บทที่ 44 130 คะแนน มีแค่สองคน
บทที่ 44 130 คะแนน มีแค่สองคน
"ตอนเรียนวิชาภาษาจีน เขาดูง่วงๆนะ เกิดอะไรขึ้น?"
หลังเลิกคาบเรียนสุดท้าย โจวหยูมองเฉินหยวนที่ฟุบหลับอยู่บนโต๊ะพร้อมกับที่อุดหูด้วยความสงสัย ก็มันไม่ได้ดื่มชานี่นา
"ใช่ ไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน ตามปกติเวลานี้ไม่น่าจะกำลังกินจุบกินจิบอยู่หรอ?" เหอซือเจียวก็ส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ
"งั้น เอาของกินไปให้ดีไหม?" โจวฟู่เสนอ
เหมือนได้ยินคำสำคัญ เฉินหยวนขยับหู แต่โจวหยูจับสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี้ได้ "แอบขยับหู แกล้งหลับนี่เอง!"
"ถ้างั้นก็น่าจะทั้งง่วงทั้งหิว เอาขนมปังไปให้ดีกว่า"
เหมือนถังฟูจะสังเกตเห็นปฏิกิริยาของเฉินหยวนตอนที่ตัวเองพูดถึงเรื่องของกินเมื่อกี้ เห็นได้ชัดว่าท้องกำลังร้อง
"เอ่อ..." เหอซือเจียวมองโจวฟู่ด้วยสีหน้าซับซ้อน ถามอย่างกระอักกระอ่วน "ทำไมต้องตามใจเขาขนาดนั้น?"
"อ๊ะ งั้นเหรอ?" โจวฟู่ดูแปลกใจ และมีแค่ความแปลกใจเท่านั้น
เหอซือเจียวบ่นอุบ "ก็ใช่น่ะสิ ยังเอาของกินมาให้เขาอีก เห็นเขาหลับอยู่แท้ๆ ไม่วาดรูปหมูน้อยเปปป้าใส่แขนเขาก็นับว่ามีมนุษยธรรมมากแล้ว"
โจวฟู่ชี้นิ้วไปที่โจวหยูซึ่งกำลังแอบวาดรูปหมูใส่หลังมือเฉินหยวน "ก็วาดไปแล้วนี่ไง..."
"เธอชอบเขาหรือเปล่าเนี่ย?" เหอซือเจียวเอามือปิดปาก กระซิบถาม เพราะนักเรียนส่วนใหญ่ในห้องออกไปกันหมดแล้ว
"เปล่านะ" โจวฟู่ส่ายหน้า ตอบอย่างตรงไปตรงมา
"..." คำตอบจริงจังของเธอ ทำให้บรรยากาศกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที
เหมือนกับมีคนพูดเล่นๆ ว่า 'เธอสอบเก่งขนาดนี้ สงสัยจะเข้ามหาวิทยาลัยปักกิ่งได้แน่ๆ' แล้วเธอตอบกลับอย่างจริงจังว่า 'คะแนนคงไม่ถึงมหาวิทยาลัยปักกิ่งหรอก น่าจะเข้ามหาวิทยาลัยลู่ต้าได้' บรรยากาศก็แปลกๆขึ้นมาแบบบอกไม่ถูก ทำให้คนอื่นไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
"ดูเหมือนเขาจะได้ยินอะไรบางอย่างนะ เห็นหูขยับด้วย แน่เลยว่าแกล้งหลับอยู่!"
เหอซือเจียวหัวเราะแห้งๆ เลิกพูดเรื่องนี้ต่อ เธอเป็นนักเรียนประจำ ถึงเวลาต้องไปเติมพลังที่โรงอาหารแล้ว จึงชวนโจวฟู่ "ฉันจะไปโรงอาหาร เธอไปด้วยกันไหม?"
"อืม ไปสิ ฉันจะไปซื้อซาลาเปา" โจวฟู่พยักหน้า มองไปที่โจวหยู "ไปด้วยกันไหม?"
"..." ตอนถูกสาวสวยชวน โจวหยูแทบจะร้องไห้
นักบุญ!
ผู้หญิงคนนี้เป็นนักบุญชัดๆ!
ถึงจะไม่ได้สนิทกับสองคนนี้มาก ไปด้วยกันก็คงจะเขินน่าดู...เฉินหยวน แกทำไมชอบทำให้เสียเรื่องอยู่เรื่อยเลย!
ว่าแล้ว ทั้งสามคนก็ออกจากห้องเรียนไป
ส่วนเฉินหยวน หลังจากพักไปยี่สิบนาทีกว่า ก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ ใช้นิ้วนวดขมับ พยายามผ่อนคลายความเหนื่อยล้าทางจิตใจ
ไม่นะ… หรือว่าจะฝืนเกินไป… พลังแห่งราชาของฉันนนน—
ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก
แค่รู้สึกเหนื่อยหน่อย เหมือนกับทำโจทย์คณิตศาสตร์ติดต่อกันหกชั่วโมง ต้องใช้พลังงานมากกว่าปกติสามเท่า
งั้นแสดงว่า การแข่งขันคณิตศาสตร์โอลิมปิกที่จะถึงนี้ ก็เป็นบททดสอบจิตใจของเขาเช่นกัน ยิ่งกว่านั้น เพราะโจทย์ยากกว่าเดิม พลังงานที่ต้องใช้ก็จะยิ่งมากขึ้น
งั้นก็ไปยืมเงินโจวฟู่สักร้อยหยวน ก่อนสอบจะได้กินให้อิ่มหนำสำราญ ไม่งั้นตอนออกจากห้องสอบ คงจะหมดแรงล้มพับแน่ๆ
หลังจากพักผ่อนจนหายเหนื่อยแล้ว เฉินหยวนก็ถอดที่อุดหูออก บิดขี้เกียจคลายเส้นคลายสาย
จากนั้นก็มองไปที่ประตู สังเกตเพื่อนๆที่ทยอยเข้ามา
ไม่กี่นาทีต่อมา ก็เห็นโจวหยูเดินเข้ามาพร้อมกับคนอื่นๆ ในมือโจวฟู่ถือขนมปัง...
แต่พอมองเห็นขนมปัง เขาก็รีบหันหน้าหนี แกล้งทำเป็นตั้งใจทำโจทย์ ทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด
"เฉินหยวน นี่" พอโจวฟู่กลับมานั่งที่ ก็ยื่นขนมปังให้เขา
"หา? อะไรเหรอ?"
สายตายังคงหลบเลี่ยงขนมปังนั้น เฉินหยวนแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น
—《เมื่อเพื่อนร่วมห้องแบ่งขนม แต่ยังไม่ถึงตาเรา》
"ขนมปังไง กินได้" โจวหยูอธิบาย
"แกตัวจริงเปล่าเนี่ย?" เฉินหยวนต่อยหลังโจวหยูทันที ลงมืออย่างรวดเร็ว
เสียงบ่นพึมพำดังขึ้นราวกับคนพูดไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
"เห็นดูเหนื่อยๆ เลยซื้อขนมปังมาฝาก กินสิ" โจวฟู่พูดด้วยน้ำเสียงใจกว้าง
"เกรงใจจัง..."
"แค่ขนมปังเอง ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า"
เฉินหยวนรับขนมปังมาด้วยความรู้สึกขอบคุณ ทันใดนั้น เหอซือเจียวและโจวหยูก็พุ่งเข้ามาแย่งขนมปังราวกับปีศาจแย่งชิงลูกแก้วสี่วิญญาณ
แต่ก่อนที่มือของทั้งสองจะสัมผัสขนมปัง โจวฟู่ก็ยื่นขนมปังแพนแพนคนละอันให้
เหอซือเจียวกับโจวหยูมองหน้ากันด้วยความงุนงง
"วันนี้เฉินหยวนดูหิวมาก กินแค่ครึ่งเดียวคงไม่อิ่ม..."
โจวฟู่อธิบายเหตุผลที่ขนมปังนี้มีไว้สำหรับเฉินหยวนเพียงคนเดียว
ทั้งสองยิ่งทำหน้าเหวอหนักกว่าเดิม
โจวฟู่ช่างเป็นจอมสร้างบรรยากาศกระอักกระอ่วนโดยแท้
ทั้งสองคนที่เคยแย่งขนมกันเป็นกิจวัตร กลับถูกการกระทำจริงจังของโจวฟู่ทำให้ดูเหมือนคนตะกละตะกลาม
โจวฟู่ประจบเฉินหยวนมากเกินไปแล้ว...
ถ้าเป็นเพราะชอบก็ว่าไปอย่าง พวกเราจะได้แค่รู้สึกว่าโดนโยนอาหารหมาใส่หน้า
แต่ถ้าไม่ได้ชอบแล้วมาประจบ...
(ไม่ขอพูดดีกว่า ไม่ขอพูด)
(ไม่ขอพูดดีกว่า ไม่ขอพูด)
สองคนนี้ทำเป็นพูดอ้อมๆไปทำไม?
ไม่ขอพูดเนี่ยนะ
พวกแกนั่นแหละที่เป็นคนตะกละ!
โจวฟู่ให้ขนมปังฉัน ฉันก็ต้องกินคนเดียวสิ
"เด็กๆกินอันเล็กนะ อันใหญ่ให้ป๊ะป๋ากิน"
เฉินหยวนพูดจิกกัด ก่อนจะแกะขนมปังออกมากินอย่างเอร็ดอร่อย
"พูดบ้าอะไร ฉันเป็นพ่อแกต่างหาก!"
"ใช่ แล้วฉันก็เป็นแม่แกด้วย!"
สองคนที่โมโหจนหน้าดำหน้าแดงก็เถียงกลับทันควัน
แต่พอคำพูดหลุดออกจากปาก ทั้งคู่ก็เหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ หน้าเหวอไปเลย
ทั้งสองคนมองหน้ากัน ตาค้าง
“พุฮ่าฮ่าฮ่า—”
ตอนนั้นเหลือเวลาอีกแค่ห้านาทีก็จะเข้าเรียน นักเรียนแปดสิบเปอร์เซ็นต์นั่งประจำที่กันหมดแล้ว เหอซือเจียวกับโจวหยูเลยจุดชนวนระเบิดห้อง 18 ทันที
ห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะร่าเริง
แถมนักเรียนที่เข้ามาทีหลังก็ยังสงสัย พอรู้เรื่องก็ยิ่งทำให้บรรยากาศครื้นเครงกว่าเดิม
“หลายปีผ่านไป สองคนนี้เข้าพิธีวิวาห์ และคงยังอดหน้าแดงกับเหตุการณ์นี้ไม่ได้ค้าบบบ”
เฉินหยวนไม่เคยยึดติดกับศักดิ์ศรีเรื่องตำแหน่งในครอบครัวขนาดนี้มาก่อน
แต่สองคนที่โดนแซวหน้าแดงกลับอดคิดเรื่องหวานชื่นไม่ได้
(เกิดใหม่เมื่อไหร่ ฆ่ามันให้ตายแล้วสับให้ละเอียดเอาไปให้หมาแดก!)
(เฉินหยวน ไอ้หมอนี้มันร้ายลึก!)
“หัวเราะมีความสุขขนาดนี้ สงสัยคงสอบได้คะแนนดีล่ะสิ”
ทันใดนั้น หลาวโม่ ผู้ทำลายบรรยากาศตัวจริงก็ถือกระดาษข้อสอบ เดินหน้าบึ้งเข้ามา
บรรยากาศครื้นเครงในห้องก็หายวับไปกับตา
——ห้ามมีความสุขโดยไม่ได้รับอนุญาต
“อาจารย์โม๋ตรวจข้อสอบเร็วมากเลยค่ะ” โจวฟู่แปลกใจ นี่พึ่งผ่านไปคาบเดียวเองไม่ใช่เหรอ?
“เขาตรวจตั้งแต่สอบเสร็จแล้ว ตอนนี้ประกาศผลก็ปกติ”
“งั้นก็ไม่ได้กินข้าวสิ?”
“เพื่อที่จะแขวะพวกเราก่อนเลิกเรียนสักคำ ถึงกับยอมอดข้าว คนแบบนี้ต้องได้ดีแน่ๆ” เฉินหยวนพยักหน้าเห็นด้วย
“อ่า...”
โจวฟู่กำลังจะบอกว่าอาจารย์โม๋เป็นอาจารย์ที่ดี ขยันขันแข็ง แต่เฉินหยวนดูเหมือนจะไม่คิดแบบนั้น...
อย่างน้อยก็ทำงานให้เสร็จในเวลาพัก หลาวโม๋ก็ดีมากแล้วไม่ใช่เหรอ?
“ครั้งนี้ คนที่ได้ 130 คะแนน มีแค่สองคน”
หลาวโม่วางข้อสอบลงบนโต๊ะ จัดให้เรียบร้อย แล้วก็เริ่มกดดันนักเรียนด้วยคำพูดตามธรรมเนียมก่อนแจกข้อสอบ
“139 ถังซือเหวิน”
หลาวโม่หยิบข้อสอบออกมา มองไปที่ถังซือเหวิน ถังซือเหวินลุกขึ้น เดินไปที่แท่นบรรยาย รับข้อสอบของตัวเอง แล้วเดินกลับไปนั่งที่
คะแนนตรงกับที่คาดไว้เป๊ะๆ ดูเหมือนข้อนั้นจะเดาผิดจริงๆ
สรุปข้อสอบครั้งนี้ มีแค่ข้อ 11 ที่ทำไม่ได้ ส่วนข้ออื่นๆก็ถือว่าทำได้หมด
“130 จางจั๋ว”
ทุกคนไม่ได้แปลกใจที่ถังซือเหวินได้ 130 คะแนน แต่พอจางจั๋วได้ 130 คะแนน ทุกคนก็พากันอุทานออกมา
จางจั๋วก็ลุกขึ้นไปรับข้อสอบด้วยความดีใจ
คะแนนก็ตรงกับที่คาดไว้เป๊ะๆเช่นกัน
โดนหักไปสิบคะแนนจากสองข้อเลือกเติมยากๆ ข้อที่สองทำไม่ได้หกคะแนน อีกข้อได้แค่สองคะแนนจากการหาอนุพันธ์ โดนหักไปสี่คะแนน
พูดง่ายๆคือ ข้อที่ทำไม่ได้ก็ไม่ได้คะแนนเลย
ข้อไหนทำได้ ก็ได้คะแนนเต็มไปเลย!
(การสอบโอลิมปิกวิชาการ คงไม่ใช่ความหวังสำหรับฉันหรอก โจทย์มันยากเกินไป แต่ถ้ารักษาคะแนนแบบนี้ไว้ ในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ถ้าโชคดีหน่อยก็อาจจะได้ถึง 130 คะแนน ถึงไม่ได้ ก็ยังมี 120 เป็นอย่างต่ำ... ก็ถือว่าดีมากแล้ว!)
(จางจั๋ว เด็กคนนี้ฉลาดมาก แต่ความฉลาดแบบนี้ ทำให้ศักยภาพของเขามีน้อย)
ถึงแม้ว่าเขาจะทำคะแนนได้คงที่ และมีแววจะสอบติดมหาวิทยาลัยระดับ 211 ได้ แต่หลาวโม๋ก็ไม่ได้คิดจะเลือกเขาเป็นนักเรียนพิเศษ
เอาเป็นว่า เด็กดีแบบนี้ ใครๆก็ชอบ
(แต่เมื่อเทียบกับถังซือเหวิน ที่พยายามจะทำให้ดีที่สุดแล้ว ก็ยังด้อยกว่าอยู่หน่อย)
"กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูดีหน่อย เตรียมตัวถ่ายวิดีโอได้แล้ว เฉินหยวน" ในห้องมีคนได้ 130 คะแนนแค่สองคน เฉินหยวนยังไม่มีชื่อด้วยซ้ำ โจวหยูได้แต่ขำอยู่ในใจ
"ต้องมาพนันแบบนี้ นี่มันเหมือนยกชัยชนะให้ฉันเปล่า ๆ เลยนะ"
"จริง ๆ ก็ไม่ได้หวังว่าแกจะทำได้ไม่ดีนะ แต่แกดันเล่นจะเอาชีวิตเพื่อนแบบนี้ ก็สมควรที่จะแพ้แล้ว"
"แล้วก็ อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน"
"เงียบ ๆ หน่อยสิพวก ตอนนี้สำคัญมากนะไอ้ลูกชาย"
เฉินหยวนทำท่าทางจุ๊ปาก บอกให้โจวหยูเงียบ
แต่เป็นตัวเขาเอง กลับเริ่มรู้สึกกังวล
ไม่น่าเป็นไปได้มั้ง?
ไม่น่าจะต่ำกว่า 130 หรอกมั้ง...
"ครั้งนี้ มีคนได้คะแนนในช่วง 140 คะแนน อยู่หนึ่งคน"
หลาวโม๋พูดขึ้นมาลอยๆ ทำเอาทั้งห้องฮือฮา
ถังซือเหวินที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำโจทย์ข้อที่ 11 อยู่ ก็ถึงกับชะงักเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ
ข้อสอบครั้งนี้ไม่ได้ง่าย การได้ 130 คะแนนก็ถือว่าดีมากแล้ว... ในห้องนี้ มีคนได้ถึง 140 คะแนนด้วยเหรอ?
ถังซือเหวินนึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมาได้
เธอหันไปมองเฉินหยวน สีหน้าจริงจังขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
(โจวฟู่ E คัพ เด็กใหม่)
(ถ้าไม่รู้ภูมิหลังมาก่อน ก็คงเป็นเธอคนนี้นี่แหละ)
"มารับกระดาษคำตอบได้แล้ว คุณนักเรียนนิรนาม"
ขณะที่ทุกคนกำลังรอคอยผู้เก่งกาจคนนั้นอย่างใจจดใจจ่อ หลาวโม๋ก็เคาะโต๊ะดังก๊อกๆ น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิด
และในขณะที่ทุกคนมองไปรอบๆด้วยความงุนงง เฉินหยวนก็ลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า เดินตรงไปยังแท่นบรรยาย