่ไม่เคยมีมาก่อน

เช่นเดียวกับตอนนี้

สะพานหนึ่งสาย เชื่อมต่อเขากับหลิวชิงหง ระยะทางระหว่างทั้งสองคนนั้นดูเหมือนจะยาวไกล โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขากำลังเดินอยู่บนสะพาน เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า

เกือบจะช้าที่สุด

แต่หลิวชิงหงกลับไม่อาจขัดขืนได้

ราวกับถูกมรรคาสวรรค์พันธนาการเอาไว้

“เหตุและผล!”

หลิวชิงหงใจสั่น

อีกฝ่ายก้าวเท้าออกมา นับว่าเป็นเหตุ ส่วนการที่อีกฝ่ายมาถึงเบื้องหน้าเขา นับว่าเป็นผล ในระหว่างนั้น ไม่ว่าเขาจะขัดขืนอย่างไร ผลลัพธ์ก็จะไม่เปลี่ยนแปลง

แม้ว่าเขาจะทำลายพันธนาการ หลบหนีไปยังสุดขอบฟ้า

อีกฝ่ายก็ยังคงมาถึงเบื้องหน้าเขา!

“ยอมสยบ!”

เงาร่างมาถึงเบื้องหน้าหลิวชิงหง ไม่เอ่ยวาจาใด ๆ เพียงแค่กล่าวสองคำออกมาอย่างแผ่วเบา แต่ภายในนั้นกลับมีพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ ไม่อาจต้านทาน บุกเข้าไปในจิตใจของเขา

“เป็นไปไม่ได้!”

หลิวชิงหงกล่าว

“ตู้ม!”

วินาทีต่อมา

ภายในร่างกายของหลิวชิงหง ปรากฏแสงสว่างมากมาย กฎเกณฑ์ที่บุกรุกเข้ามา ระเบิดขึ้น แสงสีดำแผ่กระจายออกไป ขาทั้งสองข้างของเขาระเบิด กลายเป็นหมอกโลหิต

ในเวลาเดียวกัน

พลังกดดันอันยิ่งใหญ่ ตกลงมาจากท้องฟ้า พลังอำนาจเช่นนั้น แม้แต่จักรพรรดิเซียนยังต้องตกใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลิวชิงหง

ร่างกายของเขาทรุดลง

ถูกกดทับลงบนพื้นดิน

“เราไม่ได้มาต่อรองกับเจ้า แต่กำลังบอกเจ้าถึงความจริง!”

เงาร่างผู้นั้น ปล่อยพลังอำนาจอันลึกลับซับซ้อน ภายในนั้นแฝงไปด้วยกลิ่นอายแห่งการเปิดฟ้าดิน ราวกับสิ่งมีชีวิตโบราณ ก้าวเข้ามาในยุคสมัยปัจจุบัน

เขายื่นมือออกไป ฝ่ามือของเขา ปรากฏแสงสว่างเจิดจ้า สีแดงดุจโลหิต แผ่กระจายออกไป ราวกับเปลวไฟ น่างดงาม

ภายใต้สายตาของผู้คนมากมาย

ฝ่ามือตกลงมา บนศีรษะของหลิวชิงหง

ทุกขั้นตอน

หลิวชิงหงราวกับหุ่นเชิด ไม่อาจขัดขืนได้ ร่างกายของเขาถูกพันธนาการเอาไว้ แม้แต่การขยับเขยื้อน ก็ยังทำไม่ได้

“ไม่!”

ภายในตระกูลหลิว บรรพบุรุษรองคำรามอย่างน่าอนาถ

ตระกูลหลิวของพวกเขา สูญเสียมากมายเกินไป ไม่อาจแบกรับการสูญเสียเช่นนี้อีกต่อไป หลิวชิงหงเพิ่งจะบรรลุระดับกึ่งจักรพรรดิเซียน ชื่อเสียงยังไม่เป็นที่รู้จัก

ก็ต้องพบเจอกับเจ้าแห่งยมโลก

ฝ่ามือข้างนั้น ปล่อยแสงสีแดงออกมา แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เมื่อนึกถึงเจ้าของฝ่ามือนั้น คือเจ้าแห่งยมโลก

พวกเขาก็เข้าใจ

คงจะไม่ใช่เรื่องดี

“หยุด!”

ราชาเทพเป่ยอวี่ และราชันเซียนหลายคน ต่างก็คำราม พวกเขาร่วมมือกัน ปล่อยพลังวิเศษมากมาย พุ่งทะยานขึ้นฟ้า กลายเป็นน้ำตกขนาดใหญ่บนท้องฟ้า

พุ่งเข้าใส่เจ้าแห่งยมโลก

หลิวชิงหงคือความหวังเดียวของพวกเขา เป็นบุคคลที่พวกเขาทุ่มเททรัพยากรมากมาย ไม่อาจมองดูหลิวชิงหง ตายในมือของเจ้าแห่งยมโลกเช่นนี้

“อืม?”

เงาร่างหรี่ตาลง ไม่เห็นการกระทำใด ๆ แต่ภายในดวงตา ปรากฏแสงสว่างเจิดจ้า ส่องสว่างไปยังกลไกสวรรค์ แสงสว่างนั้นกลายเป็นกระบี่ยาวนับไม่ถ้วน ตัดผ่านห้วงมิติ

พุ่งเข้าใส่ราชันเซียนเหล่านั้น

“เคร้ง!”

เสียงโลหะกระทบกัน ดังขึ้น ทำให้โลกทั้งใบราวกับถูกตัดขาด พลังวิเศษที่ราชันเซียนหลายคนร่วมมือกัน

ราวกับหิมะที่ต้องเผชิญหน้ากับดวงตะวัน

ถูกหลอมละลายอย่างรวดเร็ว

จากนั้น

แสงกระบี่นั้น ยังคงพุ่งทะยานไปข้างหน้า กวาดล้างทั่วท้องฟ้า

“ปุ! ปุ! ปุ!”

เสียงดังขึ้นมากมาย บริเวณขอบโลก ปรากฏหมอกโลหิตมากมาย ราชันเซียนมากมายถูกสังหารจนสิ้นซาก

ภาพนี้ทำให้ผู้คนมากมายหวาดกลัว แม้แต่ราชันเซียนของโลกมารสวรรค์ที่ยังคงมีชีวิตอยู่ ก็ยังคงรู้สึกหนาวสั่นโดยไม่รู้ตัว

น่ากลัวยิ่งนัก

เพียงแค่มองแวบเดียว ก็สังหารราชันเซียนมากมาย

คำว่า มดปลวก ไม่อาจใช้อธิบายพวกเขาได้ ในสายตาของเจ้าแห่งยมโลกผู้นี้ ราชันเซียนคือมดปลวก ส่วนคนที่อ่อนแอกว่าราชันเซียน…

คงจะไม่มีโอกาสเป็นมดปลวก

สายตาข้างนั้น ไม่เพียงแต่สังหารราชันเซียนมากมาย ยังคงทำลายโลกมากมายนับไม่ถ้วน สิ่งมีชีวิตมากมาย ยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องพบกับความตาย โลกทั้งใบ

กลายเป็นความว่างเปล่า

“บรรพบุรุษสอง!”

“บรรพบุรุษสอง!!!!”

ในโลกที่ว่างเปล่า

หลิวเชียนจือยืนอยู่เพียงลำพัง เขาคำรามอย่างน่าอนาถ แต่น่าเสียดาย ไม่มีใครตอบกลับเขา

เขามองไปรอบ ๆ ราชันเซียนมากมายที่เคยอยู่ข้างกายเขา

ในตอนนี้…หายไปแล้ว

ในห้วงมิติอันกว้างใหญ่ ปรากฏหมอกโลหิตมากมาย หมอกโลหิตแต่ละสาย ต่างก็แทนราชันเซียนหนึ่งคน

ก่อนหน้านี้ พวกเขายังคงมีชีวิตอยู่

แต่ในวินาทีต่อมา แม้แต่ดวงวิญญาณของพวกเขา ก็ยังคงถูกทำลายจนสิ้นซาก

“ราชาเทพเป่ยอวี่…”

“บรรพบุรุษหงส์!”

“สหายเต๋าเทียนซวี่!!!”

หลิวเชียนจือตะโกน

แต่ไม่มีใครตอบกลับเขา

ในเวลานี้ ราวกับว่าวิญญาณของเขาถูกดึงออกไป ร่างกายราวกับหุ่นเชิด เขาเรียกชื่อสหายเต๋าที่คุ้นเคยอย่างเชื่องช้า

แต่…ไม่มีใครปรากฏตัวขึ้นอีก

แม้ว่าจะเป็นราชันเซียนที่อยู่ในรายนามราชันเซียน เมื่อเผชิญหน้ากับเจ้าแห่งยมโลก ก็ยังคงไร้ค่า

สหายเต๋า สหายสนิท ญาติพี่น้อง ที่สำคัญในสายตาของพวกเขา สำหรับเจ้าแห่งยมโลกผู้นี้ กลับไม่ต่างอะไรกับอากาศ ยกมือสังหาร ก็สังหารเสีย