บทที่ 25 ความกลัดกลุ้ม

บทที่ 25 ความกลัดกลุ้ม

ที่ร้านอินเทอร์เน็ตกับ โจวหยวน เล่นเกม CF ไปหนึ่งชั่วโมง

จนกระทั่ง เฉิงเหวิน ส่งข้อความมาบอกว่าเสร็จแล้ว เฉินเฉิงจึงปิดเครื่องกลับบ้าน

“พ่อ แม่ ได้เจอคนแล้วใช่ไหม? เป็นยังไงบ้าง?” เมื่อกลับถึงบ้าน เฉินเฉิงถามขึ้น

“ดีเลย นิสัยก็ดี” เฉิง ฉวนพูดขึ้น

“เธอเป็นโชคดีของลูกเลยนะ เมื่อก่อนเป็นถึงแชมป์สอบเข้ามัธยมของเมือง ตอนนี้ผลการเรียนก็เป็นที่หนึ่งของโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งอีกด้วย” เติ้งอิง เสริมขึ้นหลังจากนั้น “ลูกต้องตั้งใจเรียนแล้วล่ะ เมื่อก่อนเรียนไม่ดีก็ช่างมัน ตอนนี้ได้คนที่เป็นถึงแชมป์สอบมาสอนพิเศษ ถ้าเกรดลูกยังไม่ดีขึ้นอีก แม่คงอับอายคนอื่นแย่”

“ผลการเรียนยังไม่สำคัญที่สุด” เฉิงฉวนหัวเราะเล็กน้อย “คุณภาพของเด็กคนนี้หาได้ยาก ยากจนก็ไม่ใช่ปัญหา การเรียนดีแค่ไหนก็ไม่สำคัญเท่ากับการที่เธอสามารถรักษาจิตใจที่มั่นคงไว้ได้เมื่อเจอกับผลประโยชน์มหาศาล ตอนนี้เธออายุแค่ 16-17 ปีเท่านั้น นี่แหละคือสิ่งที่หายาก”

“เด็กคนนี้ในอนาคตคงจะเป็นคนที่ไม่ธรรมดา” เฉิงฉวนกล่าว

“แม่พูดถูก ครั้งนี้ลูกโชคดีจริงๆ ต้องขอบคุณพี่สาวของลูกนะ” เฉิงฉวนยิ้ม

เฉิงฉวนเริ่มต้นธุรกิจด้วยตัวเอง เมื่อเห็นว่า เจียงลู่ซี ยังสามารถยึดมั่นในตนเองท่ามกลางสิ่งล่อใจ เขาก็ประทับใจ เพราะการทำธุรกิจไม่ใช่แค่ความเชี่ยวชาญ แต่ยังต้องรักษาความซื่อสัตย์ด้วย

“พ่อพูดอะไรล่ะ พึ่งเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้พ่อต้องพูดแบบนี้” เฉินเฉิงนั่งข้างแม่ หยิบกล้วยจากตะกร้าผลไม้มากิน แล้วถามขึ้น

“ลูกไม่รู้หรอก คนที่เราจ้างมาสอนพิเศษให้ลูก เราเสนอเงินให้เธอ 100 หยวนต่อชั่วโมง ผลการเรียนของเธอดีมาก แชมป์สอบเข้ามัธยม ถ้าเป็นสมัยก่อนคงได้ขี่ม้าโชว์ในเมือง ฉันคิดว่า 100 หยวนต่อชั่วโมงไม่แพงเลย แต่เธอกลับบอกว่าเงินเยอะไป เธอตั้งใจคิดแค่ 20 หยวน ถ้าให้มากกว่านี้เธอจะไม่ทำ เราก็ต้องจ่ายตามที่เธอขอ” เติ้งอิงเล่า

“พูดแล้วฉันก็อารมณ์ขึ้น เด็กคนนี้ดื้อจริงๆ” เติ้งอิงกล่าว

“นั่นไม่ใช่ดื้อ นั่นคือการรักษาความซื่อสัตย์” เฉิงฉวนแย้ง

ตอนแรกเขาไม่อยากให้เด็กสาวอายุ 16-17 ปีมาเป็นครูสอนพิเศษของเฉินเฉิงแม้ว่าจะเป็นคนที่เฉิงเหวินแนะนำ แต่หลังจากได้เห็นท่าทีของเจียงลู่ซี เขาก็เปลี่ยนใจ

ต้องเข้าใจว่า 100 หยวนคือห้าเท่าของ 20 หยวน ถ้าเธอเลือกที่จะรับ 100 หยวน ค่าจ้างรายเดือนสำหรับการสอนพิเศษจะเป็น 6,000 หยวน ซึ่งถือเป็นรายได้มหาศาลสำหรับเด็กมัธยมปลาย และมากกว่าค่าจ้างของนักศึกษามหาวิทยาลัยหลายคนด้วยซ้ำ

“อา?” เฉินเฉิงอึ้ง

เจ้าโง่เอ้ย!

ตนวางแผนทั้งหมดนี้เพื่อช่วยเธอในช่วงที่เธอลำบากที่สุด นี่ก็เพื่อชดเชยหนี้บุญคุณจากชาติที่แล้วและพัฒนาการเรียนของตนให้ดีขึ้น

แต่กลับกลายเป็นว่าเธอรับเงินแค่ 20 หยวนแทน 100 หยวนต่อชั่วโมง

แบบนี้อย่าว่าแต่ช่วยเธอเลย สอนพิเศษในราคานี้เหมือนเธอขาดทุนเสียด้วยซ้ำ

ใครกันจะให้แชมป์สอบเข้ามัธยมปลายมาสอนพิเศษเพียงชั่วโมงละ 20 หยวน?

ถูกต้อง ปี 2011 ในชาติก่อน เจียงลู่ซีได้เป็นแชมป์สอบเข้ามหาวิทยาลัยสายวิทย์ของจังหวัด

ตอนนั้นโรงเรียนเต็มไปด้วยแผ่นประกาศชื่นชมเธอ ข่าวลือเกี่ยวกับเธอแพร่กระจายไปทุกที่ เฉินเฉิงจำได้อย่างชัดเจน

ช่วงมัธยมปลายนี้ถือเป็นช่วงเดียวที่เฉินเฉิงสามารถชดใช้หนี้บุญคุณได้

หลังจากสอบเข้ามหาวิทยาลัยปีหน้า เธอจะกลายเป็นคนที่โดดเด่นในทุกที่ที่เธอไป รางวัลทุนการศึกษาต่างๆ จะไหลมาเทมา

พอถึงเวลานั้น เฉินเฉิงจะไม่มีโอกาสชดใช้หนี้บุญคุณอีกแล้ว

ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุด ทั้งชดใช้หนี้บุญคุณและช่วยเหลือเธอจริงๆ

แต่ตอนนี้ เฉินเฉิงได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ เพราะดูเหมือนตนจะเป็นฝ่ายได้ประโยชน์มากกว่า

“เป็นอะไรไป ลูกดูเหมือนไม่พอใจครูสอนพิเศษของตัวเอง?” เฉิงฉวนถาม

“แต่ถึงลูกไม่พอใจ ตอนนี้ก็สายไปแล้ว เพราะเราลงนามในสัญญาเรียบร้อยแล้ว” เฉิงฉวนพูดต่อ

“ไม่มีอะไร ดีมากแล้ว” เฉินเฉิงกัดกล้วยในมืออย่างแรง

เขารู้สึกกลัดกลุ้ม

“ฟังนะ ฉันจะบอกอีกที ห้ามแกล้งเธอเด็ดขาด เธอสอนอย่างซื่อสัตย์ ก็ต้องตั้งใจเรียน อย่าทำตัวไม่ดี อย่าคิดถึงเรื่องรักๆ ใคร่ๆ หรือไปรบกวนการเรียนของเธอ เพราะอนาคตของเธอขึ้นอยู่กับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยในปีหน้า หากทำอย่างนั้น    พี่จะไม่ปล่อยไปแน่” เฉิงเหวิน กล่าว

“รู้แล้ว พี่ ไม่ต้องห่วง ผมไม่แกล้งเธอหรอก” เฉินเฉิงตอบ

เขาแค่อยากเป็นเพื่อนกับเธอเท่านั้น จะไปแกล้งเธอได้ยังไงกัน

“ดีแล้ว งานของพี่เสร็จแล้ว คิดหรือยังว่าจะเลี้ยงอะไรพี่ดี?” เฉิงเหวินถาม

“ยัง” เฉินเฉิงส่ายหัว

“อยากโดนตีใช่ไหม!” เฉิงเหวินโมโห

ไม่บอกให้กลับบ้านเร็วๆ เหรอ?  ทำไมถึงกลับมาช้าขนาดนี้อีกยายของเจียงลู่ซีถามอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นเธอเข็นจักรยานกลับเข้ามา

ตอนนี้ก็หกโมงกว่าแล้ว ฟ้ามืดแล้ว

แม้ว่าเธอจะเดินกลับบ้านตอนค่ำทุกวันเมื่อไปโรงเรียน ยายของเจียงลู่ซีก็ยังกังวล แต่เด็กๆ ที่ไปเรียนในเมืองนั้นมีเยอะ แม้จะมีไม่มากนักในระดับมัธยมปลาย แต่มัธยมต้นก็มีอยู่บ้าง

บางคนเดินกลับกันเป็นกลุ่ม ใช้เวลาเดินแค่หนึ่งชั่วโมง ไม่เหมือนเธอที่ต้องใช้เวลาสองชั่วโมงเมื่อกลับจากทำงาน

ที่สำคัญคือพวกเขาตกลงกันว่าจะกลับบ้านให้เร็วขึ้นในวันนี้

“ยาย อย่าเพิ่งโกรธเลย วันนี้หนูได้รับงานใหญ่” เจียงลู่ซีเข็นจักรยานเข้าไปจอด แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “วันนี้มีคนจ้างให้หนูไปสอนพิเศษให้ลูกชายเขา ต้องสอนวันละแปดชั่วโมง ทุกเสาร์อาทิตย์ต่อเนื่องไปครึ่งเทอม หนูจะได้รายได้ 1,280 หยวนต่อเดือนเลยค่ะ”

“จริงเหรอ?” ยายของเจียงลู่ซีถามด้วยความประหลาดใจ

เธอดูไม่ค่อยเชื่อ “ลู่ซี อย่าให้ใครหลอกเอานะ ไม่มีใครให้เงินเยอะขนาดนั้นหรอก”

“มีสิ” เจียงลู่

ซี ตอบ “เราเซ็นสัญญากันแล้ว หนูตรวจสอบแล้ว ไม่มีปัญหา เดิมทีพวกเขาอยากให้หนูมากกว่านี้ แต่หนูคิดว่าหนูไม่สมควรได้มากขนาดนั้น เงินเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว หนูยังเป็นแค่นักเรียน ชั่วโมงละ 20 หยวนหนูก็พอใจแล้ว”

“ก่อนหน้านี้เคยได้ยินแต่คนบอกว่า ‘ความรู้เปลี่ยนชีวิต’ ตอนนั้นยังไม่เข้าใจ ตอนนี้ถึงเข้าใจแล้ว” ยายของเธอหัวเราะออกมา “เมื่อก่อนทำไร่ทำสวนทั้งปีลำบากขนาดไหน ยังไม่ได้มากเท่าหนูเลย”

“ใช่ค่ะ” เจียงลู่ซียิ้มกว้าง “ตอนนี้มีรายได้เพิ่มขึ้นเดือนละ 1,000 หยวน ชีวิตเราก็จะดีขึ้นมาก ยายไม่ต้องอดทนไม่กินยาต่อไป ยายต้องกินยาทุกวันถึงจะได้ผล พอหนูสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้คะแนนดี ปีหน้าหนูก็จะสอนพิเศษได้ง่ายขึ้น ค่าตัวหนูอาจจะเพิ่มขึ้นเป็น 30 หยวนต่อชั่วโมงเลยก็ได้”

เด็กสาวมองไปยังอนาคตด้วยความหวัง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เมื่อยายของเจียงลู่ซีเห็นหลานสาวเต็มไปด้วยความหวังและความฝัน ก็ยิ้มตามไปด้วย

ชีวิตดีขึ้นทุกวันจริงๆ