บทที่ 48 รถไฟฟ้าใต้ดินสายสี่ ขบวนสุดท้าย ตอนที่ 5

บทที่ 48 รถไฟฟ้าใต้ดินสายสี่ ขบวนสุดท้าย ตอนที่ 5

เสิ่นชงหรานมาถึงบริษัท เธอไปตอกบัตรแล้วนำเอกสารที่ทำงานล่วงเวลาจนเสร็จไปส่งที่ห้องทำงานของหัวหน้าแผนก "หัวหน้า นี่คือเอกสารที่คุณต้องใช้ในวันนี้ค่ะ"

หัวหน้าแผนกเงยหน้าขึ้นมองกองเอกสารตรงหน้าเล็กน้อยก่อนพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

เสิ่นชงหรานเดินออกจากห้องทำงานแล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง จากความทรงจำของเธอ งานของเด็กฝึกงานจริงๆ ไม่มากนัก แต่เมื่อทั้งแผนกยุ่งก็ต้องทำงานล่วงเวลา เช่นเมื่อวานนี้

แต่ก็มีข้อยกเว้นอยู่ เช่น พนักงานรุ่นพี่ที่นั่งข้างๆ ตอนนี้ เธอเป็นพนักงานที่ทำงานแบบสบายๆ แต่ดูชำนาญในการทำงานไปเรื่อยๆ อย่างไม่เร่งรีบ

เมื่อเห็นว่าเสิ่นชงหรานทำเอกสารจำนวนมากเสร็จในเวลาล่วงเวลา เธอก็เข้ามาคุยด้วยพร้อมกับพูดชื่นชมว่า “อายุยังน้อยนี่ดีจริงๆ งานเยอะแค่ไหนก็ทำเสร็จ แถมเช้านี้ยังมีแรงมาอีกด้วย”

เสิ่นชงหรานเพียงยิ้มเบาๆ “ก็เป็นหน้าที่ค่ะ จริงๆ แล้วเช้านี้ตอนขึ้นรถไฟฟ้าก็ง่วงมาก แต่ได้คุยกับคุณป้าคนหนึ่งก็รู้สึกดีขึ้น แถมลมเย็นๆ ข้างนอกพัดมาเลยทำให้ตื่นเต็มที่เลยค่ะ”

พนักงานรุ่นพี่ที่นั่งข้างเธอแซ่โจว ทำงานที่นี่มาประมาณสามปี จากที่เสิ่นชงหรานสังเกตในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ พี่โจวดูจะสนใจเรื่องซุบซิบและความลับของคนอื่นมาก มักจะชวนเพื่อนร่วมงานคุยเรื่องพวกนี้อยู่เสมอ

ไม่ผิดจากที่คิด พี่โจวได้ยินคำว่า "คุย" ก็ถามทันที “โอ้ ยังได้คุยกันบนรถไฟอีกเหรอ แล้วคุยอะไรกันล่ะ”

เสิ่นชงหรานจึงเล่าเรื่องไปตามน้ำว่า “ก็เรื่องรถไฟฟ้าที่นี่ค่ะ จากสาย 1 ถึงสาย 5 นี่มีครบทุกสาย ยกเว้นสาย 4 ฉันเลยสงสัยก็เลยถามป้าไป ป้าแกบอกว่าสาย 4 ถูกยกเลิกไปแล้ว แล้วสาย 3 ขยายเส้นทางมาครอบคลุมพื้นที่ของสาย 4”

พี่โจวที่ดูจะตั้งใจฟังเรื่องซุบซิบกลับทำหน้าเฉย “อ๋อ แบบนี้นี่เอง ไม่คิดเลยว่าเธอจะสนใจเรื่องแบบนี้ พูดตามตรง เด็กสมัยนี้นี่ความคิดแตกต่างกันจริงๆ”

เสิ่นชงหรานตอบกลับ “เวลาไม่มีอะไรทำ ก็แค่คิดอยากสำรวจอะไรไปเรื่อย ก็เลยค้นเรื่องพวกนี้บ้าง          พี่โจวพอจะรู้เรื่องนี้บ้างไหมคะ?”

พี่โจวส่ายหัว “ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเองก็ไม่ใช่คนที่นี่ ตอนฉันมาที่นี่ก็ไม่มีสาย 4 แล้ว อาจเป็นเพราะเลขไม่ดีเลยโดนยุบไปก็ได้”

ดูเหมือนว่าเธอเองก็ไม่รู้ เสิ่นชงหรานพยักหน้า

...

เวลาสองโมงบ่าย พนักงานจากสำนักงานใหญ่เข้ามาเพื่อประชุม ซึ่งโมเดลโฆษณาที่เสิ่นชงหรานทำไว้เมื่อวานนี้ได้ถูกพนักงานรุ่นพี่ปรับแต่ง และจะนำเสนอต่อคนจากสำนักงานใหญ่

หลังจากกินข้าวเที่ยง เสิ่นชงหรานฟุบหลับลงที่โต๊ะ เมื่อตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเกือบบ่ายสอง เธอนั่งขึ้นแล้วพบว่าพี่โจวยังเอนตัวหลับอยู่

ตอนนั้นหัวหน้าแผนกเดินออกมาจากห้องทำงาน เสียงรองเท้าส้นสูงของเธอทำให้พี่โจวตื่นทันที

หัวหน้าแผนกเดินไปที่กลางห้องแล้วพูดขึ้น “พนักงานประจำทุกคนที่ถูกกล่าวถึงก่อนหน้านี้ ไปประชุมที่ห้องประชุมได้แล้ว”

เมื่อพูดจบ พี่โจวและเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ก็ลุกขึ้นไปยังห้องประชุมชั้นล่าง

เสิ่นชงหรานทำงานของตัวเองต่อจนกระทั่งเวลาบ่ายสามครึ่ง พนักงานที่ไปประชุมก็กลับมา

หัวหน้าแผนกกลับเข้ามาแล้วปรบมือเรียกความสนใจ “นี่คือเพื่อนร่วมงานใหม่ของเราในวันนี้ ทุกคนมารู้จักกันไว้”

เสิ่นชงหรานหันไปมอง แล้วต้องตกตะลึง

หัวหน้าแผนกพูดกับพนักงานใหม่ว่า “แนะนำตัวหน่อยสิ”

จากนั้นก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น “ผมชื่อเฟิงอี้เฉิน เฟิง แปลว่าเก็บเกี่ยว อี้ จากคำว่าไม่ลำบาก และ เฉิน จากสองไม้หู”

เมื่อเขาพูดจบ พนักงานที่ไปประชุมก็ปรบมือนำ เสิ่นชงหรานเองก็ปรบมือไปด้วย แต่ในใจกลับสงสัยว่าเขามาที่นี่ได้อย่างไร เพราะจากที่จำได้ ผู้ทำภารกิจทุกคนล้วนมีตัวตนที่แตกต่างกัน และไม่มีโอกาสได้มารวมตัวกันเพื่อวางแผนอะไรเลย

หัวหน้าแผนกปรบมือพร้อมกับคนอื่นๆ จากนั้นมองไปรอบๆ ก่อนจะชี้ไปที่โต๊ะตรงข้ามเสิ่นชงหราน “พอดีตรงนั้นว่างอยู่ คุณนั่งตรงนั้นก่อนก็ได้ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ สามารถถามพนักงานรุ่นพี่ข้างๆ ได้”

เฟิงอี้เฉินพยักหน้าแล้วก้าวขายาวๆ ไปนั่งตรงข้ามกับเสิ่นชงหราน

พี่โจวเพิ่งลงไปประชุมก่อนหน้านี้ พอเห็นเสิ่นชงหรานมองเฟิงอี้เฉินอย่างงุนงง เธอก็เข้ามากระซิบข้างหูเสิ่นชงหรานด้วยความอยากรู้ “คนนี้ถูกพามาจากข้างบน ว่ากันว่าเป็นลูกชายของเจ้านายใหญ่”

เสิ่นชงหราน: “…”

ทุกคนเป็นผู้ทำภารกิจเหมือนกัน ทำไมถึงมีความแตกต่างทางสถานะขนาดนี้? แต่ตอนนี้เธอก็ต้องกลับไปทำงานต่อ

วันนี้งานไม่ได้หนักมาก เสิ่นชงหรานสามารถเลิกงานตรงเวลาได้ เมื่อเธอลุกขึ้นไปรอลิฟต์ เธอก็พบว่าเฟิงอี้เฉินยืนอยู่ข้างๆ

แต่ในสถานการณ์นี้ พวกเขาทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย ราวกับว่าไม่รู้จักกัน

เมื่อออกจากตึก เสิ่นชงหรานก็เริ่มลังเลว่าจะกลับบ้านหรือไม่ หรืออาจจะใช้โอกาสนี้สำรวจรอบๆ ก่อน

ขณะที่เธอกำลังยืนลังเลอยู่ข้างๆ ศูนย์การค้า มีคนมาสะกิดไหล่เธอ เมื่อเธอหันไปก็พบว่าเป็นเฟิงอี้เฉิน เขาพยักหน้าชี้ไปที่ศูนย์การค้า “ไปกินข้าวกันเถอะ”

พวกเขาต้องการสถานที่ที่ไม่มีใครสังเกตเพื่อพูดคุยเรื่องสถานการณ์

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในศูนย์การค้าและขึ้นไปที่ชั้นห้า ที่นี่เต็มไปด้วยร้านอาหารหลากหลาย เฟิงอี้เฉินเลือกร้านอาหารบ้านๆ ที่มีคนเข้ามากินเยอะ

หลังจากสั่งอาหารไปแล้ว เสิ่นชงหรานก็ทนไม่ไหวที่จะถาม “นายมาที่นี่ได้ยังไง?”

เฟิงอี้เฉินวางสมุดเมนูที่ใช้สั่งอาหารไว้ข้างๆ “ตอนที่มาถึง ก็มีคนบอกให้ฉันไปที่ย่านที่พักเมื่อคืนนั้น แล้ววันนี้ก็บอกให้มาที่นี่ บอกว่าให้มาสัมผัสชีวิต”

ถ้าคิดไม่ผิด คนที่บอกนั่นน่าจะเป็นพ่อของเขาในตัวตนนี้

เสิ่นชงหรานถามต่อ “งั้นนายได้ข้อมูลอะไรบ้างหรือเปล่า?”

เฟิงอี้เฉินเทน้ำชาใส่ถ้วยแล้วตอบ “ภารกิจมันชัดเจนอยู่แล้ว แค่ตามหาเศษตัวอักษร ไม่ใช่ภารกิจไขปริศนา”

มันก็จริง “ไม่น่าเชื่อว่าเราจะมาเจอกันที่เมืองมหาวิทยาลัยเดียวกัน”

เฟิงอี้เฉินวางถ้วยน้ำชาที่เติมไว้ตรงหน้าเธอ “ถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญ ดื่มชาสิ”

เสิ่นชงหรานยกถ้วยชาด้วยสองมือ “ขอบคุณนะ”

เฟิงอี้เฉินตอบกลับ “ไม่ต้องเกร็งไป ฉันเห็นว่าเธอเป็นผู้ทำภารกิจเหมือนกันก็เลยอยากรู้จักไว้ แต่กลัวว่าเธอจะคิดมากก็เลยไม่ได้ทำ ตอนแรกไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง”

เสิ่นชงหรานเองก็ไม่คาดคิดเช่นกัน แต่เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ต่อ จึงเปลี่ยนหัวข้อ “แล้วนายกินข้าวเสร็จแล้วจะกลับไปไหม? ดูเหมือนว่ารถไฟสายสามจะเปลี่ยนเป็นสายสี่ตอนใกล้เที่ยงคืน”

ตอนนี้เพิ่งจะทุ่มกว่า ยังอีกนานกว่าจะถึงเที่ยงคืน

เฟิงอี้เฉินตอบ “ก็คงต้องดูสถานการณ์ไป แต่ยังไงก่อนเที่ยงคืนก็มาที่นี่ขึ้นรถไฟได้ ฉันแค่อยากบอกเธอว่า ถ้าเจอตัวอักษร แค่เอามือแตะไปก็จะมีระบบแจ้งเตือนว่าภารกิจสำเร็จแล้ว นี่เป็นภารกิจระดับต่ำ ไม่น่ายุ่งยากเหมือนครั้งที่แล้ว”

เมื่อเทียบกับภารกิจครั้งก่อนที่ต้องกระโดดลงทะเลไปหาหีบศพ และมีแต่ผีร้ายอยู่รอบๆ ครั้งนี้ถือว่าเบากว่ามาก เพียงแต่พวกเขาไม่สามารถรวมตัวกันได้

ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ เสิ่นชงหรานกินได้อย่างสบายใจ ไม่มีความกังวลอะไร

...

หลังจากกินข้าวเสร็จ เสิ่นชงหรานก็กล่าวลาพร้อมกับตัดสินใจกลับไปที่พักก่อน แล้วค่อยมาอีกทีตอนกลางคืน

ส่วนเฟิงอี้เฉินจะไปไหนนั้น ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องใส่ใจ

เมื่อกลับถึงบ้าน เสิ่นชงหรานรู้สึกง่วงมาก วันนี้เธอพักผ่อนไม่พอ ไหนจะกินอิ่มอีก ทำให้เธอรู้สึกง่วงมากขึ้นไปอีก สุดท้ายเธอก็หลับไป

ในโบกี้รถไฟที่ดำไหม้ หญิงสาวผมหางม้าสูงที่เคยพบเมื่อวาน วันนี้เธอเปลี่ยนมาถักเปียข้าง ดูนุ่มนวลขึ้นมาก

ในขณะที่เธอกำลังค้นหาเศษตัวอักษรอย่างใจเย็น อุณหภูมิในโบกี้ก็เริ่มสูงขึ้น เธอรู้สึกร้อนจนต้องปลดกระดุมคอเสื้อเล็กน้อยเพื่อระบายความร้อน โดยไม่รู้เลยว่ามีร่างไหม้เกรียมกำลังคลานอยู่ด้านหลังเธอ

เธอค้นหาเกือบเสร็จแล้ว เธอลุกขึ้นและเงยหน้ามองขึ้นไป แต่ขากลับเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะบริเวณน่อง ขณะที่เมื่อวานนี้มันไม่เป็นแบบนี้

..........