ตอนที่ 94 เข้าบ้านหัวหน้าสองคน(ฟรี)

"เธอหมายถึง เธอช่วยคนของนายกเทศมนตรีในสนามรบเมื่อวานนี้ แล้ววันนี้เขาก็เลยมาขอบคุณ?”

หลี่หยวนพยักหน้า "ครับ"

ในฐานะนายกเทศมนตรีเมืองเทียนหยาง

ประชาชนทุกคนล้วนเป็น ‘คนของเขา’

คำอธิบายนี้ไม่ใช่การโกหกเล้กๆ

มู่เยว่ฉินพยักหน้า

เธอนึกอะไรบางอย่างออก

เธอเปิดคลิปการต่อสู้กับสัตว์อสูรระดับราชาเมื่อวานนี้

เธอมองดูทหารหนุ่มที่ถือดาบในทีวี จากนั้นก็มองดูหลี่หยวน  พูดอย่างสงสัย"ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือน..."

หลี่หยวนเหงื่อตก

โชคดีที่โดรนไม่สามารถบินเข้าไปใกล้ได้ ภาพเลยเบลอ มองไม่เห็นใบหน้า

ไม่งั้นมู่เยว่ฉินคงจำเขาได้

ส่วนมู่ฉิวมีประสบการณ์มากกว่า ก่อนลงมือ เธอได้สั่งไม่ให้ใครเข้าใกล้ รวมทั้งโดรน

ส่วนที่หลี่หยวนสังหารสัตว์อสูรระดับราชาถูกถ่ายทอดสดไปทั่วเมือง

เหตุผลหลักคือเพื่อสร้างขวัญกำลังใจให้กับประชาชน

เพื่อบอกทหารและประชาชนว่ามีสุดยอดปรมาจารย์คอยปกป้องพวกเขา!

พอเจอกับข้อสงสัยของมู่เยว่ฉิน

หลี่หยวนหันไปมองมู่ฉิว

ปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นเพราะมู่ฉิวไม่ยอมบอกความจริงกับแม่

เธอต้องรับผิดชอบ

แต่มู่ฉิวกลับเมินเขา ทำเป็นหลับหูหลับตาไม่สนใจ

กินผลไม้อย่างเฉยเมย

หลี่หยวนไอเบาๆ

"คุณป้าคงไม่คิดว่าผมเป็นสุดยอดปรมาจารย์ที่ฆ่าสัตว์อสูรระดับราชาหรอกใช่ไหมครับ?”

“ในกองทัพ คนที่เป็นสุดยอดปรมาจารย์จะได้รับดาวนายพล คุณป้าคิดว่าผมมีความสามารถนั้นเหรอครับ?”

หลังพูด เขาเหลือบมองมู่ฉิว จงใจพูด "เอาจริงๆ ถ้าผมเป็นสุดยอดปรมาจารย์ ที่แข็งแกร่งพอจะเฝ้าเขตหนึ่ง แฟนของผมก็น่าจะเป็นนักรบระดับ 6 เป็นอย่างน้อย ป้าดูมู่ฉิวสิ เธอ... ดูเหมือนนักรบระดับ 6 เหรอครับ?”

"จริงด้วย!”

มู่เยว่ฉินพูดประชดลูกสาว "ถ้าป้าเป็นสุดยอดปรมาจารย์ ป้าคงไม่เอาเธอหรอก!”

หลี่หยวนกับมู่เยว่ฉินยิ้มให้กัน

...

สิบโมงเช้า...

หลี่หยวนไปดูแลเรื่องสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

มู่ฉิวถูกแม่บังคับ เลยต้องจำใจตามหลี่หยวนไป

บนรถเมล์...

หลี่หยวนมองมู่ฉิวที่ทำหน้าบึ้ง

เขาถามอย่างงุนงง "เป็นอะไรครับ? ทำหน้าเหมือนผมติดเงินคุณงั้นแหละ”

มู่ฉิวเอียงหัว "นายเป็นใคร? บอกว่าฉันไม่คู่ควรกับนายเนี่ยนะ?”

ดวงตาของหลี่หยวนเป็นประกาย

เขามองเธอ "หมายความว่าในที่สุดคุณก็ยอมรับว่าเป็นแฟนผม?”

มู่ฉิวหน้าแดง

เธอนั่งตัวตรง แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

หลี่หยวนยิ้ม

ฉวยโอกาสแห่งชัยชนะ เขายื่นมือออกไปจับมือเธอ

ก่อนที่เธอจะสะบัดมือออก

เขาพูดอย่างจริงจัง "ผมว่าถึงเวลาบอกคุณป้าแล้วล่ะ”

"บอกอะไร?”

มู่ฉิวดึงมือออกและหยุด

"ก็เรื่องยศของคุณไง”

หลี่หยวนจับมือเธอแน่น

เขาใช้พลังจิตปิดกั้นเสียงรอบข้าง

"คุณเป็นสุดยอดปรมาจารย์ระดับ 7 แล้วและสามารถได้ยศนายพลได้ทุกเมื่อ คุณต้องพาคุณลุงกับคุณป้าไปอยู่ในเมืองที่ปลอดภัยกว่า คุณจะปิดบังตลอดไปไม่ได้หรอกนะ?”

มู่ฉิวลังเล "ฉันก็คิดแบบนั้น แต่ไม่รู้จะพูดยังไง”

"ตอนแรก ฉันกลัวว่าแม่จะเป็นห่วง ฉันเลยบอกว่าทำงานเป็นพนักงานบริษัทที่ทำงานให้กองทัพ”

"ตั้งแต่ฉันเลื่อนเป็นระดับ 5 ฉันก็อยากจะบอกความจริง แต่ไม่มีโอกาส ฉันเลยปล่อยเลยตามเลย”

ถ้าบอกมู่เยว่ฉินตอนนี้

ว่าลูกสาวที่ดื้อรั้นของเธอ เป็นถึงสุดยอดปรมาจารย์

ไม่อยากจะคิดเลยว่าเธอจะตกใจขนาดไหน

มู่ฉิวสะบัดมือหลี่หยวนออก

เธอจ้องมองเขา "ตอนอยู่บ้าน ทำไมนายไม่บอกแม่ล่ะ? งั้นฉันก็จะบอกความจริงได้"

"โทษผมงั้นหรอ?”

หลี่หยวนจับมือเธอ คิดอยู่ครู่หนึ่ง "เอาแบบนี้ เราปิดบังไว้ก่อน ต่อไป ถ้าคุณป้าต้องช่วยเลี้ยงลูก ผมจะบอกความจริง”

"อืม"

มู่ฉิวพยักหน้า

เธอก็คิดว่าควรปิดบังไว้ก่อน

แต่เธอเพิ่งสังเกตเห็นบางอย่างในคำพูดของหลี่หยวน "ช่วยเลี้ยงลูกอะไรของนาย?”

หลี่หยวนไม่ตอบ

เขามองเธอตาไม่กะพริบ

มู่ฉิวร้อน หัวใจเต้นเร็ว เธอหันหน้าหนี "อย่าแม้แต่จะคิด!”

...

สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเริ่มเคลื่อนย้าย

สถานที่ใหม่อยู่ในทำเลที่ดี มีโรงพยาบาล มีโรงเรียนครบครัน

เดิมทีมันเป็นโรงฝึกวิทยายุทธ์เอกชนขนาดกลาง ที่กิจการไม่ค่อยดี

หลี่หยวนซื้อมันมาในราคาถูก

พอกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

หลี่หยวนก็แนะนำมู่ฉิวกับผู้อำนวยการว่าเธอเป็นแฟนของเขา

มู่ฉิวไม่ได้ปฏิเสธและเธอก็ทำตัวต่างจากตอนอยู่บ้าน

หลี่หยวนพอใจมาก

เขาใช้เธอทำงานจนโดนเธอเตะเข้า

...

การย้ายสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นหน้าที่ของบริษัทขนย้าย

พวกเขาทำงานเร็วมาก

ตอนห้าโมงเย็น สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็เกือบจะย้ายเสร็จ

หลี่หยวนเพิ่มเงินให้ 300%

บริษัทขนย้ายจึงส่งพนักงานจากพื้นที่ใกล้เคียงมาช่วยทำงานล่วงเวลา เพื่อให้แน่ใจว่างานจะเสร็จก่อนรุ่งสาง

หลี่หยวนพามู่ฉิวกลับบ้าน หรือจะพูดว่าถูกมู่ฉิวพากลับบ้านก็ได้

...

พอกลับมาถึงหน้าบ้าน

พวกเขาก็เห็นประตูเปิดอยู่ เสียงสนทนาดังมาจากห้องนั่งเล่น

"มีแขกงั้นหรอ?"

หลี่หยวนสวมสลิปเปอร์ เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นกับมู่ฉิว

พวกเขาเห็นทหารหญิงสามคนกำลังคุยกับมู่เยว่ฉิน

พอเห็นทั้งสองคนกลับมา

มู่เยว่ฉินก็ยิ้มและโบกมือ "มาเร็วๆ พวกนี้เป็นทหารจากกองพันเดียวกับลูก พวกเธอบอกว่ามาขอบคุณที่บริจาคเสบียงเมื่อวานนี้”

ทหารหญิงหันกลับมา

พอเห็นหลี่หยวนกับมู่ฉิว เธอก็ยิ้ม

จากนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ

"สวัสดีครับ”

หลี่หยวนยิ้ม ทักทาย

ทหารหญิงได้สติ เธอยืนตัวตรง ทำความเคารพ "หัวหน้า!”

เธอจำหลี่หยวนกับมู่ฉิวได้

ในฐานะหัวหน้าทีมขนส่งของกองพันทหารที่ 1476

เธออยู่ในกองทัพมาสิบเอ็ดปี เธอไม่เคยเจอผู้บังคับกองพันแบบใกล้ชิด

แต่ตอนนี้

เธอได้เข้ามาในบ้านของสุดยอดปรมาจารย์สองคน?

เธอรู้สึกเหมือนฝัน!