บทที่ 37 ทะเลลึกแห่งความมืดมิด  ตอนที่  18

บทที่ 37 ทะเลลึกแห่งความมืดมิด  ตอนที่  18

ในที่ที่ไม่มีใครรู้ ทะเลมืดลึกที่เคยสงบนิ่ง ตอนนี้เริ่มมีความเคลื่อนไหวเล็กน้อย ราวกับว่ารับรู้ถึงตำแหน่งของเรือสำราญ มันค่อยๆ สร้างเป็นกระแสน้ำวนทีละนิด

เสิ่นชงหรานรู้สึกว่าผีที่พวกเธอต่อสู้มามากพอแล้ว เธอจึงเก็บดาบไม้พีชและกลับเข้ามายังเขตปลอดภัย แต่เมื่อกลับมาก็พบว่าชายคนนั้นอยู่ตรงนั้น

หวงหาวที่นั่งอยู่ใกล้ๆ นั้นก้มหน้าหดคออย่างน่าสงสาร ไม่กล้าพูดอะไรกับชายคนนั้น ทั้งเสิ่นชงหรานและหวงหาวจึงนั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไร

หลังจากที่เชา ถง และ หวัง ม่อ สังหารผีเสร็จ พวกเขาไม่ได้กลับเข้ามา แต่เลือกที่จะรอผีชุดต่อไป ตอนนี้ทั้งคู่ได้คะแนนเกือบสามสิบคะแนนแล้ว ซึ่งถือว่ากำไรมหาศาล

เมื่อเห็นเงาของผีเดินมาแต่ไกล เสิ่นชงหรานก็คิดว่าเธออาจจะออกไปอีกครั้ง และเมื่อจัดการกลุ่มนี้เสร็จจะกลับไปยังส่วนหัวของเรือ

แต่เมื่อเธอลุกขึ้นยืน ยังไม่ทันได้ออกไป เธอก็ถูกดึงแขนไว้ เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นชายคนนั้น

เขาพูดขึ้นว่า "อย่าไป"

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูด เสียงของเขาทุ้มต่ำและมีเสน่ห์ ซึ่งเข้ากันได้ดีกับบุคลิกของเขา

เสิ่นชงหรานฟังเขาจริงๆ และถอยกลับมา "คุณรู้อะไรบางอย่างหรือเปล่า?"

แต่ชายคนนั้นไม่ได้ตอบอะไรอีก เสิ่นชงหรานเห็นเชา ถง และ หวัง ม่อ ยังอยู่ข้างนอก จึงตะโกนออกไปว่า "ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ พวกเธอกลับมาก่อนเถอะ!"

หลังจากที่ตะโกนไป หวัง ม่อ หันกลับมามองเสิ่นชงหรานที่ยังอยู่ในเขตปลอดภัย

เชา ถง เริ่มหงุดหงิด "ถ้าเธอกลัว ก็อย่ามารบกวนพวกเราได้ไหม"

เสิ่นชงหรานถอนหายใจเล็กน้อย เธอพอจะเข้าใจว่าการได้คะแนนนั้นยากแค่ไหน และตอนนี้ถ้าห้ามไม่ให้พวกเขาเก็บคะแนนต่อ ก็เหมือนกับไปขัดขวางคนเก็บเงิน

"ภารกิจนี้ถูกเลื่อนเป็นระดับกลางแล้ว ถ้าเจอผีที่แข็งแกร่งกว่า อาจจะรับมือไม่ไหว"

เสิ่นชงหรานยังคงพยายามเตือนพวกเขา และตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงแล้ว เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่ภารกิจจะสิ้นสุด

เชา ถง ไม่ได้ตอบอะไรเสิ่นชงหรานโดยตรง แต่หันไปพูดกับหวัง ม่อ ข้างๆ ว่า "คนพวกนี้ทำตัวประหลาด ไม่อยากเก็บคะแนนแล้วมาขัดขวางพวกเรา"

หวัง ม่อ มีท่าทีสงบกว่า และคิดว่าเสิ่นชงหรานพูดมีเหตุผล "เราไปพักกันหน่อยดีไหม สู้กันมานานแล้ว ฉันเริ่มกระหายน้ำแล้ว"

เชา ถง พูดขึ้นว่า "ฉันไม่กลับ ถ้าเธอกลัวก็กลับไปได้เลย ครั้งนี้ฉันต้องเก็บคะแนนให้ได้มากกว่านี้"

ภารกิจระดับกลางครั้งก่อน เธอต้องดิ้นรนสุดชีวิตกว่าจะรอดมาได้ ตอนนี้เธอมีแต่อุปกรณ์ระดับต่ำติดตัว แม้จะถือไปทำภารกิจระดับกลางก็อาจจะรอดได้แค่ช่วงแรกเท่านั้น

ภารกิจจะยิ่งยากขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงหลัง ตอนที่เธอได้รับภารกิจระดับต่ำในครั้งนี้ เธอทั้งดีใจและผิดหวัง ดีใจที่ไม่ต้องลำบากมาก แต่ก็ผิดหวังเพราะคะแนนที่ได้จากภารกิจระดับต่ำมีน้อย

ดังนั้นในสถานการณ์แบบนี้ เธอจะไม่ยอมกลับไปง่ายๆ เธอต้องการเก็บคะแนนให้ได้มากที่สุด

หวัง ม่อ รู้ว่าคงเกลี้ยกล่อมเธอไม่ได้ เขาจึงคิดว่ารออีกสักพักก็แล้วกัน หลังจากจัดการกลุ่มนี้เสร็จ เขาก็จะกลับไป

เงาผีที่อยู่ในความมืดเผยให้เห็นร่างที่แท้จริง เป็นผีสองตัว หนึ่งในนั้นเหมือนถูกกัดกินไปบางส่วน เนื้อที่เน่าเปื่อยแทบจะหลุดออกจากร่าง ส่วนขาทั้งสองข้างของมันสามารถมองเห็นกระดูกขาวๆ ได้อย่างชัดเจน

อีกตัวหนึ่งดูแปลกประหลาด ร่างกายของมันส่วนใหญ่ยังสมบูรณ์ แต่เนื้อตัวกลับบวมพอง ทุกครั้งที่มันก้าวเดิน เนื้อที่พองนั้นก็สั่นไหวตามไปด้วย

ผีที่พวกเขาเห็นจนถึงตอนนี้ ล้วนแต่มีผิวหนังที่หลุดออกไปหมดแล้ว ราวกับถูกถลกหนัง

หวัง ม่อ เห็นผีสองตัวนี้แล้วก็รู้สึกหวาดกลัว ราวกับในภารกิจครั้งก่อน ผีทำให้เขารู้สึกหวาดผวาอย่างลึกซึ้ง

"เชา ถง รีบกลับไป"

หวัง ม่อ พูดพลางถอยหลังออกไป แต่เชา ถง กลับเหลือบมองเขาอย่างไม่ใส่ใจ "แค่สองตัวเอง เธอจะกลัวอะไรนักหนา"

ผีสองตัวนั้นเดินเร็วมาก พวกมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ขณะที่เสิ่นชงหรานและคนอื่นๆ ก็เริ่มรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ผีสองตัวนี้ดูเหมือนจะมีพลังแข็งแกร่งกว่าผีตัวอื่น!

หวัง ม่อ หันหลังวิ่งหนีทันที เขาไม่สนใจจะเตือนเชา ถง อีกแล้ว

ผีสองตัวนั้นเห็นเหยื่อวิ่งหนีไปก็เริ่มออกวิ่งไล่ตามทันที เชา ถง ยกดาบไม้พีชขึ้นฟันผี พร้อมกับตะโกนด่าออกมา "หวัง ม่อ วิ่งหนีทำไม ทิ้งให้ฉันสู้คนเดียว..."

แต่ไม่ทันไรก็พูดไม่ออก เมื่อผีตัวที่บวมพองคว้าจับดาบไม้พีชของเธอไว้ แม้ว่าจะเห็นมันมีอาการบาดเจ็บ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความเจ็บปวดใดๆ มือของมันเริ่มบีบดาบให้แน่นขึ้น หลังจากดาบเปล่งแสงออกมา ดาบก็หักเป็นสองท่อน

เมื่อเสียอาวุธ เชา ถง ก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ รีบหยิบคาถาผนึกวิญญาณสีแดงที่เธอมีเพียงใบเดียวออกมาแล้วติดลงบนตัวผีทันที จากนั้นก็วิ่งหนี

คาถาผนึกวิญญาณสีแดงทรงพลังมาก เมื่อผีตัวบวมพองถูกคาถานี้ติดลงบนตัว มันเหมือนกับโดนโจมตีอย่างรุนแรง ร่างของมันถูกซัดกระเด็นลงไปกองกับพื้นและกลายเป็นแอ่งน้ำในที่สุด

เชา ถง เคยเสียดายที่จะใช้คาถาแผ่นนี้มาตลอด แต่วันนี้มันได้แสดงผลอย่างเต็มที่

แต่โชคร้ายที่ไม่ได้มีแค่ผีตัวเดียว อีกตัวหนึ่งที่เน่าเปื่อยครึ่งตัวคว้าจับไหล่ของเชา ถง เอาไว้ เชา ถง กรีดร้องออกมา และรีบหยิบคาถาผนึกวิญญาณสีขาวอื่นๆ มาติดลงบนมือของมัน

"ฉันไม่อยากตาย!"

ผีปล่อยมือออกมา แต่ผลของคาถาอยู่ได้ไม่นาน คาถานั้นก็ลุกไหม้ขึ้นมาเอง

หวัง ม่อ วิ่งหนีโดยไม่หันกลับไปมอง เสิ่นชงหรานที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ก็ตกตะลึง ทันใดนั้นเธอก็เห็น     เชา ถง ที่เคยมั่นใจในตัวเอง กลายเป็นเหยื่อที่ถูกผีจับไว้เหมือนลูกเจี๊ยบตัวเล็กๆ

หวงหาวที่หวาดกลัวสุดขีดดึงแขนของเธอทันที พาเธอวิ่งไปยังส่วนหัวของเรือ พวกเขาต้องออกจากที่นี่

ก่อนหน้านี้ผีไม่สามารถเข้าใกล้ทางเดินได้ แต่ผีตัวนี้อาจไม่เหมือนตัวอื่น

ทั้งสามคนวิ่งกลับมายังส่วนหัวของเรือ หอบหายใจอย่างหนัก ผู้โดยสารคนอื่นที่เห็นพวกเขาดูหวาดกลัวก็งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

คนเดียวที่ยังคงสงบนิ่งก็คือชายหนุ่มคนนั้น ไม่มีใครกล้าเข้าไปถามเขา

ไม่นานก็มีคนสังเกตเห็นว่าผู้หญิงผมแดงไม่ได้กลับมาด้วย "ผู้หญิงผมแดงคนนั้นล่ะ?"

ทั้งสามคนไม่ได้ตอบอะไร ผู้คนต่างก็คาดเดาได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง

เสิ่นชงหรานรู้ดีว่าพวกเขาใกล้จะถึงทะเลมืดลึกมากขึ้นแล้ว บางทีอาจจะอยู่ที่ใจกลางของทะเลมืดมิดนี้แล้วก็ได้

แม้ในภารกิจครั้งก่อนเธอจะเคยเห็นคนตาย แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เห็นคนอื่นตายต่อหน้าต่อตา

เสิ่นชงหรานหยิบขนมปังออกมา ครั้งก่อนขนมปังถูกคนเหยียบจนห่อแตก ขนมปังก็แบนไป แต่เพราะมีห่อหุ้มป้องกันทำให้มันยังสะอาดอยู่ เธอกินขนมปังอย่างเงียบๆ ดื่มน้ำไม่กี่อึกแล้วหลับตาพักผ่อน

หวงหาวที่ยังตัวสั่นอยู่บอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผู้โดยสารคนอื่นฟัง ผู้โดยสารก็เริ่มตระหนักว่าผีที่มาเยือนยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

หวัง ม่อ นั่งหมอบอยู่ที่มุมหนึ่ง เสียงกรีดร้องของเชา ถง ตอนตายยังคงก้องอยู่ในหู แม้ว่าเขาจะรู้สึกเสียดาย แต่การทำภารกิจจำเป็นต้องระมัดระวังอย่างที่สุด

ไม่ไกลจากเรือสำราญมีน้ำวนปรากฏขึ้นที่ผิวน้ำ คนที่อยู่ใกล้สระว่ายน้ำบนหัวเรือสังเกตเห็นเหตุการณ์นี้ จึงรีบไปบอกคนอื่น

พวกเขาเจอผีมาแล้ว ตอนนี้น้ำวนก็โผล่มาอีก แม้ตอนนี้จะยังเล็ก แต่พวกเขาก็เริ่มตระหนักถึงความอันตราย

มีคนที่อยากจะบอกข่าวนี้กับเสิ่นชงหราน เพราะตอนนี้เธอเหมือนจะเป็นที่พึ่งหลักของทุกคนแต่            เสิ่นชงหรานที่หลับตาอยู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว

ในความฝันเธอเห็นน้ำวนนั้น แต่มันไม่ใช่ภัยธรรมชาติ ใต้น้ำวนมีบางสิ่งที่น่ากลัวรออยู่ สิ่งนั้นต้องการชีวิตของคนทั้งเรือลำนี้

ในฝันเธอเห็นตัวเองเดินอยู่บนเรือสำราญที่ว่างเปล่า เธอก้าวขึ้นบันไดไปยังชั้นบนสุดที่มีสระว่ายน้ำ

เมื่อขึ้นไป เธอก็เห็นแสงสว่างวูบวาบอยู่บนงานไม้แกะสลักที่ตั้งอยู่ด้านหน้าสระว่ายน้ำ มันคือต้นสน เธอเคยสงสัยมาก่อนว่าทำไมสถานที่ที่เป็นที่พักผ่อนแบบนี้ถึงมีงานไม้แกะสลักวางไว้

..........