บทที่ 4 : โด่งดัง
บทที่ 4 : โด่งดัง
บนหลังมือขวาของเหล่าปรมาจารย์อสูร จะมีรอยสักรูปดาวห้าแฉกปรากฏขึ้น เรียกว่า "ตราอสูร"
ในชีวิตประจำวัน ปรมาจารย์อสูรสามารถเก็บสัตว์อสูรคู่หูไว้ในตราประทับนี้ เพื่อให้พวกมันได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
และเมื่อถึงเวลาสอบหรือต่อสู้ พวกเขาก็สามารถเรียกสัตว์อสูรออกมาได้ทุกเมื่อ
ทันใดนั้นเซียวซิงหยูก็ยกมือขวาขึ้น…จากนั้นตราอสูรก็เปล่งประกายสีทองทันที
"เฮยเฟิง ถึงตาแกออกโรงแล้ว"
ครืนนนนน!!
วงแหวนเวทมนตร์พันธสัญญาเลือดปรากฏขึ้นบนพื้น เเละเงาร่างใหญ่โตก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน
"เฮ้ย นั่นสัตว์อสูรอะไร ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย!"
"ไม่ใช่ว่าสัตว์อสูรของเซียวซิงหยูคือสุนัขวายุหรอกเหรอ?"
"เเล้วหมาป่าดำตัวยักษ์นั่นมันอะไรกัน"
ตอนนี้ ข้างกายเซียวซิงหยูมีหมาป่ายักษ์ตัวหนึ่งยืนตระหง่านอยู่
ร่างกายของมันใหญ่โตราวกับรถบรรทุกขนาดใหญ่
นอกจากนี้ ทั่วทั้งร่างยังปกคลุมด้วยขนสีดำ แต่ละเส้นราวกับเปลวเพลิงที่กำลังลุกไหม้ เเละพลิ้วไหวไปตามสายลม
บนขาทั้งสี่ของมันมีโซ่เหล็กร้อนแรงราวกับอาวุธสังหารจากนรกพันอยู่
นอกจากนี้ บนหน้าผากของมันยังมีรอยแตก ซึ่งมีลาวาไหลออกมาจนดูเหมือนดาบอันคมกริบ
ด้วยเหตุนี้ เซียวซิงหยูจึงตั้งชื่อให้มันว่า "เฮยเฟิง" (คมดำ)
กรรรรร!!!
หมาป่ายักษ์คำรามลั่น เปลวไฟสีดำปกคลุมทั่วทั้งสนามสอบ!
ผู้คนที่ยืนดูอยู่ต่างหวาดผวา เเละถอยกรูดไปด้านหลัง
บนหน้าจอของเครื่องวัดคุณสมบัติสัตว์อสูร ข้อมูลชุดหนึ่งได้ปรากฏขึ้น
….
[ชื่อ]: หมาป่าวายุนรก
[ระดับ]: ระดับเริ่มต้น (ขั้นที่หนึ่ง)
[สายเลือด]: สายเลือดนรก (คุณภาพระดับมหากาพย์)
[พรสวรรค์]: เพลิงนรก (เพิกเฉยเกราะการป้องกันของศัตรู[ตีเจาะเกราะ]）
[คุณสมบัติ]: ไฟ, ลม
[ความภักดี]: 100
[ทักษะ]:
พันธนาการนรก: ปล่อยโซ่นรกที่พันอยู่บนร่างกายออกไปพันธนาการศัตรูแล้วดึงเข้ามาหาตัวเอง
คำรามอเวจี: พ่นเสาไฟสีดำ โจมตีเป็นวงกว้างและทะลุทะลวงเกราะของตระกูล
[เส้นทางวิวัฒนาการ]: ไม่ทราบ
…..
หลังจากข้อมูลพื้นฐานของหมาป่าวายุนรกถูกเปิดเผย มันก็สร้างความตกตะลึงไปทั่วทั้งสนามสอบทันที
"สายเลือดระดับมหากาพย์ สุดยอดไปเลย!"
"สัตว์อสูรตัวนี้เท่มาก ขนแต่ละเส้นของมันเหมือนเปลวไฟสีดำที่กำลังลุกไหม้!"
"ดูจากแววตาของมัน เหมือนยมทูตจากนรกเลย!"
ทุกคนต่างแสดงสีหน้าตกตะลึงและประหลาดใจ เพราะไม่เคยมีใครเห็นสัตว์อสูรแบบนี้มาก่อน
แม้แต่จะค้นหาใน "สารานุกรมภาพสัตว์อสูร" ที่เขียนโดยปรมาจารย์อสูรระดับเก้าดาวหลายคนร่วมกัน พวกเขาก็ยังไม่พบข้อมูลใดๆเกี่ยวกับหมาป่าวายุนรกเลยแม้แต่น้อย
"สายเลือดของหมาป่ายักษ์นี่...เป็นระดับมหากาพย์จริงๆเหรอ?" ซูเจ๋อถึงกับตาค้าง
ในดวงตาแดงก่ำของเขามีแต่ความไม่อยากจะเชื่อ ความอิจฉา และความริษยา
หมาป่านรกลมกรดนั่งยองๆ อยู่ข้างกายเซียวซิงหยู มันดูสง่างามและน่าเกรงขาม เปลวเพลิงนรกที่ลุกไหม้บนร่างกายของมัน ทำให้สนามสอบร้อนระอุราวกับเตาอบ
ด้านเฉินฉีเหนียน เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น
"ผู้เข้าสอบเซียวซิงหยู ผ่านการสอบ!"
"ขอมอบใบตอบรับเข้าเรียนจากวิทยาลัยชิงหลง และเข็มกลัดปรมาจารย์อสูรระดับหนึ่งดาว"
ท่ามกลางสายตาของผู้คนทั่วทั้งเมือง เซียวซิงหยูได้รับใบตอบรับจากมือของเฉินฉีเหนียนด้วยความยินดี
เฉินฉีเหนียนยกมือขึ้น ติดเข็มกลัดรูปดาวบนหน้าอกของเซียวซิงหยูอย่างรวดเร็ว
นับจากวินาทีนี้ เซียวซิงหยูได้กลายเป็นปรมาจารย์อสูรระดับหนึ่งดาว และเป็นนักศึกษาใหม่ของวิทยาลัยชิงหลง
"นักเรียนเซียว นี่คือชุดนักเรียนของวิทยาลัยชิงหลง"
ชุดนักเรียนของสี่วิทยาลัยใหญ่มีดีไซน์ที่สวยงาม เป็นชุดคลุมยาว
เเละชุดของวิทยาลัยชิงหลงเป็นสีฟ้า มีลายมังกรฟ้าอยู่ด้านหลัง ใครใส่ก็ดูดีดูมีพลัง
ดังนั้น
ทันทีที่เซียวซิงหยูสวมชุดปรมาจารย์อสูร ใบหน้าที่หล่อเหลาอยู่แล้วของเขาก็ยิ่งดูสง่างามและทรงพลังมากขึ้น
"ยินดีด้วยนะ"
"ขอบคุณครับอาจารย์คุมสอบ"
"ฉันชื่อเฉินฉีเหนียน เป็นอาจารย์ของวิทยาลัยชิงหลง ต่อไปนี้เรียกฉันว่าอาจารย์เฉินได้เลย"
"อาจารย์เฉิน หลบหน่อยครับ บังกล้องพวกผม"
"เอ่อ..."
เฉินฉีเหนียนยังพูดไม่ทันจบก็ต้องหลบไปด้านข้าง เเละทันใดนั้นเซียวซิงหยูก็ถูกเหล่านักข่าวรุมล้อมสัมภาษณ์
"นักเรียนเซียว ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าคุณทำสัญญากับสัตว์อสูรสายเลือดระดับมหากาพย์ได้ยังไง?"
"ก็แค่ทำตามปกติทั่วไป"
"นักเรียนเซียว ค่าพลังวิญญาณของคุณต่ำกว่าเย่ซวงหนิง อัจฉริยะสาว แค่ 2 แต้ม คุณรู้สึกยังไงบ้าง?"
"เย่ซวงหนิงคือใคร? ขอโทษที ผมไม่รู้จัก"
"การที่สอบเข้าวิทยาลัยชิงหลงได้ คุณรู้สึกภูมิใจและดีใจไหม?"
"ก็ปกตินะ ไม่ได้มีอะไรมาก"
ในเวลาไม่นาน เซียวซิงหยูก็ติดเทรนด์ฮิตทั่วประเทศ
[อัจฉริยะหนุ่มเซียวซิงหยูถือกำเนิดขึ้น พรสวรรค์ของเขาอาจจะเทียบเท่าเย่ซวงหนิง!]
[หมาป่าวายุนรก สัตว์อสูรที่หายไปจากสารานุกรมภาพ?]
[เซียวซิงหยูสอบเข้าวิทยาลัยชิงหลงสำเร็จ!]
[อันดับอัจฉริยะปรมาจารย์อสูรได้รับการอัปเดต, เซียวซิงหยูติดอันดับที่ 24!]
ชื่อของเซียวซิงหยูโด่งดังไปทั่วประเทศ กลายเป็นที่รักของสื่อมวลชน และเป็นหัวข้อสนทนาของผู้คน
เฉินฉีเหนียนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูข่าวเกี่ยวกับเซียวซิงหยูด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ
"ไม่คิดเลยว่าจะได้ค้นพบสมบัติล้ำค่าในดินแดนที่ขาดแคลนอัจฉริยะเช่นนี้"
เซียวซิงหยูเป็นผู้เข้าสอบคนแรกในประวัติศาสตร์ของเมืองชิงเฟิงยที่สามารถสอบเข้าสี่วิทยาลัยใหญ่ได้
หลังจากนักข่าวหายไป, เฉินฉีเหนียนก็เดินมาหาเซียวซิงหยู เเล้วตบไหล่เขาเบาๆ
"นักเรียนเซียว วันเปิดภาคเรียน ฉันจะรอเจอเธอที่วิทยาลัยชิงหลง"
"อาจารย์เฉิน แล้วเจอกันครับ"
หลังจากเฉินฉีเหนียนจากไป เซียวซิงหยูก็ตั้งใจจะรีบกลับบ้าน เพื่อแบ่งปันข่าวดีนี้กับเซียวรั่วเสวี่ย พี่สาวของเขา
เเต่ทันใดนั้น เซียวซิงหยูก็นึกอะไรขึ้นมาได้
เขาหยุดเดินเเล้วมองไปที่ซูเจ๋อด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
ด้านซูเจ๋อก็เปลี่ยนจากท่าทางเย่อหยิ่งเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสทันที
"เซียวซิงหยู ไม่สิ พี่เซียว ยินดีด้วยนะที่สอบเข้าวิทยาลัยชิงหลงได้!"
แม้ซูเจ๋อจะเป็นลูกเศรษฐี แต่ในโลกนี้ให้ความสำคัญกับความแข็งแกร่งเป็นหลัก
ตอนนี้เซียวซิงหยูเป็นอัจฉริยะที่ได้รับการยอมรับจากทั่วประเทศ และเป็นนักศึกษาใหม่ของวิทยาลัยชิงหลง อนาคตไกลเกินกว่าจะคาดเดา
ส่วนซูเจ๋อทั้งชีวิตคงต้องอยู่แต่ในเมืองเล็กๆแห่งนี้ เมื่อเทียบกับเซียวซิงหยูแล้ว เขาเป็นแค่กบในกะลาครอบ
"ว่าแต่ พนันที่เราตกลงกันไว้ นายยังจำได้ใช่ไหม?"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของซูเจ๋อก็เปลี่ยนไปทันที
"พี่เซียว พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน พนันกันเล่นๆเเค่นี้อย่าจริงจังไปเลยน่า~"
"คุกเข่า"
เซียวซิงหยูพูดเพียงสองคำ แต่กลับเหมือนภูเขาลูกใหญ่สองลูกที่กดดันจนซูเจ๋อตัวงอ เหงื่อเย็นไหลอาบหน้าผาก
ตุบ!
ซูเจ๋อคุกเข่าลง!
เขาทรุดลงกับพื้นด้วยสองเข่า หน้าแดงก่ำ เก็บกดความแค้นไว้ในใจ แต่ก็ไม่กล้าระบายออกมา
ความหวาดกลัว ใช่แล้ว มันคือความหวาดกลัว!
เขากลัวฐานะและตำแหน่งของเซียวซิงหยูในตอนนี้มาก
นับตั้งแต่ที่เซียวซิงหยูได้รับใบตอบรับจากวิทยาลัยชิงหลง ทุกคนในเมืองนี้ แม้แต่ท่านนายกเทศมนตรี ก็ต้องให้ความเคารพเขาสามส่วน!
"ตามที่ตกลงกันไว้ นอกจากคุกเข่าแล้วยังมีอีกอย่างหนึ่ง"
"พ่อ...พ่อครับ"
หลังจากที่ซูเจ๋อพูดคำนี้ออกมา เขาก็เหมือนคนหมดอะไรตายอยาก เสียศักดิ์ศรีอย่างสิ้นเชิง
เซียวซิงหยูยิ้มอย่างพอใจเเล้วกล่าวว่า
"ดีมาก แต่ฉันไม่มีลูกชายไร้ค่าที่พลังวิญญาณไม่ถึง 600 แบบแกหรอก"
ซูเจ๋อถูกเหยียดหยามจนกัดฟันกรอด แต่ก็ยังไม่กล้าทำอะไร
ในตอนนี้ เพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนร่วมโรงเรียนของเซียวซิงหยูก็กรูกันเข้ามา
"พี่เซียวสุดยอดเลย ยินดีด้วยนะ!"
"พี่เซียว พวกเราเป็นเพื่อนร่วมห้องกันนะ พี่รุ่งแล้วอย่าลืมพวกเรานะ"
"พี่เซียว ฉันเป็นแฟนพี่ได้ไหมคะ~"
คนที่กำลังประจบสอพลอเซียวซิงหยูเหล่านี้ คือคนที่เคยหัวเราะเยาะและดูถูกเขาในตอนก่อนหน้า
ใบหน้าที่น่าเกลียดในตอนนั้น ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบประแจง
เเละในกลุ่มคน มีหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนเงียบๆอยู่
เจียงลี่น่า อดีตแฟนสาวของเซียวซิงหยู
"เซียวซิงหยู จริงๆแล้วสองปีครึ่งที่ผ่านมาฉันรักนายมากเลยนะ"
"ดังนั้น...เรามีโอกาสกลับมา..."
เซียวซิงหยูยิ้มอย่างอ่อนโยนเเต่เหี้ยมเกรียม
"นี่เธอจะขอคืนดีกับฉันงั้นเหรอ?"
ทันใดนั้น เจียงลี่น่าก็ตัดสินใจโยนศักดิ์ศรีทิ้ง เธอคุกเข่าลงต่อหน้าเซียวซิงหยูเเล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
"เซียวซิงหยู ฉันขอร้องล่ะ ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว"
"เรากลับมาคบกันเถอะนะ!"
เซียวซิงหยูปัดมือเจียงลี่น่าออกอย่างเย็นชาพรางพูดอย่างไม่ใส่ใจ
"ตอนเลิกกัน เธอเป็นคนบอกเลิกเอง เเล้วตอนนี้จะมาร้องไห้หาพระเเสงอะไร?"
ภาพในขณะนั้นหยุดนิ่ง
ผู้หญิงที่คุกเข่าอยู่บนพื้น เป็นแค่นักศึกษาใหม่ของวิทยาลัยปรมาจารย์อสูรชั้นต่ำ ทั้งชีวิตคงต้องติดอยู่ในเมืองเล็กๆแห่งนี้เเละไม่มีทางก้าวออกไปได้
ส่วนผู้ชายที่ยืนตัวตรงนั้น ไม่เพียงแต่เป็นนักศึกษาใหม่ของวิทยาลัยชิงหลง
เขายังเป็นอัจฉริยะที่ได้รับความสนใจจากทั่วประเทศ อนาคตจะเป็นกำลังสำคัญของชาติ และเป็นวีรบุรุษในสายตาของประชาชน
สายฝนโปรยปรายลงมา ชะล้างใบหน้าของเจียงลี่น่า
เมื่อมองเห็นเซียวซิงหยูเดินจากไป เธอก็เพิ่งจะรู้ตัวว่า เธอไม่คู่ควรกับผู้ชายคนนี้อีกต่อไปแล้ว
……………….
