บทที่ 8 ประโยชน์ของดอกคาโนล่า! เร็วเกินไปแล้ว!
เมื่อจางหลินเห็นข้อมูลของเมล็ดพันธุ์เร่งโตพิเศษของดอกคาโนล่า เขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเมล็ดพันธุ์ชนิดนี้ถึงแพงกว่าของจริงถึง 10 เท่า
เพียงแค่คุณสมบัติที่ระบุว่า “เติบโตอย่างรวดเร็วก่อนออกดอก” ก็ถือว่าพิเศษมากแล้ว
การเพาะปลูกผลิตผลทางการเกษตรนั้นต้องใช้ทั้งแรงงานและทรัพยากรในทุกๆวัน หากพืชเติบโตเร็วขึ้น ก็จะทำให้เก็บเกี่ยวได้เร็วขึ้น ซึ่งหมายความว่าประหยัดทั้งเวลาและแรงงาน
แต่ว่าเขายังไม่รู้ว่าเมล็ดพันธุ์ดอกคาโนล่านี้จะเติบโตเร็วแค่ไหน
เมื่อดูคุณสมบัติอีกสองอย่าง เขารู้สึกว่าพืชชนิดนี้น่าจะสร้างมูลค่าได้มาก
ยกตัวอย่างเช่น คุณสมบัติ “ความสวยงามเมื่อออกดอก +1” และ “เหมาะแก่การถ่ายภาพ +1” ทำให้เขานึกถึง “ทุ่งดอกคาโนล่า”
ทุ่งดอกคาโนล่าเป็นหนึ่งในทุ่งดอกไม้ที่ได้รับความนิยมบนอินเทอร์เน็ต
เมื่อถึงฤดูดอกคาโนล่า บรรดานักท่องเที่ยวและเหล่าอินฟลูเอนเซอร์มักจะแห่กันไปที่ทุ่งดอกคาโนล่าเพื่อถ่ายรูปและวิดีโอ
หากมีนักท่องเที่ยวมากพอ รายได้จากค่าตั๋วเข้าชมก็จะมากมายมหาศาล
เมล็ดพันธุ์เร่งโตพิเศษของดอกคาโนล่านี้มีคุณสมบัติ “ความสวยงามเมื่อออกดอก +1” ซึ่งแน่นอนว่าสวยงามกว่าดอกคาโนล่าปกติ เหมาะอย่างยิ่งที่จะสร้างทุ่งดอกไม้สำหรับดึงดูดนักท่องเที่ยว นอกจากนี้ยังมีคุณสมบัติ “เหมาะแก่การถ่ายภาพ +1” ซึ่งน่าจะหมายถึงการที่พืชนี้ดูดีมากเมื่อถ่ายภาพออกมา
คุณสมบัติทั้งสองนี้เข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบสำหรับการสร้างทุ่งดอกคาโนล่า
นอกจากนี้ เมื่อดอกคาโนล่าสร้างเมล็ดขึ้นมา น้ำมันจากเมล็ดนั้นก็มีคุณสมบัติในการบำรุงผิวอีกด้วย
หากใช้น้ำมันจากเมล็ดคาโนล่านี้มาทำเป็นครีมหรือโลชั่นบำรุงผิว แน่นอนว่าจะได้รับความนิยมในหมู่ผู้หญิงจำนวนมาก
เรียกได้ว่ามีประโยชน์สองต่อ สามารถทำกำไรได้สองครั้ง
ดังนั้น แม้ว่าเมล็ดพันธุ์ชนิดนี้อาจไม่สามารถทำกำไรได้เร็วเหมือนการขายลูกพีช แต่ก็เป็นสินค้าที่ให้ผลตอบแทนในระยะยาว และที่สำคัญคือไม่มีความเสี่ยงใดๆเพราะผลประโยชน์ที่มองเห็นได้อย่างชัดเจน
เมล็ดพันธุ์นี้คุ้มค่าที่จะปลูกอย่างแน่นอน
ขณะที่จางหลินกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ หลิวเต๋อก็ขับรถไถแบบติดตีนตะขาบกลับมา พร้อมกับหลินต้าวเว่ยและหลินต้าวโหยวที่ยืนอยู่บนรถไถกลับมาด้วย
ตอนนี้เป็นช่วงเที่ยงแล้ว ได้เวลาพักกินข้าวและพักผ่อน!
จางหลินจึงสั่งหลิวเต๋อว่า “หลิวเต๋อ หลังจากกินข้าวและพักผ่อนเสร็จแล้ว นายช่วยจัดห้องให้หลินต้าวเว่ยกับหลินต้าวโหยวหน่อย เอาของใช้จำเป็นให้พวกเขาด้วย”
“ได้เลยครับ เจ้านาย!” หลิวเต๋อลงจากรถไถพร้อมตอบรับคำสั่ง จากนั้นเขาก็พาหลินต้าวเว่ยและหลินต้าวโหยวไปจัดการเรื่องอาหารที่ห้องครัวชั่วคราว
ไม่นาน อาหารมื้อเที่ยงก็ถูกจัดเตรียมเสร็จ
“เจ้านาย ทานข้าวได้แล้วครับ!” หลิวเต๋อเรียกจางหลินด้วยความนอบน้อม
นี่เป็นครั้งแรกที่จางหลินได้กินอาหารที่ทำโดยคนงานจากเกม
แม้จะเป็นอาหารง่ายๆ แบบที่พบในแคมป์ก่อสร้าง แต่มันก็อร่อยพอใช้ได้ แถมยังมีความรู้สึกแปลกใหม่ที่ยากจะอธิบาย
จางหลินมองดูหลิวเต๋อและคนงานอีกสองคนที่กินอาหารอย่างรวดเร็วหลังจากทำงานหนัก มันเหมือนกับคนงานจริงๆไม่มีผิด
หากคนภายนอกมาเห็น พวกเขาคงไม่มีทางรู้เลยว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่คนจริง แต่เป็นคนที่ถูกสร้างขึ้นมาจากเกม
หลังมื้อเที่ยง หลิวเต๋อก็พาหลินต้าวเว่ยและหลินต้าวโหยวไปจัดห้องพัก เอาหมอน แปรงสีฟัน ยาสีฟัน และของใช้อื่นๆที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ไปให้พวกเขาใช้
จางหลินเห็นแล้วก็กลับไปที่ห้องพักเหล็ก และนั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์เพื่อเปิดดูแผนที่ฟาร์ม
เมื่อเขามีแผนจะสร้างทุ่งดอกคาโนล่าแล้ว ก็จำเป็นต้องวางแผนอย่างละเอียด
การสร้างทุ่งดอกคาโนล่าต้องวางแผนในที่ที่เหมาะสม จะปลูกใกล้ ๆ ห้องพักเหล็กหรือโกดังไม่ได้ เพราะที่นั่นเป็นสถานที่ที่เขาใช้ในการรับสินค้าจากเกมและส่งออกสินค้า
นอกจากนี้ การทำทุ่งดอกคาโนล่าต้องสะดวกต่อการเดินทาง และต้องมีพื้นที่ราบเรียบกว้างขวางจึงจะได้ทุ่งดอกไม้ที่สวยงามน่าทึ่ง
เมื่อดูพื้นที่ทั้งหมด 2,000 ไร่ของฟาร์ม จางหลินก็พบว่าบริเวณมุมฝั่งตะวันออกซึ่งมีพื้นที่ประมาณ 500 ไร่เหมาะสมที่สุด ตรงนั้นเป็นพื้นที่ราบกว้างขวาง ใกล้ถนน และห่างจากห้องพักเหล็กกับโกดังพอสมควร เรียกได้ว่าตำแหน่งนี้สมบูรณ์แบบมาก
จางหลินจึงใช้เมาส์ทำเครื่องหมายบริเวณนั้นเอาไว้ การพัฒนาทุ่งดอกคาโนล่าจะเริ่มต้นจากที่นี่
หลังจากวางแผนเสร็จ เขาก็กลับไปที่เกมและซื้อเมล็ดพันธุ์เร่งโตพิเศษของดอกคาโนล่าที่เหลืออีก 9 จิน
เขาได้ยินเสียงจากข้างนอก เป็นเสียงของหลิวเต๋อและคนงานอีกสองคนที่พักเที่ยงเสร็จและออกมาทำงานต่อ
เมื่อเห็นว่าเวลาพักผ่อนจบแล้ว คนงานจากเกมช่างมีวินัยจริงๆ
จางหลินจึงเดินไปที่หน้าประตูและเรียกพวกเขา “หลิวเต๋อ เข้ามานี่หน่อย มีเรื่องจะสั่งงาน”
หลิวเต๋อและคนงานอีกสองคนเข้ามาทันที
หลิวเต๋อถามด้วยความเคารพว่า “เจ้านาย มีอะไรให้ทำครับ?”
“มาดูแผนที่นี่สิ” จางหลินเรียกทั้งสามคนให้มาที่คอมพิวเตอร์ แล้วเปิดแผนที่ฟาร์มขนาด 2,000 ไร่ พร้อมชี้ไปที่บริเวณที่ทำเครื่องหมายเอาไว้ “ตั้งแต่ตอนนี้ไป พวกนายจะต้องพัฒนาที่ดินบริเวณนี้ ฉันจะปลูกดอกคาโนล่าที่นี่!”
“รับทราบครับ เจ้านาย!” หลิวเต๋อพยักหน้า จากนั้นออกจากห้องพักเหล็กแล้วขับรถไถไปยังพื้นที่ที่ทำเครื่องหมายไว้ ส่วนหลินต้าวเว่ยและหลินต้าวโหยวก็คว้าจอบและอุปกรณ์อื่นๆ แล้วขึ้นไปบนรถไถเพื่อเดินทางไปด้วย
จางหลินเดินไปที่โกดัง หยิบเมล็ดพันธุ์ดอกคาโนล่า 10 จินขึ้นมาวางไว้บนมอเตอร์ไซค์ จากนั้นขับรถไปยังพื้นที่ที่ทำเครื่องหมายไว้
โชคดีที่พื้นที่ที่พ่อของเขาเช่าไว้เป็นที่ราบ ไม่มีหลุมหรือเนินที่สูงเกินไป ทำให้รถสามารถขับไปยังทุกที่ได้โดยง่าย
ไม่นานนัก จางหลินก็ตามไปถึงหลิวเต๋อและคนงานอีกสองคน
เมื่อพวกเขาไปถึงบริเวณที่ทำเครื่องหมายไว้ หลิวเต๋อก็เริ่มขับรถไถเตรียมพื้นที่ปลูกทันที
จางหลินมอบเมล็ดพันธุ์ดอกคาโนล่าให้หลินต้าวเว่ยและหลินต้าวโหยว ทั้งสองคนก็เริ่มปลูกทันที
ส่วนตัวเขาเอง เขามอบหมายให้ตัวเองเป็น “หัวหน้า” คอยดูแล ไม่ลงมือทำงาน แค่เดินดูแลสถานการณ์
ในช่วงบ่าย พื้นที่การพัฒนาฟาร์มก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงเวลาพลบค่ำ ฟาร์มก็พัฒนาจาก 10 ไร่เป็น 20 ไร่
ในช่วงบ่าย หลิวเต๋อและคนงานอีกสองคนได้ปลูกเมล็ดพันธุ์ดอกคาโนล่าไป 10 ไร่ โดยใช้เมล็ดพันธุ์ไปเพียง 5 จิน
นั่นหมายความว่า เมล็ดพันธุ์ 1 จินสามารถปลูกได้ 2 ไร่
ในตอนกลางคืน จางหลินกลับบ้านไป
เขาอาบน้ำอย่างสดชื่น เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับเข้าห้อง ก็พบว่าในวีแชตมีข้อความจากหวงปิน เพื่อนสมัยมัธยมปลายส่งมาว่า: “จางหลิน ว่างไหม? ช่วงนี้มีเวลาไหม? พวกเรานัดเพื่อนเก่าบางคนมาจัดงานเลี้ยงรุ่นกัน!”
“ไม่ว่าง!” จางหลินตอบไปสั้นๆ
งานเลี้ยงรุ่นอะไร? ในช่วงเวลาแบบนี้ แม้แต่หมาก็ไม่อยากไปร่วมงานแบบนี้!
งานเลี้ยงรุ่นในรุ่นของคนยุคก่อนเป็นเรื่องของมิตรภาพและความสัมพันธ์ที่เรียบง่าย เป็นการรวมตัวเพื่อสานสัมพันธ์กัน
แต่ในรุ่นของเขา ความสัมพันธ์ระหว่างคนเปลี่ยนไปหมดแล้ว งานเลี้ยงรุ่นกลายเป็นเวทีแข่งขัน ไม่มีใครช่วยกันเลย มีแต่การดูถูกและเปรียบเทียบกัน
สรุปก็คือ เป็นงานที่เต็มไปด้วยการเปรียบเทียบกัน
เมื่อหวงปินส่งข้อความมาชักชวนอีกครั้ง จางหลินก็เลือกที่จะเพิกเฉย
ตอนนี้ที่เขาได้รับระบบเกมมา เขาต้องการแค่ทำเงิน สร้างธุรกิจ เขาไม่มีเวลามาเล่นเกม ‘อิจฉาที่คุณมี เห็นใจที่คุณไม่มี รังเกียจคุณที่จน และกลัวคุณที่รวย’ แบบนี้หรอก
…
เช้าวันรุ่งขึ้น จางหลินตื่นขึ้นมาดูเกมในหัวก่อนเป็นอันดับแรก
ลูกพีช 1,000 จิน (คุณภาพ 1) รีเฟรชเรียบร้อยแล้ว
เมล็ดพันธุ์เร่งโตพิเศษของดอกคาโนล่า 10 จินก็รีเฟรชแล้วเช่นกัน
เขาซื้อทุกอย่างทันที การซื้อขายลูกพีชต้องใช้เงิน 4,000 หยวน ส่วนเมล็ดพันธุ์คาโนล่า 10 จินต้องใช้เงิน 2,500 หยวน รวมทั้งหมด 6,500 หยวน
หลังจากที่เกมแจ้งเตือนว่ามีการส่งมอบสินค้า เขาก็เปิดเกมไปที่โกดังเพื่อตรวจสอบ:
1. เมล็ดพันธุ์เร่งโตพิเศษของดอกคาโนล่า (คุณภาพ 1) จำนวน 10 จิน
2. ลูกพีช (คุณภาพ 1) จำนวน 1,000 จิน
เมื่อจางหลินออกจากห้อง แม่ของเขาก็เรียกเขา “เสี่ยวหลิน มากินไข่ไก่สองฟองนี่หน่อย จะได้บำรุงร่างกาย!”
“ขอบคุณครับแม่!” แม้จางหลินจะไม่ค่อยชอบกินไข่ต้มสักเท่าไหร่ แต่เขาก็รีบกินให้หมด
เขารู้ดีว่าแม่ของเขารู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเขาได้ และยังทำให้เขาต้องแบกรับหนี้สินอีกด้วย
สิ่งที่แม่ทำให้เขาอย่างการทำอาหารและต้มไข่ไก่ให้ในตอนเช้า คือสิ่งที่แม่รู้สึกว่าเป็นสิ่งเดียวที่แม่พอจะช่วยเหลือเขาได้
จางหลินจึงไม่อยากให้แม่รู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์ในเรื่องนี้เช่นกัน
เขาจะชอบกินหรือไม่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งสำคัญคือทำให้แม่มีความสุข เพราะถ้าแม่สบายใจ สุขภาพของแม่ก็จะดีขึ้น
หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ จางหลินก็ไปที่ฟาร์ม และทันทีที่มาถึงก็เห็นว่าหลิวเต๋อและคนงานอีกสองคนได้ขนลูกพีช 500 จินขึ้นรถเตรียมส่งของเรียบร้อยแล้ว
“เจ้านาย ผมจะไปส่งของแล้วนะครับ!” หลิวเต๋อพูดพลางขึ้นรถเพื่อขนลูกพีชออกไป
จางหลินขี่มอเตอร์ไซค์ไปยังแปลงดอกคาโนล่า 10 ไร่ที่ปลูกไว้เมื่อวาน
เมื่อเขามาถึงและเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในแปลง เขาก็ต้องตกตะลึง
“โอ้โห เร็วขนาดนี้เลยเหรอ!”
(จบบท)
