บทที่ 13 พูดคุย

บทที่ 13 พูดคุย

หลังจากที่เฉินเฉิงถือหนังสือคณิตศาสตร์ประถมกลับมาถึงหน้าโรงเรียน เขามองดูร้านอาหารเล็ก ๆ มากมายที่เรียงรายอยู่หน้าประตูโรงเรียน เฉินเฉิงกำลังคิดว่าจะกินอะไรดี อาหารข้างทางหลายอย่างที่เขาอยากจะลองกินอีกครั้ง เพราะในความฝันหลาย ๆ ครั้งหลังจากที่เขาโตขึ้น อาหารที่อยู่ใกล้โรงเรียนมัธยมก็เป็นหนึ่งในสถานที่ที่เขาชอบแวะไปเสมอ

ที่นั่นเป็นหนึ่งในที่ที่เขาแวะไปบ่อยพอ ๆ กับห้องเรียน สนามกีฬาในโรงเรียน และภาพร่างของเจียงลู่ซีที่เขาเห็นไม่ชัด

โรงเรียนมัธยมหนึ่งมีโรงอาหาร แต่รสชาติอาหารในโรงอาหารไม่ได้อร่อยเท่าไหร่ ไม่ใช่แค่โรงอาหารของโรงเรียนนี้เท่านั้น โรงเรียนหลายแห่งในเมืองอันเฉิงก็มีปัญหาเรื่องรสชาติอาหารในโรงอาหารเช่นเดียวกัน

ดังนั้น นักเรียนที่พักอาศัยนอกโรงเรียน ซึ่งก็คือนักเรียนที่ไม่ได้พักในหอ จึงกลายเป็นผู้ที่ทำหน้าที่เหมือนพนักงานส่งอาหารยุคแรก ๆ ของประเทศ เพราะมีนักเรียนหอพักจำนวนมากที่ไม่อยากกินอาหารในโรงอาหาร พวกเขาจะให้เงินเล็กน้อยกับนักเรียนที่พักอาศัยนอกโรงเรียน เพื่อช่วยซื้ออาหารจากร้านข้างนอก

แน่นอนว่า ถ้าคุณเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อน ๆ หรือเป็นผู้หญิง บางครั้งคุณก็อาจจะไม่ต้องเสียเงิน

เฉินเฉิงมองดูนักเรียนหลายคนที่ถืออาหารในมือและยิ้มออกมา

เฉินเฉิงไม่เคยช่วยใครซื้ออาหารในโรงเรียน ไม่ว่าพวกเขาจะให้เงินเขาหรือไม่ก็ตาม

แต่ในช่วงมัธยมต้นและมัธยมปลาย เขามักจะช่วยเฉินชิงซื้ออาหารอยู่บ่อยครั้ง

บางครั้งเฉินชิงไม่อยากออกไปจากห้องเรียน เธอจึงให้เฉินเฉิงช่วยซื้ออาหารให้

ถึงแม้ว่าเธอจะให้เงินค่าข้าวทุกครั้ง แต่เฉินเฉิงก็ไม่เคยรับเลยสักครั้ง

ตอนนั้นเฉินเฉิงที่ยังวัยรุ่น คิดว่าเฉินชิงต้องเป็นของเขาแน่นอน ไม่มีใครแย่งไปได้ ในอนาคตเธอจะต้องแต่งงานกับเขา ดังนั้น การที่เขาช่วยภรรยาในอนาคตของเขาซื้ออาหารและเดินตามเธอเพื่อส่งเธอถึงบ้านอย่างปลอดภัย เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลที่สุด ถึงแม้ว่าจะมีคนมากมายที่พยายามตามจีบเฉินชิง แต่คนที่ได้รับเกียรติแบบนี้ก็มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น

ความทรงจำในช่วงวัยรุ่นนั้นยากที่จะลืม เพราะในการเดินทางครั้งนี้ ไม่มีใครรู้ว่าเส้นชัยคืออะไร ความรักครั้งแรก หรือมิตรภาพที่มอบให้กันอย่างเต็มใจ ล้วนเป็นครั้งแรกที่เด็กวัยรุ่นได้มอบความจริงใจให้กับโลกใบนี้

เมื่อเห็นสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ เฉินเฉิงจึงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องราวในอดีต แม้ว่าเขาจะไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อเฉินชิงอีกแล้ว

แต่ในตอนนั้น เฉินเฉิงวัยรุ่นก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มที่เพิ่งโตและเริ่มชอบผู้หญิงคนหนึ่งเป็นครั้งแรก

เฉินเฉิงดึงตัวเองกลับมาจากความคิดเหล่านั้น และเลือกเข้าร้านก๋วยเตี๋ยวร้านหนึ่งที่อยู่ข้างถนน

ในความทรงจำ ร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ที่อยู่ข้างโรงเรียนมัธยมหนึ่งอร่อยมาก เขากับโจวหยวนมากินที่นี่หลายครั้ง ความประทับใจที่เฉินเฉิงมีต่อก๋วยเตี๋ยวหลานโจวล้วนมาจากร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนี้

ในอนาคต เมื่อเขากินก๋วยเตี๋ยวร้านอื่นที่รสชาติไม่เหมือนร้านนี้ เขาจึงไม่ค่อยไปกินก๋วยเตี๋ยวอีกเลย

เฉินเฉิงยังจำราคาของร้านนี้ได้ ชามใหญ่ราคา 4 หยวน ชามเล็กราคา 3 หยวน

เมื่อเฉินเฉิงเดินเข้าร้าน เขารู้สึกว่าร้านก๋วยเตี๋ยวหลานโจวทั่วประเทศคงมีลักษณะคล้ายกัน ผู้หญิงใส่ผ้าคลุมหัวกำลังทำอาหารในอากาศที่ร้อนจัด ผู้ชายกำลังนวดแป้งอย่างต่อเนื่อง และเด็กคนหนึ่งกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะว่าง

เฉินเฉิงเพียงเดินเข้ามาแล้วบอกว่าจะเอาก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่หนึ่งชาม จากนั้นคู่สามีภรรยาก็ไม่สนใจเขาอีก และพูดคุยกันด้วยภาษาท้องถิ่นของพวกเขาต่อไป เฉินเฉิงเคยเห็นภาพนี้มาแล้วหลายครั้ง

พวกเขาเหมือน NPC ในเกมเลยทีเดียว

เด็กคนนั้นก็ไม่ส่งเสียงดังหรืองอแง นั่งทำการบ้านอย่างเงียบ ๆ

เพราะเฉินเฉิงเพิ่งออกจากโรงเรียนแล้วไปซื้อหนังสือที่ร้านหนังสือซินหัว ร้านตอนนี้จึงผ่านช่วงที่มีนักเรียนมากที่สุดไปแล้ว เฉินเฉิงจำได้ว่าในอดีต เมื่อเขาแวะมากินที่นี่ ถ้ามาช้าหน่อยก็จะไม่มีที่นั่ง

เขาเลือกที่นั่งที่ว่าง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

โทรศัพท์ในยุคปี 2010 เป็นยุคที่เป็นรอยต่อระหว่างเทคโนโลยี

ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่ปีก่อน โทรศัพท์ส่วนใหญ่ยังเป็นโนเกียที่ทนทานพอที่จะใช้ทุบของได้ โทรศัพท์ที่สามารถฟังเพลงหรือดูวิดีโอได้ก็นับว่าเป็นโทรศัพท์ที่ดีมากแล้ว แต่ไม่กี่ปีหลังจากนั้น ก็เป็นยุคของสมาร์ทโฟน

โทรศัพท์เครื่องนี้ของเฉินเฉิงสามารถเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ต เล่น QQ หรือถ่ายรูปและบันทึกวิดีโอได้

แต่คุณภาพของกล้องก็ไม่ต้องคาดหวังอะไรมาก

มันเทียบกับโทรศัพท์ในอนาคตที่มีกล้องหลายล้านพิกเซลไม่ได้แน่นอน

ที่ชาร์จแบตเตอรี่ก็ยังเป็นแบบที่ต้องใช้ที่ชาร์จแบบอเนกประสงค์ และต้องชาร์จทิ้งไว้ทั้งคืนเพื่อให้แบตเตอรี่เต็ม

มันเทียบกับการชาร์จเร็ว 100 วัตต์ในอนาคตไม่ได้เลย

ถึงแม้เทคโนโลยีเหล่านั้นจะล้าสมัยไปแล้ว แต่การได้เห็นอีกครั้งก็ยังคงเป็นเรื่องที่น่าสนใจ

เฉินเฉิงเปิด QQ บนโทรศัพท์

หน้าจอ QQ2010 ที่เป็นเอกลักษณ์ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

เขากรอกหมายเลข QQ และรหัสผ่านของเขาลงไป

แต่ระบบแจ้งว่ารหัสผ่านไม่ถูกต้อง

เฉินเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจำได้ว่าในปี 2010 รหัสผ่าน QQ ของเขาคือ CQ19931225

รหัสผ่านนี้อยู่กับเขามาตลอดช่วงวัยเรียน จนกระทั่งเขาจบมัธยมไปหลายปีถึงจะเปลี่ยนรหัสผ่าน

เฉินเฉิงล็อกอิน QQ แล้วก็เปลี่ยนรหัสผ่าน

เมื่อเข้าสู่ระบบได้ เขาก็พบว่าบนหน้าแรกยังมีตัวเลือก "QQ โซน" ด้วย

เฉินเฉิงเคยคิดว่าในอนาคตเมื่อสมาร์ทโฟนเข้ามาแล้ว ถึงจะมีฟีเจอร์ QQ โซนบนโทรศัพท์

เฉินสิงกดที่ปุ่ม QQ โซน แล้วหน้าจอก็แสดงแถบกำลังโหลด ซึ่งการโหลดก็นานมาก คล้ายกับการใช้อินเทอร์เน็ตในคอมพิวเตอร์รุ่นเก่า ๆ ในการค้นหาข้อมูล

แต่ตามที่ว่า "คุณภาพคุ้มค่ากับราคา" หากเทียบกับในอนาคตที่ค่าบริการอินเทอร์เน็ตต้องจ่ายเป็นร้อยหยวนต่อเดือน ตอนนี้จ่ายเพียง 5 หยวนก็ได้ 30MB ใช้ได้ทั้งเดือน ถือว่าคุ้มค่ามาก

แน่นอนว่า ถ้า 30MB นี้ไปอยู่ในยุคอนาคต คงไม่มีใครใช้กันแน่

หลังจากการโหลดที่ยาวนาน ในที่สุดเฉินเฉิงก็เห็น QQ โซนของตัวเอง

แต่ไม่กี่นาทีต่อมา เฉินเฉิงก็ลบเนื้อหาใน QQ โซนของเขาทั้งหมด

เพราะ

ในอนาคตที่เขาไม่ค่อยได้ใช้ QQ ทำให้ QQ บัญชีนี้ถูกทิ้งร้างไว้นาน แต่เฉินเฉิงไม่เคยคิดเลยว่า ตัวเขาเองในวัยนั้นจะโพสต์อะไรที่เป็นพวกวัยรุ่นขนาดนั้น

มันไม่มีอะไรนอกจากโพสต์เกี่ยวกับเฉินชิง

มีทั้งคำสารภาพรักแบบตรง ๆ อย่างเช่น "ฉันชอบเธอ" หรือบทกวีรักที่อ่อนหวาน

นอกจากนั้นยังมีบันทึกประจำวัน แต่ส่วนใหญ่ก็เกี่ยวข้องกับเฉินชิง

ในวัยรุ่น การใช้ QQ เพื่อประกาศความรักหรือเขียนบทกวีแสดงความสามารถทางการเขียนของตัวเองอาจจะดูเป็นเรื่องปกติ แต่เมื่อมองย้อนกลับไปในสายตาของคนที่โตแล้ว มันกลับเต็มไปด้วยความอายและขำขัน

หลังจากลบโพสต์ทั้งหมด เฉินแงก็กินก๋วยเตี๋ยวที่สั่งไว้ได้พอดี

เขาวางโทรศัพท์ลง และหยิบก๋วยเตี๋ยวที่ทำเสร็จแล้วขึ้นมา จากนั้นก็ใส่พริกลงไปในก๋วยเตี๋ยวแล้วเริ่มกิน

หลังจากกินก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่หมด เฉินเฉิงก็ดื่มน้ำซุป แล้วถือหนังสือกลับไปที่ห้องเรียน