บทที่ 99 คนที่ยี่สิบสอง

บทที่ 99 คนที่ยี่สิบสอง

หลังจากที่พ่อบ้านหูกล่าวจบ เขาก็เดินถอยหลังออกจากห้องด้วยท่าทางประหลาด และปิดประตูให้ทุกคนที่อยู่ข้างใน

ทันทีที่เขาออกไป ทุกคนก็รู้สึกผ่อนคลายลงในทันที ตอนนี้สถานการณ์ดูเหมือนจะปลอดภัยมากขึ้น และห้องนี้ก็มีแต่เพียงมนุษย์เท่านั้น ทุกคนจึงสามารถพักผ่อนอย่างสบายใจได้บ้าง

หูหยุนควนพูดขึ้นว่า “มีใครที่ยังมีโทรศัพท์อยู่ไหม ตอนนี้เวลากี่โมงแล้ว?”

ซาเซี่ยวเหวินมองโทรศัพท์ของเธอและตอบว่า “ตอนนี้เวลาตีหนึ่งแล้ว”

หูหยุนควนพยักหน้าและกล่าวต่อว่า “โอเค เรามีเวลาอีกเจ็ดชั่วโมงจนถึงแปดโมงเช้า ให้ทุกคนแบ่งกันเป็นกลุ่ม กลุ่มละสามคน โดยมีผู้เลื่อมใสหนึ่งคนและคนธรรมดาสองคนในแต่ละกลุ่ม แต่ละกลุ่มให้มีโทรศัพท์หนึ่งเครื่องไว้ดูเวลา และทุกคนจะผลัดกันเฝ้ายามคนละหนึ่งชั่วโมง แบบนี้แต่ละคนก็จะได้นอนพักประมาณหกชั่วโมง ในถ้ำสวรรค์แบบนี้ การรักษาพละกำลังและจิตใจให้อยู่ในสภาพดีเป็นเรื่องที่สำคัญมาก”

เหลียงฟางยกมือขึ้นและถามว่า “เราไม่ควรจะหารือเรื่องข้อมูลกันหน่อยหรือ?”

เว่ยเตียนยิ้มเยาะและพูดขึ้นทันที ราวกับเขาสนุกกับการล้อเหลียงฟาง “ต้องคุยเรื่องข้อมูลด้วยเหรอ? พวกเราเจอเรื่องเดียวกันตั้งแต่เข้ามา ไม่มีอะไรที่เรารู้น้อยกว่าใคร ถ้ามีใครพลาดข้อมูลไป ก็คงเพราะตัวเองไม่รอบคอบแล้วล่ะ”

จากนั้นหูหยุนควนจึงพูดว่า “แต่พวกเรามีกลุ่มละสามคนทั้งหมดเจ็ดกลุ่มแต่จะมีคนเกินมาหนึ่งคนจะทำยังไงดีล่ะ?”

ฮั่วกายหัวเราะเล็กน้อยและพูดว่า “นายนี่ช่างโง่จริงๆ ตอนนี้พวกเรามีแค่ยี่สิบเอ็ดคนไม่ใช่เหรอ คนหนึ่งตายไปแล้ว เหลือยี่สิบเอ็ดคน นับไม่ถูกหรือไง”

ฮั่วกายดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบอู๋เซี่ยนมากนัก การแสดงออกของเขาชัดเจนว่ามีความไม่พอใจ แต่กลับเป็นการเก็บเงียบไว้ ไม่มีเหตุผลชัดเจน น่าจะเพราะเขาอาจจะหึงหวงที่ซาเซี่ยวเหวินมองอู๋เซี่ยนหลายครั้ง

อู๋เซี่ยนมองฮั่วกายด้วยสายตาเอ็นดูคล้ายมองเด็กน้อย แต่ไม่พูดโต้ตอบอะไร แต่บรรยากาศในห้องกลับเริ่มหนักอึ้งขึ้น

ทุกคนเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อพบว่าในห้องมีคนที่เกินมา

หลังจากสำรวจอย่างละเอียด พวกเขาพบว่ามีคนยี่สิบสองคนในห้อง! คนที่เกินมานั้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจากชายชรา ที่ควรจะตายไปแล้วตั้งแต่ก่อนหน้านี้!

เขานั่งอยู่ที่มุมห้องในที่มืด หากไม่มีการตรวจสอบอย่างละเอียด เขาอาจจะถูกมองข้ามไปได้ง่ายๆ

อู๋เซี่ยนสังเกตเห็นชายชราตั้งแต่แรก แต่เขาไม่ได้พูดออกมาในทันที เพราะพ่อบ้านหูยังอยู่ในห้อง และเขาไม่ต้องการทำให้สถานการณ์ซับซ้อนขึ้นไปอีก

หลังจากที่พ่อบ้านหูออกไปแล้ว และพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ค่อนข้างปลอดภัย อู๋เซี่ยนจึงค่อยบอกทุกคนถึงสิ่งที่เขาเห็น

เมื่อทุกคนรู้ว่ามีชายชราตายแล้วอยู่ในห้องด้วย บรรยากาศในห้องก็เต็มไปด้วยความตึงเครียด และหลายคนเริ่มเตรียมพร้อมที่จะป้องกันตัว

โดยเฉพาะเว่ยเตียน เขาพร้อมที่จะโจมตีชายชราทันที แต่ชายชรากลับสังเกตเห็นท่าทีของพวกเขา และรีบหนีออกจากห้อง เขาวิ่งไปที่กลางลานบ้าน ก่อนจะคุกเข่าและก้มหัวขอโทษต่อหน้าทุกคน

เมื่อเห็นเช่นนั้น ทุกคนก็ไม่อยากจะตามไปทำร้ายเขาอีกต่อไป เขาไม่ได้ก่อให้เกิดอันตรายกับใคร และการตามเขาไปในที่มืดอาจจะเสี่ยงเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะไม่สนใจเขา และหันมาให้ความสำคัญกับการพักผ่อน

เพราะเวลานั้นมีอยู่อย่างจำกัด การแบ่งกลุ่มจึงไม่ได้ใช้เวลามากนัก

อู๋เซี่ยนถูกจัดให้อยู่ในกลุ่มที่ 4 ร่วมกับฉีเพ่ยเหย่และผู้หญิงอีกคนหนึ่ง เขานอนอยู่บนเตียงโดยไม่ได้หลับในทันที เพราะยังมีเรื่องอีกสองเรื่องที่ต้องคิด

อย่างแรกคือเรื่องของคฤหาสน์ตระกูลหลิว และอีกเรื่องคือพวกวิญญาณบนรถบัสที่พวกเขาเจอมาก่อนหน้านี้

บนบันทึกผู้เลื่อมใสนั้นมีข้อความชัดเจนว่า ประตูทางออกจากถ้ำสวรรค์นี้อยู่ในห้องที่แปด ดังนั้นอู๋เซี่ยนจึงคาดเดาว่า "บริษัทท่องเที่ยวเฟิ่งเซียน" ไม่ใช่สถานที่หลักในถ้ำสวรรค์นี้ และความจริงก็เป็นเช่นนั้น เพราะพวกเขาต้องผ่านเหตุการณ์มากมายก่อนจะมาถึงคฤหาสน์ตระกูลหลิว ที่ซึ่งมีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นสถานที่หลัก

แต่คำถามคือห้องที่แปดที่กล่าวถึงนั้นหมายถึงอะไร ห้องที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้จะเป็นหนึ่งในห้องทั้งแปดหรือไม่? ถ้าใช่ การออกจากถ้ำสวรรค์นี้ก็ง่ายเกินไป แต่ถ้าไม่ใช่ ห้องที่ต้องผ่านอยู่ที่ไหนกันแน่?

นอกจากนี้ พ่อบ้านหู ยังกล่าวอีกว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อร่วมอวยพรวันเกิดให้ท่านย่าตระกูลหลิว แต่เมื่อพ่อบ้านหูเป็นปีศาจจิ้งจอก เช่นนั้นท่านย่าตระกูลหลิวก็อาจไม่ใช่คนธรรมดา อาจจะเป็นปีศาจต้นหลิวก็ได้ เพราะป่าทั้งป่านี้เต็มไปด้วยต้นหลิว

และงานอวยพรวันเกิดนี้จะเกิดอะไรขึ้น? หรือบางทีพวกเขาอาจเป็นของขวัญในวันเกิดของท่านย่าตระกูลหลิว?

อู๋เซี่ยนยังไม่สามารถหาคำตอบได้ เขาจึงเปลี่ยนไปคิดเรื่องวิญญาณบนรถบัสแทน

ในตอนแรก เขาคิดว่าพวกวิญญาณเหล่านั้นต้องการมาทำร้ายพวกเขา และความคิดนี้ก็ไม่ได้ผิดอะไร แต่จากผลที่เกิดขึ้น วิญญาณเหล่านั้นกลับช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกวิญญาณขึ้นมาบนรถบัส รถบัสก็คงจะตกลงจากหน้าผาด้วยความเร็วที่ทำให้ทุกคนตาย มีเพียงแต่ อู๋เซี่ยนที่มีวิชากำลังภายในถึงจะรอดมาได้

ด้วยเหตุนี้ อู๋เซี่ยนจึงไม่คิดที่จะทำร้ายชายชรา ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่เชื่อว่าวิญญาณเหล่านี้จะช่วยคนอย่างไม่มีเหตุผล มันฟังดูเป็นไปไม่ได้

จากนั้นอู๋เซี่ยนเริ่มทบทวนเหตุการณ์ “งานอวยพรวันเกิด... การช่วยชีวิต... พ่อบ้านหูที่นับคน... ชายชราที่คุกเข่า...”

“บางทีพวกวิญญาณบนรถบัสและคฤหาสน์ตระกูลหลิวอาจจะเกี่ยวข้องกัน ท่านย่าตระกูลหลิวต้องการให้พวกเราทุกคนไปร่วมงานอวยพรวันเกิด และคฤหาสน์ตระกูลหลิวก็อยู่ใต้หน้าผา ดังนั้นวิญญาณพวกนั้นจึงต้องมาช่วยรถบัสให้ลงไปที่นั่น แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น แขกที่ไปร่วมงานวันเกิดก็ต้องตาย วิญญาณพวกนั้นจึงถูกส่งมาเพื่อปกป้องแขก...”

แต่แล้วอู๋เซี่ยนก็ปฏิเสธความคิดนี้ เพราะถ้าต้องปกป้องแขกจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องให้วิญญาณที่คล้ายคลึงกับมนุษย์มาปกป้อง พวกปีศาจทั่วไปก็พอแล้ว อีกทั้งวิญญาณชายชราก็ไม่จำเป็นต้องกลับมาอีก

เมื่อคิดถึงชายชราที่ดูน่าสงสาร จู่ๆ อู๋เซี่ยนก็เกิดไอเดียหนึ่งขึ้นมา

“บางทีคนที่ควรจะไปงานอวยพรวันเกิดของท่านย่าตระกูลหลิวก็คือวิญญาณพวกนั้น! แต่พวกเขาไม่ต้องการไป ดังนั้นรถบัสของพวกเขาจึงจอดขวางถนนไว้ พวกเขาขึ้นรถบัสก็เพื่อให้ท่านย่าตระกูลหลิวลากรถบัสลงไป และพวกเขาปกป้องพวกเราเพราะต้องการให้เราไปร่วมงานแทนพวกเขา!”

“และเพราะชายชราตายไปก่อนแล้ว วิญญาณที่เลือกชายชราจึงต้องบังคับให้เขามาร่วมงานแทนตนเอง!”