บทที่ 34 ห้ามชอบฉัน

บทที่ 34 ห้ามชอบฉัน

“อย่าเพิ่งยืนเปียกอยู่แบบนี้ เข้ามาข้างในก่อนแล้วเช็ดตัวให้แห้งหน่อย เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา” เฉินเฉิงพูดพลางเดินไปลากจักรยานของเจียงลู่ซีเข้ามาในบ้าน แล้วจอดไว้ข้างๆ

ตอนนี้ก็ปลายเดือนกันยายนแล้ว ใกล้จะถึงช่วงเทศกาลไหว้พระจันทร์

เมื่อเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง อากาศในเมืองอันเฉิงก็เริ่มเย็นลงอย่างรวดเร็ว ฝนตกในวันนี้เหมือนเป็นการประกาศอย่างชัดเจนว่าฤดูร้อนได้สิ้นสุดลงแล้ว

เจียงลู่ซีเดินเข้ามาในบ้าน และมองดูรอบๆ อีกครั้ง

เมื่อเธอเห็นว่าทิวทัศน์ในลานบ้านยังคงเหมือนกับตอนที่เธอเคยมาเยือนครั้งก่อน เธอจึงมั่นใจว่าเธอไม่ได้มาผิดที่

“ฉันกลับไปได้ไหม?” เจียงลู่ซีถาม

“เซ็นสัญญาไปแล้ว” เฉินเฉิงตอบ

เจียงลู่ซีเงียบไป

“ฉันไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับนาย” เจียงลู่ซีพูดขึ้นพร้อมเงยหน้าขึ้นมอง

“ฉันรู้” เฉินเฉิงตอบ “แต่ความจริงแล้ว เธอไม่ต้องคิดมาก ฉันไม่ได้มีความคิดอะไรกับเธอเลย ก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่รู้ว่าลูกพี่ลูกน้องฉันจะจ้างเธอมาเป็นครูสอนพิเศษ และการเปลี่ยนแปลงของฉันในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอก็น่าจะเห็นแล้ว ฉันอยากตั้งใจเรียนจริงๆ ฉันเลยขอให้พ่อแม่หาครูสอนพิเศษเพื่อใช้เวลาที่เหลือในปีนี้ในการทบทวนบทเรียน เพื่อจะได้สอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ ในปีหน้า”

“แน่นอน ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉัน ด้วยนิสัยแบบฉัน นักเรียนดีๆ อย่างเธอในโรงเรียนคงไม่มีใครชอบฉันหรอก ถ้าเธออยากยกเลิกสัญญา ฉันก็สามารถบอกพ่อให้ได้ เธอจะได้ยกเลิกสัญญาแล้วกลับไปได้ทันที แต่ฉันแนะนำให้รอให้ฝนหยุดก่อนแล้วค่อยไป” เฉินเฉิงยิ้มพูด

“รอเดี๋ยวนะ” เฉินเฉิงรีบวิ่งเข้าไปในห้องนั่งเล่น แล้วนำสัญญาออกมา

“ถ้าเธออยากกลับไป ตอนนี้ก็สามารถฉีกสัญญาได้เลย” เขาพูดพลางยื่นสัญญาให้เธอ

เจียงลู่ซีมองสัญญาที่เฉินเฉิงยื่นมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ในเมื่อฉันเซ็นสัญญาแล้ว ฉันก็จะทำตามข้อตกลงในสัญญา”

“เธอแน่ใจนะ? นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะทำแค่วันสองวัน ถ้าเธอไม่กลับไปตอนนี้ หลังจากนี้จะไม่สามารถยกเลิกสัญญาได้อีกแล้วนะ เพราะฉันต้องการครูสอนพิเศษจริงๆ และไม่อยากเสียเวลาไปหาคนอื่นแล้ว” เฉินเฉิงพูด

“จ่ายเงินให้ฉันก็พอ” เจียงลู่ซีตอบพลางมองเขา

“ตราบใดที่เธอสอนดี ฉันก็จะจ่ายเงินให้แน่นอน” เฉินเฉิงพูด

“ดี” เจียงลู่ซีตอบ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินเฉิงก็ยิ้ม

ความจริงแสดงให้เห็นว่าเขาเดาถูก

ไม่ว่าเจียงลู่ซีจะเกลียดเขามากแค่ไหน หรือไม่อยากเจอเขาเพียงใด

แต่เพราะสัญญาที่ทำไว้ เธอจึงไม่ยอมออกไปทันทีและฉีกสัญญา

ถึงแม้ว่าเธอจะฉีกสัญญาก็ไม่เป็นไร

เจียงลู่ซีเช็ดหยดน้ำฝนที่ไหลลงมาบนใบหน้าแล้วถามว่า “จะเริ่มเมื่อไหร่?”

“ไม่ต้องรีบ รอก่อน” เฉินเฉิงพูด “เรื่องการสอนพิเศษในวันเสาร์และอาทิตย์ ฉันอยากบอกตอนนี้เลย มีบางอย่างที่ไม่ได้เขียนไว้ในสัญญา ถ้าเธอคิดว่ามีอะไรไม่เหมาะสม เธอสามารถเสนอแก้ไขได้ตอนนี้เลย”

“วันเสาร์และวันอาทิตย์ เราจะเรียนพิเศษวันละแปดชั่วโมง ช่วงเช้าเริ่มตั้งแต่แปดโมงถึงเที่ยง ช่วงบ่ายเริ่มตั้งแต่บ่ายโมงถึงห้าโมง ส่วนแผนการเรียนทั้งหมด เธอจะต้องเป็นคนจัดทำ” เฉินเฉิงพูด

แล้วเธอมีอะไรที่อยากแก้ไขเพิ่มเติมไหม เฉินเฉิงถาม

“ฉันแค่รับผิดชอบสอนอย่างเต็มที่ แต่ผลการสอบของนายจะเป็นยังไง มันไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่รับประกันผลลัพธ์” เจียงลู่ซีพูด

“อันนี้แน่นอนอยู่แล้ว” เฉินเฉิงตอบ

“นอกจากนั้นมีอะไรอีกไหม?” เฉินเฉิงถามต่อ

“ไม่มีแล้ว” เจียงลู่ซีตอบ แล้วเธอก็พูดขึ้นอีกว่า “อ้อ มีอีกเรื่อง นายห้ามโมโหแล้วตีฉัน”

“ถ้านายโมโหแล้วตีฉัน นายต้องจ่ายเงินชดเชย” เจียงลู่ซีกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เฉินเฉิงทำหน้าเคร่งขรึมแล้วตอบว่า “ฉันไม่ตีคน”

เจียงลู่ซีเบะปาก

ใครจะเชื่อกันล่ะ!

“อีกอย่าง นายห้ามแกล้งฉันด้วย” เจียงลู่ซีกล่าวเสริม

“เมื่อกี้เธอก็พูดเรื่องนี้ไปแล้ว ไม่ต้องย้ำอีก” เฉินเฉิงตอบ

“ไม่ใช่เรื่องนั้น” เจียงลู่ซีส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ฉันหมายถึง นายห้ามแตะเนื้อต้องตัวฉันตอนที่ฉันมาสอนพิเศษ”

จากพฤติกรรมในอดีตของเฉินเฉิงและนิสัยของเขา เจียงลู่ซีคิดว่าควรจะบอกเรื่องนี้ให้ชัดเจนล่วงหน้าดีกว่า เพราะเรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่เธอกลัวที่สุด

“ฉันไม่ใช่คนเลว” เฉินเฉิงพูดด้วยความหงุดหงิด

“แล้วก็ นายห้ามชอบฉัน หรือมายุ่งวุ่นวายอยากคบกับฉัน” เจียงลู่ซีคิดแล้วก็เพิ่มข้อกำหนดอีกข้อ

เรื่องนี้เป็นสิ่งที่เธอกลัวที่สุดเช่นกัน

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้มีความคิดแบบนั้นกับเธอ ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับเธอเท่านั้น” เฉินเฉิงตอบ

เฉินเฉิงไม่ได้มีความคิดที่จะมีความรักในช่วงมัธยมปลาย สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือรีบเร่งทบทวนบทเรียนที่เขาตกหล่นให้ทัน และในช่วงเวลาที่เขาช่วยเจียงลู่ซีได้ในช่วงมัธยมปลายนี้ เขาจะใช้โอกาสนี้ในการตอบแทนบุญคุณจากชาติที่แล้ว และนอกจากนี้เขาจะใช้เวลาว่างในการแก้ไขนวนิยายเรื่อง อันเฉิง เพื่อเผยแพร่ออกไปอีกครั้ง

เขามีอายุจิตใจที่โตเกินกว่า 30 ปีแล้ว แม้ร่างกายของเขายังเป็นวัยรุ่น แต่เฉินเฉิงก็รู้สึกอึดอัดที่จะขอเงินจากพ่อแม่อยู่ การแก้ไข อันเฉิงใหม่ครั้งนี้ นอกจากจะแก้ไขสิ่งที่เขารู้สึกเสียใจในชาติที่แล้วเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ได้แล้ว ยังสามารถหาเงินเพิ่มได้อีกด้วย ซึ่งถือว่าเป็นการทำสองอย่างได้ในคราวเดียว

ส่วนเรื่องความรัก? เขาจะค่อยๆ คิดเรื่องนี้เมื่อเขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้ว และหลังจากนั้นก็อาจจะมีความรักในมหาวิทยาลัยก็ยังไม่สาย

อีกเรื่องหนึ่งที่เขาตั้งใจทำก็คือ พยายามเป็นเพื่อนกับเจียงลู่ซี แล้วพยายามช่วยให้เธอไม่ตัดสินใจออกบวชในช่วงที่เธอกำลังรุ่งเรืองและมีอนาคตที่ดี

แน่นอน เรื่องนี้เขาจะพยายามทำเต็มที่ แต่ผลจะเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอเอง

สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่เฉินเฉิงตั้งใจจะทำในปีต่อๆ ไป

ถ้าเขาสามารถทำได้ทั้งหมด ความเสียใจในชาติก่อนก็จะหมดไป

เมื่อเจียงลู่ซีได้ยินว่าเฉินเฉิงพูดถึงเรื่องการเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง เธอเบะปากแล้วทำเป็นไม่ได้ยิน

เธอไม่อยากเป็นเพื่อนกับคนแบบเฉินเฉิง ที่มีนิสัยแย่ๆ แบบนี้ กลัวว่าสักวันเขาจะโดนจับแล้วเธอจะโดนลูกหลงไปด้วย

“นอกจากนี้ยังมีอะไรอีกไหม?” เฉินเฉิงถาม

“ไม่มีแล้ว” เจียงลู่ซีพยักหน้า

“โอเค” เฉินเฉิงมองดูนาฬิกาบนข้อมือแล้วพูดว่า “ต่อไปไม่ต้องมาเช้าขนาดนี้ แปดโมงเช้าค่อยมาก็พอ ถ้าวันไหนฝนตกหรือมีธุระที่บ้าน มาช้าหน่อยก็ได้”

ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงสี่สิบ เฉินเฉิงไม่อยากให้เธอต้องมาเช้าเกินไปในทุกๆ วัน แม้กระทั่งวันฝนตก เธอก็ไม่จำเป็นต้องลำบากฝ่าฝนมาตอนก่อนแปดโมง

“ฉันจะไม่มาสาย” เจียงลู่ซีตอบ

“ตามใจเธอ” เฉินเฉิงพูด

เธอเป็นคนดื้อ เฉินเฉิงพยายามบอกแล้ว แต่ในเมื่อไม่สำเร็จ เขาก็ไม่คิดจะบอกต่อแล้ว

“จะเริ่มสอนเมื่อไหร่?” เจียงลู่ซีถามอีกครั้ง

“แปดโมง” เฉินเฉิงตอบ แล้วถามต่อ “เธออยากเริ่มงานขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ไม่ว่าจะไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับนายแค่ไหน หรือไม่ชอบนายมากเท่าไหร่ ในเมื่อฉันรับงานนี้มาแล้ว ฉันก็ต้องทำให้ดีที่สุด” เจียงลู่ซีตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

เฉินเฉิงเงียบไป