บทที่ 36 นักการทูตแห่งหมู่บ้านอาเมะนิน คุโรเซ็ตสึ

บทที่ 36

เช้าวันรุ่งขึ้น

ยามเช้าตรู่ แสงอาทิตย์สีทองส่องประกายลงบนทะเลทรายที่กว้างขวางไร้สิ้นสุด ทะเลทรายที่ส่องแสงเชื่อมต่อกับแสงอาทิตย์ที่ขอบฟ้า ราวกับเป็นทะเลทองคำที่สวยงามจนน่าประทับใจ

ท้องฟ้าสีครามสดใส นกยักษ์สีขาวบริสุทธิ์ที่มีรูปร่างเป็นนามธรรมบินเร็วมากผ่านท้องฟ้าสีฟ้า ลมแรงที่เกิดจากการเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงฉีกเมฆสีขาวที่เหมือนขนมสายไหมระหว่างทางจนกระจายไปทั่ว

“เดี๋ยวลมจะพัดแรงขึ้น ถ้าไม่อยากกินทรายก็ต้องบินให้เร็วขึ้นอีก” ซาซอริที่อยู่ในหุ่นเชิดฮิรุโกะมองไปยังที่ไกลๆ แล้วหันไปสั่งดิดาระ

“ได้เลย ซาซอริซัง อืม” ดิดาระตบหลังนกดินเหนียวตัวใหญ่ด้วยมือ ทำให้นกดินเหนียวรูปร่างแปลกประหลาดบินเร็วขึ้นอีก

“ฉันได้ตกลงกับย่าโจแล้ว เดี๋ยวเราจะลงจอดที่หน้าหมู่บ้านซึนะนิน คนที่จะต้อนรับเรากำลังรออยู่ที่นั่น” เซ็ตสึดำปิดแชทกลุ่มและบอกกับอีกสองคน

ย่าโจ…หรือนั่นคงเป็นคุณย่า?

ซาซอริมองทะเลทรายอย่างเงียบๆ คิดในใจ นานแล้วสินะที่ไม่ได้เจอกัน!

“เข้าใจแล้ว อืม” ดิดาระจ้องมองตาแคบเพราะแสงอาทิตย์แยงตา

หลังจากการประชุมเมื่อวานและการสรุปผลที่ตามมา หน้าที่ของสมาชิกกลุ่มแสงอุษาถูกจัดใหม่

เซ็ตสึดำรับผิดชอบเรื่องข่าวสารและการทูต ดิดาระรับผิดชอบโรงงานดินเหนียวระเบิดและการค้นหาสิ่งของมูลค่าสูงพร้อมกับการพาสมาชิกคนอื่นๆ ไปยังที่ต่างๆ คาคุซึรับผิดชอบเรื่องภายใน โอบิโตะรับผิดชอบการขนส่งสินค้าและการค้นหาสิ่งของมูลค่าสูงพร้อมกับพาสมาชิกคนอื่นๆ ไปยังที่ต่างๆ ซาซอริรับผิดชอบโรงงานหุ่นเชิดและห้องวิจัย

นางาโตะรับผิดชอบการควบคุม โคนันรับผิดชอบการสื่อสาร ยาฮิโกะในฐานะผู้นำรับผิดชอบการตัดสินใจเรื่องสำคัญ

คิซาเมะยังคงเป็นนักสู้ ในหมู่บ้านอาเมะนินพลังของเขาเหนือชั้นกว่าคนภายนอก งานเสริมของเขาคือการดูแลฮิดันที่เป็นนักสู้เช่นกัน ป้องกันไม่ให้ฮิดันก่อเรื่องเมื่อไม่มีใครดูแล

ในขณะเดียวกัน สิ่งที่ต้องทำในปัจจุบันของกลุ่มแสงอุษาก็ถูกคาคุซึและเซ็ตสึดำวางแผนเรียบร้อยแล้ว

ดังนั้นจึงเกิดฉากในปัจจุบัน เซ็ตสึดำที่รับผิดชอบการทูตพาผู้ช่วยซาซอริ นั่งเครื่องบินดิดาระหมายเลขด่วนไปยังหมู่บ้านซึนะนินเพื่อขอความร่วมมือ

หมู่บ้านซึนะนิน

ในศูนย์กลางการปกครองของหมู่บ้าน อาคารคาเซะคาเงะ ย่าโจที่เพิ่งจบการสนทนากับเซ็ตสึดำก็รีบไปที่อาคารคาเซะคาเงะและบอกข่าวการขอความร่วมมือจากหมู่บ้านอาเมะนินให้กับคาเซะคาเงะรุ่นที่สี่ โรซะ

ย่าโจเพิ่งกลับมาที่หมู่บ้านซึนะนินเมื่อไม่นานมานี้ และแสดงการฟื้นคืนชีพของผู้ล่วงลับต่อหน้าคาเซะคาเงะและผู้เฒ่าคนอื่นๆ ของหมู่บ้านซึนะนิน เพื่อพิสูจน์ความเป็นจริงของพ่อค้าข้ามมิติ

หมู่บ้านตกอยู่ในความคลั่งไคล้ทันที มีการวางแผนเปลี่ยนทะเลทรายเป็นโอเอซิสและการหาเงินในร้านค้าหลายแผนด้วยประสิทธิภาพสูง

ขณะที่กำลังเตรียมการนั้น ก็ได้รับข่าวว่าหมู่บ้านอาเมะนินต้องการความร่วมมือ โรซะถามว่า “หมู่บ้านอาเมะนินจะร่วมมืออย่างไร?”

“น้ำ” ย่าโจพูดด้วยเสียงตื่นเต้น “หมู่บ้านอาเมะนินตั้งใจจะสร้างท่อส่งน้ำจากหมู่บ้านอาเมะนินไปยังหมู่บ้านซึนะนิน”

ในฐานะหมู่บ้านนินจาที่ตั้งอยู่ในทะเลทราย หมู่บ้านซึนะนินขาดแคลนทุกอย่าง และ 'น้ำ' เป็นสิ่งที่ขาดแคลนที่สุด

“จริงเหรอ?!” โรซะตบโต๊ะทำงาน ลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้น

“แน่นอน ผู้บริหารของหมู่บ้านอาเมะนินติดต่อฉันโดยตรง” ย่าโจยกแขนซ้ายขึ้น แสดงกำไลที่ข้อมือเป็นสัญลักษณ์ให้โรซะเห็นว่าคนที่ติดต่อเธอก็เป็นสมาชิกของร้านค้าเช่นกัน

โรซะที่ได้รับการแนะนำจากย่าโจและกลายเป็นสมาชิกเช่นกัน เห็นการกระทำของย่าโจก็เข้าใจความหมายทันที ถามว่า “สมาชิกของหมู่บ้านอาเมะนินคือใครบ้างในกลุ่ม?”

ย่าโจตอบว่า “นางาโตะและเซ็ตสึดำ”

โรซะได้ยินดังนั้นก็ตกใจ “ไม่เคยได้ยินชื่อพวกเขาเลย เป็นเด็กใหม่ที่ฮันโซ่สนับสนุนหรือ?”

ย่าโจส่ายหัว “ไม่ใช่ ฮันโซ่ตายแล้ว ผู้นำคนปัจจุบันของหมู่บ้านอาเมะนินชื่อยาฮิโกะ นางาโตะเป็นรองผู้นำที่มีสถานะรองจากยาฮิโกะ เซ็ตสึดำเป็นผู้เฒ่าของหมู่บ้านอาเมะนิน”

“ฮันโซ่ตายแล้ว?!” โรซะได้ยินก็ประหลาดใจ ฮันโซ่ที่มีฉายาว่าครึ่งเทพตายโดยไม่มีเสียงเลย

แม้จะตกใจที่ครึ่งเทพตาย แต่โรซะก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เขาสนใจคนที่รับตำแหน่งต่อจากครึ่งเทพมากกว่า “คนที่สามารถสืบทอดตำแหน่งครึ่งเทพได้ ยาฮิโกะคนนั้นต้องไม่ธรรมดาแน่?”

“อาจจะนะ” ย่าโจส่ายหัว

ข้อมูลของหมู่บ้านอาเมะนินถูกจัดการอย่างดี แม้แต่ข่าวการตายของครึ่งเทพก็เพิ่งรู้จากเซ็ตสึดำ เหตุผลที่บอกเธอก็อาจเป็นเพราะต้องการความร่วมมือในอนาคต

โรซะมีแววคิดในดวงตา ถามว่า “ทูตจากหมู่บ้านอาเมะนินจะมาถึงเมื่อไหร่? จัดเตรียมคนต้อนรับเรียบร้อยหรือยัง?”

“ตอนที่ติดต่อกัน บอกว่าจะมาถึงตอนเก้าโมงเช้า” ย่าโจตอบ “คนที่ต้อนรับจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว”

โรซะหันไปมองนาฬิกา ตอนนี้เวลา 8:45 น.

“เรียกประชุมผู้เฒ่าในห้องประชุม”

โรซะสวมหมวกคาเซะคาเงะ และระหว่างทางไปห้องประชุมกับย่าโจ เขาสั่งนินจาหน่วยลับที่ตามอยู่ นินจาหน่วยลับก้มศีรษะรับคำสั่งและหายตัวไปทันที

บนหลังคาของบ้านที่ห่างจากอาคารคาเซะคาเงะสองบล็อก ใบหน้าของกาอาระที่เย็นชา มองนินจาหน่วยลับที่วิ่งไปบนผนังด้วยความเงียบ เขายกมือขวาขึ้นและกำหลวมๆ ไปทางนินจาคนหนึ่งที่อยู่ใกล้เขา ทรายสีเหลืองรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว

แปะ!

มีมืออุ่นๆ ตบลงบนหัวของกาอาระ ทำให้กาอาระที่กำลังควบคุมอารมณ์หยุดชะงัก ทรายที่รวมตัวกันกระจายทันที

ฟิ้ว!

กาอาระดึงมือออกและกระโดดถอยหลัง มองชายที่ไม่รู้ว่าโผล่มาข้างๆ เขาเมื่อไหร่ด้วยความระมัดระวัง

“แกเป็นใคร?”

ชายคนนี้สามารถข้ามการป้องกันของทรายและสัมผัสเขาได้ แสดงว่าความสามารถของชายคนนี้ต้องแข็งแกร่งมาก!

ฉันอยาก…อยากฆ่าเขา!

ใบหน้าของกาอาระทันเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยว ทรายสีเหลืองรวมตัวกันอีกครั้ง

“เจตนาฆ่าแรงมาก” มูหยางพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนชื่นชมและสังเวช “เด็กน้อย อยากเจอแม่ของนายไหม?”

ตั้งแต่สร้างกลุ่มขึ้นมา มูหยางที่ไม่ค่อยพูดในกลุ่ม เห็นโรซะเข้ากลุ่มเมื่อไม่นานมานี้ ก็คิดถึงกาอาระที่ถูกโรซะทำให้มีบุคลิกบิดเบี้ยว และก็พอดีอยากออกเดินทางหแรงบันดาลใจ มูหยางจึงตัดสินใจมาเล่นที่หมู่บ้านซึนะนิน

“แกอยากฆ่าฉันใช่ไหม?” ใบหน้าของกาอาระยิ่งบิดเบี้ยวขึ้น ครึ่งหน้าซ้ายกลายเป็นสีเหลืองเข้ม

ทรายรอบๆ รวมตัวกันอย่างรวดเร็วเพิ่มขึ้น เหมือนงูที่วนรอบมูหยาง ปิดกั้นเส้นทางหนีของเขา

“ตายซะ!”

ทรายที่วนรอบกลายเป็นเม็ดกลมขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือ ยิงไปที่มูหยางด้วยความเร็วเท่ากระสุนปืน กลุ่มเม็ดทรายนี้ครอบคลุมทุกทิศทาง

ปัง ปัง ปัง…

พื้นหลังคาถูกยิงทะลุในพริบตา ทรายกระจายไปทั่วปิดบังภาพภายใน

“เด็กน้อย นายเก่งมาก!” มูหยางลูบหัวกาอาระและพูดด้วยรอยยิ้ม

กาอาระหันหัวอย่างเครื่องจักร มองมูหยางที่ไม่รู้ว่าไปโผล่ข้างๆ เขาเมื่อไหร่ด้วยความประหลาดใจ ว่าทำไมทรายไม่สามารถหยุดมือของเขาได้

“เด็กน้อย ฉันหมายความว่าฉันสามารถฟื้นคืนชีพแม่ของนาย”

เพื่อป้องกันไม่ให้กาอาระที่มีสมองไม่ค่อยปกติเข้าใจผิดอีก มูหยางอธิบายอย่างละเอียด

ใบหน้าของกาอาระทันเปลี่ยนเป็นงุนงงมากขึ้น ดูเหมือนไม่รู้จะทำยังไง

“นายอยากเจอแม่ไหม?” มูหยางถาม

“อยาก!” กาอาระกัดฟันและพูดด้วยความโกรธ ฉันอยากได้ยินจากปากของเธอว่าเธอรักฉันหรือไม่