บทที่ 50 หยิบสคริปต์ผิด

บทที่ 50

ชิงโคที่มีผมดำยาวถึงไหล่ บอกลา มู่หยาง และคนอื่นๆ แล้วเดินทางไปยังสถานีบินเพียงลำพัง

เพื่อรวบรวมเงินให้พอสำหรับการคืนชีพแม่ของคางุระ ชิงโคต้องล่าสัตว์ประหลาดที่อันตรายมากๆ ซึ่งการที่คางุระที่ขาดประสบการณ์ในการต่อสู้จะเข้าร่วมนั้นเป็นเรื่องที่อันตรายอย่างยิ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พาคางุระไปด้วย

ปัจจุบัน ทั้งสองมีเครื่องมือสื่อสารที่สามารถติดต่อกันได้ตลอดเวลา แม้จะอยู่ห่างไกลกันก็ยังสามารถพูดคุยและรับรู้ถึงสถานการณ์ของกันและกันได้

คางุระจึงติดตามชิงโคไปยังสถานีบินเพื่อส่งพ่อของเธอ และพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว

ชิมูระ ชินปาจิ และมู่หยางยังคงอยู่ที่เดิม ดูการแสดงของกลุ่มชินเซ็นเพื่อฆ่าเวลา และรอคอยเพื่อนที่หลงทางกลับมารวมตัว

ในขณะนั้น การแสดงของกลุ่มชินเซ็นกำลังเข้าสู่ตอนที่หัวหน้า คอนโด้ อิซาโอะ ปลอมตัวเป็นแม่ของสัตว์ประหลาดจากต่างดาว โดยสวมชุดตุ๊กตาไดโนเสาร์สีเขียว มีน้ำตาคลอเบ้า แสดงบทบาทเป็นแม่ที่ผิดหวังในตัวลูกชายอย่างลึกซึ้ง

แต่เพียงพูดบทได้สองสามประโยค เขาก็ถูกชนลอยขึ้นกลางอากาศโดยรถตำรวจที่เร่งความเร็วมา หมุนเจ็ดแปดรอบแล้วตกลงพื้นในสภาพที่ต้องการการช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน

“หัวหน้า!!!”

เสียงร้องของเจ้าหน้าที่กลุ่มชินเซ็นดังก้องไปทั่วถนน พวกเขาวิ่งไปที่ คอนโด้ อิซาโอะ ตรวจการหายใจและโทรเรียกรถพยาบาล ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างวุ่นวาย

รถตำรวจที่ชน คอนโด้ อิซาโอะ หยุดอยู่กลางฝูงชน ฮิจิคาตะ โทชิโร่ เปิดประตูรถออกมาเหยียบพื้นด้วยความโกรธและตะโกนว่า “สัตว์ประหลาดนี่คืออะไร!”

“มันคืออะไร!” เจ้าหน้าที่กลุ่มชินเซ็นที่ออกมาจากรถตำรวจด้วยกันก็ร้องเสริม

“ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่สัตว์ประหลาดนะ!” เจ้าหน้าที่กลุ่มชินเซ็นที่อยู่ข้างๆ คอนโด้ อิซาโอะ อธิบายให้ ฮิจิคาตะ โทชิโร่ ฟัง

“หัวหน้า! อดทนไว้!” อีกคนหนึ่งร้องตะโกน

“เอ่อ...” ชินปาจิที่มองดูเหตุการณ์ตลกๆ นี้ ก็พูดด้วยความเป็นห่วงว่า “คอนโด้ซังจะไม่เป็นอะไรมั้ง”

“ไม่เป็นอะไร กระดูกไม่หักและไม่มีเลือดออกภายใน แค่สลบไปเท่านั้น”

มู่หยางเพียงมอง คอนโด้ อิซาโอะ แค่หนึ่งหรือสองวินาทีด้วยหางตา ก็สามารถทราบถึงสภาพร่างกายของเขาและพูดผลการวินิจฉัยออกมา

พูดตามตรง การที่ถูกชนลอยขึ้นกลางอากาศแล้วหมุนไปหลายรอบก่อนตกลงพื้นโดยไม่มีรอยถลอกมากนัก มันช่างแปลกประหลาดจริงๆ

ควรจะพูดว่าเขาโชคดีหรือควรชมว่าเขามีร่างกายที่แข็งแกร่ง…

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน มู่หยางก็ไม่สนใจ เขาสนใจว่าถ้า คอนโด้ อิซาโอะ กลายเป็นลูกค้าจะเป็นอย่างไร

คอนโด้ อิซาโอะ มีชื่อเล่นว่า “กอริลลาใหญ่” เป็นหัวหน้ากลุ่มชินเซ็น มีอำนาจและเงิน มีความเอาใจใส่และมีความสัมพันธ์ดีกับคนรอบข้าง มักจะคิดถึงผู้อื่นอยู่เสมอ

แม้ว่าเขาจะกลายเป็นโรคติดตามหลังจากพบกับชิมูระ ไท แต่ความเป็นคนดีของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง

ถ้าเขากลายเป็น ‘สมาชิก’ ในฐานะคนดี เขาจะซื้อยารักษาแผลมากมายเพื่อประกันความอยู่รอดของสมาชิกกลุ่มชินเซ็น และห่วงใยถึงสภาพความเป็นอยู่ของญาติพี่น้องของสมาชิกกลุ่มชินเซ็น

และกลุ่มชินเซ็นที่มีการสนับสนุนจากรัฐบาลโชกุน สามารถหาอาวุธและอุปกรณ์ต่างๆ มาแลกเปลี่ยนเป็นเงินจำนวนมากได้ ซึ่งสามารถทำให้ความคิดของเขาเป็นจริงได้

เป็นตัวเลือกที่ดี

มู่หยางพยักหน้าเบาๆ พลังงานรวมตัวที่ดวงตาทำให้เกิดแสงสีขาวบางๆ ลมพัดผ่านพลังงานที่กระจายอยู่รอบๆ กลายเป็นกระแสลมหมุนวนรอบตัว

พลังงานที่ไม่รู้จักครอบคลุมพื้นที่รอบๆ ในสายตาของฮิจิคาตะ โทชิโร่ และ โอกิตะ โซโกะ ทิวทัศน์รอบๆ เปลี่ยนไปทันที ราวกับว่าเข้าสู่การเล่นวิดีโอที่ความเร็ว 0.1 เท่า ไม่ว่าจะเป็นการกระพือปีกของนก การก้าวของมนุษย์ หรือแม้แต่หยดน้ำที่ลอยอยู่ในอากาศ ทุกอย่างช้าลงอย่างมาก

“เกิดอะไรขึ้น?” คอนโด้ อิซาโอะ ที่สลบไปตื่นขึ้นมาอย่างไม่มีสัญญาณเตือน มองดูทิวทัศน์รอบๆ ที่แปลกประหลาดด้วยใบหน้าจริงจัง

“ไม่รู้” โอกิตะ โซโกะ ส่ายหัวและพูดอย่างใจเย็น “คอนโด้ซัง ดูเหมือนว่าเราจะเข้ามาในเหตุการณ์ลึกลับบางอย่าง”

ฮิจิคาตะ โทชิโร่ เหงื่อเต็มหน้า: “…………”

เหตุการณ์ลึกลับ!!!

แย่แล้ว! แย่แล้ว!

หายใจเข้า หายใจออก หายใจเข้า หายใจออก…

อย่างไรก็ตาม ก่อนอื่นต้องใจเย็นก่อน หาทางเข้าสู่ราชอาณาจักรไข่แดงก่อน

ฮิจิคาตะ โทชิโร่ หายใจอย่างเร่งรีบ มองดูรอบๆ ด้วยท่าทางตื่นตระหนก

“เหตุการณ์ลึกลับเหรอ?” คอนโด้ อิซาโอะ ที่สวมชุดตุ๊กตาสัตว์ประหลาด นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น มือหนึ่งเท้าคางคิดอย่างจริงจัง

คิดอยู่ไม่กี่วินาทีก็ยังไม่มีเงื่อนงำ

เขาเป็นแค่ซามูไรธรรมดา จะรู้ได้ยังไงว่าจะจัดการกับเหตุการณ์ลึกลับยังไง

พวกองเมียวจิอยู่ไหน? องเมียวจิหายไปไหนหมด!

“ไม่ใช่เหตุการณ์ลึกลับหรอกนะ!”

เสียงพูดชัดเจนดังขึ้นจากทุกทิศทางพร้อมกัน และเงาร่างหลายร่างก็ปรากฏขึ้นตามมา โอกิตะ โซโกะ จ้องมองเงาร่างที่ลอยขึ้นมาอย่างไร้ที่มาด้วยตาหรี่ลงเล็กน้อย

“อืม เจ้าตัวปรากฏตัวแล้ว”

เงาร่างที่ลอยอยู่ครึ่งโปร่งใส ดูเหมือนกับวิญญาณที่เล่าลือกัน

ฟึ่บ!

ฮิจิคาตะ โทชิโร่ แสดงความเร็วระดับนินจา พุ่งตัวเข้าไปในที่นั่งคนขับของรถตำรวจ เหลือเพียงขาสองข้างยื่นออกมาจากหน้าต่างรถ

“ท่านวิญญาณครับ ท่านมาหาพวกเรามีธุระอะไรครับ?” คอนโด้ อิซาโอะ ถามด้วยท่าทางสงบนิ่ง

ใครเป็นท่านวิญญาณกัน!

มู่หยางกลอกตาเล็กน้อยและก้าวไปข้างหน้า ทุกเงาร่างที่ปรากฏขึ้นก็ย่างก้าวตามไป พอก้าวหนึ่งครั้ง มู่หยางก็มีรูปร่างชัดเจนขึ้น

“พวกคุณมีความฝันไหม?”

มู่หยางก้าวหนึ่งครั้งและพูดหนึ่งคำถาม “พวกคุณมีความเสียใจอะไรไหม?”

ขาที่ติดอยู่ในหน้าต่างรถของฮิจิคาตะ โทชิโร่ หยุดเคลื่อนไหว โอกิตะ โซโกะ ก้มศีรษะเล็กน้อย เงามืดปกคลุมดวงตา

“ไม่ว่าความปรารถนาอะไร ผมก็สามารถทำให้เป็นจริง ไม่ว่าความเสียใจอะไร ผมก็สามารถชดเชยให้ได้…”

เงาร่างหลายร่างเดินมารวมกันที่จุดเดียวกัน ค่อยๆ รวมเป็นหนึ่งเดียว

“ดังนั้น...เพื่อจะทำให้ความปรารถนาเป็นจริง และชดเชยความเสียใจ พวกคุณยินดีจะจ่ายราคาอะไร…”

เมื่อเงาร่างหลายร่างรวมเป็นหนึ่งเดียว มู่หยางที่ดูเหมือนคนธรรมดาก็ยกมือขึ้น กำไลสามอันลอยอยู่บนฝ่ามือ

“สิ่งที่คุณพูดเป็นเรื่องจริงหรือ?” โอกิตะ โซโกะ ที่ก้มหน้าอยู่ถาม

“โซโกะ!” คอนโด้ ตะโกนด้วยความกังวล

“ผมไม่จำเป็นต้องโกหก” มู่หยางพูดอย่างเรียบๆ

โอกิตะ โซโกะ เงยหน้าขึ้น ยื่นมือขวาไปหากำไลที่ลอยอยู่ในอากาศ ซึ่งมีแสงสีฟ้าอ่อนส่องแสงออกมาเป็นครั้งคราว แต่ทันใดนั้นก็มีมืออีกข้างหนึ่งยื่นออกมาจากด้านซ้าย จับกำไลได้เร็วกว่ามือของเขา

เมื่อหันไปดู ฮิจิคาตะ โทชิโร่ ที่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ กำลังจับบุหรี่ด้วยนิ้วมือ และปากของเขาก็พ่นควันออกมาเล็กน้อย

ในขณะเดียวกัน มีแขนตุ๊กตายื่นออกมาจับกำไลอีกอัน โอกิตะ โซโกะ หันไปมองทางขวา คอนโด้ อิซาโอะ ยิ้มและพูดว่า “ไม่ว่าโซโกะจะต้องการทำอะไร ค่าใช้จ่ายเราจะแบกรับไปด้วยกัน”

“คอนโด้ซัง!” ความรู้สึกประทับใจเต็มใจในใจของโซโกะ

สีหน้าของมู่หยางดูแปลกเล็กน้อย “ในเมื่อพวกคุณตัดสินใจแล้ว ก็ใส่กำไลได้เลย”

พูดจบ ร่างของมู่หยางก็หายไปเหมือนฟองสบู่

คอนโด้ ถอดชุดตุ๊กตาออก ทั้งสามคนมองตากันและกัน แล้วจับกำไลและใส่ลงที่ข้อมือซ้ายพร้อมกัน

เมื่อใส่กำไลเสร็จ ข้อมูลก็ไหลเข้าสู่สมอง ใบหน้าที่ไม่กลัวอะไรของทั้งสามคนกลายเป็นแข็งทื่อทันที

จากที่คิดว่าจะขายวิญญาณให้ปีศาจเพื่อเปลี่ยนแปลงโชคชะตา ที่สุดแล้วกลับกลายเป็นการใช้เงินเพื่อเปลี่ยนแปลงโชคชะตา!!!

ความประทับใจที่เคยมีเมื่อครู่กลายเป็นความอึดอัดในทันที

ใครเป็นคนเขียนบทนี้กันนะ!

หลอกกันชัดๆ!!!