บทที่ 18 ไม่อยากลืมตลอดไป

บทที่ 18 ไม่อยากลืมตลอดไป

เฉินเฉิงยืนดูเงียบๆ อยู่ข้างๆ จริงๆ แล้วเขามีหลายวิธีที่จะทำให้ธุรกิจของเจียงลู่ซีประสบความสำเร็จทันที เช่น แค่เดินไปบอกว่าตอนที่เจียงลู่ซีสอบเข้ามัธยมต้น เธอเป็นคนสอบได้คะแนนสูงสุดของเมือง หรือบอกว่าเธอเป็นนักเรียนที่มีผลการเรียนอันดับหนึ่งของโรงเรียนมัธยมที่ดีที่สุดในอันเฉิง ไม่ต้องพูดถึงค่าเรียนที่เป็นแค่ยี่สิบหยวนต่อชั่วโมง ต่อให้เป็นร้อยหยวนต่อชั่วโมง พ่อแม่หลายคนก็คงจะแห่กันมาแน่ๆ

ในอันเฉิง มีครูสอนพิเศษมากมาย แต่คนที่ได้คะแนนสอบสูงสุดในเมืองมีเพียงคนเดียวต่อปี และเจียงลู่ซีก็เป็นนักเรียนที่มีผลการเรียนดีที่สุดของโรงเรียนที่ดีที่สุดในขณะนี้

ด้วยผลการเรียนแบบนี้ เธอคงไม่ยืนอยู่ตรงนี้นานขนาดนี้โดยไม่มีลูกค้าสักคน

เจียงลู่ซีที่ยืนอยู่ข้างถนนในตอนนี้ ยังคงมีความเขินอายและความบริสุทธิ์ในแบบของเธอ ไม่พูดอะไรเพื่อขายตัวเอง แค่ยืนก้มหน้าอย่างเงียบๆ ไม่มีท่าทีของผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จในอนาคต

แต่เมื่อมองไปตามถนนนักเรียนทั้งหมด ไม่มีใครที่อายุสิบหกสิบเจ็ดเหมือนเธอจะมานั่งขายของแบบนี้

ในขณะที่เพื่อนวัยเดียวกันหลายคนยังคงเล่นเกมในร้านอินเทอร์เน็ต หรือย้อมผมสีเหลืองตามพวกในภาพยนตร์และติดต่างหู ทะเลาะวิวาท เธอกลับปั่นจักรยานมาคนเดียวเป็นเวลาสองชั่วโมงเพื่อมาหาเงินที่นี่

เฉินเฉิงเดินไปที่ร้านค้าเล็กๆ ข้างๆ ซื้อขวดน้ำแร่เย็นขวดหนึ่ง จากนั้นก็เดินมาหาเธอ

“นี่” เฉินเฉิงกล่าว

เจียงลู่ซีรู้สึกว่ามีคนมาใกล้ คิดว่าเป็นลูกค้าที่มาถามเรื่องครูสอนพิเศษ เธอจึงรีบยกหัวขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเฉินเฉิง เธอก็ชะงักไป

เธอไม่คาดคิดว่าจะเจอเฉินเฉิงที่นี่

“ฉันไม่เอา” พอเห็นว่าเป็นเฉินเฉิง ใบหน้าของเธอก็เย็นลงทันที

“คุณไม่เอา ผมก็จะทิ้งแล้วนะ” เฉินเฉิงทำท่าจะโยนทิ้ง

“อืม โยนเลย” เธอตอบเบาๆ

“ยังดื้อจริงๆ” เฉินเฉิงหัวเราะ

“ถ้าเธอยืนแบบนี้ต่อไป ถึงแม้เธอจะยืนอีกสักเดือน ก็ไม่มีลูกค้าสักคน” เฉินเฉิงพูด

“ไม่เกี่ยวกับคุณ” เจียงลู่ซีตอบอย่างเย็นชา

“เธอดูเหมือนจะเกลียดฉันมากเลยนะ?” เฉินเฉิงถาม

เฉินเฉิงสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่เธอมีต่อเขา

เจียงลู่ซีเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ฉันแค่ไม่อยากมีความสัมพันธ์ใดๆ กับคุณ”

เฉินเฉิงเงียบไปครู่หนึ่งเช่นกัน ก่อนจะพูดว่า “บางทีครั้งก่อนอาจจะเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันทำไม่ได้แล้ว”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงลู่ซีก็ขมวดคิ้ว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าคุณคิดว่าคุณถูกเฉินชิงปฏิเสธ แล้วอยากจะหันมาสนใจฉัน ฉันขอแนะนำให้คุณหยุดทำอะไรที่เปล่าประโยชน์ ฉันจะไม่เดทกับใครแน่ๆ โดยเฉพาะกับคุณ”

แต่ก่อนเธอกับเฉินเฉิงไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันมากนัก แต่หลังจากเหตุการณ์ที่สนามบาสเกตบอลที่เฉินเฉิงถูกเฉินชิงปฏิเสธ ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เริ่มมีมากขึ้น ซึ่งเป็นสิ่งที่เจียงลู่ซีไม่ต้องการ เธอกลัวว่าเฉินเฉิงจะหันมาสนใจเธอแทน

และการที่ได้ยินคำตอบของเฉินเฉิงในตอนนี้ ทำให้เธอกังวลมากขึ้นไปอีก

เธอไม่ใช่เฉินชิง ความรักไม่ใช่สิ่งที่เธอเล่นได้ และเธอไม่สามารถเสียเวลานี้ไปได้

ตอนนี้สิ่งสำคัญคือหาเงินเพิ่ม แล้วสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ เพื่อได้ทุนการศึกษาไปช่วยจุนเจือครอบครัว

อาการของคุณยายของเธอแย่ลงเรื่อยๆ เธอจำเป็นต้องหาเงินเพิ่มมากขึ้น

เธอจึงไม่อยากถูกกวนใจจากเรื่องแบบนี้

การบอกให้เฉินเฉิงเข้าใจความจริงตั้งแต่แรก จะทำให้เขายอมแพ้ได้ง่ายขึ้น

“ถ้าคุณโกรธที่ฉันไม่ได้ให้คุณยืมหนังสือและอยากจะล้างแค้น ก็แค่ตีฉันสักครั้งก็พอ ฉันจะยืนนิ่งๆ ให้คุณตี แต่หลังจากนั้น ขอให้คุณอยู่ห่างๆ ฉันเถอะ” เจียงลู่ซีขมวดคิ้ว พูดด้วยเสียงเย็นชา

เฉินเฉิงไม่พูดอะไร

“ดูเหมือนว่าระหว่างเราจะมีความเข้าใจผิดกันมากมาย แต่อย่าพูดอะไรแบบนี้อีก เพราะมันทำให้รู้สึกแย่จริงๆ” เฉินเฉิงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป บางทีอาจเป็นเพราะฤดูใบไม้ร่วง ทำให้เงาของเขาดูเศร้าและเดียวดาย

เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาทำให้เธอมีความรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ชอบใช้ความรุนแรงอยู่ตลอด จนทำให้เธอบอกว่าจะยืนนิ่งๆ ให้เขาตี

ในช่วงมัธยมปลาย เฉินเฉิงเคยมีเรื่องทะเลาะวิวาทหลายครั้ง แต่เขาไม่เคยรังแกนักเรียนในชั้นเรียนเดียวกันหรือพวกที่เรียนเก่ง คนที่เขาต่อสู้ด้วยส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นพวกที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันในโรงเรียน

สิ่งที่เฉินเฉิงไม่รู้ก็คือ ครั้งหนึ่งในช่วงมัธยมปลายปีสอง ขณะที่เขากำลังทะเลาะกันนอกโรงเรียน เจียงลู่ซีที่กำลังขี่จักรยานออกจากโรงเรียนบังเอิญเห็นเหตุการณ์นั้นพอดี ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฉินเฉิงไม่เคยมากอยู่แล้ว แต่ภาพนั้นทำให้เจียงลู่ซีมีความรู้สึกติดลบกับเขาไปตลอด สำหรับเจียงลู่ซี เฉินเฉิงคือคนที่มาจากครอบครัวที่มีเงินนิดหน่อย ชอบทะเลาะวิวาทและคบหาสาวก่อนวัยอันควร

ตลอดช่วงมัธยมปลายปีสอง เจียงลู่ซีจึงพยายามอยู่ห่างจากเฉินเฉิงให้มากที่สุด

มองดูเงาหลังที่เศร้าของเฉินเฉิง เจียงลู่ซีถอนหายใจ ที่จริงเธอไม่ได้อยากจะพูดแรงขนาดนั้น แต่เธอไม่อยากมีความสัมพันธ์อะไรกับเฉินเฉิงเลย ถึงแม้ว่าเฉินเฉิงจะมีความคิดเพียงนิดเดียวเกี่ยวกับเธอ เจียงลู่ซีก็ต้องการตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เพราะถ้าเฉินเฉิงตัดสินใจตามจีบเธอจริงๆ นั่นจะเป็นเรื่องที่วุ่นวายมาก

เจียงลู่ซีไม่มีแผนจะมีความรัก ไม่ว่าจะในช่วงมัธยมปลายหรือมหาวิทยาลัย

การที่เธออยู่กับคุณยายเพียงสองคนก็พอแล้วสำหรับเธอ

เจียงลู่ซีมองไปยังฝั่งตรงข้ามที่มีคนล้อมรอบแผงขายของ และมองแผงขายของที่ว่างเปล่าของตัวเองอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าการหาเงินเป็นเรื่องที่ยากจริงๆ

จนถึงวันนี้ เธอมาเปิดแผงขายของนี้ได้สามวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครมาหาเลย ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนนั้นยังดีอยู่บ้างที่เธอไปทำงานเป็นครูสอนพิเศษที่สถาบันสอนพิเศษได้บ้าง วันหนึ่งยังพอมีงานสอนพิเศษนักเรียนประถมหรือมัธยมต้นอย่างน้อยหนึ่งหรือสองครั้ง ทำให้พอมีรายได้บ้าง

แต่ตอนนี้เมื่อปิดเทอมฤดูร้อนจบลง ความต้องการครูสอนพิเศษลดลง และเธอก็ไม่สามารถหาเงินได้เลย

เมื่อรู้สึกหิวมาก เจียงลู่ซีหยิบขนมปังแห้งในตะกร้าจักรยานออกมา

เธอฉีกขนมปังเป็นชิ้นๆ แล้วกินไปพร้อมกับดื่มน้ำที่พกมาจากบ้าน

กินขนมปังสองคำ ดื่มน้ำหนึ่งคำ ไม่นานขนมปังก็หมดลง

เธอหิวจริงๆ เพราะตอนเช้ากินแค่ข้าวต้มไปครึ่งชาม จากนั้นก็ปั่นจักรยานมาเป็นเวลาสองชั่วโมง

"พรุ่งนี้ลองมาอีกวัน ถ้ายังไม่มีอะไรดีขึ้น สัปดาห์หน้าฉันคงไม่มาแล้ว อยู่บ้านทำโจทย์ข้อสอบยังจะดีกว่า" เจียงลู่ซีคิดในใจ

แม้ว่าเธอจะคิดแบบนั้น แต่เธอก็ยังหยิบป้ายที่เขียนด้วยสีน้ำมันจากตะกร้าจักรยานออกมาแล้ววางไว้หน้าจักรยาน

ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่าขวดน้ำที่เฉินเฉิงให้เธอยังคงวางอยู่ที่เบาะหลังของจักรยาน

เจียงลู่ซีหยิบขวดน้ำแร่ใส่ลงในตะกร้าจักรยาน เธอวางแผนว่าจะเอาไปคืนเขาที่โรงเรียนในวันจันทร์

แม้ว่าครอบครัวเธอจะยากจน แต่สิ่งที่ไม่ใช่ของเธอ เธอก็จะไม่เอามาใช้เด็ดขาด

นี่เป็นคำพูดที่พ่อแม่ของเธอพูดกับเธอบ่อยที่สุดในตอนที่พวกเขายังมีชีวิตอยู่

แม้ว่าเธอจะยังเด็กในตอนนั้น แต่ทุกคำที่พ่อแม่พูด เธอจดจำได้หมด

เพราะพ่อแม่ของเธอจะกลับมาบ้านแค่ช่วงตรุษจีนเท่านั้น

ถ้าเธอไม่จดจำไว้มากๆ เสียงของพวกเขาก็จะเลือนหายไป

เจียงลู่ซีไม่อยากลืมเสียงของพ่อแม่ของเธอ

เธอไม่อยากลืมเลยตลอดไป